Het verslag van Peak Lenin 7134m met topfoto
Topdag Peak Lenin (7134m) 28 juli 2012
Het is een waanzinnig koude nacht geweest met nog steeds harde wind. Gisteren hebben we geprobeerd om met het voltallige team van kamp 3 (6088m) naar kamp 4 (6700m) te klimmen. Het waaide echter hard tot zeer hard en er lag veel sneeuw. Helaas keerde het voltallige team om op Kim en Mark na.
Wanneer komt de weersvoorspelling uit dat de wind gaat liggen? We zijn de nacht doorgekomen met een oorverdovend geklapper van het tent doek. Af en toe waren de windstoten zo hard dat ik twijfelde of de tent het zou houden. Ik lig met Kim in een te krappe tent en alles is vannacht bevroren. De binnentent, de buitentent, onze drinkflessen, de binnen- + buitenschoenen, inclusief de veters van Kim haar schoenen. Naast onze tent staat het tentje van Serge met Mark. Zij kamen gister aan het einde van de middag aan op kamp 4. Mark was kapot en rillend van de kou lag hij bij ons in de tent. Hopelijk is hij enigszins op krachten gekomen. We hebben afgesproken om op te staan zodra de zon er is (het is tenslotte koud genoeg!). Dat is zo rond 6.00 uur. We willen dan rond 7.00 uur weg. Maar omdat het zo enorm koud is geweest vannacht en we erg veel tijd nodig hebben om voldoende sneeuw te smelten voor 4 personen met slechts 1 brander tikt de tijd door en redden we 8.00 uur niet eens! De vertrouwde ‘camelbag’ van Serge is ook stijf bevroren, wat uiteraard voorspelbaar was. Gelukkig hebben kan ik hem mijn thermos geven want ik zal niet meer dan een halve liter drinken uit mijn plastic racefiets bidon, welke ik onder mijn jas zal warm houden. We willen geen rugzakken mee naar de top dus een ieder draagt drinken, fototoestel, video, batterijen etc op de man. Uiteindelijk staan we om 8.30 uur buiten. Ik heb nog steeds de hoop dat er mensen uit ons team omhoog komen vanuit kamp 3 die met ons mee naar de top kunnen. Tenslotte was dit het andere plan, vertrekken uit kamp 3 om 4.00 uur in de ochtend, kamp 4 over te slaan en dan in een ruk door. Als ik tegen mijn wil om 7.00 uur door de hurken moet om mijn darmen leeg te maken in kamp 4 met mijn billen in de wind, zie ik al 2 klimmers ons kamp naderen die vanaf kamp 3 geklommen zijn. Zouden het alsnog Frank en Doede zijn? Zij moeten zeker sterk genoeg zijn. Helaas het blijken 2 Spanjaarden te zijn.
Als we om 8.45 uur eindelijk vertrekken waait het nog steeds en is de wind afschuwelijk koud ondanks dat het ‘ganz blau’ is. Ik hoop dat de zon wat in kracht toe neemt en dat de wind nog verder gaat liggen. Ik heb slechts een Icebreaker lange onderbroek aan met een winddichte laag en 3x Icebreaker shirt met een TNF Redpoint jacket en daarover een ReflexLoftPro donsjack van Macpac. Uiteraard donshandschoenen, Icebreaker bivakmuts en dan nog een Icebreaker ‘beanie’.
Eigenlijk is het wel logisch dat het zo koud is. Het is tenslotte 7000 meter! We beginnen met zijn vieren maar al heel snel blijkt dat Mark het een stuk langzamer aan moet doen. Kim en ik klimmen ons eigen tempo verder. Serge zal bij Mark blijven en past zijn tempo verder aan. Eerst volgen er een paar glooiende ijsvelden waarna de rotsgraad in zicht komt. Sierlijk klimmen we door de rotsen en om ons heen niets dan pure schoonheid. Het Pamir gebergte aan de andere kant van het Lenin massief wordt steeds fraaier. Een grote zee van oneindige extreem steil besneeuwde bergtoppen. Wat zullen er nog veel maagdelijk zijn eenvoudigweg omdat ze geografisch zo moeilijk voor klimmers bereikbaar zijn. Ik klim nu voor Kim uit om de route zo goed mogelijk te bepalen en overzicht te houden. Er klimmen denk ik 4 klimmers ergens voor ons die vanochtend uit kamp 3 vertrokken zijn maar die gaan we inhalen want wij hebben een veel kortere weg te gaan en ons tempo is erg goed! Wat een bikkel is die Kim toch. Vorig jaar haar eerste bergsport ervaring met mij. Kim klom in 2011 mee in het ATAKK team (Artsen Team met Ambitie Klimmen voor Kliniek) naar de top van de Mont Blanc onder mijn bezielende begeleiding. Iedereen haalde de top en de kliniek is er gekomen in Malie!
Zodra ik de Peak Lenin expeditie communiceerde via mijn website belde Kim op met de vraag of ze mee kon of toch te weinig ervaring had. Weinig ervaring was een feit maar haar uitmuntende conditie en haar positieve mentale kracht compenseerde dit volledig.
Die inschatting bleek goed te zijn geweest want nu klom Kim naar haar tweede top in haar leven op 7134 meter!
Na de rotsen volgde ‘het mes’. Deze steile rotspiramide bedekt met een pak sneeuw is het meest technische stuk van de beklimming. De wind staat er volop en zo wordt het mes geslepen. Bij elke rukwind of windstoot dreig je het evenwicht te verliezen. Inmiddels klimt voor mij een van de Spanjaarden en hij heeft duidelijk moeite met dit stuk. Als ik het mes beklim zie ik dat de piramide steeds steiler wordt en in het bovenste stuk rechts de hoek in draait. Rechtdoor klimmen is erg steil en niet verantwoord zonder zekering. Als ik door klim en af en toe over mijn pickel gebogen sta voel ik de windstoten en moet ik denken aan Kim. Ik ben groot en zwaar en kan me door mijn gewicht met pickel verankeren aan de berg. Kim is klein en erg licht. Hoe zou zij zich aan de berg vast klemmen? Als ik in de diepte kijk zie ik hoe Kim zichzelf stap voor stap omhoog vecht. Opgeven komt in haar woordenboek niet voor. Ik heb alle vertrouwen in Kim dat ze boven komt.
Als ik de hoek omkom, haal ik de Spanjaard in en knik naar hem. Er komt geen geluid uit. Ik kan ook geen gelaatstrek ontwarren omdat de man een stormmasker opheeft, een dikke bivakmuts en donskleding. Ik zie wel dat hij kapot is. Maar het weer goed en het is nog vroeg genoeg. Ik kijk op mijn horloge. Het is 10.27 uur. Ik klim verder over wit, grijze rotsgraten met links en rechts enorme gletsjers in de diepte. Aan de linkerkant de gigantische Lenin gletsjer en rechts het Pamir gebergte. In een ogenschijnlijke windluwte wacht ik op Kim. Maar er komt geen Kim! Ik probeer mijn geduld te bewaren maar het is ijzingwekkend koud. Ik besluit wat verder te klimmen om in beweging te blijven. Dan zoek ik weer een plek op ergens in de rotsen om enigszins uit de wind te blijven. Maar het lukt niet. Weer wacht ik, nu wat langer. Ik probeer wat te drinken. Maar het is een beproeving. Het is zoontzettend koud dat ik zelfs niet het lef heb om mijn videocamera te pakken met de batterij uit mijn onderbroek. Nee, zelfs mijn spiegelreflex durf ik niet te pakken. Ik probeer moed te verzamelen maar ik betrap mezelf erop dat ik smoesjes verzin als ‘het uitzicht is er straks ook nog wel’. Nog steeds geen Kim. Dan bedenk ik me dat ze moet zijn omgekeerd. hoogstwaarschijnlijk is de wind toch te sterk en heeft ze er wellicht verstandig aan gedaan om om te keren. Ze zal Mark en Serge tegenkomen en heel misschien probeert ze het met hen opnieuw. Of wie weet maakt ze wel een verdiende pauze om te drinken en wat chocolade te eten. Nu terug gaan voor mij om te kijken waar ze is betekend kostbare tijd verliezen. We hebben van meet af aan duidelijk gecommuniceerd dat dit een expeditie is om hoogte ervaring op te doen en zelfstandigheid te leren om wie weet in de toekomst nog hoger te kunnen klimmen. Daarvoor is eigen verantwoordelijkheid, risico calculatie en heel erg goed voor jezelf zorgen essentieel. Als je namelijk goed voor jezelf zorgt, je eigen risico’s goed kunt inschatten kun je ook voor je teammaat of tentgenoot iets betekenen.
Ik klim verder en probeer nu zo snel mogelijk naar de top toe te klimmen. De wind blijft maar waaien en wie weet trekt de wind aan of komt er plots bewolking opzetten. Dat is me maar al te vaak gebeurd in de Alpen. Ergens denk ik al de top te kunnen ontwarren maar als ik dan de rotspiramide overklim openbaren zich twee enorme sneeuwvelden die in een kom liggen en daarna omhooglopen naar een volgende rotspiramide. Het zou ook al te mooi zijn voor woorden en ik weet dat dit gegeven zich zeker nog twee keer kan herhalen. Het is tenslotte het Lenin massief en wie dit massief goed heeft bekeken weet dat de schaalgrootte en afstanden gelijk zijn aan de Himalaya dimensies.
Voor me aan het einde van het sneeuwveld zie ik opnieuw een stipje. Dat moet de andere Spanjaard zijn. Hij klimt erg langzaam omhoog. Inmiddels ga ik niet veel sneller meer. De ademhaling bonkt in mijn keel. Ik probeer de ademhaling met mijn kracht inspanning en klimpas te controleren. Niet stoppen! Resetten, doortellen en paslengte verkleinen. Zo probeer ik door te bijten. We zijn er bijna, de finish is inzicht. Hoewel inzicht? Mijn verstand zegt dat het niet ver meer kan zijn maar de praktijk leert toch anders. Als ik de sneeuwvelden over ben en zelfs de rotspiramide beklommen heb zie ik de Spanjaard nergens. Ik sta stil en tuur om me heen. Ik ben aangekomen op een soort gigantisch groot rotsplateau van 3 voetbal velden groot. Overal zie ik ogenschijnlijk ‘heuveltjes’ die enkele tientallen meters hoger zijn. Ik vermoed dat de meest rechtse steenpiramide op zo’n 300 meter afstand de hoogste is. Maar dan zie ik de Spanjaard voor me zo’n 150 meter op een steenhoop af gaan. Daar staat zijn maat al. Er staan vlaggetjes op de top. Dat moet hem zijn. Ik klim nu in volle snelheid de Spanjaard voorbij, hij staat stil. Ik stop niet meer, weer reset ik af en toe mijn pas en snelheid om de ademhaling te controleren. Om de paar ademteugen blaas ik volledig leeg en neem een volle diepe teug zodat ik mijn maximale longcapaciteit benut. God, wat is dit lekker. Ik pers de laatste hoogte meter eruit. Ik stap, trek mijn been bij en adem voor de laatste keer uit. Ik sta op de top! Het is 12.25 uur. Mijn blik valt op het bewijs. Een steen met plakkaat: Пик Ленина (Peak Lenin 7134m)
Ik blijf even op de top met de 2 Spanjaarden, we maken foto’s en video. De Spanjaarden vertrekken en ik blijf nog heel even om over de horizon heen te kijken. Ik bekijk de relikwieën die op de top zijn achtergebleven. Een kruis voor iemand, vlaggetjes, foto’s, teksten. Dan wordt het me te koud en wil ik maar al te graag weer afdalen. Ik neem de tijd want tenslotte ga ik er vanuit dat ik Mark, Serge en Kim nog weer ga tegenkomen. Het is nog steeds helder maar koud. In het dal komen er wel wat wolken op maar die blijven laag hangen.
Ik ben nog 15 minuten aan het afdalen of ik zie Kim aankomen. Ik maak een paar mooie foto’s tot de batterij het alweer begeeft. Kim is moe maar vastberaden om de top te halen. Ik vraag of zij Serge en Mark heeft gezien maar geen teken van leven.
Ik besluit om nogmaals samen met Kim naar de top te klimmen, wat is er mooier dan samen daar te staan. Kim heeft nog steeds een geweldig tempo, ze heeft zelfs nog energie over om aan haar ‘Go Pro’ camera te denken. Kim zet hem aan de laatste echte meters voor de top maar al na 5 minuten geeft de batterij de geest. Het is nog steeds te koud voor elektronica;-)
We maken de officiële topfoto met topvlag welke net als het expeditielogo door Kim ontworpen en gemaakt was. We zijn als kinderen zo blij dit avontuur met elkaar volbracht te hebben.
In de afdaling komen we Serge tegen. Hij gaat als een diesel in zijn eentje door. Mark is omgekeerd op het ‘mes’. Helaas had de nacht in kamp 4 voor Mark weinig nieuwe energie gebracht. Hij begon zeer moeizaam aan de top-poging in de hoop dat zijn fysieke toestand zou verbeteren. Helaas was dit niet het geval maar heeft hij er wel alles aan gedaan om het te proberen. Met Mark klom ik al eerder de Mera Peak (6467m) en de Aconcaqua (6962m) en weet dat Mark een absolute doorzetter is, echter deze berg is toch wat anders.
Deze expeditie was een initiatief van TeamWilco
Wilco van Rooijen
De logistiek van deze expeditie was in handen van Serge Reizen (www.sergereizen.nl):
– Serge Bulatov
Deelnemers:
1 Kim Beerhorst
2 Jochem Vlaardingerbroek
3 Guy Mertz
4 Mark van Lith
5 Frank Nan
6 Jan Willem Bode
7 Clara Wilken
8 Marije Rozendaal
9 Doede Wessels
10 Gerald van den Esschert
