Adrenaline stijgt!
Gesprek met Jeroen
Zenuwachtig, veel vragen! Ben ik geschikt? Wat zijn de criteria om mee te mogen? Jeroen verduidelijkt dat het een privé initiatief is met een paar collega’s. Her verrast me dat Jeroen al nagevraagd heeft wat voor een persoon ik ben. Een “doorpakker” zegt hij. Positieve eigenschap vindt Jeroen 😉. We praten over mijn sporten, conditie, motivatie en vooral ook de eigen investering in tijd en geld, de toezegging deel te nemen aan gezamenlijke activiteiten en hard te trainen.
Hij geeft me één dag bedenktijd maar op de terugweg naar huis bel ik met mama en neem de beslissing. Daarna bel ik mijn nieuwe vrienden op en spreek af in ons stamcafé om te vieren. Yes!
4 maart Health City
Ik vat meeteen de koe bij de horens en begin eraan. Ik heb altijd aan sport gedaan, klassiek ballet (8uur/week), zwemmen, skeeleren, dansen/aerobic, fitness, wandelen, Salsa, Ritmo latino… Maar duursporten waren niet echt voor mij weggelegd. Dus mijn conditie een groot vraagteken. Ik krijg uitleg over alles aan faciliteiten. Vele vragen over hoe vaak, hoe lang … En dan de vraag “met welk doel?”. Ik antwoord een beetje bedeesd “de Mont Blanc”. De man kijkt heel verbaasd en geef aan dat dat meteen een groot doel is :-).
5 maart Conditietest/ maximaaltest
Oei mijn conditie moet toch al redelijk zijn anders achten ze het doel niet haalbaar. Dus spannend! Met een bang hartje ga ik de fiets op. De conditietest scoort uiteindelijk bovengrens van “goed”. Dus ze achten het wel haalbaar om mijn conditie te verhogen op 6 maanden. En dan begin ik enthousiast aan mijn conditieapparaten en krachttraining. Ik moet zeggen het werkt inderdaad ontzettend ontspannend en verslavend. Ik ga minimaal 2 a 3 keer naar de fitness naast mijn andere sporten Zumba en zwemmen.
19 maart Klimhal Heerlen
De eerste gezamenlijke activiteit. Ik ben erg benieuwd om iedereen te leren kennen. Ook vind ik het toch vreemd om samen te zijn met allemaal collega’s die boven mij staan in hiërarchische lijn. Ik heb een goed gevoel bij de kennismaking en ik denk dat het me wel lukt privé en werk gescheiden te houden. In Duitsland heb ik met hele goede vrienden 1 maal geklommen. Het vertrouwen was er toen en toch geraakte ik niet boven de 8 m grens. Nu was het elkaar zekeren, knoop leren maken,… allemaal voor de eerste keer. Daar moest je veel vertrouwen voor opbouwen. Onze eerste groepsopdracht! Ik geraakte ook hier niet hoger dan 8 m, maar het ging goed. En ik vond het zelf zekeren een hele verantwoordelijkheid. Een fijne groepssfeer!
25 april wandeling in de buurt van Epen
Ik rijd ’s morgens heel vroeg door een prachtig landschap naar de woning van Jeroen. Ik kom aan bij een idyllisch huisje, met een prachtig uitzicht. Hier krijgen we een heerlijk ontbijt. Ik ben echter heel zenuwachtig voor de eerste wandeling, omdat ik weet dat iedereen zijn conditie super is. Omdat ik nog onzeker ben over mijn kunnen heb ik ook nog geen grote aankopen gedaan. Dus ik vertrek nog op mijn oude wandelschoenen terwijl de meesten hun nieuwe schoenen gaan uittesten. De wandeling valt goed mee, ik loop zelfs een tijdje mee met het tempo van Wim, Sven en Sandra. Dit gaat me gelukkig goed af, oef! Dus ik geef aan bij Jeroen dat ik dan toch maar ga kijken voor mijn schoenen en dat ik mijn twijfel aan de kant zet. De dag erna heb ik behoorlijk spierpijn en de laatste kilometers heb ik tegen een erg grote blaar gevochten, daar heb ik nog even plezier van.
7 juni wandelen in Teuven
Ik goede gelovige ga met bepakking wandelen, met 7 kilo in een slechte rugzak. Het snijdt me letterlijk de adem af. Vandaag gaan we voor de 25 km. Ik voel dat mijn benen zwaar zijn. Na enkele kilometers komen we aan een steile helling. En halverwege ben ik verschrikkelijk buiten adem. Het tempo ligt me te hoog voor met bepakking. Paul pakt me onder de arm en praat op me in om mijn ademhaling weer te reguleren. Het lukt maar ik ben op dat moment al door mijn reserves en verzuurd. Zo moet ik nog 3 uur doorbijten. Weer een grote blaar. ’s Nachts word ik wakker van de spierpijn. Wat is dat? Ik heb geen vertrouwen meer! Ik wil de groep niet ten laste zijn.
9 juni
De dag dat mijn man en ik onze scheiding officieel regelen. Niets vermoedend neem ik mijn GSM op. Mijn beste vriend belt! Hij zegt “mijn vrouw (mijn beste vriendin) is weg”. En een koude rilling gaat door mij uit. Ik heb meteen een slecht gevoel. En half uur later opnieuw telefoon dat haar auto is gevonden aan een natuurgebied. Ooh jee als ze iets deed, deed ze het altijd goed. Ze had de laatste weken pas aangegeven bij haar man en mij dat ze het leven een strijd vond en het niet meer zag zitten. Ze had het gevoel niets meer goed te doen, zelfs het moeder zijn.
Ik vond haar net altijd een hele sterke vrouw, vriendin. Ze relativeerde alles, naar mijn gevoel vaak te veel. Liet nooit emoties toe, want dat was een teken van zwakte. Ik heb haar niet op andere gedachten kunnen brengen, dat doet pijn, veel pijn! De laatste tijd keek ze naar mij op. Ze gaf me complimenten over mijn kleding, mijn beslissingen en ze vond het geweldig dat ik deze uitdaging aanging.
WAAROM? Geen antwoorden! Waarom ben ik haar nu kwijt? We hadden het nog leuk kunnen hebben. We hebben een week lang ’s nachts gezocht in het bos, met honden, met de politie, … Na een tip hebben we kilometers gereden. En dan niets meer, bang afwachten. Uiteindelijk op 15 juni sturen ze toch de helikopter erop uit. Nadat haar man en ik volhouden dat we vermoeden dat ze in het natuurgebied moet zijn. En ja hoor na een half uur wordt ze gevonden. Je wilt in die dagen dat de onzekerheid ophoudt maar dit bericht slaat in als een bom. Dit wilden we niet!
Waarom is ze alleen moeten sterven met zo een pijn. We zijn zo vaak in de buurt van haar geweest tijdens de zoektocht, hoe kan dat? Ik had het die dag al afschuwelijk moeilijk omdat het zeven jaar geleden onze trouwdag was en zij mijn getuige was. We mogen geen afscheid meer nemen van haar.
17 juni Fitheidstest in Hoensbroek
Wat een prestatiedrang!!! Ik wil het goed doen… Maar ik ben lichamelijk en emotioneel doodmoe. 5 min voor ik naar binnen moet krijg ik ook nog een emotioneel telefoontje van de schoonzus van mijn vriendin. Mijn hartslag gaat al honderd in het uur. De test begint en al gauw begint mijn ademhaling te versnellen en breekt de verzuring door. Resultaat maar “redelijke conditie”. De rest van de groep zit 3 categorieën hoger met “uitstekende conditie”.
Auw wat ben ik teleurgesteld. Wat is met al dat trainen, geen resultaat? Ik wil de groep niet ten laste zijn en ik wil niet falen! En nu?
19 juni
Mijn beste vriendin krijgt een prachtige herdenkingsdienst en wordt dan begraven op het kerkhof van haar geboorteplaats. Het lijkt zo onwerkelijk allemaal. Een kist, ligt ze er wil in of komt ze dadelijk aangelopen! Haar schoonzus die haar al kende vanaf haar 15de en ik beslissen om iets voor te lezen tijdens de dienst. Een hele opgave maar het laatste wat ik voor haar kan doen. Bij het afscheid heb ik haar beloofd de uitdaging voor ons twee aan te gaan. En neem ik haar mee op pad!
Lieve Ria ik mis je.
21 juni Trap ALS de wereld uit
Met zijn allen deelnemen aan de wandeltocht. Maar uiteindelijk gaan een aantal de lange fietstocht doen en een aantal van de groep gaan wandelen. Het deed goed dat ik even kon bijkletsen met Leonore. We bespraken zelfs onze kledij voor de bekendmaking van de nieuwe naam. We zouden voor een mooie jurk gaan!
5 juli wandeling Barrage de Nisramont met Jean
Mama heeft een trekking rugzak gekocht in de Aldi. Deze ga ik uitproberen met 10 kilo bepakking. Jean gaat me meenemen naar een pittige wandeling in de Ardennen. We spreken af om 7 uur thuis. Jeetje wat is dat een klus om zo een gewicht op uw rug te krijgen. We beginnen goed aan de wandeling. Maar ohoh wat is dat raar, met zulk een gewicht op uw rug wandelen. Mijn evenwicht is weg, constant zoeken, één foute stap en oei oei. Het is ook de beloofde zware wandeling. Stijl omhoog, omlaag, over rots, smalle ongelijke paadjes, trappen, …
Een hele goede training. Nadien een lekkere warme wafel met zwarte bessen saus. Al een aantal jaar wil ik daar nog eens een wafel gaan eten, het roept herinneringen op vanuit mijn jeugdjaren.
9 juli PEP avond
Wilco en Niels in hoogsteigen persoon zakken of naar Limburg. Ze hebben een hele presentatie over hoe en wat we gaan beleven. Het kriebelt ongelofelijk. Maar ook de onzekerheid slaat toe. Ben ik goed genoeg, ga ik het halen, kan ik het halen, verdomme ik wil op die top staan… En zo gaan de gedachtegangen hun eigen weg. We krijgen een hele voorbereidingmap die we verplicht dienen door te nemen voor we die berg op gaan.
De avond erna neem ik deze al grondig door. Ze checken de kledij en wij gaan aan het passen. Erg leuk dat we dit alles krijgen, dat scheelt erg veel in eigen budget. Dan komt het spannendste van de avond. We moeten voor het eerst uitspreken met wie we in een touwgroep zouden willen zitten. We zijn allemaal heel erg voorzichtig in onze uitspraken. Voor mij nog de grootse verrassing dat 3 personen toch bij mij in de touwengroep zouden willen zitten. Ongelofelijk! Maar toch blijf ik heel erg aan mezelf twijfelen!
30 juli Klimmen in Gulpen
Jean-Paul, Jeroen, Paul, Sven en ikzelf gaan voor een tweede keer klimmen. We krijgen voor de tweede maal uitleg. Deze keer met meer details, meer technieken en tips. Deze keer geraak ik tot op 12 m. Jiepie! Nadien bespreken we onze uitdaging, mijn kriebels laaien alweer hoog op. Wat zou ik toch dolgraag het doel, de TOP, kunnen bereiken!
2 augustus opnieuw wandelen in Nisramont met Jean
Het regent en regent en regent :(. We willen omdraaien, maar beslissen dan toch om door te rijden en daar te kijken hoe het weer is. Eens daar aangekomen regent het even niet en daarna een beetje mistregen. Oké we beginnen eraan en eens in het bos hebben we minder last van de regenbuien. Wel is alles veel gladder en doen we erg voorzichtig omdat ik geen kwetsuren wil. We doen de wandeling nu in de tegengestelde richting als vorige keer en ik heb het gevoel dat het een stuk makkelijk gaat terwijl mijn rugzak nog 2 kilo zwaarder is. Mijn ademhaling recupereert veel sneller. Zou trainen dan toch vruchten afwerpen, maar is dat voldoende …???
9 augustus D-Day
Niels komt naar Limburg en gaat mee wandelen in de buurt van Cadier en Keer. We spreken af bij Sandra thuis en ook hier beginnen we eerst met gezellig ontbijten. Jeetje wat ben ik zenuwachtig zeg! Ik weet met mezelf gene blijf. Na het ontbijt gaan de kilo’s de rug op en beginnen we eraan. Ik heb zowat 10 kilo op mijn rug. Maar toch verloopt de wandeling goed. Even volg ik zelfs weer het tempo van Sven . De groepsduo’s wisselen elkaar een beetje af en zo kun je met iedereen wat kletsen. Er zit een hele stijle helling in en na die helling krijg ik een compliment van Paul dat het stukken beter gaat met mijn ademhaling. Ja het klopt ook, ik recupereer sneller en heb redelijk het tempo kunnen volgen. Yes, we sluiten af met gezamenlijke plannen, onze materialen worden nog nagekeken. Dus test geslaagd? Nu is het definitief ik ga mee!
Eens in Tongeren aangekomen vieren mama en ik de goede afloop tijdens de zomercarnaval in de stad. Prachtig weer en Samba bands in de stad, heerlijk. Dit was de laatste keer alcohol. Vanaf nu iedere dag trainen en letten op mijn voeding. Moeilijk met de vakantie in het vooruitzicht.
13 augustus vertrek naar Oostenrijk
Ook de grote rugzak wordt ingeladen om te trainen. Jeetje wat een gemengde gevoelens. Opnieuw op vakantie met mijn moeder! Oostenrijk herinnert me aan mijn ex-man en de mooie tijd die we daar beleefde. Onze tweede huwelijksreis een dorpje verder. Het appartement is fijn gelegen, groot, alle comfort en zuiver. Dus alvast een goede start. Iedere dag maken we een wandeling. Ene dag maken Jean en ik een zware wandeling boven de 2000 m en de andere dag nemen we mama mee op pad.
We doen 500 hoogte meters in een uur en 20 min, daarna dalen we weer en stijgen weer en zo gaan we aan een goed tempo door. Ik ben wel buiten adem en moet goed mijn ademhaling controleren maar het lukt. De derde dag als we boven op de top staan overvalt me weer de schoonheid van de natuur en het gemis van mijn vriendin waarmee ik dit alles niet meer kan delen. Ik kan het met niemand delen, alleen mezelf.
De laatste week
De zenuwen gieren door mijn lijf. Mama geeft aan dat ik niet meer te genieten ben. Ik voel dat alle ogen op me gericht zijn, gaat ze het wel halen, vele vraagtekens! Mijn vrienden en familie hebben heel veel vertrouwen in mij en geloven in mijn kunnen, dat doet goed maar ook dit verhoogd de druk op mijn schouders. Want ik wil ze niet teleurstellen. Ik wil ook Jeroen niet teleurstellen omdat ook hij in mij geloofde 6 maanden geleden. En ook wil ik mezelf en mijn vriendin niet teleurstellen. Ik pak haar herdenkingsprentje mee op pad, dicht bij mij.
Ik ga niet meer uit, ga vroeg slapen, maar toch slaap ik ontzetten onrustig. Alles maalt door mijn hoofd 1001vragen…
Ik ben opgegroeid met vakanties in Oostenrijk samen met mijn grootouders, Bomma en Bompa. Wandelen deed ik altijd graag, maar grote uitdagingen ben ik nooit aangegaan. Gesprek opgevangen over de Mont Blanc uitdaging via Jean-Paul. Vol bewondering geluisterd, afgevraagd of het iets voor mij is. Info opgezocht.
En dan … via mail aangegeven bij Sandra en Jeroen dat het me wel boeide. Resultaat mail terug van Jeroen … adrenaline stijgt …!!!
