Tjee, dat was een dreun. Eind April deelde Bram Mayer ons mede dat hij met veel pijn in zijn hart moest besluiten om afscheid te nemen als 4e bemanningslid. Vanaf november 2023 was Bram aangetreden en het leek allemaal goed te passen. Echter zijn politie werk met onregelmatige nachtdiensten in combinatie met de roei uren en alle inzet om onze missie #aquawareness tot een succes te maken bleken te veel. Een hele zware maar moedige beslissing. Een enorme tegenvaller voor ons maar uiteraard vooral voor Bram zelf. Bram is een absolute topper en heeft keihard meegewerkt en alles gegeven vanaf het begin. Zelfs na zware heftige nachtdiensten stapte hij vaak de volgende morgen gewoon in de boot. We hebben en blijven pracht herinneringen aan Bram hebben en gelukkig blijft hij betrokken als supporter van Team Ocean en haar missie. Tenslotte is het nog steeds ook zijn missie.
Elk afscheid is een nieuw begin
Maar dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. In eerste instantie denken we zelfs met zijn 3-en verder te gaan. Bela, Sara en ik. We zijn inmiddels door alle tegenslagen zo’n hecht team geworden. Hoe vinden we tenslotte weer zo’n topper als Bram qua persoonlijkheid, inzet en teamplayer. Maar dat is beredeneerd vanuit angst! Want wat nou als we iemand vinden die net zo bevlogen is als ons, beschikt over voldoende tijd en commitment. Die zijn werk kan combineren en als hij een relatie heeft daar alle support voor krijgt. Afijn, gelukkig hadden we na de les in het voorjaar met mijn mountainbike crash geleerd dat een reserve persoon zowel mannelijk als vrouwelijk wel gewenst is. Die hadden we inmiddels maar in dit geval bleek toch weer toen puntje bij paaltje kwam de expeditie toch niet uitkwam. tja, wanneer komt zoiets wel uit in je leven?
We besluiten een serieuze criteria lijst op te stellen om zo duidelijk als mogelijk te zijn waaraan je dient te voldoen: zie ook www.teamocean.nl/vacature
Wat een intens proces
Op maandag zetten we de vacature op onze website, de socials, linkedin, etc, etc. We zijn benieuwd naar enige reactie. En warempel het duurt nog geen uur of de eerste aanmeldingen komen binnen. Sterker nog één persoon spreekt me erg aan die ik niet zolang geleden na afloop sprak na het geven van een keynote tijdens een groot event. Hij leek mij direct een zeer geschikte kandidaat. Maar gelukkig melden zich meer mensen aan waarvan de oudste 58 jaar is en de jongste 17 jaar!
Op het aanmeld formulier van de kandidaten staan uiteraard altijd prachtige verhalen maar uiteindelijk moeten we met de mensen zo snel mogelijk roeien op zee en spreken. Het liefst overmorgen. Dan is het ook gelijk duidelijk hoe flexibel de mensen zijn en of ze ook echt tijd kunnen maken. Zo gezegd zo gedaan.
Op woensdag (2 dagen na uit uitzetten van de vacature) zitten we met de eerst 2 mensen in de boot. We zijn daar een volle dag mee bezig. Ontvangen van de persoon, uitleggen hoe de boot werkt, de zee op en roeien en daarna uitgebreid evalueren en vragen stellen en beantwoorden. Het houd nogal wat in! Het betreft niet ‘alleen’ een oceaan overroeien maar ook en dat vinden we nog veel belangrijker werken en tijd vrij maken voor de missie #aquawareness. Minstens een dag in de week naast het roeien in de weekenden (als het weer het toelaat).
Testen
Hoe belangrijk roeien toch is blijkt wel nadat de tweede kandidaat langs is geweest en blijkt dat hij de roeibeweging niet echt onder de knie krijgt. Wat hij ook probeert en hoe hij zich ook concentreert. Eigenlijk gaat het steeds moeizamer. Dat komt uiteraard omdat iedereen goed bedoelde adviezen heeft maar hoe meer je gaat denken en luisteren hoe meer het afleid. Roeien op zee is ook wel wat anders dan roeien op een rivier zonder golven of een ergometer. Op een onrustige zee is geen slag hetzelfde. Je moet anticiperen op de golven en dan nog één vloeiende beweging eruit zien te krijgen waarbij de kracht voor 2/3 uit de benen moet komen, dan uit de rug en het laatste stukje uit de armen. En dan weer ‘rustig’ terug. Armen sterken, rug naar voren en als laatste de benen. En als je geen ritme vind met je voorganger dan kletsen de bladen van de roeiriemen tegen elkaar. En dan roeien we tijdens het testen ook nog eens met zijn 3-en. Met de test persoon in het midden.
Zeeziek
Tot overmaat van ramp krijgt de tweede kandidaat die zo enorm zijn best doet ook nog eens last van zeeziekte. Vrij direct hangt hij over de reling en kokhals het eerste slijm eruit. Daarna probeert hij het roeien weer voorzichtig op te pakken maar dan hangt hij weer over de reling en nu komt zijn maaginhoud ook mee. Het is duidelijk. We moeten terug dit is geen gelukkige eerste kennismaking. Onwijs vervellend voor de persoon.
De volgende dag belt hij uit zichzelf op met de mededeling: ik geloof dat ik toch meer een landmens ben en mijn liefde voor de zee niet groot genoeg is. Dat is een helder en eerlijk antwoord.
Volgende kandidaat
Met de volgende kandidaat hebben we meer geluk wat het roeien betreft. Hij heeft ook nog nooit geroeid maar hij pakt het goed op. Echt uitgebreid praten in de boot is lastig omdat je voor en achter elkaar zit. Dus in de boot gaat het vooral om het gevoel tov de boot, hoe voelt het en kun je het visualiseren dat je over een jaar 6 tot 8 weken lang op een paar vierkante meter zit met jezelf en dit team.
Na het roeien gaan we naar onze favoriet strandtent Makai waar we inmiddels kind aan huis zijn. Daar evalueren we informeel maar wel heel intensief. Alles komt langs, je (prive)leven, je werk, je dromen, je tegenslagen, je gebruiksaanwijzing, je kijk op de wereld, de missie en of je het ook ziet zitten met dit team. We gebruiken geen standaard checklist maar laten vooral heel organisch de vragen en het gesprek op gevoel plaats vinden en vullen elkaar steeds aan met diepere of andere vragen.
Jongste kandidaat
Een van de kandidaten is een hele jonge jongen van 17 jaar! We zijn erg verrast. En zijn heel benieuwd naar zijn verhaal. De interessante vraag die ik me ook al eens in het verleden afvroeg tijdens de selecties van het team naar de K2 is: hoe oud moet iemand zijn voordat hij ‘oud en wijs’ genoeg is om een beslissing te nemen over het mee doen aan een extreme expeditie die ook je laatste gelijk kan zijn?
De jongen blijkt al een zeilreis over de Atlantische oceaan te hebben gemaakt en dat gecombineerd met school. Dus in de ochtend de les die je anders op school had gehad maar dan op een zeil boot met mede leerlingen. Hoe vet en avontuurlijk is dat! Dat kost het een en ander maar had de jongen allemaal zelf bij elkaar verdient en sponsors gezocht. En het allermooiste wat hij vertelde was dat hij zo de rust, de schoonheid van de zee, de natuur en het water had beleefd. Wat een geweldige ervaring had mij dat ook geleken op die leeftijd! School is niet zijn ding en dat terwijl hij heel slim is anders doe je geen gymnasium met Grieks in je pakket! School was ook niet mijn ding maar ik was dan ook niet zo slim;-)
Op zee
Als we gaan roeien blijkt dat hij dit enorm goed doet. Dat is misschien ook niet zo gek want hij roeit al jaren in een skiff bij een roeiclub in Deventer. Sterker nog de jonge man coacht volwassen roeiers bij een roeiclub in Amsterdam. Eerlijk als hij is verteld hij wel dat hij het roeien op zee best spannend vindt. Maar het zou ook ongezond zijn als hij die spanning niet zou hebben gevoeld. Die voelen we allemaal als we voor het eerst in zo’n klein schommelend roeibootje de zee op gaan tussen de grote golven. Maar zijn roeibeweging straalt rust en zekerheid uit. Dat is een prettig gevoel. Roeien GESLAAGT;-)
Na het roeien volgt er weer een uitgebreide evaluatie. De jongen komt heel rustig bijna gesloten over maar zodra je vragen stelt weet hij heel goied wat hij wil en waar hij goed en minder goed in is. Zelfs met draaiende camera (omdat een documentaire maker het een en ander vastlegt) legt hij eerlijk zijn ziel bloot. Wow, wat een respect heb ik voor hem en zijn ouders die het heel moeilijk vinden wat hij mogelijk gaat doen maar ondanks hun eigen bezorgde gevoelens steunen zij hem en moet hij doen wat hij diep down echt wil. Hij heeft overigens eindexamen gedaan en neemt een tussenjaar. Terug kijken zaten mijn ouders toch heel anders in de ‘wedstrijd’ maar misschien ook weer goed want daardoor heb ik me ‘vrij’ gevochten. Afijn, wat een enorm verrijkend en gaaf selectie proces is het. Zeer intensief om 3 kandidaten op een dag zo door te zagen maar wel mooi!
Nog meer kandidaten
Wat zijn we blij verrast met zoveel aanmeldingen. En dat in een tijd waarin zoveel bedrijven en organisaties geen personeel kunnen vinden. Ik kan maar een conclusie trekken: de vacatures en het werk is gewoon te saai;-)
Tip: breng meer avontuur, zelfontplooiing en ontdekking in je vacatures!
Na 7 kandidaten uitgebreid gesproken te hebben en met veel geroeid te hebben sluiten we de selecties. Nog steeds druppelen aanmeldingen binnen omdat mensen het doorsturen naar vrienden etc. Ook bemanningsleden van teams die gestopt zijn om verschillende redenen melden zich aan. Een ding is zeker de diversiteit in achtergrond, vaardigheden, ervaringen, verwachtingen en dromen is zeer groot. Van een ex Olypmische roeier tot een psycholoog en van IT-ers tot ondernemens en alles wat er tussen zit.
Laatste drie
Inmiddels hebben we een selectie van 3 gelukkigen. Maar als je dan denkt dat het makkelijk is vergeet het maar. Eén gaat definitief afvallen, de tweede wordt reserve en de derde kandidaat moet het dan gaan worden. Maar komen we met zijn 3-en tot één en dezelfde ultieme kandidaat? Dat zal nog moeten blijken. Komend weekend gaan we door de zaterdagnacht, zondag en zondagnacht heen roeien met de 3 verschillende kandidaten. Kijken hoe ze zich houden in het donder en het ritme 2 uur op, 2 uur af. Voor ons weer een goede training en heel erg nieuwsgierig (met een beetje spanning) wie o wie gaat het worden?
Van de bron naar de zee
Tenslotte gaan we (over 5 weken) in de eerste 2 weken van Juli de Rijn afroeien vanaf Zwitserland naar Rotterdam. Als we twijfelen tussen de nummer 1 en 2 kunnen we nog in het uiterste geval die personen elk één week mee laten roeien op de Rijn. Maar dat wil eigenlijk niemand. Maar we kunnen het ons niet meer permitteren om over een paar maanden in het zelfde schuitje te zitten. Het moet nu definitief zijn. In januari 2025 (en dat gaat snel) gaat de boot al op transport richting San Francisco. Fingers crossed!
