Vertrek uit de loods
Op vrijdag 15 maart halen we de boot uit de loods in Uitgeest waar we de laatste technische werkzaamheden uitvoeren. We zijn druk bezig geweest afgelopen weken met de watermaker, 2 stuks nieuwe Li-ion accu’s, een nieuwe auto pilot en boot helemaal schoon gemaakt en opnieuw ingericht.
Daarna rijden we naar de Marina Seaport van IJmuiden. Daar aangekomen ontdekken we dat het nog niet zo eenvoudig is om de boot in het water te laten via de boothelling daar.
Ten eerste blijkt dat het low-tide is en dus staat het water te laag om de boot erin te krijgen en ten tweede komen we erachter dat de helling niet netjes constant naar beneden loopt maar dat er en paar bulten in zitten en het laatste stuk flink glad is. Hopelijk valt het mee als het water een stuk hoger stat bij high-tide. Echter moeten we tot het einde van de dag wachten tot het high-tide is geworden dus besluiten we gezellig te gaan lunchen bij MAKAI. Een super leuk klein gezellig slow cafe met the (wh)ales-biertjes op de tap!
De Noordzee op
Vandaag is het D-day. Onze reserve man Oscar Dasselaar is met ons mee. Hij vervangt Sara omdat Sara nog een trail in Zweden begeleid voor haar werk bij Travel Base. Met Oscar beklom ik al eens de Piz Bernina (4049m) Dat was al een geweldig avontuur. Samen met Oscar, Bela en de camperbus rijden we om 7.30 uur naar IJmuiden waar we om 9.30 uur hadden afgesproken met Bram die vanuit Alkmaar kort bij woont. Aangekomen willen we de boot de helling afrijden. Dan komt er een dikke zwarte Amerikaanse truck aanrijden en ons waarschuwt dat als we met onze Fiat Ducato camperbusje met de zware boot de steile helling af gaan rijden we waarschijnlijk in het water belanden. Ik denk dat het wel meevalt maar als de man graag zijn hulp aan bied moet je het uiteraard niet weigeren. We hangen de boot achter de dikke truck en hij rijdt de zware trailer met boot van bijna 9 meter lengte naar beneden voor ons. Voordat de boot het laatste stukje water in gaat rijden we de trailer op een paar blokken zodat de achterkant flink hoog staat. Zodoende kunnen we dan het roer er vanonder insteken en boven in de boot vastmaken. Bram bied zich aan om met zijn blote voeten in het koude water te gaan en plugt het roer in het gat. Bela boven in de cabine sleutelt het roer vast. Dan rijdt de man met de truck de boot verder in het water maar blijkt plots dat door de drempel die in de boothelling zit het roer de grond raakt. Dus moet de boot met de trailer weer omhoog, het roer er weer onderuit. Dat betekend dat de boot erin moet zonder roer en pas het roer onder de boot kan als deze in zijn geheel in het water ligt.
Afijn, even later ligt Bram dus hellemaal in het ijskoude water en lukt het om het roer via een touwtje in het gat te trekken en hem op zijn plaats te houden. zo zie je maar weer, even de boot erin blijkt alweer ene hele opgave. We zijn er weer een paar uur zoet mee.
Klaar voor vertrek
Als we dan eindelijk willen vertrekken en alles in gereedheid hebben gebracht blijkt de marifoon en de AIS plots niet te werken. Althans dat denken we. We halen het instrumenten paneel los, meten de spanning, controleren de accu’s maar kunnen niks geks vinden. Maar beter dubbel gecheckt dus we zoeken wat de oorzaak is maar uiteindelijk blijkt het wel gewoon allemaal te werken. Dan als laatste check checken we het weer maar de wind die zou afvlakken is nog steeds vooral bij vlagen erg hard. Te hard! Ik twijfel niet eens. Dit is kansloos. Nog voordat we de boot los zouden gooien liggen we nog voordat we fatsoenlijke roeislagen kunnen maken al tegen de andere boten in de haven aan. Hoe teleurstellend ook, er zit niks anders op dan de wind af te wachten. We lopen met zijn alle de hele lange pier af naar de monding van de zee waar vette schuimkoppen staan. We bewonderen de vissers die terwijl we langs lopen kabeljauw uit de zee vissen. Wat een prachtige beestjes. Die gaan de pan in. Bram en ik hebben het gelijk over het vissen op de oceaan straks opweg naar Hawaï. Bram kan blijkbaar fileren en ik heb tijdens mijn Trans Atlantische zeil overtocht ervaring met het vissen opgedaan. Het water loopt nu al uit onze mond;-)
24 uur de zee op
Het geduld wordt beloont. Eindelijk om een uur of drie in de middag is de wind wat gaan liggen en zien we onze kans schoon. We varen uit. Met ontzetten veel zin hebben we ons voorbereid op 24 uur roeien. Een dag en een nacht waarbij het plan is 2 uur op, 2 uur af. En elk uur wisselt er iemand zodat we elkaar allemaal blijven spreken tijdens roeibeurten. Als we de Marina haven uitvaren de buiten haven op kom je de grote zeeschepen tegen en de enorme grote veerpond tussen New Castle – IJmuiden. We proberen dus met ons kleine roeibootje links te blijven langs van de Noordzee haven. We moeten langs de Zuid Pier van IJmuiden en het spookt hier enorm. De golven klappen op de rotsen van de pier en de golven komen ook van alle kanten want vanaf de Noordzee wordt het water hier tussen de Zuid pier en de kop van de Noordpier geperst. Het is volle bak roeien en met de hand sturen. Hier is geen auto pilot tegen opgewassen. Maar gelukkig vorderen we gestaag en blijven op veilige afstand van de pier.
Als we eindelijk de Zuidpier voorbij zijn richting het zuiden, richting Bloemendaal en Zandvoort wordt de zee wat rustiger en de golf patronen wat duidelijker. Parallel aan het IJmuiden strand roeien we naar het zuiden. De uiteindelijke bestemming is Scheveningen en dan weer terug. Echter zodra we proberen te roeien op de auto pilot blijkt deze elke keer als een gek de verkeerde kant op te gaan sturen. Wat we ook proberen met de koers elke keer lijkt deze de boot te willen omdraaien. Als laatste redmiddel wisselen we de auto pilot om met onze reserve in de hoop dat die het beter doet. We denken dat die van slag is en opnieuw gekalibreerd moet worden. Maar ook bij de reserve auto pilot gebeurd weer precies het zelfde. En dan valt het kwartje. We moeten de koers op de auto pilot 180 graden omdraaien. Dan wijst hij dezelfde koers aan als de kompas. Echter staat de kompas in de verkeerde richting omdat we met onze rug naar voren roeien dus is het altijd 180 graden de andere kant op wat betreft de werkelijke kompas koers. Afijn, we snappen het nog niet helemaal maar nu werkt de auto pilot gelukkig wel zoals die zou moeten werken. Niks te maken met kalibratie dus.
De eerste verschijnsel van zeeziekte
Als we zo door de onstuimige golven roeien begint Bram last te krijgen van zeeziekte. Eerst geeft Bela hem nog tips dat hij vooral naar de horizon moet blijven kijken maar het helpt allemaal niet veel. Liggen in de cabine maakt het alleen maar erger dus probeert Bram er het beste van te maken. En ondanks de pillen tegen zeeziekte wordt het alleen maar erger. En tot overmaat van ramp krijgt ook Bela last van zeeziekte. Alleen is Bela het gewend en weet hoe ze er op moet reageren en zich rustig hou waardoor het weer wat zakt. Helaas gaat zeeziekte ook niet zomaar weer weg en nog voordat het donker wordt geeft Bram aan zo niet verder te willen roeien wat heel begrijpelijk is. Er staat tenslotte niks op het spel dus waarom zou je nu alles op alles zetten. We zijn Zandvoort inmiddels voorbij geroeid.
Wel willen we graag nog een oefening doen met het para anker. Dit is een soort van parachute onderwater om je op de plaats te houden bij een storm of als de boot zo te keer gaat dat je hem wilt stabiliseren.
De methode om het para anker te water laten en deze er vervolgens ook weer uit te halen via een retrieval line moet je wel een paar keer oefenen. Het is best een klus. Eerst moet je het hele pakket met een heel dik en dun touw van elk 100 meter en de parachute uit het luik trekken. De boot moet met de kop in de wind en dan tegen de wind in het para anker uit gooien met uiteraard de touwen aan de boot vast gemaakt te hebben. Helaas kan Bela het niet voordoen i.v.m de zeeziekte maar ze geeft de goede aanwijzingen en met wat aanpassingen en overleg snappen we het idee. Na de boot heel even aan het para anker gehangen te hebben halen we deze weer binnen en bergen hem zo goed en zo kwaad weer op. Vooral Bram is opgelucht dat we nu eindelijk richting IJmuiden weer gaan roeien.
Het weer is nog rustiger geworden en we hebben een heerlijke zonsondergang. De sfeer zit er ondanks de zeeziekte prima in. Oscar die ooit een zeevaart opleiding volgde en tijdens zijn stage met container schepen mee voer heeft gelukkig ook geen last van zeeziekte. Hij zet zijn JBL box aan met een heerlijke lijst van gouwe ouwe muzieknummers. En Bram knapt zienderogen op. Hij gaat zelfs weer roeien en zingt volle borst weer mee. Hoewel de misselijkheid niet helemaal weg is voelt hij de energie met de muziek weer door zijn lijf stromen. Wat muziek wel niet met een mens kan doen. En ik moet eerlijk toegeven dat het mij ook goed doet. Eigenlijk is het de eerste keer dat we luid muziek draaien en het verbind. In plaats van in ons eigen denk wereldtje te zitten zijn we verbonden en lachten en genieten we met elkaar.
In het donder de haven in
Als we naar een paar uur roeien zo omstreeks 21.00u weer dicht bij de Zuid pier aankomen roeien we nog bijna in het donker tegen de rotsen van de pier aan. Eerst moeten we er met een grote boog weer omheen maar hoe dichter we bij de haven komen hoe meer de zee weer gaat spoken. Het water van de Noordzee raakt uiteraard hier ernstig verstuurd bij de monding en dat merk je. Weer is het alle hens aan dek. Volle bak doorroeien anders worden we door de golven op de pier gespoeld. We zien op de pier vissers die met felle lampen onze kant op schijnen. Dat is heel irritant maar begrijpelijk omdat ze uiteraard nieuwsgierig zijn. Na ene laatste kracht inspanning ronden we de zuid pier en roeien in iets minder onstuimige golven richting de Marine haven waarvan de ingang overigens niet verlicht is met een rood en/of groen licht. Maar we herkennen de grote loods en omdat Bela de haven nog kent uit 2020 navigeert zij met Bram als uitkijk uitstekend de haven in naar de plek waar we de boot mogen afmeren. Nadat de boot aan de steiger ligt en we alle spullen weer van boort hebben gehaald gaan we een heerlijk biertje drinken, sushi eten. Nu het nog kan moeten we het er maar van nemen! Het oorspronkelijke doel van 24 uur onderweg zijn is niet gehaald maar de 38 kilometer roeien hebben heel veel wijze bruikbare lessen opgeleverd en dat is het aller belangrijkste. Op naar de volgend training.
