In de www.rechtzaaktegendedood.nl mocht ik getuige ‘voor’ de dood.
Hier volgt eigenlijk mijn verdediging:
Wilco van Rooijen, alpinist
Rol in tribunaal: getuige à decharge.
Ik ben opgeroepen door de advocaat van de dood. Vaak wordt van ons, bergbeklimmers, gezegd dat we dood willen, want waarom zou je anders zulke risico’s nemen? Het tegendeel is het geval: ik heb juist een wil het maximale uit het leven te halen. Ik heb geen doodswens maar een levenswens. Zonder de bergen, zonder de natuur, zonder de dood, leef ik ook, zeker, maar op een ander, voor mij veel lager niveau.
Na een lezing van Albert Einstein schijnt de Italiaanse natuurkundige Enrico Fermi gezegd te hebben: ‘I am still confused. But on a higher level.’ Dankzij het klimmen ben ik nog steeds in de war, weet ik nog steeds niet wat het leven inhoudt, maar ik ben verward op een hoger niveau.
Ik denk dat mijn leven niet bepaald wordt door wat het leven mij brengt, maar door mijn houding tegenover leven en dood. Als klimmer kom ik veel in landen waar het hindoeïsme en boeddhisme gepraktiseerd wordt. Veel sterker dan wij hebben zij een cyclisch tijdsbeeld, er is geen begin, geen einde. Dat herken ik. Voor mij hebben leven en dood dan ook geen beperkingen. De dood maakt het mij mogelijk te transformeren, niet naar een ander bestaan, maar naar een andere manier van zijn.
Die transformatie, ik noem dat ook wel vergeestelijking, dank ik aan de bergen. De bergen hebben mij alles gegeven maar betekenden ook vaak bijna mijn dood. Wanneer je eenmaal de dood in de ogen hebt gekeken, begrijp je de essentie van het leven pas. Dat geldt niet alleen voor mij. Als ik mensen spreek die kanker hebben gehad, hoor ik hetzelfde. Daarom moeten we de dood niet beschouwen als iets negatiefs, maar als datgene wat ons oproept bewuster met het leven om te gaan.”
Hoe verhoud ik mij tot de dood:
De dood is voor mij een oproep om het maximale uit het leven te WILLEN halen.
Daarom klim ik bergen. Dat kun je zien als risico’s nemen maar voor mij is het mijn ultieme manier om te voelen dat ik WIL Leven! Dus omgekeerd: een LEVENswens.
Zonder de bergen, zonder de oppermachtige natuur dus ook zonder de dood, leef ik ook maar op een onbewust, een dimensionaal niveau.
Hoe serieus neem je het leven:
Ik neem het leven uiterst serieus en dat moet je wel als je bewust ook risico’s neemt. Dat moet ook wel anders leef je als bergbeklimmer niet lang. Maar tegelijkertijd moet je het leven leren spelen. Dat betekend ook relativeren. Het leven is tenslotte een spel. Op het hoogste niveau want anders dan bij de dieren hebben wij een bewustzijn meegekregen met een bezieling.
Wat leerde het beklimmen van bergen je over leven, en wat over de mens:
De bergen, de natuur hebben mij alles geleerd tot in mijn diepste wezen. Dat komt omdat de bergen, en zeker de machtige Himalaya reuzen van 8, 9 km hoog veel oppermachtiger zijn dan jij als nietig wezen. Doordat die bergen en dus de natuur inclusief de dood zo oppermachtig zijn kun je daar alleen maar nederig en met RESPECT tegenover staan.
In de bergen heb ik ook de dood in de ogen gekeken. Ik ben al aan mijn 3e leven bezig. Het is volgens de logische menselijke wetten niet verklaarbaar dat ik hier nog zit. Maar ik kan 1 ding vertellen vanuit mijn ervaring: als je de dood in de ogen hebt gekeken begrijp je pas de essentie van leven. En de essentie voor mij is dat er geen einde is. De uitdaging is om door te transformeren naar een hoger bewustzijn. I’m still confuse but on a higher level.
Dat sluit ook aan bij de Oosterse filosofie, zoals de Boeddhisten en de Hindoeisten geloven. Er is geen begin en een eind. Het leven is cyclisch. De dood is letterlijk het begin van iets nieuws. Kijk naar de natuur.
Is de dood voor jou een voorwaarde voor een goed leven, levenskunst:
Absoluut. Als je denkt dat de dood een eindpunt is maak je een grote denkfout. De spanning met de dood zorgt voor een oproep om van het leven dat je gegeven is een kunst te maken. Of te wel een spel!
Wat betekenen loslaten, vasthouden en van elkaar afhangen voor jou als bergbeklimmer en als vader en partner:
We zijn niet alleen op de wereld gezet. Ik geloof in de kracht van een team, of een groep mensen. Alleen ga je sneller maar SAMEN kom je verder. Letterlijk hang je aan elkaar als bergbeklimmers via een touw. En toch moet je elkaar ook weer loslaten of makkelijker gezegd NIET meer vasthouden. Dat is het spel van het leven. Niet makkelijk maar niemand heeft ooit beweerd dat het leven makkelijk is.
Neem jij de dood iets kwalijk?
Nee, ik neem de dood niks kwalijk. Hoogstens kan ik zeggen dat ik als mens niet alles begrijp. Maar hier ligt weer de oproep om het leven nog bewuster te leven. Te transformeren. Misschien wel te reïncarneren.
Met als uitdaging: ‘I am still confused. But on a higher level.’
