15-feb-2008
Training alpen K2 expeditie succesvol!
Col Armand Charlet (3.998m), vanuit Argentiere Frankrijk
NE Couloir, D+, 1000 meter
Di, 12 feb 2008
Als training voor de NORIT K2 EXPEDITION 2008 stond er een alpine beklimming op het programma. Het team voor de K2 expeditie 2008 was immers compleet. Totaal bestaat het team uit 5 Nederlandse klimmers, een Ierse klimmer en twee Sherpa klimmers. De basis van deze toch Nederlandse expeditie bestaat uit 3 ervaren Nederlandse expeditie klimmers en twee jonge honden.
Als ervaren klimmers was mijn oog gevallen op Court Haegens, die in 2006 de Gasherbrum II (8.035m) had beklommen en Cas van de Gevel die met mij al K2 (8.611m) ervaring had opgedaan in 1995 en daarna zeer veel andere beklimmingen had gemaakt.
De twee jonge honden waren na een uitvoerige selectie op papier, tochtenlijsten en de nodige gesprekken geselecteerd. Het zijn Jelle Staleman (27jr) en Roeland van Oss (29 jr) geworden. Toevalliger wijze beide in voorbereiding op de opleiding tot berggids.
Nu was het moment aangebroken om de jonge honden ook in de bergen in moeilijkere routes aan het werk te zien. Ondanks het feit dat we zeer verheugd waren dat we een stel ambitieuze, talentvolle expeditieklimmers geselecteerd hadden, vonden we dat Jelle en Roeland toch nog de nodige ervaringen in de moeilijkere, langere Alpen routes miste. Daarom hadden we de eis meegegeven dat ze minstens 2 zwaardere routes deze winter samen zouden moeten klimmen. Vanaf eind januari waren de mannen dan ook actief in Chamonix.
Cas en ikzelf hadden met Jelle en Roeland afgesproken op maandagochtend 11 februari om 10.00u in Chamonix. Court kon helaas niet van de partij zijn i.v.m zijn nieuwe baan. Maar nog voordat ik zondagavond vertrok vanuit Utrecht kreeg ik een telefoontje van Jelle vanuit Chamonix. Ik nam op: ‘met Jelle’ klonk het. Ik heb ‘goed’ nieuws en ‘slecht’ nieuws. Het goede nieuws is dat de route Lagarde Direct op de Droite noordwand gelukt is! Het slechte nieuws is echter dat ik mijn vingers bevroren heb en dat we met een helikopter van de top zijn gevist. Ik vraag nog optimistisch: ‘hoeveel vingers zijn het’? Jelle antwoord: ‘alle 10’!
Gelukkig blijkt het ‘slechts’ een eerste graads bevriezing te zijn maar het betekend wel dat er geen beklimming voor hem nu in zit…..
Maandagochtend 10.00u zitten Cas, Roeland, Jelle en ik in Chamonix aan een bak koffie. Jelle en Roeland vertellen over hun klimavontuur en de helikoper pick-up.
Jelle moet minimaal een week rust houden en besluit dan maar naar huis te gaan.
Cas, Roeland en ik pakken onze rugzakken en vertrekken naar Argentiere. Daar nemen we de kabelbaan naar de Grands Montet, tussen alle wintersporters in.
Aan het einde van de middag zijn we boven en genieten van het magnifieke uitzicht want het weer is werkelijk fantastisch en de voorspellingen idem dito! We zien de laatste skiërs afdalen voor die dag en wij blijven zoals bedacht op het kabelstation achter en overnachten. Morgenochtend vroeg zullen we om 04.00u opstaan, ontbijten en vertrekken.
Als we onze maaltijd opwarmen en genieten van de ondergaande zon, komt er een zeer vriendelijke lift bediende. Hij moet op het kabelstation blijven slapen in verband met de ijsafzetting op de liftkabels. Hij vraagt naar onze klimplannen en zijn ogen vonkelen. Blijkbaar heeft de man een klimmershart want hij biedt aan om een verwarmt hokje van het kabelstation open te laten. Hij biedt zelfs nog twee matrasjes aan. Uiteraard slaan we het voorstel niet af want met een beetje pech zitten we morgen in een bivak op de top bij -25 graden!
Na een relatieve goede nacht met de gezonde, gebruikelijke spanning, staan we om 4.00u op. We proppen wat naar binnen en gaan zeer licht gewicht aan klimmaterialen en slechts een liter drank per persoon op pad. We dalen af naar de Glacier de Rognons. Het is koud maar niet extreem. Gelukkig staat er ook maar heel weinig wind. We lopen onderaan het Couturiercouloir van de Aiguille Verte (4.121m) langs. Deze route deden Cas en ik al in 1992 in ‘slechts’ 4 uurtjes. Maar dat was in augustus meer dan 15 jaar gelden! Net als de klassieke directe noordwand op de Droites van Cornuau en Davaille….
Droite Noordwand in december 1994 (lees het verhaal)
Om 06.30u begint het te schemeren en we klimmen richting de ‘einstieg’. Zoals een team behoort, wisselen we al vanaf het begin heel natuurlijk elkaar af tijdens het sporen. Rond 07.00u klimmen we over de rechterkant van de bergschund, na eerst te veel in het midden op de chaos van de opengescheurde gletsjer te hebben gezocht naar een mogelijke doorgang. Als we eenmaal over de bergschund zijn, gaat het snel. We spreken af het eerste gedeelte zonder touw te klimmen zolang een ieder van ons zich daarbij prettig voelt en om de snelheid erin te houden. De steilte van de route begint op ongeveer 50°. Daarna zal de steilheid snel oplopen naar 70°/75° met stukken gecombineerd terrein. Afhankelijk van de omstandigheden kunnen we nog kiezen voor varianten. Maar de condities blijken perfect! Het ijs is geweldig, de stijgijzers en de bijlen ‘pakken’ geweldig. Op de steile stukken gaan we nog een paar touwlengtes aan het touw en genieten zichtbaar van het feit dat we met zijn drieën klimmen. Een voorklimmer, die vervolgens twee naklimmers tegelijkertijd zekert. Het grote voordeel is dat je lekker met zijn twee het nazekeren kan afwisselen, foto’s kan maken en een bakkie kan doen.
Soms zit het tegen, soms zit het mee. Dit keer zit het absoluut mee. Het weer is perfect, de condities zijn perfect en wij voelen ons perfect. Maar na een paar uur klimmen blijkt dan toch altijd maar weer wat een 1000 meter wand betekend. Verzuring en er lijkt maar geen einde aan te komen. Eerst denk ik nog dat het aan mij ligt. Niet geacclimatiseerd, net uit Nederland en dan naar 4.000 meter. Maar Cas die voor me klimt gaat ook steeds langzamer en Roeland achter mij hoor ik ook niet meer. Maar we laten elkaar niet lang ‘lopen’. Het touw is na de lastige steile sleutelpassages weer opgeborgen en we klimmen ieder ons eigen tempo. Maar toch lijken we verbonden. Op nog 10 meter van elkaar volgen we elkaars stijgsporen. Nog steeds elkaar op een natuurlijke manier afwisselend. Totdat Cas de laatste meters eruit perst en we eindelijk op de col tussen de Aiguille du Jardin en de Grande Rocheusse uit komen. De wind is direct voelbaar, onze ‘bekkies’ zijn ook blauw van de kou. Het praten gaat al wat lastiger. Trek in eten heeft niemand. We drinken een laatste slok en overwegen nog naar een van de echte toppen door te klimmen. Links naar de Aiguille du Jardin of rechts naar de Grande Rocheusse. Maar het ziet er qua condities niet uit. Links blanc ijs, rechts zeer luchtige losse rotsen. We besluiten af te dalen.
Om 12.50u staan we op de col! Een kleine 6 uur hebben we over deze winterbeklimming van 1000 meter gedaan. We zijn zeer tevreden. De zon schijnt aan de andere kant van de berg volop. Nog even een paar abseils en we staan in de zon. Uiteraard zijn we er niet met een paar ‘simpele’ abseils omdat alle standplaatsen met abseil slinges onder de sneeuw verborgen liggen. Maar met wat improvisatie en het slaan van wat rotshaken en hier en daar wat lengtes afklimmen, staan we toch 2 uur laten om 15.00u op de Glacier de Talefre. Wat dan nog volgt is een lange, moeizame afdaling door kniediepte sneeuw om uit te komen in de Couvercle Hut (2.687m).
We komen net voor de ondergaande zon om 17.30u aan bij de hut. Moe maar zeer volaan en een goed gevoel dat dit team straks de zeer extreme uitdaging op de K2 met elkaar aan kan. We genieten nog van de laatste zonnestralen voordat we de hut in duiken. Van afstand zagen we al dat er andere klimmers in de hut moesten zitten want er kwam volop rook uit de schoorsteen. Het bleken tourskiërs die de volgende dag de zuidwand van de Courtes zouden afskieën. Wij zullen de Mere de Glace aflopen i.v.m skieen;-)
geplaatst door: wilco van rooijen 15-feb-2008