Als ijsbeerjes naar beneden
Het heeft gesneeuwd,… alles is wit, en het waait nog steeds hard. Echte winterse omstandigheden, die de afdaling niet makkelijker maken. Zeker niet na zo’n krachtsinspanning en een vermoeid lichaam. Slapen op 3837 m hoogte is ook nooit een pretje. De wind giert om de hut en je ligt met zijn allen op een primitieve slaapzaal, onder paardedekens, wel warm maar niet comfortabel. De wc is op zich ook weer een expeditie, je moet buitenom om er te komen, de kou door. En wat je dan aantreft is niets anders dan een gat waar de koude wind doorheen giert, en vaak is het er erg smerig (kots van mensen die hoogteziek zijn geworden). Dat anno 2009 alles nog in de natuur terechtkomt verbaasd ons ook nog steeds. Afijn na de technisch moeilijke afdaling over de Gouter graat, volgt de besneeuwde afdaling eerst over een gletsjer dan door de rotsen naar het treintje op 2375 m. We hopen ze in de middag met Champagne te verwelkomen.
