Dag 15: maandag 15 nov
Lijn in schroef
We hebben onze routine aardig gevonden. Met altijd nog 1 man aan het stuur staan we op, zetten thee, kletsen over de prachtige nacht, de sterren en wat ieder heeft meegemaakt. Dan maken we ontbijt, om de dag havermout met houdbare melk de andere dag 2 bakjes yoghurt die inmiddels over de datum heen zijn. Opgeleukt met stukjes appel (het enige vers wat we nog hebben), lijnzaad, walnoot, amandelen.
Daarna vaak wat opruimen, afwassen, zwemmen achter de boot en dan is het alweer koffie tijd. Joost was van plan vandaag wat film opnames te maken voor zijn toekomstige docu. Van onervaren zeiler met de droom om de oceaan over te zeilen met een eigen boot. Helemaal onervaren is hij allang niet meer want een jaar geleden kocht hij deze bijna 13 meter lange kajuit zeilboot met plek voor 10 man. In Turkije waar hij ooit een jaar studeerde. Dit betrof een soort multiculturele gesubsidieerde studie vanuit het Erasmus Rotterdam. Daar had hij een goede Turkse vriend aan overgehouden die deze zeilboot voor Joost op de kop had getikt. Inmiddels is Joost ook getrouwd met de Turkse prachtige vrouw Hasret waarmee hij heerlijk afgelopen zomer gezeild heeft rondom de Middellandse zee. Maar ja Hasret heeft als hoogopgeleide een drukke baan bij Cool Blue dus moest weer terug aan het werk. Joost vliegt alleen nog op- en neer naar Nederland voor hele grote filmopdrachten want die zit, ligt of werkt het liefst vanaf zijn boot waar ook ter wereld.
Maar van filmen kwam niet veel want Robert had een gaatje ontdekt in het grootzeil daar waar die tegen een dwarsbuis van de mast aan klapt als we voor de wind varen. Via het boek Sailboat Maintenance Do It Yourself was de tip om het te repareren met Ductape. Dus moet het grootzeil naar beneden. Maar toen we dat deden vloog mijn Julbo zonnenpetje het water in die aan één van de lieren hing. Eerst dacht ik nog laat maar. Echter de boys riepen we gaan hem ophalen. Het zeil werd gereven en de boot op de motor gekeerd. Robert zat achter op de boot en reikte zo ver mogelijk uit de boot. Maar er stonden nog steeds hoge golven wat het manoeuvreren erg lastig maakte. De eerste keer ging het mis en de tweede keer idem dito. Ik gooide het dikke kabel touw uit de boot waar we ook mee achter de boot hingen. Ik nam een sprong aan het touw en ik had de pet. Ik klom uit het water en nam plaats achter het stuur. De boot moest tegen de wind in worden gestuurd om het zeil volledig naar beneden te krijgen en het gaatje te kunnen plakken. Maar toen de boot door de golven niet tegen de wind in te houden was draaide ik het gas open van de motor en plots hoorde we alle drie een gek geluid. Joost riep: motor uit! Het dikke touw van achter de boot was onder de boot gekomen en zat nu dus muurvast om de propeller heen. Wat een beginners fout!!! Maar fouten zijn achteraf altijd dom. Gelukkig ligt het niet in de aard van Joost om boos te worden. Sterker nog zijn kracht is altijd om kalm te blijven. Robert bied zich aan om met de free dive lange zwemvliezen en de duikbril het water in te gaan en onder de boot te gaan kijken. Na verschillende malen diepe ademen teugen te hebben genomen en onderzoek te hebben gedaan denkt hij de klus te kunnen klaren. In eerste instantie zit het touw muurvast maar beetje bij beetje krijgt hij hem los. Het dikke kabeltouw is uiteraard gebroken en op sommige stukken zelfs gesmolten. Nu moet de propeller gecontroleerd worden buiten de boot en de propeller as binnen in de boot of die geen water lekt. Dat blijkt gelukkig niet het geval. Wel is er een stuk lood van de neus van de propeller af die dienst doet als galvanisch element die corrosie vorming met het zoute water moet tegengaan. Maar met nog zo’n dag of 10 te varen zal de boot dat wel overleven.
Het zeil wordt gerepareerd en weer gehesen. We kunnen weer koers zetten naar ons doel! Wel weer een les geleerd. Een klein foutje kan grote gevolgen hebben en als zoiets tijdens een storm of in de nacht gebeurd is het andere koek. Hoe ontspannen het ook lijkt, je moet de kop er wel goed bij houden!
Dag 16: dinsdag 16 nov
‘Swells’
We zijn op de helft van de oceaan tussen Afrika en de Caraïben. Nog zo’n 1000 mile te gaan. Het is duidelijk dat we het in 3 weken, 21 dagen niet gaan redden. Dit was wel de planning om 2 redenen. Eén dan was ik precies terug voor een keynote bedrijfspresentatie voor de ondernemers club van Wageningen. En twee op 25 november ben ik geboren en thuis zijn met je verjaardag met vrouw en zoon is wel zo fijn. Ik wordt weer herinnerd dat wij als mens kunnen plannen wat we willen met ons cognitieve, analytische brein maar dat moeder natuur toch echt zelf bepaald hoe het kwantum veld met de oneindige mogelijkheden en oneindige intelligentie werkt.
We varen gemiddeld niet de 120 mijl per etmaal maar steeds net wat minder. Irritant is ook als de snelheid onder 4 knopen komt je met de motor op 1500 toeren bijna 2x zo snel gaat. Maar dan moet je de zeilen strijken om het klapperen te voorkomen. En eigenlijk wil je dat niet want we willen zeilen!
Nu we echt op het midden van de oceaan zitten maken we steeds grotere deining mee met steeds langere diepere golven. Robert noemt het steevast de ‘Swells’. Of ‘dijken’. Een term uit het big wave surfen.
In de middag neemt de wind van zo’n 18 knopen af tot 8/9 knopen. We varen nog zo’n 3,5 knoop met klapperende zeilen. We besluiten het zeil in te halen en op de motor halen we met gemak 7/8 knopen in linea recta west op ons doel af. We hopen nog steeds op een paar goede wind dagen met flinke wind! Maar nu we op de motor varen komt Robert nogmaals met zijn wave boardje te voorschijn en gaat achter de boot golf surfen. Hij moet toch wat doen om zijn lijf in conditie te houden. De golven zijn groot genoeg en aan een lang touw trekt Robert zichzelf achter de boot over de golven heen van links naar rechts om snelheid te houden. Je moet wel zeer geoefend zijn want af en toe staat hij tot zijn enkels in het water en is het boardje meer onder water dan boven. Maar als pro big wave surfer is het voor hem appeltje eitje
Dag 17: woensdag 17 nov
Gas op!
De voorraden slinken. Warm eten bestaat uit pasta en noedels. Het beetje groente komt uit blik maar het smaakt er niet minder om. De warme hap gaat er nog steeds in als zoete koek. Ook de waterflessen raken op maar gelukkig kunnen we water maken aanboord wat wel veel energie kost. De laatste yoghurtjes raken bedorven en de koelkast is min of meer alleen nog gevuld met wat bier.
Als ik in de middag thee wil zetten blijkt het gas op te zijn. Gelukkig hebben we een reserve camping gaz fles alleen moeten we de aansluiting veranderen en lukt het nog net om de oude verweerde slang erop te krijgen en af te dichten met een slangenklem. In de middag doen we meestal ons gebruikelijke powernap om de beurt en dan is de dag alweer op zijn einde. Einde middag hebben we steevast ons borrel uurtje. Paar blikjes bier, chips en wat serano ham. Met de ondergaande zon onvergetelijke momenten met prachtige gesprekken.
We passen vannacht de tijdzone weer met een uur aan. We zitten nu op +4 UTM. Nog +2 te gaan.
Joost gaat slapen, Robert en ik filosoferen wat over het leven en nemen nog een laatste Johnny Walker Black Label wishkey. Vooruit nog eentje dan.
Dag 18: donderdag 18 nov
Op snelheid
Na een perfecte nacht met een heerlijke snelheid en de bekende fluittoon van de boot op snelheid zie ik tijdens mijn shift om 6.00u de oranje/ rood gekleurde maan ondergaan en aan de andere kant het licht verschijnen aan de horizon van de opkomende zon. De volgende ochtend waait het nog steeds, de wind trekt zelfs aan. De boot hangt voor het eerst echt schuin. Geen sportoefeningen/yoga/mindfulness op het dek. Wel alle hens aan dek!
Langerekte wolken aan de horizon, teken van de harde wind. De temperatuur is verrukkelijk. Door de bewolking is het niet te warm en kunnen we zonder zonnekap varen. Maar door het beetje zon kunnen we op de auto pilot varen wat lekker ontspannen is.
Vannacht zijn we door de laatste 2000 kilometer grens heen. Het begint op te schieten, zeker met deze wind. Het blijft spannend wanneer we aankomen. Maar Mother Nature dictates.
Dag 19: vrijdag 19 nov
Maansverduistering + motordag
Wat een nacht. Er zou een maansverduistering komen en wat voor één. Met de mooiste zonsondergang tot nog toe en daarna een prachtige heldere maan begon de prachtige nacht vol met sterren. Orion en de grote beer zijn zo duidelijk zichtbaar. En genoeg vallende sterren. Ik had het zwaar de eerste shift om wakker te blijven. Bij uitzondering nam ik maar een blikje Cola Cola voor de cafeïne en wat stukjes Milka chocolade voor de energie. Er stond een matig windje die steeds minder werd. Tegen de tijd dat Joost overnam klaperde de zeilen nog steeds en niet veel later vierde hij de zeilen en ging op de motor verder. De motor bevind zich tussen de cabine van Robert en mij. Vanuit onze cabine kun je ook bij de motor. Daar komt daar dus ook de meeste herrie en warmte vandaan. Ik kan me voorstellen dat dit een voordeel is als je naar koude gebieden vaart als Groenland of de andere kant op richting Antarctica. (Wat zeer zeker nog een droom is) Maar nu liggen we slechts in onze slip en houd elk beetje extra warmte je uit de slaap. En ondanks mijn betere oordoppen dreunt de motor met zijn lage dreunen gewoon door mijn bed heen. Als ik zo in slaap probeer te komen hoor ik half doezelend een schappend geluid. Het is net of iets niet voldoende olie dan wel mengsmering krijgt. Alsof ik het lager van de aandrijfas hoor droog lopen. Zo’n geluid hoor je ook als je je auto niet op tijd van voldoende motor olie hebt voorzien. En als je dan niet onmiddellijk de motor uitzet hoor je rrrrrrrrr en is je motor letterlijk droog en vastgelopen. Vaak met onherstelbare schade. Ik twijfel of ik Joost moet roepen. Maar als ik bij bewustzijn kom rationaliseer ik het weg met de gedachte dat Joost echt wel het peil van de motor olie vloeistof heeft gecontroleerd. En hij zijn boot met eigen motor geluid vast beter zal kennen dan ik.
Een paar uur later schik ik wakker en hoor gelukkig dat de motor nog steeds trouw zijn werk doet. Ik ga naar het achterdek om te plassen en Robert ligt onder een dekentje naar de sterren en de prachtige unieke maansverduistering te kijken. Hij probeert uit te vinden met een speciale app genaamd ExoPlanet wie of wat de schaduw veroorzaakt. Hij laat het zien en we denken Jupiter en/of Mercurie maar het blijkt later bij navraag de schaduw van de aarde zelf te zijn. Ieder zijn vak😄
Als ik het 1.5 uur later van Robert de shift weer overneem rond 5.30u is de maansverduistering nog steeds bezig. De maan wordt steeds kleiner en de schaduw groter. Ik probeer het moment volledig in me op te nemen. De cosmos wat letterlijk het tegenover gestelde van chaos is spreekt tot de verbeelding van ons allemaal. En het beperkt zich niet tot één uni-versum. Hoe deze oneindige intelligentie verbonden is met ons eigen quantum veld. De volle maan heeft sowieso een enorme betekenis. Hoe het de watermassa’s lees oceanen op de wereld in beweging brengt met eb- en vloed. Maar ook in ons als mens. Tenslotte bestaan wij ook voor 90% uit water. En dan de polariteiten nog. Niet alleen de magnetische Noord- en Zuidpolen. Van de maan en/of de aarde maar ook in ons als mens. Ook wij hebben (een te meten) potentiaal. Welk potentieel vervul jij en ik?
Als ik weer een uur later kijk omsteeks 6.30u is de maan nog maar een heel klein sikkeltje de rest is schaduw. En het bijzondere is dat 180 graden aan de andere kant de zon al opkomt. Althans de horizon wordt al verlicht. Eerst lichtblauw, dan oranje, rood en vervolgens de gele vuurbal. Ik voel weer wat wind opkomen. Ik wacht nog heel even en dan zet ik de motor in zijn laagste stand en wil het grootzeil hijssen. Ik twijfel of ik Joost wakker moet maken of het alleen probeer. Wie weet gaat het heel soepel en heb ik het gevaarte van 10 ton weer aan het zeilen. Ik zet de boot tegen de wind in op de auto pilot en sta bij de lier. Het eerste stuk trek je de dikke lijn (noem het geen touw!😅) maximaal in tot het te zwaar wordt. Dan zet ik de slinger erop. Draai je de ene kant op dan trek je het zeil decimeters op, draai je de andere kant op dan zijn het centimeters. Maar al snel loop ik vast. Het zeil wil niet hoger. Ik kijk omhoog en zie dat de lijn met het zeil een hele rare hoek maakt. Dan toch Joost er maar bij halen. Hij komt al uit zijn cabine aangestrompeld. Nog half slaperig wrijft hij het beetje slaap uit zijn ogen. Hij kijkt op het dek omhoog en roept ik zie het al. De lijn zit om de mastlamp heen. Ik geef de lijn maximale ruimte en met een paar slinger bewegingen krijgen we hem erom heen weer los. Nu gaat ie weer op rolletjes. Maar niet veel later horen we weer een vreemd geluid en blijkt de dikke vislijn in de proppellor vast gelopen te zijn. Fuck, fuck, fuck. We zetten de motor gelijk weer uit en dit maal maakt Joost zich klaar om met snorkel onder de boot te duiken en de vislijn los te snijden. Met bewuste ademteugen en verschillende pogingen komt hij steeds terug met een handvol stukken visdraad. Een lekkere start voor de dag. En wat blijkt de wind is weer weg. Dat betekend weer de zeilen strijken. Ach we worden er steeds bedrevener in. Wat we dan nog niet weten is dat we de hele dag op de motor zullen moeten varen willen we nog vooruit komen en in de buurt van de 120 mijl per 24 uur. De wolken aan de horizon zien er ook te lief uit. Alsof we echt al het Caribische gebied in gevaren zijn. Boven ons strak blauw en aan de horizon rondom van die prachtige schapen wolkjes. Maar voor wind hebben we meer aan dreigende luchten. De paradox van het zeezeilen.
Na het ontbijt neem ik mijn ochtend duik achter de boot. Gooi de dikke lijn uit en spring in het water duikend naar de lijn. Als je hem mist heb je een probleem. De boot gaat namelijk relatief snel en dat zwem je niet zomaar bij. Na even lekker aan het touw achter de boot uit elkaar getrokken te zijn hijs ik mezelf op het plateau achter de boot waar ook het trapje hangt. Ik ga op het opstapje zitten die naar het dek gaat. Met mijn voeten lekker in het water bungelend en af en toe een golf over het plateautje is het net een bubbelbad. Als ik mijn ogen dicht doe zit ik in de sauna in Bussloo. Ook in mijn blootje. Even later duikt ook Robert de oceaan in. Best gek als je erover nadenkt. Zeilend midden op de Atlantische oceaan die hier zo’n 5000 tot soms zelfs 6000 meter diep is. Er zitten hier walvissen, haaien, dolfijnen en ander gespuis. En toch voelen we ons veilig. Schijn veiligheid of gewoon vertrouwen? Ik geloof in het laatste.
We lezen wat, doen wat oefeningen, een powernap, dagboeken bij werken, filmen, kletsen en om 16.00u doen we de vrijdagmiddag borrel. Ja, goede gewoontes moet je koesteren en in stand houden. Alleen de voorraden slinken en we hebben welgeteld nog 9 blikjes bier, 6 corona’s, 2 flessen rode wijn maar gelukkig ook nog een nieuwe fles whiskey. Na een heerlijke koude corona toosten we op het geluk, de vrijheid, de reis, de gezondheid en onze toekomst dromen. Na het ene biertje dan toch nog maar een heerlijke Johnny Walker en om het af te sluiten nog een tweede.
Om 18.30u gaat de zon weer prachtig achter de horizon onder en niet veel later verschijnt de bloedmaan alweer aan de andere kant aan de horizon. En we zeilen eindelijk weer. Bijna de hele dag op de motor. Zo hebben we het nog niet meegemaakt. En we moeten tactisch zijn want totaal hebben we voor een dikke 50 uur diesel om te varen en we hebben er nu zo’n 35 uur opzitten al met al. En om straks de haven vanuit de zee in te varen hebben we ook nog wat juice nodig.
Dag 20: zaterdag 20 nov
Plastic in de oceaan
Nog 5 dagen dan ben ik jarig. Waar o waar zal ik dan zijn? Op de oceaan? Op het strand, op de hoogste berg van het eiland St Lucia? Of in het vliegtuig?
Vannacht lekker geslapen en weer eens lekker gedroomd. We varen weer met de wind pal in de rug. De grote golven zorgen dan af en toe wel voor flinke klappen van het grootzeil op de mast. Dan hebben we eigenlijk net te weinig wind. We hopen gemiddeld 5 knoppen te varen maar dat lukt niet altijd.
Als we in de middag lekkere noedels eten met een gekookt eitje ziet Joost plots 2 dode vissen langs drijven. Maar Robert roept: nee joh, dat lijken wel 2 parende kogelvissen. Ik sta erbij en kijk erna. Tja, het leven is en blijft een illusie 😄
Wat plastic betreft komen we eigenlijk niet of nauwelijks iets tegen. Heel af en toe een stuk groot drijven stuk. Maar het is gelukkig zeldzaam voor het oog. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat het onder het oppervlak niet aanwezig is want het heeft hier ruim de tijd gehad om zich af te breken in kleine minuscule bolletjes in deze diepe oceaan.
Dag 21: zondag 21 nov
Spanning
Na een hele gezellige avond gingen we relatief laat naar bed. Mijn eerste shift begon om 22.00u. We houden het weekend gevoel er toch een beetje in dan hebben we extra plezier tijdens onze middag/avond borrel op vrijdag, zaterdag en zondag. Hoewel we zuinig moeten zijn met de drank, drinken we 1 blikje bier p.p en 2 (en soms stiekem 3) glaasjes Johnny Walker wishkey. En standaard een zak chips met zijn 3-en. Na de zonsondergang komt dan alweer snel de maan die al wel weer aan het afnemen is. Het werd een te rustige nacht qua wind. Uiteindelijk de motor erbij gezet want zonder motor dobber je nog wel op de golven en de stroming richting doel maar begint het grootzeil echt zware klappen te maken door die golven. Na 6 uur op de motor te hebben gevaren waarbij de snelheid dan 2x zo hoog ligt op 6 ipv 3 knopen weten we er toch nog 100 mijl in 24 uur uit te persen. Anders waren het er nog geen 90 geweest en heb je nog een extra dag varen nodig. We hopen toch echt rond mijn verjaardag aan te komen op St Lucia maar dat zal nog heel spannend worden. Wanneer zullen we weer land inzicht zien?
Het blijft me toch verbazen hoe lang we op de motor kunnen blijven varen. Volgens Joost nog zo’n 30 uur. En die zullen we nodig hebben.
In de ochtend besluit ik wat energie te stoppen in het vissen. Het theelepeltje met daaraan een haak dient als lokaas omdat het lekker blinkt in het water. Gelukkig en helaas hebben we tot nog toe slechts 1 vis ermee gevangen. Nu draai ik er nog wat kleurtjes garen omheen. Rood, geel, blauw waarop Joost roept: reggae kleuren. Dat brengt ons op een idee. Joost zet hele relaxte reggae muziek op. We lachen en voelen dat dit een gouden combi is. Dan komen we nog op het idee om de (diep)vissen nog wat te lokken met koude noedels. Daar hebben we toch genoeg zakjes van en wie weet dat het helpt. Als je niks probeert weet je zeker dat je niks vangt. Joost zet de werphengel er ook bij met stukjes appel als aas. Ik ga op het achterdek zitten en werp om de 5 m een sliertje noedels uit de boot. Ik beeld me in dat ik de vis bekken het zie verslinden. Maar helaas na een half uurtje lokken nog geen vis gezien. Maar de dag is nog jong.
Deze ochtend zijn we wat stiller dan normaal. Enerzijds komt dat omdat we inmiddels ons eigen ritme hebben. Anderzijds omdat de vervelling wel een beetje begint toe te slaan. We zien uit naar het einde. En tegelijkertijd weet ik nu al dat we straks zullen terug verlangen naar dit moment. Blauwe zee, prachtige blauwe lucht met witte schaapjes wolken, beetje luieren, zwemmen, lezen, muziek luisteren en een expressootje op zijn tijd met een hapje eten. Qua patroon beginnen Robert en ik de shifts in de avond om de beurt en Joost pakt altijd de 2e shift. Joost gaat ook meestal in de vroege middag even liggen en Robert en ik proberen dat vaak daarna. Ook nu rond 12.30u ligt Joost effe in zijn cabine en liggen Robert en ik op de banken achter op de boot. Met uitzicht op de vislijnen en de tegemoet komende golven. De zon komt altijd achter de boot op en gaat voor de boot ten onder. Ondanks de weinige wind zet Robert de fok er toch bij in de hoop dat we een knoop sneller varen. We hebben er even discussie over of het nou wel of geen zin heeft bij 100% voor de wind varen. Maar even later haalt hij hem toch maar weer in.
Voor het maken van het ontbijt ben ik meestal de aangewezen persoon. Tenzij we vis hebben gevangen dan is Robert het die overheerlijke verse Sushi maakt.
Het middag hapje en avondeten maken Robert en ik samen of om de beurt. Joost doet categorisch niks aan het eten. Hij pakt het stuurwiel zodra wij ons met het eten bezig houden. Ook wel mooi. De kapitein en zijn privileges hoewel Joost absoluut niet de persoon is die hunkert naar privileges. Hij is alleen gewoon niet van het koken. Ik eigenlijk thuis ook niet maar ieder moet toch een rol vervullen. Alles gaat super relaxed en altijd in overleg. En dat terwijl het toch echt zijn boot is. En als we iets veel op elkaars lip zitten gaat de één of ander effe zwemmen, mediteren voor op het dek zitten of andere oefeningen doen. Voor de rest is het go with the flow! ✌️✅👯♀️
En toch voelt het als de zwaarste dag. We moeten in ons hoofd de verwachtingen bijstellen en dat is de mindfuck. Je kunt jezelf helemaal gek maken maar het is zoals het is.
Dag 22: maandag 22 nov
Magic outside the comfort zone
Wat een verassing vannacht sms-te ik Cas nog dat een berg expeditie saai kan zijn met slecht weer en te veel sneeuw en te harde wind en dus eindeloos wachten in je tentje in het Basiskamp. Maar varen over de grote oceaan met géén wind is minstens zo saai en eentonig. Voor de 2e dag en nacht al op de motor. En naast het geluid zijn de diesel dampen gewoon smerig. Een beetje damp doet het in deze schone lucht al heel vies aanvoelen. Het zal vast meevallen in vergelijking tot het wonen in een stad naast de snelweg qua luchtvervuiling maar toch.
Zodra ik opsta vertelt Robert op het dek mij goed en slecht nieuws. Het slechte nieuws is dat zijn zoontje Tom (9 ) thuis moet blijven omdat er 3 kinderen uit zijn klas corona hebben. Dan moet blijkbaar de hele klas in garantaine. Dus kan zijn ex Lidewy niet naar haar werk omdat ze Tom dan thuis onderwijs moet geven. Zo hebben we dan toch nog met corona te maken terwijl dat hier aan boord niet speelt! Thank God!
En het goede nieuws is dat Robert vannacht met de nog bijna volle maan dolfijnen om de boot heeft meegemaakt. En ze bleven ook rond de boot zwemmen. Robert heeft mij en Joost nog proberen te wekken maar we lagen in katzwijm. Hij heeft nog wel gefilmd en ik had er graag bij geweest. Hopelijk komen ze vaker nu we nog slechts een dikke 1000 km van de Caribische kust zitten.
Terwijl we wat keuvelen voor het ontbijt over boeken en films o.a LIFE of pi en vervolgens Robert op het punt staat om zijn meditatie van Joe Dispenza te doen roept Robert: kijk vis! Naast de boot zwemt echt een joekel van een pracht vis. Hij heeft paradijselijke kleuren en het is zo’n zelfde die we toen aan de haak hadden maar niet het water uit kregen. Robert tegen Joost: pak de harpoen. Ik denk nog dat red je nooit qua tijd. Ik volg de vis naar voren van de boot, denk dat hij onder de boot zal door zwemmen naar de andere kant. Maar nee hij blijft fantastisch mooi gracieus naast de boot zwemmen. Hij kijk me bijna aan. Heel even denk ik zwem weg naar je vrijheid voordat je nieuwsgierigheid je de kop kost. Maar voor ik het weet heeft Robert de harpoen gespannen en schiet van over de railing vol net achter in de kop. Het pracht exemplaar spartelt terwijl Robert de lijn van de harpoen binnen haalt. Joost staat te juichen op het dek. Yes, yes we hebben h’m en precies goed geschoten. Want door de vertekening van het water kun je ook zomaar naast de vis schieten. We zijn toch stiekem heel blij met deze vangst. En Joost legt mij uit dat dit eerlijker vissen is dan al de vissersboten doen. Die vangen met hun netten zoveel bijvangst waar ze niks mee doen maar wel vaak dood gaan. Dit is één op één. En eigenlijk één vis voor drie.
Als we even later de buik van de grote vis opensnijden wordt maar weer eens bevestigd dat het in de natuur gaat over eten en gegeten worden. Robert haalt er tal van kleine vissen uit en een hele lange grotere. Je kunt ze gewoon als vis herkennen. Heel bijzonder om dat zo intact nog in de buik te zien zitten. Het is een aardig bloedbad in de boot en met het fileren wordt het er niet minder op. Dit geeft je toch weer een soort oergevoel. Ons eten is echt aan het opraken en dit is een zeer aangename vangst. We leggen het tafereel uiteraard vast op film en foto want zo vaak vang ik geen vis. Zeker niet zulk een vis. Wat ook bijzonder is is dat de pracht kleuren van de vis blauw, geel, groen plots verdwenen zijn. Uiteraard door de stress en de dood. Maar als we hem in het zonlicht houden en zijn langerekte rugvinnen opentrekken zien we toch weer hele mooie blauwe lichtgevende stippen. En zijn staart is als van een haai of een walvis. Wat voor mij ook echt nieuw is is hoe sterk zo’n vis nog is als deze in principe al dood is. Hij blijft heel krachtig spartelen en als je niet uitkijkt werkt hij zichzelf nog over boord. Van een kip weet ik het die loopt gerust door zonder kop. We hangen het karkas achter de boot aan een touw in de hoop dat er haaien op af komen. Robert springt er dan gerust in!
Wat opvalt vandaag is dat er plots zoveel algen dan wel waterplanten in het water drijven. De hele dag door. Alsof er een storm ergens geweest is en de planten heeft los gerukt.
Dat we de verse vis gevangen hebben is trouwens dubbel zo lekker wat de moraal betreft omdat we al 2 dagen en 2 nachten op de motor varen wegens windstilte. Je gaat dan toch zitten rekenen en moet verwachtingen en doelen bij stellen. Dat we op mijn verjaardag aanstaande donderdag 25 november aankomen aan land kunnen we wel op ons buik schrijven. En dat was al 4 dagen later dan gepland. En in plaats van donderdag zal het eerder nog 3 dagen later zijn op zondag!
En onze zelf benoemde land meteoroloog Maarten van Eck die mij altijd enorm heeft geholpen met de weersvoorspellingen tijdens berg expedities helpt ons ook nu gelukkig weer. Hij liet ons vanochtend nog weten zeker geen wind te verwachten tot na morgenmiddag. Maar gaf er gelijk bij als opsteker: wees blij dat je dit niet in het begin van jullie reis had, dan was je nu nog niet halverwege geweest!
Dus de vangst van vanochtend waar we zeker 3 dagen van kunnen eten is een hele fijne opsteker en afleiding.
En als we het over problemen en/of zorgen hebben roep ik nog maar eens: je hebt alleen een serieus probleem als je ziek bent, de rest is allemaal oplosbaar met een beetje tijd en/of geld. Of creativiteit ipv geld.
We constateren met zijn 3-en dat het toch wel gek is. Op het ene moment baal je echt enorm dat het zo langzaam gaat en het tegenvalt en plots door een verandering van de natuur (een vis vangen en dolfijnen zien) ervaar je hetzelfde moment de maggie van het avontuur en ben je weer blij en dankbaar. De kunst blijft om de wonderen te ervaren zonder slechts enkele en alleen je 5 zintuigen te gebruiken. Dat begint toch met de controle drift los te laten en ruimte te scheppen voor de oneindige mogelijkheden die zich zomaar kunnen ontvouwen. Magic happens outside the comfort zone!
Ik moet ook denken aan een podcast die ik gaf aan de host Jan-Willem van ’t Schip. Een Olympische titel kandidaat weg- en baanwieler die als innovatieve activiteit tijdens de corona lock-down een aantal podcasts opnam om te leren van pro’s buiten zijn eigen sport om. Over outside ‘your’ comfort zone gesproken. En zijn motto bij verlies of tegenslag was altijd: Accept and Adapt. Daar wordt je sterker van! Die nemen we mee.
Het wordt een waanzinnige avond. Met de prachtige wolkjes aan de horizon en ondergaande zon lijkt het wel op een schilderij waar Jan Vermeer trots op zou zijn geweest.
Terwijl ik in de hangmat lig achterop de boot aan de hijsarmen van de motorboot genieten we van een Turksflesje rode wijn. We hebben nu nog 1 fles die we bewaren! Heel bewust nippen we de welkome alcoholische versnapering weg. Ook koken we nog een heerlijke vis/curry/rijst alvorens van de melkweg te gaan genieten. De melkweg, 200 biljoen sterren en dan te bedenken dat veel sterren al niet meer bestaan alleen het licht wat ons nog bereikt maakt het mogelijk dat we het zien. Maar het zichtbare licht is onze beperking waarschuwde Einstein al. Robert doceert ons op zwarte gaten, super Nova’s, Galaxy’s, Multiversums en lichtjaren tot we er echt niks meer van snappen.
Dag 23: dinsdag 23 nov
De 500 mijl grens
Een prachtige nacht en gelukkig was het gisteravond al een beetje gaan waaien en hebben we redelijk kunnen zeilen. We hebben er 90 mijl uit kunnen halen. Zou Maarten gelijk krijgen met de weermodellen? Vanaf vandaag zo’n 10 knopen wind? Tot aan het doel? Tactisch rekenen we hier wel op qua brandstof. Gelukkig zullen de golven ons uiteindelijk wat er ook gebeurd aan land brengen door de zeestroming die gunstig is. Het is niet zoals tijdens onze Noordpool expeditie dat we tijdens onze slaap terugdreven door het pakijs. Dat was pas echt frustrerend. Al kijkend op je GPS in je slaapzak de met veel pijn en moeite veroverde afstand weer opgegeten zien worden.
Afgelopen nacht maar weer een uur terug gegaan we zitten nu op 5, nog 1 te gaan. Maar eerst deze maar weer bio/technisch verwerken.😄
Vandaag zijn we door de 500 mijl grens heen. Dat betekend dus nog 900 km. Als we 120 mijl per etmaal doen wat met gemiddeld 5 knopen wind zou moeten lukken hebben we nog 4 dagen nodig. Daar hopen we alle drie op. Dan komen we zaterdag aan in plaats van zondag. Helaas zal ik mijn verjaardag op de oceaan moeten vieren over 2 dagen. Maar tijdens de koffie herinner ik ons er alvast maar aan dat we over 1 of 2 weken vast en zeker terug verlangen naar hier. Terug naar het koude kille kikkerlandje in de ban van corona. Gelukkig hoorde ik dat Teun en Heleen weer negatief waren getest waarop in Teun had geschreven blij toe, ik blijf positief😅
Hier gelden gelukkig geen regels, is de kroeg gewoon 24/7 open (alleen nog slechts 2 bier p.p 😭) dat is onze sailing society.
Vanochtend drijft er toch weer zeewier langs de boot. Beter dan plastic! Vanochtend mijn baard maar eens getrimmd want die haren in mijn mond tijdens het eten is ook niet alles. Inmiddels zie ik eruit als captain Igo.
Dag 24: woensdag 24 nov
Mosselen en kreefjes
Redelijke nacht, tijdens het pissen vannacht nam ik het een uurtje eerder over van Joost. Hij had een beetje koppijn, waarschijnlijk te weinig gedronken. Het is zo’n 30 graden overdag met een uitdrogende zeewind en in de slaapcabines is het ook warm dus droog je ook verder uit.
Verder vanochtend toch maar weer even de motor erbij gezet want we hebben de 115 mijl in 24 uur die we eigenlijk willen varen niet gehaald. De teller bleef steken op 105. We willen graag op zaterdagavond aankomen maar het zal krap worden. Op zondag komt Joost zijn vriendin alweer aan op een eiland verder Martinique. Afijn de natuur dicteert hoewel we ook nog diesel in de tank hebben maar we weten niet of het genoeg is.
Gister trouwens nog weer heerlijk gegeten. In de middag pannenkoeken gebakken, ik vond nog een half pak meel. Dat smaakte voortreffelijk en na 2 vette pannenkoeken met stroop en chocolade pasta zaten we bij vol.
In de avond had Robert de laatste moot vis heerlijk met knoflook opgebakken en hadden we nog een blikje groente gevonden met pasta.
Gisteren ook nog persoonlijk nieuws van Heleen vernomen. Ze had maanden geleden een flinke subsidie voor haar voedselbos aangevraagd. Daar was veel tijd, energie en werk in gaan zitten. En nu was de uitslag binnen: subsidie goedgekeurd! Wow, wat een opsteker. Ik ben super trots op haar. Haar plannen gaan veel verder dan ‘slechts’ een voedselbos alleen van ruim 4 HA. Het is vooral een educatieve broedplek voor jong en oud. De visie, plattegrond, bidbook, etc waren al jaren klaar maar het één en ander kreeg nu steeds meer vorm en inhoud. En met deze subsidie kunnen er daadwerkelijke praktische stappen worden gezet zoals de bouw van een ontmoetingsruimte/kas/eco toilets, bomen, struiken, kruiden, eetbaar hout en nog veel meer. En het aantal bosambassadeurs groeit gestaag. En dit is nog maar het begin schreef Heleen. Heerlijk zo’n ambitieuze zelfstandige ondernemende vrouw!
We hadden op de boot nog het plan om deze schoon te make. Dat wil zeggen niet zozeer voor het oog maar met name wbt de mosselen/ kreeftjes die zich aan de onderkant van de boot vastzuigen. Het zit er helemaal vol mee en je veegt ze er niet 1, 2, 3 zomaar van af. Het scheelt aanzienlijk snelheid door de weerstand die ze veroorzaken. Maar varen op snelheid is het een te gevaarlijke klus. Maar stil liggen willen we ook niet. Een dilemma dus.
We varen vandaag door de 400 mijl grens heen. Het waait 11 knopen maar gaan eigenlijk net iets te zacht om de 5 kn gemiddeld te halen….
Einde middag hebben we een ‘message’ in a bottle geschreven en aan de oceaan gedoneerd. Joost schreef de brief met datum, coördinaten en de boodschap laat weten als je deze fles met boodschap vind want samen met liefde maken we de wereld een stukje mooier. Was getekend Joost Bienenmann documentaire maker. Ik filmde hoe Joost de fles met een enorme zwaai de fles in de oceaan smeet. De enige keer dat we iets in de oceaan kieperde maar ja in dit geval is het glas gemaakt van zand en een stuk papier.
Dag 25: donderdag 25 nov
Mijn VERJAARDAG! Born 1967, goed jaar🎶👯♀️🎉🎈🎁🎉.
Weinig taart, weinig ‘presents’ maar being present is het belangrijkste! Uiteraard had ik graag thuis geweest bij Heleen en Teun maar dit is toch ook een hele bijzondere gedenkwaardige plek op de wereld om jarig te zijn! Één die je zeker nu al nooit vergeet. Samen met Joost en Robert. En qua energie met iedereen die me dierbaar is. Ik voel jullie!!!
Toen het mijn beurt was om 6.30u was het bewolkt en begon het zachtjes te spetteren. De zon probeerde om 7.00u te voorschijn te komen achter de inmiddels steeds zwaardere bewolking. Dat lukte niet echt. Het werd steeds een beetje dreigender en het begon een beetje te waaien door de buienvorming. Ik zette de motor uit, bracht het zeil over naar de andere kant want de windhoek was wat veranderd. Nog steeds een klein beetje schuin voor de wind. Terwijl ik twijfelde of de motor uitzetten nu wel of geen goed idee was gaf ik het een kans. En warempel de wind werd steeds een beetje harder en de golven hoger. Robert kwam aan dek en riep gelijk we gaan lekker! Daarna ook Joost. We dronken voor het eerst thee met elkaar in de kajuit. Buiten regende het nu toch wel zo dat we ook onder de kap niet droog konden zitten. Waren de regendruppels symbolische tranen voor het feit dat ik niet thuis was? Misschien wel want ik had graag mijn verjaardag met mijn allerliefste gevierd. Maar de wind was nu een welkome afleiding. Al snel konden we ook de fok, Genua erbij zetten. Eindelijk wind van opzij. De boot begon weer te zingen door de snelheid en misschien wel van plezier. We gingen weer 7 knopen met een max van over de 8. Als we dit toch een halve dag zouden kunnen volhouden. Toch een cadeautje!
Maar een dik uurtje later was de pret weer voorbij, de donkere wolken en de regen waren opgelost en het was nu egaal bewolkt. De regenbui had de boot wel weer even schoon gespoeld want die zit inmiddels na bijna 4 weken op zee flink onder het zout. Maarten had ons een nieuw weerbericht gestuurd en vertelde dat we nu op een kruising zaten van botsend weer met het continent US. We zouden zuid moeten blijven anders kwamen we in windstil weer terecht. Afijn we zijn inmiddels wel weer door de 300 mijl grens heen. Het gaat nu echt opschieten. Nog een dikke 500 km.
Maar niet veel later varen we weer op de motor. De snelheid zakte weer onder de 4 kn.
Net als ik een dutje wil gaan doen merk ik dat de wind weer van de zijkant komt. Ik zet de fok erbij en trek het grootzeil aan. We gaan weer over de 5 knopen zonder motor. Ik heb schik, Joost ligt effe een powernap te doen en Robert ligt ook in zijn cabine diep ondergedoken in het prachtige boek: ‘de meeste mensen deugen’ van Rutger Bergman. Als ik de snelheid zie oplopen naar mate de zeilen nog beter getrimmt worden is het niks doen in eens veranderd in een sport. Zou zeilen ooit iets voor mij kunnen zijn?
Niet heel veel later als de bui uitregent boven de boot is de wind weg en het water bijna helemaal vlak. Ik haal de fok maar weer binnen, trek het hoofdzeil in zijn neutrale stand en start de motor maar weer. Ach, zo blijf je oefenen en bezig.
Uiteindelijk halen Joost en Robert het grootzeil naar beneden en wordt het echt op de motor varen. Het is windstil, alleen de golven. Aan het einde van de dag wordt het steeds dreigender en bewolkter. Dat levert meer wind op. De wind komt zelfs een beetje schuin van voren wat super goed zeilen is met de zeilen strak op de vaarrichting. Maar Joost besluit toch het grootzeil (en de fok) niet te hijssen ivm de dreigende lucht.
De langgerekte bui trekt precies voor de boot langs wat een magnifiek gezicht is. Het lijkt een beetje op een oog in de orkaan maar dan gelukkig niet met die krachten. Ik zit wel een uur lang op de preekstoel om te genieten van de spectaculaire luchten. De meteo wind heel hoog in de lucht staat onze kant op maar de lokale lage buien staan er haaks op. Om ons heen zie je de donkere wolken volop uitregenen. En af en toe komen ze over de boot en moeten we snel alle kussens binnen in de kajuit gooien. Maar de buien zijn nooit van lange duur en koud is het al helemaal niet. Als ons borrel uurtje begint tegen zonsondergang voltrekt zich de mooiste in de afgelopen maand. Een cadeautje op mijn verjaardag. Werkelijk onbeschrijfbare luchten en kleuren aan de kant waar de zon ondergaat en 180 graden aan de andere kant van de horizon staat er een dubbele regenboog 🌈 zo mooi en zo hoog. Uiteraard leggen we dit tafereel vast en dit prachtige moment is nu al een onuitwisbare mijlpaal. En dat op 25 nov, de dag dat ik mijn verjaardag op de great wide ocean mag vieren.
We hadden nog 3 ijskoude Corona biertjes bewaard en daarna besloten we toch ook maar ons laatste flesje wijn open te trekken. En omdat het tenslotte een feestje was namen Robert en ik nog wat Jamaicaanse rum Captain Morgan en Joost ging voor de ijskoude Raki.
Daarna hadden we nog een verassing qua eten. We dachten dat we alleen nog maar simpele pasta hadden maar bleken precies nog 2 pakken ravioli met vlees. Met het halve blikje erwtjes en nog een half blikje asperges werd het toch nog een feestmaal 😄. Later dan normaal gingen begonnen we aan onze shifts.
Dag 26: vrijdag 26 nov
Hello, do you copy?
De hele nacht op de motor moeten varen. We varen heel rustig om de laatste brandstof uit te sparen. Het probleem is dat de brandstofmeter kapot is en we dus niet exact weten hoeveel liter we nu nog in de tank hebben. Het enige wat Joost weet is dat als de meter ook maar iets gaat zakken dat de tank dan echt binnen de kortste keren helemaal leeg is. We hebben nog een jerrycan van 30 liter extra maar dat is om de haven van St Lucia binnen te varen als we echt de tank leeg hebben. Maar ook deze ochtend blijkt het niveau nog op peil te zijn. Joost begrijpt er niks van, hij heeft nog nooit zo lang met een tank diesel gedaan.
Gelukkig verteld het nieuwe weerbericht van Maarten dat we vandaag weer wind krijgen. Half slaperig lees ik 20 knopen! Ik spring op trek de fok uit en wil het grootzeil weer hijssen. Joost komt me helpen en nog in zijn onderbroek zet hij de boot tegen de wind in. Ook Robert wordt wakker en komt erbij. Met mijn grote mond roep ik: we krijgen 20 knopen wind! Maar dan leest Joost het bericht goed en heb ik me blijkbaar vergist. Het is NO 10 knopen. Shit roep ik. Dan gaan we het niet meer halen. We hebben nog 200 mijl voor de boeg, een dikke 350 km. Met 10 kn wind kunnen we dan max 5 kn halen met de boot. Gemiddeld haal je dan 4,5 kn. Dat betekend dan dat we voor 100 mijl bijna 24 uur nodig hebben. Dus komen we niet zaterdagavond aan maar zondagochtend. Echter op zondag komt Joost zijn vrouw al aan op Martinique, één eiland verderop. We hadden graag op zaterdagavond de succesvolle overtocht met zijn 3-en willen vieren op St Lucia. Afijn, het pleit is nog niet beslecht, wie weet zit er nog een verrassing qua wind in de lucht.
Als we rustig zitten ziet Robert plots een boot op Zuid-West. Wat een happening. Dit is pas de 2e boot in een maand tijd. Het blijkt een olietanker te zijn. En nog geen uur later zien we nog een boot maar nu in Noord-Westelijke richting die recht op ons afkomt. Het blijkt een hele grote gastanker te zijn. Hij moet zelfs een beetje koers verleggen voor ons. Via de marifoon proberen we voor de gein contact te leggen. Hello, hello, here the SVEA sailingboat for the big gastanker, do you copy! Maar na 3x nog geen reactie. Ze zullen wel denken: stelletje toeristen! We waren wel benieuwd van waar ze kwamen en naar hun bestemming. Wij gokken ergens vanuit de US naar Zuid-Amerika. Hij stoot trouwens om de paar minuten een flinke dikke zwarte stookolie pluim de lucht in. De meest vervuilende olie die je maar kunt verzinnen. Gelukkig vaart hij beneden winds voorbij. Om 11.40u begint het warenpel ineens goed te waaien. We tikken meer dan 8 kn aan en gaan nu gemiddeld een dikke 6 kn. Nu maar duimen dat dit meer dan een uur aanhoud.
Helaas na 45 minuten is de pret voorbij. We moeten ons weer aanpassen aan de snelheid van moeder natuur. En wat schept onze verbazing moeder natuur brengt ons twee hele schattige kleine zwaluwtjes. Ze zijn zwart met een zwart/geel koppie. Eerst vliegen ze heel schattig een paar keer om de boot en gaan vervolgens heel parmantig zitten eerst op de kap van de boot. Maar niet veel later gaan ze op de reling zitten. Wat een pracht eigenwijze beestjes. Je ziet hun veertjes fladderen door de wind en hoe ze moeite moeten doen om op het dunne gladde staalkabeltje te blijven zitten. We denken dat ze weten dat wij de goede kant opvaren voor ze en zo heel slim hun energie sparen.
Einde middag komen we in nog meer buien en moet de motor er helaas weer bij. Ook zetten we de klok nog een keer een uur terug. Nu zitten we op de tijd van St Lucia en dus 6 uur tijdverschil met Nederland.
De warme maaltijd bestaat uit: pasta, tomatensaus, laatste blikje vis, blikje ananas en wat walnoot- en hazelnootjes.
Dag 27: zaterdag 27 nov
De finish
Gaan we het redden? Yes!!! Nog 50 miles to go en het is pas 11.15u. vanochtend toen ik het om 6.00u overnam van Robert was het 80 mijl. Als we 5 kn zouden varen zouden we om 23.00u aankomen! Dat was al super mooi. Maar we varen dik 6 en met het zeil er nu ook weer bij bijna 7 kn gemiddeld. Als ik het nu even positief bereken is het 50 mile gedeeld door 7 kn = iets meer dan 7 uurtjes. Dan zouden we rond 18.00u aankomen. Wat een verrassing. We hebben er wel een uurtje bij gesmokkeld door de tijd weer een uurtje te verzetten maar toch. Het gaat plots heel snel. Weinig grote golven, een beetje wind en het motortje erbij op 2200 touren en nog steeds diesel. De clou is waarschijnlijk dat de tank groter was dan Joost aanvankelijk dacht. Hij dacht dat de tankinhoud max 200 liter was maar we denken nu dat deze minstens 250 liter moet bevatten. Afijn daar zullen we achter komen als we straks zullen gaan tanken. Via Maarten nog weer een laatste update gehad. Geen gekke dingen meer en hij feliciteert ons alvast. We hebben het niet gek gedaan volgens hem want we varen de ACR+ route (Atlantic Crossing Race) waar teams meestal 31 dagen voor nodig hebben. Wij zitten op 26 dagen. Plus wil zeggen vanaf de Canarische eilanden. Veel vertrekken ook pas vanaf Kaap Verdië en dan is het een week of 2.
Afijn we zijn nu al trots! Ik zit vervolgens weer een poosje met de verrekijker op de uitkijk op de voorsteven, opzoek naar die walvissen. Helaas ik vind er geen. Misschien nog als de zee straks wat ondieper wordt. Het is hier nog steeds 4000 meter diep! Wel zie ik zoveel vliegen vissen wat ik ook heel gaaf blijf vinden. Ze kunnen echt ver en lang vlak over het water vliegen. En ze moeten een kop van beton hebben want ze knallen letterlijk keihard met een kop keihard tegen de golven aan. Werkelijk pracht slim geëvolueerde vissen. Net als wij 😄.
Wat wel sneu is is dat het lieve kleine zwaluw vogeltje vanochtend overleden is. Hij leefde nog toen ik bij zonsopkomst op het voordek in alle stilte mijn dagelijkse meditatie deed. Het was sereen, prachtig licht, rustige golven, alles op zijn plek. Ik keek hoe hij heerlijk rustig leek te zitten uit de wind achter de reddingsbox. Maar later kwam Robert ermee aan en bleek hij niet meer te leven. Zou de reden dat hij aanboord kwam gisteren dan toch uitputting zijn?
We hadden het vogeltje al een naam gegeven Lucia, naar St Lucia. Nu maar hopen dat het geen voorteken is …
Of staat het symbool voor het slechte nieuws uit Nederland. Gister is er blijkbaar weer een persconferentie geweest met de nieuwe maatregelen rond Corona. Blijkbaar weer een lock-down en alles om 17.00u dicht en max 4 mensen in huis en thuis werken. Pfpfpf wat een dankbaarheid dat wij met ons eigen positieve avontuur bezig zijn. En niet alleen het mentale spectrum ligt mijlen ver uit elkaar. Ook het verschil in temperatuur. In Nederland vriest het ’s nachts, hier is het 28 graden in de nacht!
Om 13.30u ziet Joost als eerste land! We zitten nog 38 mijl van het land. We roepen Robert erbij en stralen van blijdschap. We gaan het echt halen vandaag. Wat heerlijk. Nog zo’n 6 uurtjes varen. We filmen de eerste shots en roepen keihard: land inzicht!!! We stevenen recht op de hoogste punt af. Even later zien we ernaast ook wat schaduwen en veel verderop de kleine puntjes van andere eilandjes. Nu kunnen we nauwelijks geloven dat het nog zolang duurt. Het lijkt zo dichtbij.
Als we voorop het dek staan merkt Joost plots op dat de onderkant van zijn zodiac bootje helemaal heeft losgelaten. De lijm lijkt uitgewerkt te zijn. Dat is het bootje dat we willen gebruiken om naar de kant te komen als we straks voor anker liggen. Joost zoekt de speciale reparatie lijm maar die tube is veel te klein. Afijn, straks maar zien hoe we dat oplossen. Misschien dan toch maar een nachtje in de Marina. Minder avontuurlijk en leuk maar het bootje goed repareren is belangrijk. Joost meld me dat zijn zeer kostbare Sony filmcamera het ook plots niet meer doet. Hoogstwaarschijnlijk door de hoge luchtvochtigheid. Wat enorm balen want daarmee wil Joost wel zijn docu draaien. Gelukkig heeft Robert nog een goed werkende Canon voor de time being. In de middag eten we nog een keer noedels en dan ben ik er wel weer klaar mee. We hebben het echt perfect uitgekiend. De melk is op voor ontbijt, de groentes, het fruit en zelfs de waterflessen. En niet te vergeten het bier. Daar kijken we reikhalzend naar uit, heerlijke goudgele ijskoude tapbiertjes!
Nou met nog 20 mijl te gaan gaf de motor de geest. De diesel was op. Niet te geloven. We gooien de 20 liter reserve brandstof erin waarvan Joost dacht dat het 30 was 😅. Maar met 20 liter gaan we het allemaal precies halen. Ongelofelijk de hele oceaan oversteek op precies 1 volle tank. Ze zeggen wel eens geluk is met de … Of heeft het toch gewoon zo moeten zijn, net als de andere voorraden die precies op zijn. Het eiland komt steeds duidelijker inzicht. De zon staat precies boven het eiland en zal daar achter onder gaan. Er waren ook plots een stuk of 6 een soort van Aalscholvers die om de boot heen jaagde op zoek naar vis. Een pracht gezicht om ze te volgen en hoe ze plots het water in duiken van relatieve hoogte met grote snelheid. Ze gaven een showtje!
Met een prachtige zonsondergang kwam het eiland steeds dichterbij. Eerst de vorm en zwarte contouren. Duidelijk zichtbaar was het hoogste punt een vulkaan kegel. Maar hoe dichter we bij kwamen hoe groter en langgerekter het eiland werd. Prachtige zonsondergang met oranje, roze, paarse kleuren in de bewolking. Voorzichtig zagen we ook de eerste lichtjes. En steeds meer. Het eiland is bewoont! 😅 Pas 3 mijl voor het eiland wordt het pas ondieper en pas op de laatste mijl ook echt minder dan 100 meter. We zien de eerste boei als waarschuwing voor ondiepte waar wij gelukkig geen last van hebben. We komen in het donker aan.
De lichtjes worden dorpjes en de dorpjes in de baaitjes en op de bergen worden steden. Bizar hoe groot en druk het eiland is. We varen langs prachtige baaitjes met prachtige huizen. We varen voor een enorm lange boulevard langs waar het volop leven en vertier is. We horen zelfs muziek. We hunkeren naar een heerlijke maaltijd met koude tapbiertjes. Als we uit eindelijk in het donker tussen de boeien de haven in varen blijkt het echt een prachtige haven te zijn met zeer luxe grote zeiljachten en catamarans. Nadat Joost via de marifoon ons heeft aangemeld loodst een donkere man ons naar de ligplek. De haven is gelukkig niet overvol. Als we de trossen hebben verankerd verteld de haven man ons dat we nog een uur hebben om wat op de terrasjes te eten omdat alles hier om 22.00u dicht gaat wegens het corona beleid. Pfpfpf dat wordt dus geen uitgebreid feest vieren. We vinden een heerlijk Thais tentje boven een bar. We laten ons de lokale Piton biertjes met een prachtig berg logo goed smaken.
Dag 28: zondag 28 nov
Landziek ipv zeeziek.
Wakker geworden in de Rodney Bay Marina van Lucia. Heerlijk. Wat een rust. Geen golfslag, geen wind, geen schommelde boot alleen maar mooie vogel geluidjes. En wat een prachtige kleuren groen om ons heen in de heuvels. Het is een opmerkelijk groen eiland. Met prachtige palmbomen vol met kokosnoten. We gaan lekker relaxed ontbijten in de Marina in een van de cafeetjes. Het is niet druk en ook hier zie je wat het corona beleid voor economische impact heeft. Vandaag doen we wat inkopen, vullen de dieseltank weer op en zullen naar een prachtige baai gaan op een uurtje zeilen hier vandaan. Tijdens het tanken blijkt er dus geen 200 liter tank in de boot te zitten maar misschien wel een 300 liter tank want er gaat maar liefst 260 liter diesel in. Gelukkig tanken we belastingvrij want we hebben niet ingeklaard. Dat doen Robert en ik pas als we uit zullen gaan vliegen. En dan ook de verplichte PCR test weer. Dit geld zelfs voor dubbel gevaccineerden. Niet dat Robert en ik dat zijn maar toch.
Een paar uur later liggen we net de zeilboot voor anker in de prachtige baai met zandstrandjes en palmbomen. We snorkelen en zwemmen wat alvorens bij een barretje wat heerlijke Pitons weg te tikken en te keuvelen over de mooie dromen van het leven. Totdat de zon ondergaat. Ook hier is het stil. Veel werkeloze donkere Afrikaanse mannen vervelen zich, luisteren reggae muziek en roken wiet. Normaal werken ze hier maar nu zijn er amper toeristen. We ontmoeten nog een leuk Iers stel waarvan hun dochter van 19 op een zeil cruiser zit. Ze vinden het maar wat spannend en wij doen daar uiteraard een paar schepjes boven op. Als het inmiddels pikkedonker is worden we als laatste gasten met een klein bootje van de bar terug naar onze eigen boot gebracht. We liggen op de banken in de boot naar de sterren te staren. Het zit erop. Morgenochtend zeilen we terug naar de Rodney Bay haven, maken de boot weer klaar voor Joost die vertrekt naar Martinique om zijn vrouw op te pikken. Robert en ik gaan de formaliteiten doen. PCR, douane, politie, tickets boeken en zullen de dag erop naar huis vliegen. We zwaaien Joost uit en we zijn allemaal stil en een beetje verdrietig dat het prachtige zeilavonturen voor ons ten einde is gekomen. Maar niet voor lang ons zelf kennende!
