[framed_box]Trots en emotioneel[/framed_box] Wat een uitzicht, je staat op de hoogste berg van Europa. Voor de zekerheid laat ik Giuliano nog een foto van het Adelantelogo op mijn jas maken omdat ik niet zeker weet of er een topfoto met vlag gemaakt is.
Vervolgens begint de afdaling, eindelijk kan ik genieten omdat we ons doel, namelijk namens Adelante met zijn allen op de top, hebben gerealiseerd. Giuliano leert mij af te dalen door op de billen te gaan zitten, voetjes omhoog en tientallen meters naar beneden te glijden, geweldig dat hij daar de tijd nog voor neemt. Een keer kom ik met een stijgijzer in het ijs en word ik een paar meter gelanceerd, Guiliano ligt in een deuk. De terugtocht is nog zwaar genoeg en ik ben uitgeput, het is niet alleen afdalen maar ook weer forse stukken klimmen. Om een uur of half vijf middags komen we aan bij de Gouterhut op 3800 meter, het is inmiddels 14 uur geleden dat we vetrokken richting top. Ik wil nog maar een ding en dat is liggen, slapen en de volgende dag verder afdalen. Maar dan komt Guiliano met het bericht dat er geen plaats meer is in de Gouterhut en dat we verder moeten. De eerst volgende gelegenheid om te overnachten is de Tette Rouge Hut op 3.100. De afdaling op de Goutergraad is zeer zwaar maar uiteindelijk komen we rond 19.00 aan bij de Tette Rouge. Na een lichte maaltijd lig ik om 8 uur in bed om de volgende dag om 7 uur op te staan om de afdaling voort te zetten. Het wordt een mooie ontspannen afdaling en bij aankomst bij het treintje op 2300 meter kunnen we echt ontspannen en heb ik met Guiliano een biertje gedronken en dat was genieten (zie foto)! Vervolgens met treintje en cabine richting Les Houches.
Ik had al contact gehad met basecamp om te melden dat in pm 1100 aan kwam in Les Houches. Wat had ik mijn teamleden gemist, bijna 2 dagen zonder mijn team en daar staan ze dan bij onze Adelante bus met vlag en champagne, wat een eer om zo ontvangen te worden. Ik ben ongelofelijk trots op dit team. Emotioneel zijn we elkaar in de armen gevlogen.
Vervolgens komen de verhalen. De stijgijzers van Silvie die op de berg stuk gingen, Jeroen die een enorme steun en toeverlaat voor haar is geweest. Wim die een van zijn handschoenen verloor en het geluk had dat Paul twee paar bij zich had (overigens was Wim ook nog zonder handschoen naar de top gegaan), de sterke Sven die voortdurend klaar staat om te helpen, aanbood om spullen uit rugzakken over te nemen, ook heeft hij samen met Wim de rugzak van Leonore een stuk naar beneden gedragen. Sven heeft laten zien dat hij niet alleen fysiek enorm sterk is maar ook mentaal, daarbij is het een sociaal mens. De sterke vrouwen in ons team, Sandra, Leonore en Silvie, die ook veel steun aan elkaar hadden en als superwomen de top hebben bereikt. Sandra die met veel karakter en doorzettingsvermogen als eerste vrouw de top bereikte en Silvie (zie haar dagboek) die voortdurend grenzen heeft verlegd en het gewoon gedaan heeft. Leonore die het ook heel zwaar heeft gehad, vond het moeilijk om mij halverwege de top alleen te laten. Gestaag en met veel karakter wist zij moeilijke momenten te overwinnen en de top te halen. Paul die ondanks de fysieke pijn de hele week foto’s heeft gemaakt en daar waar mogelijk collega’s die het moeilijk hadden, ondersteunde. Jeroen die voor de nodige rust en balans zorgde in de groep maar ook iedereen bij de les hield: het is geen spielerei. Hij bereikte met een stevige blessure te top en op ingetogen wijze enorm genoten heeft. Tijdens mijn afwezigheid probeerde hij steeds contact te maken om mij te stimuleren en motiveren. Heel veel respect voor Wim die met zijn 59 jaar iedereen voorbij stoof met een doel: het bereiken van de top, maar ook de teamplayer Wim die toen hij de top bereikt had en mij op de terugweg tegenkwam, mij desnoods naar de top had willen slepen.
Ik ben dus trots op dit team, Adelante als touwgroep!!!Jullie hebben op de weblog al de nodige bijdragen gelezen van de leden van het team expeditie grenzen verleggen. Allemaal indrukwekkende verslagen waaruit ook blijkt dat ieder lid deze expeditie als een unieke ervaring heeft beleefd met het best denkbare resultaat: alle 8 de teamleden halen de top en iedereen gezond weer thuis. Volgens onze expeditieleider Wilco van Rooijen een unieke prestatie. En dat zijn we met hem eens.
Over mijn eigen avontuur hebben jullie ook al het nodige kunnen lezen, in ieder geval was ik intens blij toen ik donderdagochtend, na 2 spannende dagen op “onze” berg het team weer in mijn armen kon sluiten, het was inderdaad een emotioneel weerzien. Zij maakten zich toch zorgen, zeker vanaf het moment dat iedereen de top gehaald had in ik nog zo’n 3 uur moest klimmen en samen met mijn gids het besluit nam om door te gaan, ondanks de hoogteziekte. Leonore zat samen met mij in een touwgroep maar werd na een paar uur klimmen vanwege het lage tempo in de groep van Wim en Paul geplaatst. Met zijn allen hebben wij vooraf bedacht dat het een expeditie “grenzen verleggen” moest worden door ons symbolisch te identificeren met onze patiënten en dan ga je niet halverwege de berg opgeven! Het besluit om door te gaan werd mede bepaald door mijn eigen gids, wat een geweldig mens. Iedereen vond eigenlijk dat ik in mijn toestand niet door kon gaan maar mijn Italiaanse gids zij: You are strong, I am strong, we have enough time, we can stay another day on the mountain. I can take you to the peak (en dan met een Italiaans accent!). Dit gaf mij de kracht om door te gaan. In een roes heb ik de tocht volbracht, steeds gesteund door Giuliano mijn gids (good job, good job, you are strong, you can see the peak). Onderweg in een noodhut op 4400 meter nog gerust maar wat was het koud, Guiliano was bang voor bevriezing vanwege het trage tempo en de vele pauzes. Hij wreef mij steeds warm en in de hut kroop hij dicht tegen mij. In deze laatste hut liet ik mijn rugzak achter om later weer op te pikken, helaas zat daar ook mijn fototoestel in maar gelukkig had Guiliano ook een camera bij zich. Na vele uren klimmen, sjouwen, vallen en overgeven waren wij de laatste die op de top kwamen dus daar stond ik alleen met Giuliano op de top. Wat een emotie, omdat de wind even wat minder was, zijn we zeker 15 minuten op de top geweest, veel foto’s gemaakt en gebeld met mijn vrouw, dochter, moeder, Sven en Kik. Zij waren trots en ook emotioneel. Het was echter niet zo handig om een van mijn handschoenen uit te trekken om te bellen, ik heb nu nog 2 tintelende vingers.
Afsluitend wil ik alle medewerkers van Adelante, familieleden, vrienden, kennissen en belangstellenden bedanken voor de enorme belangstelling voor ons avontuur. We hebben veel stimulerende berichten ontvangen per sms, email en telefoon. Het deed ons goed en gaf ons steeds kracht om weer door te gaan.
Zeker een woord van dank aan het team van Wilco van Rooijen. Hij heeft een topteam samengesteld met hemzelf als expeditieleider, 3 topgidsen uit Italië (die in plaats van “avanti, avanti!!” het alleen nog maar hadden over “Adelante, Adelante!!”) en last but not least Niels Koekkoek die samen met Wilco ons op een prima wijze heeft voorbereid op deze tocht en daarna de backoffice heeft bemenst, regelmatig contact met ons had en via de weblog live verslag deed van de expeditie.Jean-Paul
