Het plan
Op vrijdag 17 augustus is het tijd om 4 tot 5 dagen volle bak te gaan trainen en dus te roeien op de Noordzee. Allemaal terug van vakantie en tijd om de 3 tot 4 kilo die ik was aangekomen tijdens mijn road trip door Amerika er snel weer af te roeien.
Vuurdoop
Het beloofd een belangrijke mijlpaal te worden want voor ons kersverse 4e teamlid Joost Schutte wordt het de vuurdoop op de Noordzee. Hij heeft al weliswaar de Rijn met ons afgeroeid van Basel naar Rotterdam maar dat is toch echt andere koek omdat het zoetwater betreft en een rivier. We waren de Rijn afgeroeid voor onze campagne #Aquawareness met als idee van de bron, de Alpen waar het water vanuit de bergen ontstaat naar de zee waar de Maas uitmond in de (Noord)zee.
De start
Eerst moest de oceaan boot uit de loods in Uitgeest worden opgehaald. Deze was weer netjes schoongemaakt inclusief de onderkant waar altijd van al die zeebeestjes zich aan vast vreten. Een hele klus waar Joost en Bela druk mee waren geweest.
Het weer is prachtig en heel even is het plan om de boot in Den Helder in het water te laten vanwege de boothelling die in IJmuiden beschadigd is. Maar nadat Bela nogmaals informeert blijkt de boothelling in IJmuiden toch bruikbaar te zijn en rond het middaguur bij redelijk hoog water laten we de oceaan boot erin. Ondanks dat het elke keer toch een flinke klus is gaat het ons steeds makkelijker af. Voordat de boot namelijk in het water gaat moet het roer aan de achterkant onder en in de boot gemonteerd worden. Dat betekend vaak het water in om het roer aan de onderklant op zijn plek te houden maar als we het slim doen lukt het om niet het water in te hoeven. Dan rijden we de boottrailer op de helling op een paar verhoogde blokken, monteren het roer en rijden voorzichtig van de blokken af het water in.
Als de boot dan uiteindelijk aan de steiger ligt en trailer en de bus geparkeerd staan begint het inpakken. Wie slaapt waar? Tenslotte is er een ruimere cabine met meer beenlengte en een wat kortere waarin ook alle navigatie en techniek zit en de auto pilot t.a.v het roer. Gelukkig voor mij is er al besloten dat Joost en ik in de wat ruimere cabine mogen liggen. Wij organiseren dus onze cabine en Bela en Sara richten hun cabine in. Daarnaast vullen we de compartimenten naast de roei plekken met voeding zoals de maaltijden, toetjes, repen, noten, drinken etc, etc. De ontbijtjes, avondmaaltijden en toetjes zijn gemeenschappelijk daarnaast heeft ieder zo zijn eigen eten voor overdag en tussen door. Er is van alles mee. Koek, nootjes, energy bars, snickers, appels, bananen en bolletjes kaas nu het nog kan.
We monteren het zoutzeewater filter zodat we onze watermaker op zee ook kunnen uitproberen. Daarnaast nemen we jerrycans met zoetwater mee voor de balast en als nood. Tenslotte moeten we aan drinkwater nooit geen te kort hebben. En de wens is om de kust te verlaten en dan pas weer over 4 tot 5 dagen voet aan wal te zetten. Bartel, onze communicatie man is ook nog met zijn vrouw gekomen om ons een hart onder de riem te steken en het allemaal ook maar eens van dichtbij mee te maken.
Nadat we de boot helemaal hebben ingepakt checken we nog een keer het weer en besluiten richting Den Helder te gaan roeien. Het eerste stuk zullen we nog de stroom meehebben maar vanavond zal de stroming omkeren ten gevolge van het getijde. De temperatuur is fantastisch en we hebben er enorm veel zin in.
We roeien de Seaport marina haven van IJmuiden uit wat inmiddels bekend terrein is. Maar uiteraard nog niet voor Joost! Ik denk nog dat het een makkie wordt wat de golven betreft maar zodra we op zee zitten blijken er toch wel wat golven te zijn. Zeker voordat je echt de monding bij IJmuiden uit bent. Daar is het altijd een chaos van golven die van alle kanten tegen elkaar in staan te klotsen. Wat dat betreft blijft het elke keer weer een avontuur.
Zeeziekte
De korte golven op de Noordzee staan erom bekend dat het vaak chaos is wat betreft ritme, regelmaat, patroon etc. En het duurt dan ook niet lang voordat Joost voor de eerste keer de emmer pakt en zijn maag probeert te legen. Helaas voor Joost blijft het niet tot een keer maar zal hij de hele dag flink misselijk zijn. We raked de tel kwijt maar na een keer of 5 kotsen lijkt zijn brein nog steeds te denken dat er inhoud uit moet. Maar inmiddels is hij helemaal leeg. Maar de oud marinier geeft geen krimp. We roeien in shifts van 2 uur op en 2 uur af. Elke keer pakt Joost gewoon zijn beurt. Ook al komt er weinig kracht uit zijn benen en armen, hij roeit stug door.
Niet alleen Joost heeft last, ook Sara is stiller dan normaal en haar maag voelt wee aan. Ook Sara geeft aan weinig power in haar benen en armen te hebben omdat al het bloed rond de maag zit. Eten is dan ook vreselijk lastig terwijl je weet dat je eigenlijk wel moet eten voor de broodnodige energie. Gelukkig weet Sara dat je wel moet blijven drinken en zo goed en zo kwaad als het gaat proberen we elkaar er voortdurend op te wijzen en elkaar te steunen.
Herinneringen
Het is een prachtige zonsondergang en in de verte zien we mensen heerlijk op het strand genieten. In de avond/ nacht zien we zelfs nog een vuurtje ergens op het strand, precies ver verwijderd van de standovergangen. Dat doet me denken aan mijn vrijgezellen challenge waarbij mijn vrienden me af hadden gezet ergens bij Noordwijk en ik met een sleetje (een half doorgezaagde expeditie ton gevuld met zand) de opdracht had om in mijn eentje naar Den Helder te lopen. Terwijl iedereen lekker lag te zonnen, liep ik voor lul, badend in het zweet me een weg door het aan zand te banen. Den Helder heb ik nooit gehaald, gelukkig verrasten ze me bij de Hondsbossche Zeewering, daar wachtte ze me op met een vuurtje en een mini BBQ. Zonder slaapzak maar gerold in een stuk plastic bracht ik daar de nacht door.
Rouleren
Ons roulatiesysteem werkt als volgt. Elke 2 uur wisselt elk persoon. Vanuit de voorste cabine wissel ik met Joost en vanuit de achterste cabine Bela met Sara. En elk uur wisselt er iemand van plaats. Dus je zit nooit 2 uur met dezelfde persoon en dat werkt fantastisch. Terwijl je met de ene nog kletst of wat muziek luistert (via een JBL box), is het uur alweer om van de één of de ander en hoef jij nog maar weer een uur en heb je nieuwe gespreksstof met de volgende. Maar de eerste nacht valt zeer zwaar. Als ik met Sara roei en het mijn beurt is om 2 uur te rusten stel ik voor dat zij even een half uurtje extra pakt van mijn 2 uur omdat ze zich wel heel erg slecht voelt. Joost neemt haar plaats in en gelukkig is Sara niet te eigenwijs en accepteert ze het aanbod.
Na een half uur gaat het ietsje beter en neemt ze het van mijn over en ga ik liggen. Een shift later stel ik hetzelfde voor aan Joost en gelukkig accepteert hij het ook. Dat voelt echt als een team! Dan maar iets minder slaap (wat je echt wel merkt, ik slaap plots door de wekker heen!). Maar als de ander zich zo slap voelt moet je als jij gelukkig nergens last van hebt zien dat het team weer in balans komt.
Eerste nacht zit erop
De volgende morgen is het een prachtige zonsopkomst en voelen we de spanning want het is nu zaak dat we voor 9.00 uur het Marsdiep passeren naar Den Helder anders kom je niet tegen de stroming in. We zien de Lange Jaap vuurtoren al een tijdje en zijn Julianadorp al lang voorbij. Maar we liggen op koers en er is nog weinig tegenstroom.
Gezien de zeeziekte verschijnselen besluiten we bij Den Helder toch de marine haven in te gaan varen. Daar willen we wat op krachten komen, evalueren en plannen bij stellen. Ik ben tegelijkertijd super trots want ooit zijn we vanaf Zutphen gaan roeien. De IJssel af, Veluwe meer over, het IJsselmeer over en via Enkhuizen, Den Oever naar Den Helder. En toen brak de winter aan en moest de boot eruit. Nu zijn we weer terug!
Den Helder
Zonder problemen roeien we de Marine haven Den Helder in. We passeren de veerpont Den Helder naar Texel en voelen ons op vakantie.
Het is zo leuk te zien hoe iedereen reageert. Veel (zeil)boten liggen afgemeerd maar bemant met mensen op het achterdek die van de zomer genieten. Je ziet ze gelijk naar hun mobiel grijpen en foto’s van ons maken gevolgd door vragen waar we naar toe gaan. Enthusiast vertellen we dan dat dit allemaal in het teken staat van de grote oversteek in mei/ juni 2025 en uiteindelijk voor de missie van #aquawareness.
Texel, geen succes
Als we een beetje bijgekomen zijn en een paar uurtjes hebben geslapen voelt iedereen zich weer eigenlijk topfit. Dat is het stomme met zeeziekte. Zodra je weer op de kant staat is het weg. We maken nieuwe plannen en besluiten door te roeien naar Texel. Het is erg leuk haventje en de eilandsfeer spreekt boekdelen. We wachten heel even tot na de middag vanwege het tij en roeien dan in 2 uurtjes naar de haven op Texel in Oudeschild. Weer worden we met open armen ontvangen door alle eigenaren van de (zeil)boten. Echter de havenmeester waar we ons melden is minder enthousiast. Nadat we bekend hebben gemaakt dat we roeien voor waterbewustzijn en met onze stichting zoveel mogelijk impact proberen te maken door middels van een educatie programma en sponsoren ons helpen is hij niet van plan ons te helpen. Op de vraag of het mogelijk is om hier een nachtje gratis te mogen liggen antwoord hij nors: ‘ik voel me hier voor het blok gezet’! Jullie hadden dit van te voren moeten informeren! Nadat Sara en ik nog voorzichtig proberen uit te leggen dat wij van te voren niet precies weten waar we uitkomen gezien wind en stromingen heeft de man daar geen enkele boodschap aan. Hij deelt ons mede dat het niet kan. Hoewel ‘nee’ ook een eerlijk antwoord is, is het vooral de toon waarop de man ons dit mededeelt.
Als we even later met Bela en Joost overleggen merk ik bij mezelf dat ik eigenlijk hier in deze kleine haven helemaal niet meer wil liggen. Ik stel voor om buitengaats te gaan liggen, d.w.z voor anker. Het weer is perfect en dan hebben we dat ook gelijk geoefend. Maar helaas ziet Sara dit niet zitten en wil rustig aan de steiger liggen om een goede nacht te maken. We besluiten eerst even lekker te gaan zwemmen buiten de haven bij een strandje. Dat doet ons goed en heerlijk zwemmen en chillen we totdat we weer terug lopen naar de haven. We komen nog niet het havenkantoor voorbij of de havenmeester komt op hoge poten naar ons toe. Eerst denk ik nog hij heeft het niet tegen ons en ik loop rustig door. Waarop de man nog bozer wordt. We horen hem bijna nietsvermoedend aan en zijn punt is dat hij het belachelijk vindt dat we nog niet besloten hebben wel/niet te blijven en zijn steiger bezet houden. Maar er zijn nog volop plekken leeg dus we begrijpen niet waar de man zich zo druk over maakt. Afijn, we lopen naar onze boot, besluiten een warme maaltijd Adventure Food te nuttigen en te vertrekken. Echter de mensen met de boten om ons heen komen uit interesse allemaal langs en willen dolgraag even op de boot kijken. Vriendelijk staan we ze te woord en ondertussen maken we het water warm voor het avondeten.
We hebben onze zakjes nog niet leeg of we voelen nu toch echt wel aan dat we nu moeten vertrekken anders barst de havenmeester uit zijn vel. We maken ons klaar, nemen de roeiposities weer in, ik zet af en vriendelijk worden we door alle (zeil)boot bezitters vanaf de achterdekken waar ze lekker een wijntje drinken uitgezwaaid. Het is inmiddels 20.00 uur en we roeien terug naar Den Helder waar we om 22.00 uur aankomen. Dat scheelt morgen weer een stukje terug roeien, we evalueren de dag, maken nieuwe plannen en gaan slapen. Wel met z’n 2-en in de cabines maar dat zal straks in een storm tenslotte ook moeten.
Den Helder – Zeeland
Zondagochtend om 8.00 uur vertrekken we weer. Afgesproken is nu om geen voet meer aan de wal te zetten, terug te roeien richting IJmuiden en dan door naar Zeeland. We moeten onszelf trainen om ook de juiste mindset te hebben en niet bij het minste geringste terug naar een haven te willen. Tenslotte zullen we straks op de oceaan ook geen uitwijk mogelijkheden hebben. Natuurlijk kunnen we daar met een storm niet zo snel op de kust spoelen wat hier in Nederland uiteraard het grootste gevaar is. Maar het is zomer en het weer ziet er prima uit. En de windvlagen moeten we aankunnen. Bovendien moeten we nog oefen met het para anker wat voor Joost nog nieuw zal zijn.
We roeien onder prachtige omstandigheden met de stroming mee het Marsdiep uit, de hoek om bij de Lange Jan richting Julianadorp. We zien best wel vaak zeehondjes. Ook van heel dicht bij. Niet in grote getalen maar juist die enkeling die eigenwijs zijn kop boven het water uitsteekt en een beetje mee zwemt uit nieuwsgierigheid is enorm gaaf.
Oefening para-anker
Tegen de middag besluiten we om de oefening met het para anker te doen. We verdelen de rollen. Bela en Joost gaan het para anker uit werpen, Sara gaat in de cockpit om de auto pilot eraf te halen en ik blijf de boot op de wind houden d.m.v het roeien. Appeltje eitje zou je zeggen als je dit inmiddels 3x geoefend hebt. Echter in de praktijk valt het altijd weer tegen. Bela probeert Joost de juiste instructie te geven maar al snel blijkt als ze het para anker met de hoofdlijn en de ‘retrieval’ lijn in het water laten vooral de hoofdlijn vet in de knoop te zitten. De hoofdlijn moet in zijn geheel eruit en daaraan zit dan de punt van de boot die het para anker vol open trekt.
Via de dunne ‘retrieval’ lijn kun je het para anker weer laten inklappen en aan boord halen. Hoe de 100 meter dikke lijn in de knoop kan zitten is Bela een raadsel. De laatste keer na het drogen heeft ze alles netjes lus voor lus in de zak gedaan. Maar de vraag hoe het kan is nu niet belangrijk, de vraag is hoe krijgen we hem uit de knoop. Afijn, dat is dus een geduldig klusje. Sara, Bela en Joost halen uiteindelijk de zaak uit de knoop terwijl ik de boot op de wind hou. En dan eindelijk liggen we stil op het para anker. Wel zijn we inmiddels een heel stuk dichter bij het strand gekomen door de golven en de wind tijdens het ontknopen. Dus veel tijd om op het para anker te blijven liggen nemen we niet. We trekken de boel weer aan boord. Lus voor lus stoppen we het touw weer in de grote zak in de hoop dat het de volgende keer zonder knopen wel sneller gaat. We roeien weer verder en de zon gaat inmiddels alweer zakken.
Ook krijgen we meer tegen stroming omdat het tij weer keert. Tussen Egmond en IJmuiden zijn we shift na shift aan het roeien door de avond en de nacht heen en liggen we letterlijk uren stil lijkt het. Maar als we niet roeien weten we zeker dat we terug gedrukt worden richting Den Helder. Het is dus zaak om stug vol te houden want uiteindelijk in de ochtend gaat het tij weer keren en krijgen we de stroom weer mee. Eigenlijk is het een perfecte mind training. Tenslotte is het de kunst van het genieten in het onaangename. Op de Grote Oceaan zien we ook niet of we vooruit komen en als je de snelheidsmeter in knopen afleest wordt je ook niet blij. Als je de stroom meehebt roei je zo maar 5, 6 en zelf 7 knopen. Heb je hem tegen dan mag je blij zijn als je 1 knoop vooruit komt.
Wat heel positief is dat plots iedereen het veel beter doet. Joost en ook Sara voelen zich nog niet super sterk, komt ook door te weinig kunnen eten, maar ze houden zichzelf staande en roeien gestaag door. Joost hoeft gelukkig ook niet meer over te geven maar er gaat ook helaas niet veel in.
Als we begin van de ochtend ter hoogte van IJmuiden zijn overleggen we heel even, checken het weer en besluiten door te roeien. Inmiddels wordt bekend dat het dinsdag toch slechter weer wordt dat wil zeggen een kans op onweer en zeer harde windstoten. Dus willen we tot maandagavond maximaal roeien. Het nieuwe doel wordt Hoek van Holland. Het is geweldig om te zien dat we de hele Nederlandse kust afvaren en via Bloemendaal, Zandvoort richting Noordwijk gaan. Als we Zandvoort passeren zien we kermis en een lasershow en visualiseren we wat het moet zijn om op die kermis te lopen in plaats van te roeien. En toch ben ik super dankbaar dat ik nu voor de kust van Zandvoort het voorrecht heb op zee te roeien. En ik besef me dat de mensen op de kermis geen idee hebben wat zich voor de kust op slechts enkele kilometers van de kermis zich afspeelt in ons kleine bootje. Maar dit is het avontuur! En zijn gaan straks slapen en wij gaan door!
Als we uren later voor Noordwijk liggen is de stroming maximaal tegen ons, deze gaat van Zuid naar Noord en hoe we ook roeien, we liggen ten opzichte van Noordwijk echt stil. En bij even niet roeien zien we hoe we zwaar ‘veroverd’ terrein verliezen. Het is dus een zaak van kop erbij en door roeien. Ik herken de boulevard van Noordwijk aan zee, het hotel van Oranje waar ik wel eens een lezing heb gegeven, de beach club en ook het appartement van mijn zus en zwager. Het is nu donder en inmiddels nacht maar morgenochtend op de terugweg besluit ik mijn zus te bellen zodat ze met een verrekijker ons bootje kan zien
Elke keer dat je shift erop zit en 2 uur rust probeert te pakken probeer je eerst wat te eten en te drinken. Ik neem dan een kop thee uit mijn thermos, pak een bolletje, kijk waar ik nog meer trek in heb, chocolade of koek of een energie reep. Prop deze weg, neem een laatste slok van mijn thee, stop ondertussen mijn speciale oordopjes in mijn oren en probeer een stabiele slaappositie te vinden op de golven. Gelukkig val ik vrij snel in slaap. Mijn mobiel is mijn wekker en soms hoor ik hem maar niet altijd en dan klopt Joost op mijn cabine luik. Dan doe ik weer snel mijn (klim)gordel aan en schoenen, prop weer wat in mijn mond, neem mijn bidon mee en klik mezelf aan de veiligheidslijn vast van de boot zodra ik mijn cabine uitkom.
In de nacht en in de vroege avond probeer je je uurtjes te maken qua slaap. Overdag heb je niet zo’n zin om te slapen. Maar afhankelijk in welke cabine je zit en waar de 2 roeiers roeien qua positie heb je iets meer of geen ruimte voor je eigen cabine. We hebben namelijk 3 roeiposities waarvan we er meestal 2 gebruiken. Dat betekend dat je dus of 1 voor, of 1 achter vrij laat en daar kan je dan een beetje chillen, water koken of met de andere lekker kletsen. Ik ontdek als je alleen in je cabine ligt en je kunt eigenlijk niet naar buiten je toch wel iets om handen moet hebben. Muziek luisten, een podcast en/of luisterboek. Gek genoeg duurt zo’n dag dan best lang. Aan de andere kant als je echt met roeien bezig bent gaat zo’n dag eigenlijk heel snel. Het is maar waar de mind mee bezig is. Ik ben onwijs bij dat ik ontdek dat ik er eigelijk wel veel lol in heb. Dat was in het begin echt niet gelijk zo. Ik merk dat ik eigenlijk geen pijn meer in mijn bilspieren heb na 2 uur roeien en ook niet in mijn onderrug en/of armen/benen. Kortom het lichaam begint te wennen en zich te vormen naar het roeien. Iets waar ik in het begin nog wel een beetje mijn twijfels bij had. Uiteraard moet ik niet te snel juichen want inmiddels heb ik wat boeken gelezen van oceaan roeiers en weet ik dat ik me moet voorbereiden op zeer grote ongemakken. De billen vormen een probleem. De huids gaat ontsteken, met (steen)puist(en) tot gevolg. Inclusief de blaren op de handen die open zullen gaan en met zoutwater pijnlijk genezen. Elk wondje zal moeilijk genezen in het vochtige klimaat. Zeker in het begin waarin de temperatuur niet zo lekker zal zijn als nu. En met mijn geamputeerde tenen waarbij de doorbloeding in de voet zeer slecht is wordt dat nog wel ene ding. Afijn, maar voor nu geniet ik!
Als ik tegen de dageraad mijn shift weer overneem van Joost blijkt dat we Noordwijk nog steeds niet voorbij zijn. Ongelofelijk! Het is echt wachten tot 7.00 uur en dan keert het tij eindelijk. Heel langzaam neemt de snelheid toe en roeien we eindelijk Noordwijk voorbij en komt Katwijk aan zee in zicht. En heel in de verte kun je Scheveningen al zien liggen. Als ik met Bela aan het roeien ben ruiken we plots een enorme vieze lucht. Eerst kijk ik achter me en denk dat Joost op het eco toilet zit. Maar nee, het blijkt een dode zeehond te zijn die opgeblazen langs drijft en waar de zeemeeuwen gretig op duiken. Het ziet er enorm triest en droevig uit. Ik vraag me hardop af of het een natuurlijke doodsoorzaak is, plastic, dan wel andere vervuiling. Het beest lijkt namelijk compleet en niet aangevallen te zijn.
Afijn, de natuur bestaat uit eindelijk uit eten en gegeten worden. Zelfs op micro niveau in ons eigen darm systeem. Zonder bacteriën geen leven.
Als we eindelijk int de buurt van Scheveningen komen zien we ook de zeetankers liggen voor de haven. We kunnen zelfs al Kijkduin zien liggen maar het is flink doorroeien tegen de hoge golven en de harde wind. Deze komt uit het Zuiden en neemt in kracht toe. Inmiddels voel ik de blaren in mijn handen groeien want de laatste uren is het echt flink doortrekken aan de riemen. Ik heb wel van die power lifting pads maar alsnog krijg ik dunne wrijvingsblaren op en tussen mijn vingers. Wat het ook zo lastig maakt is de richting van de golven. Als we echt parallel roeien aan de golfrichting valt de boot als het ware de golf in op een kant en krijg je de roeiriem niet op tijd boven de golf uit. Dan neemt de golf je riem als het ware over en als je pech hebt trekt de golf de riem uit je hand en klapt tegen je scheenbeen. Dat is bijna niet te doen dus moet je met een iets andere hoek de golven benaderen. Maar het blijft enorm opletten en dan zit er ook nog verschil in de soort riemen die we hebben. We gebruiken ook nog een paar lichtere carbon riemen maar die moet je beter vasthouden en sturen omdat ze zo vederlicht zijn. De andere zijn een soort van standaard riemen van carbon die een veel hoger eigengewicht hebben en dus ook minder makkelijk uit je handen slaan. Wat dit betreft is het ook nog ontdekken wat ieders voorkeur is.
Als het hele team wakker is overleggen we wat we gaan doen. Waar gaan we omkeren om niet het risico te lopen dat we straks bij IJmuiden weer de stroom tegen gaan krijgen en mogelijk zelfs door de harde Noordwesten wind uit de kust worden geblazen. Ik wil graag door naar Hoek van Holland maar uit eindelijk besluiten we voor safe te gaan en ter hoogte van de pier van Scheveningen om te keren. We zien duidelijk het reuzenrad op de pier van Scheveningen en het is zelfs verleidelijk om niet even de haven van Scheveningen aan te doen en een lekker visje daar te gaan eten.
Maar met het oog op de sterke en harde wind nemen we het zekere voor het onzekere. We hebben er sinds ons vertrek vanuit Den Helder een dikke 160 kilometer opzitten en zijn straks bijna 33 uur aan het roeien! Dat is toch met recht een echte vuurdoop te noemen voor onze kersverse teamgenoot Joost! Wat een bikkel en wat zijn we trots met elkaar.
Als we met de autopilot/stuur computer de boot keren is het alsof we plots vanzelf gaan. Het voelt plotseling alsof je met de roei riemen die je niet eens met kracht moet vast houden door een zee van boter roeit. Werkelijk met geen enkele moeite gaan de bladen door het water. We hebben de golven mee die echt best fors zijn en de wind. Maar door de tegenstroming blijken we niet eens heel hard te gaan maar het voelt alsof we vliegen zonder wat te doen. De pijnlijke handen zijn in eens verdwenen en elke keer staan we weer verbaasd wat een verschil de wind, de golven en de stroming kunnen maken.
Ondanks de minder grote snelheid dan gedacht door de tegenstroming gaan we met veel en veel minder moeite en inzet de goede kant op terug richting IJmuiden. Enerzijds voelt dit fijn, anderzijds doet het je beseffen dat dit avontuur er alweer bijna op zit. Vier dagen vol met elkaar, vier dagen afgebroken slapen en vier dagen zeer onregelmatig en eigenlijk ongezond eten. Maar wat hebben we weer veel geleerd. En vooral van en met elkaar.
Als we einde middag de haven van IJmuiden bijna binnen roeien zijn het inmiddels echt grote golven. Als ik rechts van me kijk zie ik hoe die enorme reuzen op ons af komen. We vallen dan als het ware met de boot in zo’n golf en precies op het diepste punt zie je dan die volgende nog grotere golf aankomen en denkt: die spoelt over ons heen! Maar de boot wordt elke keer weer spectaculair opgetild en ik krijg steeds meer vertrouwen in de fantastische boot. Over dat ontwerp is echt goed nagedacht! Ik geniet echt en schreeuw het uit: wow, wow, wow!
Als we dan eindelijk de haven binnen roeien voelen we ons moe en zeer voldaan. We meren de boot af en gaan naar onze favoriete strandtent Makai. Maar eerst evalueren we kort maar krachtig met elkaar. Hoe zit iedereen erbij? Wat ging goed, wat niet en wat moet en kan er beter? We besluiten het voor nu kort te houden en morgenavond spreken we af in Amersfoort voor een uitgebreide team evaluatie! Niet omdat het moet maar omdat dit de momenten zijn waar we alles uit kunnen en moeten halen!
P.S: zie ook de blog op TeamOcean.nl
Dit was het het traject van zondag ochtend tot en met maandag avond, 160 km, 32.5 uur non-stop roeien.
