’S-HEERENBERG/STILLE OCEAAN – Nederland ligt er al weken zonovergoten bij. Als je geluk hebt, is er nog net een plekje te vinden in de schaduw op een van de vele Achterhoekse terrassen. Schoon drinkwater vloeit rijkelijk, opblaasbadjes worden gevuld, tuinen gesproeid, auto’s gewassen en we douchen nog een keertje extra.
Door Joyce de Schepper
Tegelijkertijd werken drie Gelderse roeiers zich de blaren op hun handen tijdens een monstertocht van 4500 kilometer over de Stille Oceaan. Een risicovolle onderneming met een missie. “We doen dit om mensen bewust te maken van het dreigende tekort aan schoon drinkwater en een gedragsverandering te bewerkstelligen”, zegt Ruurd Dasselaar, die samen met Bela Evers en Wilco van Rooijen het GROHE Team Ocean vormt.
Van zout naar zoet water
Even wat cijfers. Het aardoppervlak bestaat voor ongeveer 71% uit water, waarvan 97% oceaanwater is. Water genoeg zou je denken! Zeker in ons waterland waar het watergebruik per persoon ongeveer 129 liter per dag is en we -schrik niet- slechts 5% voor consumptie gebruiken. Zo’n 50 liter wordt dagelijks gebruikt om te douchen en 30 liter spoelen we door het toilet. “De grote hoeveelheid oceaanwater is zoutwater, maar voor drinkwater zijn we afhankelijk van zoetwater; smeltwater dat vanuit de bergen onze rivieren instroomt. Het omzetten van zout naar zoet water kost veel energie”, zegt Dasselaar. Dat ondervindt hij elke dag. Als ‘watermaker’ bedient hij de waterpomp die het zoute oceaanwater omzet tot drinkwater. “Elke dag 6 liter water per persoon per dag. Daar doen we het mee.”
De hoogste top
De voorbereiding van de oceaantocht was intens. Niet alleen psychologisch, maar ook voeding kreeg de aandacht. Daarnaast trainde het team op de Rijn. Ze roeiden van de Alpen, de bron van ons drinkwater, naar Rotterdam. Symbolisch. “Het is bekend dat de gletsjers in rap tempo smelten. De vraag is: waar halen dan we ons drinkwater vandaan? Er is nu al waterschaarste en dat zal op termijn alleen maar toenemen”, zeggen de oceaanroeiers. De smeltende gletsjers zijn een serieuze bedreiging voor de drinkwatervoorziening. Wereldwijd.
“Het vertrek van onze oceaantocht ligt alweer even achter ons. We vertrokken vrijdag 30 mei in Monterey, California, de aankomst is gepland in Hawaii. Daar gaan we de hoogste top van de Mount Kea beklimmen. Zo maken we als het ware de cirkel rond: met als startpunt de Alpen en als eindpunt de hoogste berg van Hawaii.”
Het levensritme aan boord is – zes weken lang! – twee uur roeien, twee uur af. Speciaal voor deze roei-expeditie werd een ‘oceaanroeiboot’ ontwikkeld, de Ambrosia. De boot is zodanig ontworpen dat hij weer vanzelf rechtop komt bij een eventuele omslag. En dat het op de oceaan hevig tekeer kan gaan, was via www.teamocean.nl/live te zien. Het team kreeg af en toe te maken met hevige wind en huizenhoge golven. Tijdens korte tussenpauzes of bij slecht weer hebben de roeiers twee kleine cabines tot hun beschikking waar ze kunnen rusten of schuilen. “Over het algemeen zijn we aan boord en roeien, roeien, roeien in de eindeloze golven die soms meer dan tien meter hoog zijn. Het gevoel dat er onder je boot meer dieren leven dan op land, maakt deze reis ook heel bijzonder. Af en toe hebben we het geluk dat we een visje vangen, verder leven we van gedroogd voedsel.”
Living labs
De drie worden met raad en daad bijgestaan vanuit de wal door vijftien professionals als dat nodig is, bijvoorbeeld toen de navigatie uitviel. “Want dat gebeurde, maar werd gelukkig opgelost dankzij het contact dat we hebben met het landteam”, zegt Ruurd. Eenmaal terug in Nederland gaat de tocht verder. “De expeditie krijgt een educatief vervolg door gastlessen te geven op diverse scholen, lesmateriaal te ontwikkelen en in living labs te experimenteren. Zo laten we leerlingen ervaren hoeveel energie het kost om zoutwater om te zetten in zoet drinkbaar water. Bewustwording begint bij de jeugd. Zij zijn de waterambassadeurs van de toekomst. Zonder water geen leven! Daar is het miljoenen jaren mee begonnen. Watervoorziening staat onder druk, dat weten we. Laten we geen tijd meer verliezen en ervoor zorgen dat we zorgvuldig omgaan met ons drinkwater.”
Bron: Montferland Journaal
