Vandaag 20 mei in 2004 stond ik op de hoogste top van de wereld, Mount Everest 8840 meter. Puur presteren zonder extra zuurstof uit flessen. Een droom waar ik meer dan 10 jaar stap voor stap naar toe had gewerkt. Van de Alpen naar de Himalaya, van 4000-ers naar 7- en 8000-ers. Misschien ‘old’ school (i.p.v snel inkopen in een commerciële expeditie) maar wel de meest veilige en respectvolle volle in mijn visie. Jij als nietig persoon in die immense natuur man tegen man. Natuur versus natuur.
Eigenlijk was het een pelgrimage naar de top van ’s werelds hoogste berg. Dit omdat mijn vader in de winter van 2003 plots was overleden. Hij hapte letterlijk naar zuurstof op zijn sterfbed waar hij overleed binnen 5 maanden aan de gevolgen van slokdarmkanker. Een man die altijd gezond had geleefd, hard werken, zijn eigen moestuin en op zondag naar de kerk. Het voelde zo oneerlijk. Vanaf dat moment wist ik dat het leven niks met rechtvaardigheid te maken had. Ik beloofde hem op te zoeken in de ‘hemel’ waar hij zo sterk (gelukkig) in geloofde. Ik vanaf de hoogste top van wereld (dichterbij kon ik niet komen) en hij vanuit de hemel. Na deze pelgrimage moest ik verder met mijn eigen leven, maar wat was ik dankbaar dat hij mij de liefde voor de bergen had bijgebracht.
Het was een weg met veel obstakels en tegenslagen. Na zeer veel (technische) noordwand beklimmingen in de Alpen volgde de eerste expedities. In één van mijn eerste veel beloofde expedities naar de K2 (8611m) in 1995 ging het bijna fataal mis. Geselecteerd door Ronald Naar in een team van jonge honden waren we meer dan ambitieus. Vaak vragen mensen mij waarom beklim je bergen, dat is toch levens gevaarlijk.
“Ja, hij die letterlijk de top behaald kan ook letterlijk doodvallen”! Maar als je werkelijk van iets houd ben je bereid om er voor te sterven. ”If a man is not ready to risk his life, where is his dignity?”
Je kunt altijd op 2 manieren naar iets kijken. Vanuit angst of vanuit liefde. Vaak wordt er gekeken naar wat iets heeft gekost. Maar ik draai het altijd om, zie wat het me heeft gebracht! Geen school, opleiding, universiteit kon mij de rijkdom des levens geven die ik heb gekregen dankzij de bergen. Bergen zijn ook de ultieme metafoor. Een kind kan het teken, begrijpt de weg er naar toe als geen ander en snapt dat er lef en moed voor nodig is.
Het gaat in het leven om het overwinnen van tegenslagen, zo ook in deze tijd van de corona. Bij het overwinnen gaat het erom zin te hebben om te willen doorgaan. De zin(geving) moet jezelf bedenken maar weet ook dat na zin(geving) en groei succes geluk als vanzelf ontstaan.
Nooit ben ik bezig geweest in mijn jeugd met succes en geluk. Uiteraard droomde ik ervan net als elk ander mens maar waar ik werkelijk mee bezig was was de zin om door te gaan op de weg voor mij in de bergen. En ik leerde dat na elk dal er weer een berg verscheen. Geen dal bleek oneindig, sterker nog, kijkend in de achteruitkijk spiegel bleek in het dal de mooiste bloemen te groeien. Dat anders kijken noem ik groei.
En nog ben ik niet uitgegroeid, ik WIL nog steeds. Nu meer in het spel met het oneindige doel ‘THE INFINITE GAME’ vandaar mijn passie voor #2048Antarctica. Wie weet op 20 mei 2048 hebben we ons laatste ‘ongerepte’ continent wat nu nog van niemand is weten te behouden.
