Samen met 2 Zwitsers Klaus (een berggids uit Zermat) en Marcus (zijn klant) heb ik eergisteren een onbeklommen berg proberen te beklimmen via een zeer directe lijn. Helaas moesten we om 17.00 uur vlak voor de top omkeren omdat we niet het juiste klimtechnische materiaal bij ons hadden om het min of meer loodrechte stuk af te maken. dit betrof vooral twee extreme ijsbijlen die uiteraard thuis op de plank liggen.
Maar het was een mooi avontuur dat al begon met de lift achter de skidoos van twee Britse wetenschappers. Zeer leuke gasten, 2 profs van 37 jaar! Het was 25 graden onder nul, dus kou lijden achter op die slee maar we hadden het er graag voor over gezien de enorme afstand die we op ski’s nooit hadden kunnen afleggen in 1 dag.
Nadat we waren afgezet stonden we aan de tong van een enorme gletsjer die we op zouden klimmen met onze tourski’s. Verder de gletsjer over om onder aan de wand te komen. Daar lieten we de ski’s achter en klommen de route die we hadden uitgedacht. We hadden geluk met het weer want het waaide niet te hard. Het verschil tussen geen wind en een briesje is echt ongekend. Zodra er een briesje wind
staat moet je gelijk meer lagen aantrekken en alles in het gezicht bedekken. De donsjas moet je bij je hebben voor het geval dat. Normaliter heb je zo’n ding alleen in het basiskamp aan als je weinig tot niet beweegt.
Gelukkig waren we op tijd onderaan de gletser terug om met de Britse
wetenschappers Chris en Chris achterop de skidoo terug te gaan. Zij hadden vandaag steenmonsters uit de rotsen gehaald om die later te onderzoeken w.b.t de samenstelling. Om zo een uitspraak te kunnen doen over mogelijke klimaatsveranderingen.
Om 21.00u waren we moe maar voldaan terug in het basis kamp, gelukkig was er nog een warme hap over voor ons. Fokke voelde zich al niet zo goed en is dus een lange wandeling naar de runway gemaakt waar we hopen dat het Russische vliegtuig, de Iljsion nog eens gaat landen. Een tocht van zo’n 3 uur.
Gisteren zijn we op excursie geweest. We gingen ‘gemotoriseerd’ met 2 enorme Ford Van’s. Een op van die enorme luchtbanden en een op rupsbanden. Het voertuig op banden kan rijden tot het terrein echt begint te stijgen dan kan alleen het rupsvoertuig nog verder dus we moesten twee keer wisselen. Maar het was de moeite waard. We reden zo’n 30 minuten naar Hidden Vallley. Over de col ontvouwde zich een waanzinnig mooi panorama. Vanaf het basiskamp op Union Glacier heb je ook al een magisch 360 graden, fenomenaal uitzicht maar nu zagen we weer een ander landschap. Prachtige maagdelijke toppen, ongekende bergmassieven, en dan omgeven door stromende gletsjers
bedekt met sneeuw. What a world of ice. Ik stelde me voor dat Europa ook ooit zo onder het ijs heeft gezeten in de ijstijd, gezien de zwerfkeien in Amersfoort en de Utrechtse heuvelrug (of moet ik het Sallandse heuvelrug noemen nu ik daar woon;-)
Inmiddels heersen er virussen in het basis kamp. Te veel mensen op een te klein oppervlak. Iedereen loopt te hoesten en te proesten. Fokke en ik hebben ook allebei last van onze keel. En vannacht had ik zelfs koorts. Koud, warm en midden in de nacht drijf nat van het zweet. Op zo’n moment wil je naar huis, een warm bad, verse jus d’orange etc, etc. En daarna lekker het bed in met vrouw en kind;-)
Verder heeft Fokke last van een voorhoofdsholteontsteking en voelt hij zich ook verre van fit.
De sfeer in het basis kamp is ook niet echt om over naar huis te schrijven want er zitten hier al teams sinds 5 januari te wachten voordat ze naar huis kunnen. De vlucht van Fokke en mij om hier te komen was de laatste die er is geweest. Een van de teams die het mentaal zeer zwaar heeft zijn de ‘oudjes’ zoals we ze noemen. Het zijn de rijk gevulde Amerikanen die naar de Zuidpool zijn gevlogen om daar met een glas champagne op de foto te worden gezet voor de zilveren bol, het kenmerk van de Geografische Zuidpool. Als echte ‘business men’ klagen ze dat de $25.000 die ze betaalden om hier te komen niets is in vergelijking met het bedrag dat ze nu missen omdat
ze geen ‘business’ﾠkunnen doen. Alle congressen die ze missen, alle
belangrijke afspraken, etc.
Als ik dat zie, al die discussies en zoeken naar alternatieven dan krijg IK daar weer energie van. Ik weet inmiddels uit ervaring (2000/2001) dat Adventure Network International (ANI) er echt niks aan doet. Ze zullen ook nooit toegeven dat het niet op voorraad hebben van een reserve brandstofpomp tot hun verantwoordelijkheid behoort. Terwijl dit uiteraard wel het geval is met al hun regeltjes en contracten. Zij zeggen doodleuk: “patience …” en zolang iedereen dat heeft gebeurt er niets extra’s want dan kost het ANI geld.
De Russische Iljustin is nog steeds kapot want de kapotte brandstofpomp (er bevinden zich 4 van zulke pompen in zo’n vliegtuig) met een gewicht van 75 kg moet nog steeds in Punta Arena arriveren.
Wat ze zouden kunnen doen is de klanten terug vliegen met hun DC3’s. Daar hebben ze er twee van waarin ‘slechts’ﾠ40 mensen kunnen worden vervoerd maar daar willen ze niet aan, de basterds!
De situatie in Punta is al niet veel beter. Nog steeds stakingen en road
blocks. Het schijnt dat de versperringen de weg naar de luchthaven blokkeren, 5 km lang! Daar kom je niet doorheen met je bagage. Lopend hopen we er wel doorheen te komen om de laatste kleine maar belangrijke spullen (zoals mijn notebook) op te halen uit het hotel. We hebben geen flauw idee of het nieuws ‘groot’ﾠgenoeg is en Nederland bereikt maar voor ons kan dit ook nog voor flinke tegenslag zorgen als we eindelijk van Antarctica afkomen.
Verder nog een update over de ‘greensolar’ ﾠexpedition van de Koreanen, o.a te vinden via een interview op www.thepoles.com Ze waren van plan om met 2 elektrische skidoos een oversteek te realiseren, dat wil zeggen van hier naar de pool en dan door naar McMurdo (Nieuw Zeeland) Echter, het liep uit op een fiasco. Ze begonnen met een slee achter de skidoo’s waar 4 windmolens op stonden maar de wind bleek niet stabiel en onberekenbaar. Dus sloopten ze de windmolens eraf. Daarna bleek de slee gewoon veel te zwaar en dus haakten ze een slee af. Met 2 skidoo’s en 1 slee verder dus. Vervolgens hadden ze gerekend zo’n 100 km per dag af te leggen op 3 battery packs van 100Ah/48 V. Deze waren afkomstig uit China, special made and designed. De elektrische motoren van de skidoo’s hadden een vermogen van 5Kw. Verder hadden ze standaard zonnepanelen (loodzwaar) van 210W per stuk, met totaal 21! panelen. Het grote verschil met dat van ons is dat zij moesten laden om vervolgens te kunnen rijden. Ze hadden 7 uur nodig om te laden en konden dan 3 uur rijden. In werkelijkheid konden zij slechts op zeer goede dagen 48,3 km afleggen. Minder dan de helft! Tot overmaat van ramp hoorden we gisteren dat hun motoren het hebben begeven. Eerst de ene, daarna de andere, oververhit. Ze zijn ca. de 85ste breedtegraad gekomen. Dan was het nog een vette 500km geweest naar de pool! ANI lacht want dat levert ze weer een flinke winst op want de verzekering gaat ervoor opdraaien om die Koreanen van het ijs te
halen.
Wij doen nog steeds trouw onze metingen en slaan ons er wel doorheen maar gezellig en leuk is anders. We kijken en denken af en toe maar even terug aan onze succesvolle Vinson
beklimming;-)
Fokke en Wilco
Team Antarctica
