Pasen 2024
Op vrijdag 29 maart starten we met onze eerste serieuze Noordzee training waarbij we door de nacht heen zullen roeien. Planning is vrijdag, zaterdag en zondag te gaan roeien. Zondag is 1e Paasdag en deze Paasdagen zullen we nooit meer vergeten.
Planning
Het beloofd een pracht avontuur te worden. We zijn meer dan goed voorbereid. We hebben genoeg eten, goede kleding, schoenen, slaapzakken, apparatuur etc, etc. En het team is meer dan gemotiveerd maar planning blijft lastig want tenslotte zal alles afhangen van het weer, de stromingen en de windsterkte.
3D film
Op donderdagavond ben ik naar Duc Ahn Vu gereden om van hem zijn 3D camera te lenen. Want met die beelden willen we onze volgers een inkijkje geven wat en hoe het op zee is met hoge golven. Bovendien staan we na de Pasen op de Impactfair in de Jaarbeurs te Utrecht. Voor iedereen – bedrijven, organisaties, jongeren en alle betrokken Nederlanders – die meer impact wil maken en op zoek is naar inspiratie! En daar is Team Ocean met de missie #aquawareness uiteraard bij. En op onze stand gaan we beleving brengen d.m.v een roeitrainer (op water) en de met de 3D beelden van de Noordzee.
Comfort.
Om 9.00 uur op vrijdagochtend spreken we af en uiteindelijk na de laatste check en voorbereidingen roeien we om 10.30 uur de haven uit van IJmuiden. Ons schema is net als straks op de grote oceaan 2 uur roeien en 2 uur rust. Om het uur wisselt iemand van ons team met een roeier. Dat heeft als voordeel dat je na 1 uur roeien altijd weer met een fris iemand roeit. Bela en Sara pakken de achterste cabine, de meest ruime en stille. En Bram en ik zullen in de voorste cabine slapen waar ook de navigatie en communicatie apparatuur zit. Bovendien zit daar ook het roer wat door middel van een stuur apparaat verbonden is met een auto pilot systeem. Hiermee kun je de koers bepalen maar alleen als de golven niet de wild en te groot zijn. Dan zullen we met de hand moeten sturen anders brand de motor door wegens te hard werken. Dat komt weer omdat zo’n stuurcomputer eigenlijk niet gemaakt is voor een roeiboot maar een kleine zeilboot. Die gaan normaal met een grotere snelheid door het water zodat der stuurcomputer ook minder hard hoeft te werken. Het nadeel van rusten in de voorste cabine is dat het nooit stil is. Zowel de stuurcomputer maakt voortdurend geluid met heen en weer gaan van de servomotor maar ook het veiligheidssysteem met AIS (automatisch identificatie systeem) geeft vaak een alert. Deze ziet dan mogelijk gevaren en begint irritant hard te piepen. Maar naast de geluiden moet je regelmatig checken welke koers we varen en uitkijken voor obstakels zoals grote boeien. Dar werkt het ‘warning’ systeem niet op. Wat het rusten/slapen helemaal ongemakkelijk maakt voor personen van mijn lengte (maar ook die van Bram) is dat je eigenlijk je benen niet goed kwijt kunt. In het midden zit namelijk een soort van tunnel waar je net strak met een been onder door kunt om aan de zijkant wat meer ruimte te hebben. Maar bij het verdraaien moet je dus met 1 been tegelijk er weer onderdoor. En tot overmaat van ramp ligt je hoofd ook niet heel relaxed want die ligt tegen de box aan waar de stuurautomaat in zit en als je je hoofd eronder propt stoot je bij het minst geringste je hoofd tegen de scherpe hoek van de box. En lekker zitten doe je er ook niet want de zijkanten zijn te scheef en de hoek van de box is 90 graden waar je ook niet comfortabel tegen aan leunt mits je een heel dik kussen hebt maar die neemt dan weer te vele plek in.
Techniek
Nu we nog fris zijn chillen we lekker en roeien richting het zuiden. We moeten wel flink uit de kust blijven enerzijds vanwegen een eventuele westenwind die je op de kust wilt blazen anderzijds vanwege ondiepte en zandbanken. De eerste uren gaan voorspoedig maar als de wind komt opzetten met de golven merken we dat het lastiger begint te worden. Normaal trek je aan de riemen met je vinders en heb je je handen niet gesloten om de handvaten van de roeiriemen. Je trekt dan als een soort van kapitein hook aan de riemen en als je oprijdt in de boot probeer je je vingers te ontspannen. Doe je dat niet en leer je jezelf dit niet aan dan staan straks na 6 weken roeien je vingers krom. Maar nu de boot zo te keer gaat in de golven moet je de riemen wel met dicht gebalde vuisten vasthouden anders worden ze door de golven uit je handen geslagen. Regelmatig haal je de riemen ook door de lucht in plaats van het water omdat de boot dan zo schreef op de golven licht. Aan de andere kant van de boot krijg je dan bijna je riem niet het water uit. En als dit gebeurd als je op slag zit (dus als eerste roeier) dan haal je de 2e en eventueel 3e roeier ook plots uit zijn slag want die moet exact jou ritme volgen. Heel irritant dus. En blijven opletten. Gelukkig wordt er niemand zeeziek deze keer en daar zijn we blij mee.
Terug naar de haven
Vrijdag einde middag roeien we volgens plan weer terug naar de haven. Bram heeft een belangrijk etentje met zijn moeder en Sara gaat naar haar oma die net een zware operatie achter de rug heeft. We spreken zaterdagmorgen om 8.00 uur weer af. Bela en ik blijven op de boot slapen, waar we veel zin in hebben! Het voelt tenslotte als een soort vakantie. Het weer is lekker geworden en met een prachtige zonsondergang lopen we over het strand en nemen een heerlijk drankje op het strand.
Zaterdag/zondag, 24 uur roeien.
Samen op de motor (van Bram) arriveren Bram en Sara om 8.00 uur weer in de haven van IJmuiden. Het is vies weer maar volgens de voorspelingen gaat het opknappen. Het stopt met regen om 11.00 uur en pas na 15.00 uur is er weer regen voorspeld. Een echt mooie dag wordt het niet maar zondag beloofd een zonnetje met misschien onweer op het einde van de dag. We checken nog een keer de stromingen, laag en hoog tij en dan besluiten we de trossen los te gooien. Het voelt altijd vrij om het water op te gaan en op de boot te springen. Bram, Sara en Bela zitten op de roeiposities en ik zet af en pak de touwtjes voor de handsturing van het roer. De marina haven uit en vervolgens door de buitenhaven het ruime sop op van de Noordzee. Zodra we de kop van de Zuidpier voorbij zijn koersen we richting het Zuiden. Dan gaat de auto piloot zijn werk doen en pakken we onze beurten 2 uur op en 2 uur af.
Rust
Zodra je rust hebt en je naar je cabine gaat ben je in eerste instantie blij dat je even niet meer hoeft te roeien. Maar het is best koud en vochtig. Door de regen ben je heel snel nat ook al regent het niet hard. Je schoen en je sokken zijn al snel doorweekt. Ondanks het feit dat ik ‘stormsocks’ van Bridgedale aan heb van een soort van neopreen zijn mijn voeten steenkoud. Eigenlijk is mijn regenbroek ook te kort en de fantastische Merrell waterschoenen die express snel water afvoeren zijn voor dit weer type niet geschikt. En om te voorkomen dat je cabine zeiknat wordt aan de binnenkant trek je je schoenen en je jas uit. Als je dan eindelijk in je cabine ligt ben je behoorlijk afgekoeld en krijg je het vrij snel koud. Eigenlijk verlang je alweer naar het roeien want dan krijg je het tenminste warm. Als ik in mijn cabine lig denk ik in aan mijn andere roeimaatje die ook in de andere cabine aan het rusten is. Hoe zou zij erbij liggen? Zou ze het net zo koud hebben? Of slaapt ze misschien al lekker. Dat is eigenlijk ook wel gek. Lig je allebei nog geen 5 meter van elkaar vandaan maar je kunt niet communiceren met elkaar. Ook niet met je mobiel want buiten de kust is het vrij snel gedaan met het mobiele netwerk. Dat is toch wel anders in vergelijking met ene berg expeditie. Daar lig je altijd minimaal met je expeditie genoot in een tweepersoonstentje of zelfs bivakzak. Altijd iemand om tegen te praten.
Afijn, je probeert het zo behaaglijk mogelijk te maken en wat te dommelen. Eventueel wat muziek luistern of straks misschien een Netflix docu dan wel een podcast of luisterboek. Hoewel ik daar ook slechte ervaringen mee heb want al die diensten gooien je er na een week of 3 uit als je in tussentijd niet een keer hebt ingelogd wat straks op de grote oceaan onmogelijk is. Een echt boek lezen en/of dagboek schrijven is niet te doen, daar ben ik al wel achter. Het schommelt gewoon te veel.
Muziek
Waar we nu al wel veel plezier en toch ook ontspanning tijdens het roeien aan beleven is muziek. Dankzij het handige waterdichte JBL boxje van Sara zingen we (niet iedereen even goed;-) uit volle borst de gouwe ouwe mee. Alles komt langs. Van Bløf ‘Stil in mij’ tot Racoon ‘Oceaan’ en van ABBA ‘Voulez-Vous’ tot Rod Stewart ‘Have you ever seen the rain’ etc, etc.
Als ik spontaan begin te filmen begint het zang volume toe te nemen en worden er spontaan bedank video’s ingesproken (vol gezongen) voor veel toppers die ons helpen in dit project en de missie van Team Ocean.
Wow, wat een genot om te zien dat we ontspanning kunnen vinden onder inspanning. Of te wel de kunst van het comfortabele in het oncomfortabele. Want na een paar uur roeien begin je toch echt je handen en je rug wel te voelen. En in het begin eet je nog volop van alles wat je hebt meegebracht maar ik merk bij mezelf dat eten best wel lastig is. Je hebt niet altijd trek en ik heb nog geen enkele energie bar genomen simpel weg omdat ik het te vele moeite vind om zo’n zware reep weg te kauwen. En de gemakkelijke chocolade wordt je toch ook zat. Gelukkig heb ik nu nog een bolletje met belegen oude kaas en een appel of een banaan. Maar dat is er straks ook niet meer bij.
Aquawaresness
Water is van wezenlijk belang. We bestaan er voor 60% uit en hebben geen alternatief als we dit wondermiddel niet binnen krijgen. Van alle problemen waar de mensheid voor staat, lijken we één van de belangrijkste over het hoofd te zien: de beschikbaarheid van schoon drinkwater. Zonder deze primaire levensbehoefte is er geen leven mogelijk. Het is (in de zeer nabije toekomst) niet zo vanzelfsprekend meer dat er schoon water uit de kraan komt, als je ‘m opendraait. Normaal heb ik het op al mijn expedities in de vorm van sneeuw en ijs. Nu NIET! Wordt dit onze grootste uitdaging? Afhankelijk zijn van een groot zwaar apparaat die door middel van een omgekeerde osmose techniek zout zeewater om moet zetten in zoet drinmkwater. En dan ben je nog afhankelijk van zonne-energie voor de stroom voorziening.
Spontaan bedenken we dat we ook regenwater zouden moeten opvangen! Daar hebben we nog geen systeem voor maar gaan we verzinnen. Het wordt een dagtaak aan boord om slechts 6 liter drinkwater per persoon per dag te maken. Mijn 750 ml bidon met VOOM sportvoeding is na 1 roeibeurt al bijna leeg. En voor een warm kopje thee wat er nu wel in gaat moet je regelmatig warmwater koken met de Jetboil. Wat overighens niet lukt bij te hoge golven. En waar ik echt naar snak is een bakkie expresso koffie maar daar is ook drinkwater voor nodig. Maar helaas is het expresso apparaat niet meegenomen. Lesje voor de volgende keer.
Slecht nieuws
Net nu we allemaal een beetje in ons ritme komen en ik aan het roeien ben komt Bram de cabine uit en verteld dat hij slecht nieuws heeft. Hij heeft net wel bereik en las zijn email waarin zijn huurcontract wordt opgezegd. Hij moet voor 1 April zijn appartement in Alkmaar uit. En dat is over 2 dagen! Onze eerste reactie is als die van hem zelf. Dit kan niet waar zijn. Je het toch minimaal een opzeg termijn van minimaal 1 maand? Dat hij zijn prachtige appartement uit moet heeft te maken met zijn relatie die eind vorig jaar stuk liep. En volgens de regels verdien je dan niet meer genoeg (minimaal 3x de huurwaarde) terwijl hij het makkelijk kan betalen. Wat een ongelofelijk K.U.T nieuws. Wat te doen. Schelden op de huurbaas helpt niet. En ook al weet je dat je niks kunt regelen in het Paas weekend, Bram heeft nu andere dingen aan zijn hoofd. En als je een ding leert tijdens deze roeien op de zee of de oceaan dan weet je dat je met je gedachten in de boot moet zitten. En zodra je met je gedachte en je mind uit de boot bent en echt met andere dingen bezig bent is het mentaal niet te dragen. Na een korte discussie besluiten we terug te roeien naar IJmuiden
Team overleg en leiderschap
Wat gaan we doen? Eigenlijk is de verleiding groot om als team aan wal te gaan. We zijn nat, best al moe, de schemering valt, de weerberichten voorspellen niet veel goeds kortom wat gaan we doen. We overleggen zoals we dat tot nog toe altijd doen. Hoe vaak gaan we dit nog meemaken? Wat te doen als je het eigenlijk al gehad hebt. Ik moet direct denken aan een coach. Van wie ga ik gebruik maken als ik er doorheen zit? In de bergen kan ik altijd bij Cas terecht en hij bij mij. Als een Siamese tweeling zoals Ronald Naar ons ooit noemde kunnen we lezen en schrijven met elkaar.
We maken een rondje en uiteindelijk besluiten we om met zijn drieën door te gaan. Maar dat klinkt eenvoudiger dan het is. Het betekent namelijk in de praktijk dat we nu niet 2 uur op, 2 uur af kunnen maar 2 uur op en 1 uur af. Dat gaat een hele zware nacht worden. Om slechts 1 uur te rusten waarin je je ook nog moet verkleden, eten, drinken, plassen en dan slapen is een enorme uitdaging. Ik probeer de moed erin te houden en met een lach op mijn gezicht op te merken dat we dit slechts drie keer per persoon moeten doen en dan is de nacht alweer voorbij. Dan hebben we 6 uur geroeid plus 3 uur gerust maakt 9 uur.
Afijn we zetten Bram af, omhelzen met het team elkaar nog een keer en wensen Bram sterkte. Het blijft zo’n desillusie dat Bram ons moet verlaten wegens een belachelijke email waarin hij gesommeerd wordt om binnen een dag zijn appartement te verlaten. Als we over de aanleg steiger lopen voelen we hoe we nu al zeebenen hebben. De hele wereld beweegt. Dat is wek weer even gek om mee te maken eigenlijk al naar zo’n korte tijd. We checken wederom het weerbericht. De wind neemt toe, de stroming idem dito en tot overmaat van ramp gaan we morgenochtend vroeg ook nog dikke mist krijgen. En dat terwijl de zon voorspeld was. Toch besluiten we te gaan. En daar ben ik enorm trots op. Soms moet je pushen en niet voor de gemakkelijke weg gaan, een stap terug zetten kan altijd nog maar als je nu niet kan doorzetten waaneer dan wel? En zonder geloof vaart niemand wel.
Adventure Food
We hebben wel bekijks in de haven. De meeste lampjes branden in de luxe zeilboten in de haven. Er liggen ook prachtige enorme catamarans waarop mensen wonen. Wat een tegenstelling. Wij met onze open roeiboot met 2 inni minni slaapplekjes die vervolgens in het donker weer de haven uit roeit met 3 bemanning aan boord. Je ziet ze denken: ‘zij liever dan wij en veel succes!’
Dit keer roeien we de haven uit via de Noordpier richting het Noorden, Wijk aan Zee en dan naar Castricum, Egmond etc. Bela en Sara trekken aan de riemen en voorbij de haven op de Noordzee zet ik de autopilot er weer op. Dat is niet een kwestie van een knop in drukken. Je moet dan de cabine in die je dus ook niet zomaar instapt of inrolt. Om in de cabine te komen moet je jezelf op je gat laten vallen achterstevoren of op je buik naar binnen of erin stappen (maar dan wordt je matras nat door je natte schoenen). Achterin de cabine zit dan een box en daarin zet je de stuurarm op het roer, Dan weer de cabine uit en vervolgens druk je op de Garmin display en geef je de koers op.
Gelukkig hebben Sara en Bela al gegeten dat wil zeggen een zakje gevriesdroogd eten naar binnen gewerkt.
Nu is het mijn beurt en ik voel aan mijn energie dat het ook wel hoogtijd wordt. Het is inmiddels na 20.00 uur. Ik kies voor de hutspot van Adventure Food hoewel het niet echt een keuze is. Ik heb dit spul simpel weg gezegd al veel te veel in mijn leven moeten eten. Op expedities naar de Noord- en Zuidpool bijvoorbeeld 140 dagen lang! Maar eerlijk is eerlijk op expeditie is het fantastisch spul omdat er eenvoudigweg alles in zit en ik er succes mee behaalde.
We gaan om beurten na 2 uur roeien 1 uur slapen. Maar je kunt het beter rust pakken noemen want voordat je echt in slaap bent moet je alweer je schoenen aantrekken, je regenjas en ondertussen nog wat gegeten hebben. Dan vergeet ik maar even het tandenpoetsen en de andere zelfverzorging want daar heb je echt geen tijd voor. Gelukkig ben ik een goede slaper en zo direct als mogelijk als ik in de lawaaiige voorcabine lig stop ik mijn oordopjes in mijn oren, smeer nog een keer mijn lippen in met lippen balsem en trek de muts over mijn oren. In de foetus houding probeer ik warmte te creëren en behaaglijkheid. Het lukt me om telkens minimaal 40 minuten echte rust te pakken. Wat eigenlijk heel bijzonder is is dat ik al lig te wachten op mijn roei beurt want ik ben als vanzelf wakker nog voor het uur om is. Je zou toch denken dat je echt gewekt moet worden na zo’n inspanning. Maar blijkbaar blijft je systeem aan staan of zo. Uiteraard voel je wel de vermoeidheid en de scherpte die eraf is. Als ik bijvoorbeeld na een shift mijn cabine uit kom ben ik totaal gedesoriënteerd. Het komt ook door de mist maar ik heb werkelijk geen idee waar ik ben en waar we naar toe roeien totdat ik alles weer op een rijtje zet. Inmiddels hebben Sara en Bela de boot gekeerd en roeien we weer richting IJmuiden. We hadden flinke stroom tegen en gingen nog maar met 1.5 tot 2 knopen voorruit maar dat kwam door de stroom die 4 knopen de andere kant op stond. Nu gaat het plots wat makkelijker tot aan de grote boei die ver voor de monding van de haven ligt. Dan blijkt weer dat we flinke wind tegen hebben vanuit het land. Een koude oosten wind. Dat maakt de juiste kleding ook heel lastig. Qua roei inspanning zou je aan 3 laagjes genoeg moeten hebben maar de koude wind in je nek en toch ook nog door je kleding maakt dat je wel een jasje nodig hebt maar die is dan alweer snel te warm met zweet als gevolg. Maar het goede nieuws is dat het niet lang meer duurt en dan moet het gaan schemeren. Het is inmiddels 6 uur geweest.
De laatste loodjes
Die wegen altijd het zwaarst zoals het spreekwoord luid. Maar wat enorm helpt is dat het eindelijk licht wordt en de mist optrekt. Volgens de weersvoorspelling zou er om 8.00 uur een zonnetje aan de horizon moeten verschijnen maar daar heeft het nog gene schijn van. Bela en Sara roeien nu volle bak richting de monding van de haven. Ik probeer zo lang mogelijk uit de vaargeul te blijven met de navigatie om de grote ferry’s tussen Newcastle UK en IJmuiden NL te ontwijken. Maar we hebben volle bak wind tegen en hoe dichter je bij de monding komt hoe groter de golven omdat de zee ruw verstoort wordt bij de Noord- en Zuidpier. Je ziet het grensvlak waarbij het water onstuimig te keer gaat. voor het gevoel gaat het zo langzaam dat Bela die achter Sara zit schreeuwt: “gaan we nog wel vooruit?” Gelukkig zie ik op de plotter dat we weliswaar heel langzaam maar gestaag vooruit komen. Ik moedig de power vrouwen aan door te roepen: “we zijn er bijna!” Nog even door het onstuimige stuk en dan binnen de Noord- en Zuidpier wordt de zee iets rustiger. Ik stel de koers telkens enkele graden bij want op de plotter krijg ik toch net een iets andere koers dan in het echt. Ik koers rechts van de felle rode lamp aan bakboordzijde van de Noordpier. Zodat we niet op rotsen van de pier varen. We hadden ons al via de marifoon aangemeld bij de havenmeester en die roept me opnieuw op om de bestemming nogmaals te bevestigen en te waarschuwen dat er twee snelle boten de haven uitkomen. Ik bevestig de boodschap dat ik ze al gezien heb op het scherm en dat ik ze goed in de gaten hou. Normaal is het marifoon verkeer in het Engels maar hier kunnen we gelukkig gewoon in het Nederlands communiceren dat maakt het toch wat makkelijker in spannende situaties als deze. Bela geeft aan te willen wisselen en neemt het roer over en ik de plek van Bela. Gelukkig is het nu echt licht geworden en beginnen we de overwinning te voelen. We gaan het redden, nog een heel klein stukje en dan hebben we een geweldige training achter de rug die niet vanzelf ging. Wat een beslissingsmomenten en wat een leercurve. We zullen nog lang na sidderen van dit geweldige avontuur. Ik heb letterlijk de blaren op mijn handen, welgeteld 11.
Maar ook mijn rug kan wel wat rust gebruiken maar waar we vooral naar hunkeren is een warme douche in de jachthaven;-) Nu het nog kan moeten we het er nog maar van nemen. Als we de laatste meters roeien staat Bela nog aan het handstuur en Sara bergt de riemen op en maakt zich klaar om straks de boot af te houden en aan te meren. Ik roei met rustige slagen op de commando’s van Bela door. Tenslotte zit ik met mijn rug naar de steiger en zie niks. Dan zijn we er en springt Sara op de kant. Maar plots ligt ze in het water! Ik hoor niet eens een schreeuw. Ik kijk achter me en zie dat Sara al watertrappelend met een grote lach op haar gezicht zich aan de boot vast houd om niet kopje onder te gaan. Bela en ik snelle naar haar toe en trekken haar eruit. We moeten er gelukkig allemaal om lachen. Toch nog een MOB (man over boord) geoefend.
Het resultaat
We hebben 125 km geroeid in 24 uur met een slagtempo gemiddelde van 21 slagen per minuut. Dat is niet gek. Eigenlijk zelfs wat te hoog. op de grote oceaan ligt dit normaal zo rond de 16-18 slagen per minuut.
Dank aan alle mensen die dit mogelijk maken
Allereerst aan al onze volgers en ambassadeurs om onze missie tot een succes te maken. Er zit nog veel in het vat. Naast de fysieke en mentale training werken we hard aan onze missie #aquawareness. Dat doen wekelijks als team ook vanuit ons kantoor in Amersfoort. O.a met een plan om waterbewustzijn in het onderwijs te verankeren. Maar ook via onze campagne waar hard aan gewerkt wordt met behulp van veel professionals.
Partners en sponsoren
Gelukkig zijn er gedreven partijen die net als ons #aquawareness op de kaart willen zetten. Zonder hun steun beginnen we niet veel daarom expliciete dank aan:
– Grohe Nederland
– UNIT 45
– Helly Hansen
– Julbo Eyeware
– Merrell
– Qmediq
– Guifi
– TVK instructie
– Sligro
– Shortlife
– Sportsspeakers
– ATTEMA
– Xleap
– Smalbraak Notarissen
– CWN Marine
– Mesmerise
– Veleria San Giorgio
– SuperB Lithium batteries
– Stanley
– Vaude
– GrüesliBags
– Zien360
– Sealline
– BridgeDale
– Mammut
