Beklimming Piz Bernina (4049m) – reisverslag 17 juli 2019
Dag 1: Zaterdag om 10:00 uur vertrokken uit s-Heerenberg met de rood witte VW LT35 camperbus met daarop het logo van het Zwitserleven gevoel. Op weg naar Pontresina in Zwitserland. Samen met Ruurd en zijn zoon Oscar Dasselaar. Ik kende Ruurd al enige jaren van ons jaarlijkse winterkamperen. Een vrolijke zeer opgewekte altijd enthousiaste tandarts van beroep. Afgelopen winter hadden we nog verschillende rondjes op de schaatsbaan in Deventer samen gereden.
Nu waren we samen onderweg in zijn prachtige oude camperbus en kwamen we om 23:00 uur aan in Pontresina. We sliepen op de parkeerplaats voor camping Morteratsch.
Dag 2: Op zondag ochtend ontmoette we Sjors Ruijter en zijn vader met hun VW camperbus. Sjors was mee geweest naar het basiskamp van de Kanchenjunga (8586m) expeditie in 2018. Sindsdien is Sjors druk bezig met een film docs over deze expeditie en de vriendschap met mijn trouwe klimmaat Cas van de Gevel. Sjors zou meeklinken en prachtige dromen shots maken maar dat liep helaas anders. We vertrokken met zijn vieren vanaf de camping Morteratsch (net iets voorbij Pontresina) naar het trein stationnetje Morteratsch (1960m). We werden gebracht door de vader van Sjors die niet mee ging maar lekker ging relaxen in Italië. Om 12:00 uur waren we onderweg naar de Boval hutte (2495m). Een prachtige tocht over een lange morenen kam met uitzicht op de gigantische Morteratsch gletsjer. Het was prachtig weer en rond 14:00 uur kwamen we aan. De middag een beetje doorgebracht met kletsen en een lekker biertje. Het avond eten was matig dat wil zeggen een soepje vooraf en als hoofdgerecht een pan met rijst en een lapje vlees. Ruurd ging die nacht flink aan de diaree maar gelukkig was hij de enige. Er was flink neerslag voorspeld die nacht en dat klopte want rond middennacht was er flink wat sneeuw gevallen.
Dag 3: Op maandag stond de Piz Boval (3353m) op het programma om te acclimatiseren en vervolgens af te dalen naar Pontresina (1900m) waar we zouden slapen om vervolgens dinsdag op ons gemak naar de Tschierva (2584m) hut te klimmen. Maar In verband met weersvoorspellingen moesten we het plan bijstellen. Dinsdag zou namelijk de beste dag van de week worden qua weer en woensdag wisselvallig wat onze oorspronkelijke topdag zou worden.
We hadden een paar opties:
- Plan A: vast houden aan het originele plan: maandag Piz Boval, dinsdag naar de Tschierva hutte (2900m) en woensdag naar de top van de Piz Bernina klimmen.
- Plan B: via Piz Boval over de graat (flinke klim en lastige route) naar de Tschierva hutte en dan dinsdag de topbeklimming. Dit plan zou lastig worden omdat de bewolking laag hing en we onvoldoende technisch klimmateriaal bij ons hadden.
- Plan C: Piz Boval beklimmen, dan terug afdalen naar het dal naar het treinstation Morteratsch waar we ook begonnen waren om vanaf daar weer naar onze camper te gaan op de parkeerplaats van de kabelbaan naar de Diavolezza. Daar wat relaxen en bijkomen om vervolgens vanuit Pontresina weer naar de Tschierva hutte te klimmen om vervolgens op dinsdagochtend om 4:00 uur aan de topbeklimming te beginnen.
We twijfelden en besloten om om 8:00 uur de Piz Boval eerst maar eens te beklimmen voor de broodnodige acclimatisatie. Tenslotte kwamen we kakelvers vanaf NAP uit Nederland.
We verlieten de hut en door de sneeuw over de rotsen zochten we ons een weg omhoog. Veel verder dan 3000 meter zouden we niet komen omdat het zicht dan verdwenen was in verband met de mist en wolken. Op 3150 meter moesten we omkeren bij een laddertje tegen de rotsen omdat de route meer technisch klimmateriaal vereiste. Maar we hadden voor het grootste deel toch de noodzakelijke acclimatisatie te pakken.
We daalden af weer terug naar de hut en daar vandaan verder terug naar het dal naar het trein station Morteratsch. Daar pikte de vader van Sjors ons weer op (hij was weer terug uit Italië;-) en bracht ons terug naar de parkeerplaats van de Diavolezza kabelbaan. Daar dronken we met de hand gezette koffie om 13:30 uur. Voor de camper overlegden we in een kringetje wat we zouden gaan doen. Uiteindelijk belden we met de baas in de Tschierva hut die ons toch echt het advies gaf om dinsdag naar de top van de Bernina te klimmen in plaats van woensdag.
Voor ons wel een afbreuk risico vanwege een minimale acclimatisatie maar desondanks kozen we toch voor dit plan. Met pijn in het hart besloot Sjors niet mee te gaan naar de Piz Bernina. Dit omdat hij al 2,5 week in de bergen actief was en zich enigszins vermoeid voelde. Ook Oscar dreigde heel even niet mee te gaan maar overwon zichzelf metaal en besloot het verjaardagscadeau wat deze beklimming was van zijn vader te ontvangen.
Sjors en zijn vader zette ons af in Pontresina waar we helaas afscheid namen van de familie Ruijter. Zij gingen nog lekker relaxed toeren maar niet de hoogte in. Om 17:30 uur vertrokken we vanuit Pontresina op 1800 meter richting de Tschierva hut op 2900 meter. Aan het einde van het dal lag er nog het hotel Roseg op 2095 meter waar we een heerlijk diner genoten om 18:30 uur met een heerlijk alcoholvrij biertje. Om 19:15 uur klommen we verder en kwamen nog net voor het donker om 21:15 uur aan op de Tschierva hutte. Wederom een echte, strakke, modern vormgegeven Zwitserse hut. We checkten in en gingen direct slapen.
Dag 4: Dinsdagochtend om 03:00 uur liep de wekker af. We hadden meer liggen draaien dan geslapen. Ruurd was meerdere keren naar de WC geweest wegens zijn diaree maar liet daarvan niks blijken. We kleden ons snel aan, namen een ontbijtje en om 03:45 starte we met de beklimming. Met de hoofdlampjes op klommen we steil omhoog richting de graat die uiteindelijk aan de andere kant van de graat naar de Boval hutte gaat. Maar 100 meter hoger boven de hut kwam er een splitsing en moesten we naar rechts door de rotsen heen traverseren richting de col Fuorcla Prievlusa (3430 m). Gelukkig zitten er wat reflectoren op de rotsen om de route te kunnen vinden in het donker.
Halverwege voor de col Fuorcla Prievlusa geeft Oscar aan dat hij erg veel last heeft van zijn knie. Dit is een vette tegenvaller. We overleggen en realiseren ons dat dit een beslissingsmoment is. Omkeren of doorgaan met de pijnlijke knie van Oskar. Hij geeft aan door te willen. Met de nodige medicatie zet hij door. Om ongeveer 06:00 uur zijn we op de col van de Fuorcla Prievlusa waar we de eerste zonnestralen op ons gezicht verwelkomen. Daarvandaan starten we de rotsbeklimming. Het is een flink rotsbolwerk wat overwonnen moet worden alvorens we aan de echte Bianco graat mogen beginnen. Het is een stuk wat wel gezekerd geklommen moet worden. Een touwgroep voor ons houd de hele boel op. Inhalen lijkt geen optie totdat een gids achterons het zat is en er ergens tussen door gaat met een lopende zekering. Wij volgen want zijn het wachten ook beu en hebben het koud gekregen.
We klimmen ons door, rond en over de lastige rotspassages heen en overwinnen zo het rotsbolwerk. Dan eindelijk de witte lange sneeuwgraat voor ons naar de top van de Piz Bianco (3995m). Deze graat bestaat eigenlijk weer uit 3 steile gedeeltes met 2 voortoppen. Maar het klimmen over de smalle steile sneeuwgraat is een cadeautje en het weer is subliem. Langzaam maar gestaag, stap voor stap klimmen we ons naar boven totdat we eindelijk rond 12:00 uur op de Piz Bianco staan. Bijna de eerste 4000-der voor Oscar maar daarvoor moeten we door naar de Piz Bernina (4049m). Dat lijkt niks maar zal uit eindelijk nog ruim 4 uur klimmen in beslag nemen alvorens daar te mogen staan. Dat alles heeft te maken met de rotsgraat tussen de Piz Bianco en de Piz Bernina. Deze gaat op- en af met de nodige abseils wat altijd lang duurt ook vanwege de voorzichtigheid. Veel klimongelukken komen tenslotte voort uit abseils.
Inmiddels zijn er wel wat wolkjes aan de horizon verschenen en af en toe wordt ook het uitzicht rond de top ontnomen. Vlak voor de top vraagt Oscar mij wederom of die top voor me nu echt de hoofdtop is. Ik glimlach en onthul hem mijn bergervaring dat achter elke denkbare top er uiteindelijk nog minstens twee liggen voordat je uiteindelijk op de echte top staat. Maar niet veel later staan we dan eindelijk om 16:15 uur op de top van de Piz Bernina na 16 uur klimmen! Het is een smalle graat top en omdat er een aluminium kistje ligt weten we dat dit de top is. In het kistje zit een topboek met de namen van de klimmers die hier voor ons waren.
We noteren onze krabbel. Maken een filmpje en zijn appe trots en blij dat het erop zit. Helaas ontbreekt nu net het fabuleuze uitzicht maar het doet niks af aan het voldane gevoel de top te hebben gehaald van deze klassieke Alpen beklimming. Wat een pracht tocht en wat is er allemaal door ons heen gegaan. Ieder op zijn beurt heeft unieke ervaringen opgedaan. Zo dicht bij jezelf in het nu.
Wederom moeten we onze mindset weer op scherp zetten. De afdaling wacht en we weten dat ook dit geen sinecure is. Tenslotte gebeuren erop de afdaling de meeste ongelukken omdat mensen minder geconcentreerd zijn, sneller een foutje maken en een uitglijder is snel gemaakt. Aan kort touw dalen we voetje voor voetje af over de graat aan de andere kant van de berg richting Italië. Door de mist en de wolken is het kouder geworden en de zon is aan het zakken. Naar een stuk rots graat moeten we weer door een helling van rotsen traverseren om uiteindelijk weer op een sneeuw graat uit te komen. Met uiterste concentratie weten we de sneeuwgraat te bereiken en na wederom enige abseils later weten we op de gletsjer uit te komen richting de Marco e Rosa hut (3610m).
Moe maar zeer voldaan vallen we om 19:30 uur de hut binnen. We worden enthousiast op zijn Italiaans ontvangen door de hutte baas Eliot Pi, een echte Italiaan. Hij weet blijkbaar al door de tam tam van de vorige hut wie we zijn en dat ik hun grote Italiaanse Himalaya berg de Kappa 2 heb beklommen. We krijgen zelfs een privé kamer van hem en mogen bij hem persoonlijk op de kamer slapen met ieder een eigen bed! Normaal is er geen eten meer na 20.00 uur op een hut maar voor Eliot is het geen probleem. Het eten smaakte nog nooit zo lekker. Om 22:00 uur liggen we gestrekt, vermoeid maar o zo trots, we dromen weg!
Dag 5: Om 07:00 uur zitten we als laatste aan het ontbijt. Om 08:00 uur maken we voor de hut de laatste foto’s met Eliot, hij is zo trots als een pauw. Dan beginnen we aan de afdaling. Het is supermooi weer. Geen andere klimmers te zien. Via adembenemende gletsjers zoeken we ons een weg door het labyrint van sneeuw en ijs. Nog steeds aan het touw in volle concentratie dalen we langzaam af richting het dal. Het is nog een lange weg te gaan. We doorkruisen het hele gebied om via de achterkant van de berg in Italië weer aan de voorkant in Zwitserland via de Morteratsch gletsjer uit te komen bij het trein station. De tocht zal nog eens 8 uur in beslag nemen.
Eigenlijk was het de bedoeling om via de Persgletsjer weer omhoog te klimmen naar de Refuge Diavolezza (2973m). En daar via de kabelbaan naar beneden naar de parkeerplaats waar onze camper stond. Helaas miste we de afslag naar de Persgletsjer en dus daalde we verder af via de Morteratsch gletsjer. Aan het einde van de gletsjer lag er een prachtige wandelweg terug naar het trein station. Nog voordat we terug waren bij het begin waar ons hele avontuur 4 dagen geleden begon begint het keihard te regenen en te onweren. Het was klokslag 16:00 uur. We hadden dus een goed besluit genomen om de topbeklimming een dag eerder te ondernemen.
Onder het afdak van hotel Morteratsch smaakte het bier en de schnaps als nooit te voren!!! Om 19:15 uur stapte we op het treintje en niet veel later rolde we het treintje uit op de parkeerplaats onderaan de Diavolezza baan bij onze camper.
De nacht in de camper slaap ik als een os. Echter verteld Oscar de volgende ochtend dat hij alles nog een keer beleefd heeft en niet echt kon slapen van de adrenaline, dopamine en andere neurotransmitters. Tenslotte leest hij op internet dat het een van de gevaarlijkste bergen is in de Alpen. Jaarlijks vallen er doden, waaronder geregeld Nederlanders. Met een cynische glimlach merk hij op: ‘het is maar goed dat ik dat niet van te voren gelezen heb’
Het was een pracht avontuur waaraan we alle drie onze dierbaren herinneringen zullen houden. En zoals Ruurd het zou verwoorden: “Happy en dankbaar voor de bijzondere ervaring want de transparante, glansachtige eeuwige ijs diamant van een avontuur zullen mij altijd bijblijven”!
Wilco van Rooijen
