Het plan
Niet lang geleden hebben we ervaringen uitgewisseld met Chris van Amersfoort. Chris is één van de vier bemanningsleden van de Whale boot die van New York naar Rotterdam zouden gaan roeien. Echter aanhoudende zeeziekte (bij 1 van de 4 roeiers) gooide roet in het eten want na 10 dagen roeien moesten ze hun missie staken. Ze werden na 3 jaar voorbereiding en training uiteindelijk gered door een roll on/ roll off containerschip.
Chris vertelde uit eigen ervaring dat als hij nog een keer zou gaan hij nooit en te nimmer zou gaan met een bemanning die niet minimaal 5 dagen achter elkaar op zee zouden hebben doorgebracht. Dit om elkaar aan te tonen dat elke roeier zeeziek of niet, over zijn zeeziekte heen kan komen. Die les hadden wij goed in onze oren geknoopt. Onze langste roeitraining tot dusverre was 52 uur afzondert van onze tocht van 10 dagen over de Rijn van Basel naar Rotterdam. Dus het plan is om nu van 11 t/m 15 oktober aan één stuk door op zee door te brengen. Maar het herfst weer gooit alle pannen over boord want met de storm als gevolg van de extreem krachtige tropische cycloon Milton zorgd voor windkracht 10 aan de kust met 134 km/u wind. Uiteindelijk mogen we blij zijn dat we maandag 14 en dinsdag 15 oktober kunnen roeien. We hebben de boot thuis in Voorst (Gelderland) volledig klaar gemaakt en hebben de boot op vrijdag al in het water gelaten via de boothelling van de Marina Seaport in IJmuiden.
Training met 3 bemanningsleden
Op maandag vertrekken Bela, Joost en ik op weg naar IJmuiden. Na het afscheid van Sara Eenhoorn als 4e teamlid is het de vraag of het praktisch haalbaar is om in plaats van met 4 roeiers nu met slechts 3 roeiers te roeien. In een uitgebreide teamsessie onder leiding van een mental coach hebben we het vertrouwen in elkaar uitgesproken. Maar het op papier met elkaar zien zitten is nog wat anders dan het in de praktijk ervaren. Tenslotte betekend het een ander roei schema hanteren dan simpelweg gezegt 2 uur op, 2 uur af (en dat 24 uur per dag).
Het nieuwe ritme wat we willen uitproberen is 2 uur op en 1 uur af overdag en in de avond en nacht 1,5 uur op (en in je eentje roeien) en 3 uur af om te slapen. Dan zou je 2 shifts van 2x 3 uur maken wat op zich luxe zou zijn in vergelijking tot de 3x 2 uur slaap in de nacht.
Echte golven
Maandagochtend hebben we voor het eerst echt hele lange golven zogenaamde ‘swells’ zoals we die ook op de Pacific moeten gaan tegenkomen. Maar het blijft de Noordzee met zijn totaal onberekenbare golven die van alle kanten lijken te komen. We kiezen onze koers naar het Noorden met de getijde stroming mee die overigens na zo’n 6 uur omkeert en dan keren we daarmee weer om in zuidelijke richting is het plan. De temperatuur is zeer mild voor de tijd van het jaar en dat is lekker gezien het feit dat er nog wel regenbuien verwacht worden. En daar kijkt Joost wel naar uit want tot nog toe heeft hij als enige nog geen regen en kou mee gemaakt op de Noordzee. Bela en ik zijn al wat langer bezig en weten inmiddels wel dat regen en kou absoluut niet fijn is. Alles wordt nat, klam en vochtig. Overigens zijn we super blij dat we allemaal ondertussen voldoende trainingsuren op zee hebben gemaakt. Zowel Joost, Bela als ikzelf hebben er inmiddels meer dan 150 uur op zee opzitten. Bela en ik ook nog 150 uur op de rivieren en het IJsselmeer wat de totaal stand op meer dan 300 roeiuren brengt. Maar toch kun je niet genoeg trainen en roei ervaring op doen want elke training, zeker op zee is weer anders. Dit keer hebben we met een flinke oosten wind te maken die zeker op dinsdag rond de middag verder zal aantrekken.
De nacht
Tot onze grote verbazing zien we wel regenbuien in het Zuiden maar de kant waar we oproeien richting het Noorden niet. We houden het gewoon droog. Sterker nog halverwege de middag komt er zelfs blauwe lucht te voor schijn in het Oosten. En het trekt einde middag helemaal open. Jammer voor Joost maar ik vind het meer dan welkom om niet nat te regenen. Dat zal straks op de Pacific nog vaak genoeg gaan gebeuren, waarbij werkelijk alles doorweekt raakt. We hebben het eigenlijk prima naar ons zin, de snelheid van rond de 3-5 knopen is niet verkeerd en de eerste warme maaltijd hebben we al op. Veel tijd voor ontspanning of een bak koffie nemen we niet. Tenslotte is je uur pauze tussen de roeishifts door wel erg kort. Je kunt net jezelf een beetje verzorgen, wat eten en drinken betreft en dan is het alweer zover. Ik merk dat ik zelfs een beetje koppijn heb wat maar niet weg trekt ondanks de gezonde buitenlucht. Zou het komen omdat ik geen koffie op heb? Tenslotte ben ik toch wel een beetje verslaafd aan koffie. Uiteindelijk vraag ik Bela die bij de medische kit zit om 2 aspirientjes.
Doordat het volledig helder is geworden zijn we getuigen van een prachtige zonsondergang. En nadat de zon is ondergegaan komt de maan alweer heel snel op. Het is alweer bijna volle maan. Op 17 oktober over 2 dagen is het zelfs een supermaan doordat de maan dichterbij staat dan anders. De maan is zo helder dat je de meteorietkraters en de uitgestrekte donkere vlakten van miljarden jaren oude gestolde lava op het maanoppervlak kunt zien. Er schijnt zelfs een bepaalde komeet C/2023 A3 (Tsuchinshan-Atlas) te zien zijn die eens in de 80.000 jaar met het blote oog waar te nemen is, en misschien wel voor de laatste keer. De komeet is bijna 3 kilometer in diameter en zijn staart van stof en gassen strekt zich uit over tientallen miljoenen kilometers. Achteraf hebben we dat denken we wel gezien zonder het te weten.
Onpraktisch
Waar we achter komen is dat het zeer onpraktisch is om van (slaap)cabine te wisselen. Maar dat is onontkoombaar in de avond/ nacht als je met zijn 3-en een bemanning vormt. Want bij elke shift rouleer je door en liggen er twee te slapen terwijl er één aan het roeien is. En ik merk persoonlijk dat de ene keer mijn oordopjes in de andere cabine ligt, dan weer mijn mobiel, dan weer mijn eten, dan weer mijn kleding. En het meest onpraktische is ook dat de 2 cabines een enorm verschil maken in ruimte en indeling. En als je dan telkens wisselt wen je er niet aan. Bovendien kun je dan ‘jouw’ cabine niet leuk pimpen met persoonlijke mascottes, privé foto’s en/of motiverende quotes. Daar moeten we dus nog wat op zien te vinden.
De Oostenwind trekt aan
Als de ochtend aanbreekt na de ongelofelijke mooie nacht kunnen we tevreden zijn met de afgelegde afstand. We zijn vanaf startpunt IJmuiden naar net onder Den Helder in de avond omgekeerd op weg weer naar het Zuiden. Na enige uren zijn we ter hoogte van Bergen aan Zee weer wegens de kentering omgekeerd terug op weg naar het Noorden. Na weer uren roeien zijn we ter hoogte van Julianadorp weer omgekeerd en met het tij mee gaan roeien weer richting het Zuiden. Echter in de loop van de ochtend trok de wind steeds verder aan en begonnen we steeds meer moeite te krijgen om voldoende Zuidwaarts richting IJmuiden te komen. Net voordat Bela haar rust zou gaan pakken moesten we Bela vragen om toch mee te gaan roeien. Het bleek met 2 man al niet meer te doen te zijn. Op de snelheidsmeter (speed over ground) bleek onze snelheid nagenoeg 0,5 knopen te zijn. Echter kent deze gps geen negatieve snelheid in de zin dat je dan weet of je de ‘verkeerde’ kant op gaat namelijk achteruit in plaats van vooruit. En oriënteren is super lastig. De kust is ver weg en het windmolenpark aan de andere kant op zee is groot om echt onderscheid te maken of we nu wel of niet vooruit komen. We roeien met 3 man sterk maar het lijkt kansloos te worden. Optimistisch vertellen we elkaar nog dat het niet om de afstand gaat tijdens deze training maar om de roeiuren;-)
Een georganiseerde sleep
Naast de wind worden ook de golven steeds groter vanaf de kust richting Engeland (het Oosten). We maken nog grapjes dat we dan maar naar Engeland moeten gaan. Normaal zouden we op de Pacific nu op para anker moeten gaan liggen. Dit geploeter met windkracht Bf 5 en windvlagen van Bf 6 houden we niet lang vol. We overleggen en besluiten contact op te nemen via onze marifoon met de kustwacht in IJmuiden op noodkanaal 16. Kustwacht IJmuiden, kustwacht IJmuiden … hier de Ambrosia, Ambrosia. Even is het stil maar dan komt het antwoord: Ambrosia, hier de kustwacht IJmuiden. We vertellen dat we een roeiboot zijn met 3 mensen, niet in nood maar dat we niet langer tegen de wind en de hoge golven in kunnen komen. Ook zijn we buiten het bereik van het mobiele netwerk. De kustwacht reageert rustig en beloofd contact op te nemen met de KNRM (Koninklijke Nederlandse Redding Maatschappij). Even later krijgen we te horen dat de KNRM onderweg is en dat we een sleep krijgen richting Den Helder.
In de cabine waar ik stand-by bij de marifoon zit zie ik op de plotter al een rood/oranje bootsymbool onze kant op komen. Als ik met de verrekijker op de uitkijk sta zie ik ze met grote snelheid naderen. Het is een beschaafde reddingsboot maar wel één met 2 krachtige motoren en 4 man sterk in waterdichte overlevingspakken. We weten uit ervaring inmiddels hoe onze boot vastgemaakt dient te worden en gesleept zonder dat deze schade oploopt. Eén van de KNRM mannen klimt aan boord en maakt de sleepkabel vast.
Niet veel later worden we met grote snelheid naar de kust getrokken en gaan we recht tegen de golven in. De boot maakt enorme klappers en terwijl ik achterop sta te sturen om de boot in de lijn van de motorboot te houden vangen Joost en Bela de golven op die soms over de voorkant van de boot heen komen. De KNRM man zit met zijn waterdichte droogpak veilig in het midden. Soms duikt de boot de dal van een golf in om vervolgens de top van de volgende grote golf volledig over de boot heen te krijgen. De eerste keer dat dit gebeurd en Joost en Bela het water van de grote golf over zich heen krijgen zie ik nog een spontane lach. Maar de 2, 3, 4 en 5e keer ontgaat hun het lachen. De wind maar vooral het water maakt het steenkoud.
Nadat de KNRM man 3x aan me heeft gevraagd of hij het stuur niet over moet nemen geef ik toch maar toe. Ik ben inmiddels drijfnat en krijg het steeds kouder. Ik sta in de deuropening van de cabine om stevig te staan en om over de voorste cabine heen te kunnen kijken. Maar de golven die over de bootrand heen opspuiten bereiken niet alleen mij maar ook de cabine aan de binnenkant. Dus ik besluit de stuurtouwen af te geven aan de KNRM man en zelf in de natte cabine te kruipen met de cabine deur dicht.
Joost en Bela zijn ook inmiddels verzopen en Joost kruipt uiteindelijk ook de voor cabine in. Helaas doet Bela dit niet en uiteindelijk duurt de rit zolang dat Bela onderkoeld raakt. We dachten allemaal we houden dit wel even vol maar uiteindelijk zal de sleep meer dan dik 2 uur in beslag nemen en dan raak je vanzelf door het koude zeewater en de wind onderkoeld. Als we uiteindelijk in Den Helder in de marine haven arriveren staat Bela te klappertanden en heeft Bela inmiddels een aluminium reddingsdeken om zich heen maar veel zal het nu niet meer helpen. Gelukkig mogen we naar de verkeerstoren van de marine waar we met warme chocolade melk met broodje kroket en een warme douche weer op krachten kunnen komen. We bedanken de KNRM mannen hartelijk voor hun helden daden en hebben we veel geleerd van deze training. We hebben sowieso veel vertrouwen in elkaar dat we over de juiste mindset beschikken om dit met elkaar te kunnen.
Niet veel later pakken we de bus en trein terug van Den Helder naar IJmuiden waar de auto nog staat. Opgelucht en weer een ervaring rijker zal ook dit avontuur weer in de boeken worden bijgeschreven. Op naar de volgende training in november!
