Verslag Wilco van Rooijen – toppoging Mount Vinson – maandag 10 januari 2011
High camp 3700m to the TOP!
Zondag 9 januari na de zware klim aangekomen in High Camp via de vaste touwen. Fokke was kapot. Het laatste stuk moesten we 25 stappen zetten en 25 tellen rusten, daarna weer 25 stappen en 25 tellen rusten. De rugzakken waren loodzwaar want ondanks het feit dat we geen branders en brandstof hoefden mee te nemen hadden we wel al het andere materiaal in onze rugzakken. Alle klimmaterialen zoals touwen, stijgijzers, ijsboren, karabiners, prusiktouwtjes, jumars, pickels, skistokken, 3 lagen Merino kleding, technische kleding, donzen slaapzakken, jassen en handschoenen, gezichtsmaskers, thermos, drinkflessen, pisfles, waste bags (want zelfs je eigen poep moet je mee terug nemen!), tochtenvoer, warme maaltijden, videocamera, fototoestellen etc, etc.Na de aankomst gisteren hebben we ons mentaal ingesteld op 6 uur rust. Maar in mijn achterhoofd wist ik al dat we de volgende dag een toppoging zouden gaan wagen. Het goede weer zou namelijk nog een dag aanhouden alvorens er meer wind voorspeld zou worden en het hoogstwaarschijnlijk verder zou verslechteren. Ik stelde Fokke gerust met de gedachte dat we pas om 10.00 uur in de ochtend zouden vertrekken. We zouden het gewoon 4 uur proberen. Na 4 uur klimmen zouden we kijken hoe we ons voelden en besluiten of we door zouden gaan of niet. De mountain rangers die op Mount Vinson de boel scherp in de gaten houden gaven ons vooral het advies om een rustdag te nemen. Dit om bij te komen en rust te pakken voor de acclimatisatie. Dat deden ze zelf ook. Maar ik weet uit ervaring dat rust pakken op het verkeerde moment ook kan betekenen dat je net naast het juiste weerwindow kan zitten en je dus weer zou moeten wachten op goed weer voordat je door kunt naar de top. En juist in zulke koude gebieden als op Antarctica is een beetje wind op de top al te veel.
We maakte onze strategie bekend bij de mountain rangers Rob en Darell en beloofde hen via de radio bekend te maken na 4 uur klimmen of we door zouden gaan of hoogstwaarschijnlijk terug zouden keren. Dan was er nog geen man overboord want dan zou het klimmen boven high camp gewoon een enorme goede actieve acclimatisatie tocht zijn geweest.
Fokke had goed geslapen, ik zelf niet echt goed. Wel hadden we allebei een zwaar hoofd door de hoogte. Daarom kon ik ook niet ontbijten maar dat was geen probleem, wist ik uit ervaring. Fokke daarin tegen at een hele ontbijt maaltijd weg, wat goed was voor zijn zelf vertrouwen. We dronken zo veel mogelijk vocht weg in de vorm van thee, chocolade melk en koffie want vocht is cruciaal. We vertrokken dus volgens plan om 10.00 uur maar na tientallen meters hoorde ik Fokke al klagen. Hij had zware benen en zijn spieren deden pijn. Ik probeerde hem aan te moedigen door te zeggen dat het wel over zou gaan. Focus, niet om je heen kijken, concentreer je je voetstappen, vindt een ritme. Door hardop te tellen en een overdreven ritme aan te geven hoopte ik dat hij over zijn ‘dip’ heen zou komen. Ik sprak hem streng toe want ik wilde wel omdraaien maar nu nog niet. We zouden zeker 2 uur moeten volmaken anders zou de acclimatisatie tocht geen zin hebben gehad. Als het fysiek niet lekker loopt moet je vooral mentaal compenseren en dat moest Fokke mijns inziens kunnen. Ik had gisteren al gezegd, Fokke jij KAN dit! Ja, maar ….. Nee, jij KAN het. Over en uit.
Nu was het vechten tegen het gevoel. We gingen door en het high camp op 3700 werd steeds kleiner. We hadden een dikke 1000 meter te gaan en zouden het uur na uur bekijken. Nadat we 2 uur geklommen hadden en het high camp al lang uit zicht was maakte we een pauze. Ik pakte mijn video camera en vroeg hoe Fokke erbij zat. Klote, antwoorde hij, maar we gaan door! Ik kon mijn oren niet geloven want ik had me er al bij neergelegd dat we zouden terug keren. Dus ik stelde de vraag opnieuw na het drinken van de hete thee uit de thermosfles. Zullen we lekker afdalen naar het high camp om vervolgens uit te rusten en morgen de uiteindelijke toppoging wagen. Hoogstwaarschijnlijk wel met meer wind en dus een stuk kouder maar dan zijn we wel beter geacclimatiseerd. Maar nu klonk Fokke resoluut. We gaan door. Fokke moest er niet aan denken nu af te dalen en morgen dit stuk weer opnieuw te moeten klimmen. Ik had vertrouwen genoeg in hem dat hij sterk genoeg was want ook op de Mont Blanc had hij aangetoont over voldoende controle te beschikken ook al was hij moe en uitgeput. We konden dus tot het gaatje gaan en deze super dag qua weer optimaal benutten.
We spraken wel af om het per uur te bekijken. En zo stonden we weer op en concentreerde ons op de route om het vervolgens het volgende uur weer te bekijken. Na elke pauze is het weer de kunst om je ritme op te pakken. Je ademhaling onder controle te krijgen en een cadans te vinden. Je conditie en kracht aanpassen aan de steilheid van het terrein. Met een beetje geluk hou je nog wat adem over om van het spectaculaire uitzicht te genieten. We waren alleen op de berg het was geweldig. Fokke was inmiddels over zijn dip heen. Ik hoorde hem niet meer en hij ging als een diesel omhoog. Nog steeds dacht ik na de afgesproken 4 uur klimmen dat we hoogstwaarschijnlijk zouden besluiten om terug te keren.
We hadden inmiddels een hoogte bereikt van zo’n dikke 4000 meter bovenaan de Branson gletsjer onderaan de voet van de toppiramide. Hier begon het serieuzere klimmen als we door zouden gaan. De 4 uur klimmen zat erop en dus maakte we pauze. Ik pakte de radio en riep de mountain rangers volgens afspraak op in high camp. Wilco, Fokke for Rob at high camp, do you copy? Geen antwoord. Ik checkte het kanaal, het volume, de accu en probeerde het opnieuw. Wilco, Fokke for Rob at high camp, do you copy? Maar opnieuw geen antwoord. Ik probeerde andere kanalen en riep ook op naar het basiskamp van Vinson maar ook dat zonder resultaat. We lieten het erbij zitten. Verloren tijd. Het was niet ons probleem. Het was een radio van de mountain rangers door hun meegeven volgens hun regels. Klimmen op Antarctica is niet zoals klimmen in de Alpen of de Himalaya. Daar ben je zelf verantwoordelijk en is het een pure ervaring tussen jou, je team en de uitdaging in de natuur. Maar helaas kun je niet op die manier onafhankelijk van iedereen klimmen op Antarctica. Er is namelijk slecht 1 organisatie die jou naar Antarctica kan vliegen en dat is Adventure Network. Dit is een Amerikaanse organisatie en valt dus onder de Amerikaanse wet. Dat betekend dat men alles wil controleren en registreren om vooral niet verantwoordelijk te worden gesteld voor jou avonturen. Dat klinkt heel veilig maar neemt veel van het echte avontuurlijke karakter wel weg. Maar om hier te kunnen klimmen moet je je dus aanpassen. En dat laatste valt voor mij niet mee maar gelukkig is dat een sterk punt van Fokke.
Als ik voorstel om te keren zegt Fokke wederom dat hij absoluut door wil en nu echt niet meer om wil keren. Het weer is perfect, we hebben 24 uur daglicht dus het is echt aan ons. Als we op de been kunnen blijven en onze krachten kunnen verdelen dan halen we de top en zullen veilig terugkeren naar het high camp. We gaan dus door! Stap voor stap klimmen we hoger. De route gaat steeds steiler omhoog en dus het tempo omlaag. Maar we kunnen nog steeds een ritme vinden, stap voor stap. Als we echt onder de toppiramide staan besluiten we lichter verder omhoog te gaan. Het weer zal goed blijven met weinig tot geen wind en dus kunnen we 1 rugzak achterlaten met alle overtollige kleding zoals extra lagen, een donsjas, thermosflessen, gezichtsmaskers, extra hanschoenen een extra fototoestel, batterijen, eten etc.
Met slechts 1 lichte rugzak, kort aangebonden vervolgen we onze klim. Het is nu 50 stappen, 25 tellen rust en 50 stappen. Langzamer lukt niet dus maken we korte pauzes. De benen verzuren snel maar we zetten door. We bereiken een soort col waarna de route een bocht maakt om de berg heen om er vervolgens aan de andere tegen op te klimmen. Het uitzicht wordt steeds fraaier en het afzien is heerlijk. Ik ben zo blij dat ik hier weer ben. Na mijn zuidpool expeditie in 2000/ 2001 naar de geografische zuidpool (op- en neer 2300km in 70 dagen) doe ik een totaal andere Antarctische ervaring op. Geen eindeloze horizons maar maagdelijke bergen. Wat valt hier nog veel te ontdekken. Het uitzicht is bijna niet te beschrijven. Het is alsof je uit een vliegtuig kijkt en je op de witte watte deken neerkijkt. Door deze witte watte deken steken de fraai gebeeldhouwde sculpturen genaamd de bergen. De witte watte deken is echter het massieve Antarctische poolplateau met een dikken laag poeder sneeuw daarop. Als je tussen de bergen door kijkt zie je geen donkere streep aan de horizon maar een soort bewolking met mist. Maar dat is nu net de oneindigheid en de overgang van het poolplateau in de lucht. Moeilijk voor te stellen als je het nooit in het echt hebt gezien.
De 50 stappen halen we al niet meer. Het zijn er nu max 25 met 25 tellen rust. De route bereikt hier zijn steilste stuk. We buffelen ons een weg omhoog. Heel langzaam klimmen we eindelijk boven alle omringende toppen uit. Rondom Mount Vinson (4892m) bevinden zich toppen die slechts enkele meters lager zijn zoals Sublime Peak (4865m), Corbet Peak (4822m), Silverstein Peak (4790m) en Hollister Peak (4729m). Nog enkele hoogte meters en dan moeten we op de top staan. We tellen onze voetstappen, 23.., 24.., 25.. rust. En opnieuw. 1.., 2.., 3.., 4.. enz. Ik schat in dat we nu na 25 stapppen er moeten zijn. Maar helaas het blijkt toch weer meer. Het tellen begint opnieuw, het tellen werkt als een mantra. Het is heerlijk, afzien en genieten. Het hele lijf voelen. Elke vezel in je lichaam moet werken. Het maximale uit jezelf halen. Geen dagelijkse 30% maar 200%. Mentaal jezelf over fysieke grenzen heen ‘pushen’!. We zijn onvoldoende geacclimatiseerd maar we doen het. Het weer laat het toe, de tijd is aan ons. Donker zal het niet worden als we de kop er maar bij houden.
Dan eindelijk bereiken we de eerst top. En zoals altijd blijkt het niet de hoogste top. We schrikken. De echt hoogste top ligt zeker nog 250 tot 300 meter verderop over de graat. We vermannen ons zelf en schuivelen langs peilloze afgronden over de graat. Ik tel hardop voor Fokke. Het helpt hem om te concentreren en ritme te vinden. Want een simpele slordigheidsfout als struikelen over je stijgijzer is hier fataal.
De laatste 50 meter laat ik Fokke voorop klimmen. Ik film hem met de video camera en als een diesel op zijn laatste druppels wurgt hij zichzelf naar boven. En dan eindelijk bereiken we na 7 uur klimmen vanaf high camp de top van de Vinson 4892m. De lucht op deze hoogte op deze zuidelijke breedtegraat voelt een stuk ijler dan dezelfde lucht rond de evenaar. Je zou dus kunnen zeggen dat het voelt als 1000 meter hoger. En dat kunnen we beamen. Beklommen we in september vorig jaar de Mont Blanc met 4810 meter als training met gemak, nu moeten we andere krachten uit de kast halen.
We schreeuwen het uit. Alleen op de top. Geen levende ziel om ons heen. Wij op het hoogste punt van Antarctica. Voor mij de zevende summit op het meest afgelegen continent. The last frontier. Trots schreeuw ik het uit: Eerste Nederlander met de 7 summits en de 2 polen. Waarvan de beklimming van Mount Everest zonder extra zuurstof. Puur Presteren, by fair means. Dat is het ECHTE avontuur. Voor Fokke was het ZIJN Mount Everest. Zijn eerste echte berg, waarbij hij temperaturen moest weerstaan die hij nooit eerder had beleefd. Zijn omgeving was sceptisch, zag vooral veel redenen om het niet te doen. Maar hij deed het!
Dromen, Durven, Delen en DOEN dat was de afspraak en die hebben we meer dan waar gemaakt. Na de nodige topfoto’s, video interviews rest ons nog 1 ding. We kondigen officieel ons nieuwe internationale project Antarctica 2.0 af. Volgend jaar rijden we samen in een innovatief voertuig CO2 neutraal op zonne-energie naar de Zuidpool. Met als primaire doelstelling de jeugd (=de leiders van de toekomst) te inspireren om te kiezen voor duurzame energie!
[framed_box]Wederom met het motto van Team Wilco: Dromen, Durven, Delen en DOEN![/framed_box]Wilco van Rooijen
