In 2009 schreef ik, Wilco van Rooijen, “Overleven op de K2”, het aangrijpende ooggetuigenverslag van de rampzalige K2-expeditie in 2008. Het boek zal in de zomer van 2012 in een vijfde, herziene editie verschijnen.
De nieuwe hoofdstukken zullen gaan over het leven na de expeditie van 2008, het verlies van goede vrienden en van mijn tenen. Het zal gaan over de nasleep, het herstel, de verwerking en een nieuw begin! Het opzetten van Team Wilco, het voltooien van de 7 Summits, het Antarctica 2048 project en vele andere nieuwe uitdagingen die sindsdien op mijn pad zijn gekomen.
En daar kan ik jouw hulp goed bij gebruiken!
Om mij te helpen bij het schrijven van de nieuwe editie van het boek wil ik iedereen vragen wat zij van mijn verhaal vinden, wat ze nog zouden willen weten en welke details absoluut niet mogen ontbreken! Vul je vraag in op onderstaand e-mailformulier tot uiterlijk maandag 16 april (met 3 dagen verlengd!). De leukste en meest relevante inzendingen worden niet alleen in de nieuwste editie van het boek opgenomen, maar maken ook nog eens kans op leuke prijzen:
-
10 x gesigneerd exemplaar van het nieuwe boek (verwacht: zomer 2012)
- De beste inzending wint een exclusieve ijsklimclinic met Wilco van Rooijen bij de Bever Ice Wall bij Globe Outdoor in Den Haag (je mag een vriend/vriendin meenemen)
Ben je niet bekend met de Norit K2 expeditie? Ook dan praat ik je graag bij. Kijk hier alvast de korte video die over de expeditie is gemaakt of 1 van de korte video's rechts naast dit artikel. Hier vind je een recensie van het boek "Overleven op de K2".
Social media
Houdt natuurlijk ook Facebook en Twitter in de gaten voor updates over de actie en leuke extra prijzen:
-
3 x Twitteractie (iedere dinsdag: 27/3, 3/4, 10/4)
- 3 x Facebookactie (iedere donderdag: 29/3, 5/4, 12/4)
Bij de wekelijkse Twitter en Facebook acties zijn leuke prijzenpakketten te winnen met bijv. een gesigneerd exemplaar van "Overleven op de K2" (editie 2010), T-shirts van mijn sponsor Icebreaker, een DVD van Mount Everest 2004, het boek "Puur presteren" of het boek "Naar nieuwe hoogte".
Twitteractie 10 april: "We doen nog een #K2actie: retweet dit bericht voor 22 uur en maak kans op een mooi prijzenpakket." – en dat houdt in: 1 x boek "Overleven op de K2", 1 x Icebreaker shirt, 1 x boek "Naar nieuwe hoogte"
Onderaan de pagina vind je een selectie van de gestelde vragen en antwoorden. Bekijk hier alle vragen en antwoorden.
Meer over “Overleven op de K2”
Een op de vijf bergbeklimmers die de top van de K2 probeert te halen overleeft dat avontuur niet. Toch doen zeventien klimmers uit verschillende internationale teams in augustus 2008 een poging deze gevaarlijke berg te beklimmen. Een team met daarin de Nederlanders Wilco van Rooijen en Cas van de Gevel behaalde de top, samen met expeditiegenoten Gerard McDonnell, een Ier, en Pemba Gyalje Sherpa, een Nepalees. Terwijl zij zich opmaakten voor de afdaling voltrok zich een ramp.
In “Overleven op de K2” vertelt expeditieleider Wilco van Rooijen het onwaarschijnlijke verhaal van deze rampzalige expeditie. Een ijslawine in de bottleneck sloeg de veiligheidslijnen weg en maakte daarmee een veilige afdaling onmogelijk. Een aantal uren later bleken elf klimmers de terugtocht niet te hebben overleefd, waaronder McDonnell uit Van Rooijens team. Zelf overleefde Wilco twee nachten op de berg zonder slaapzak, eten of drinken.
Meer video's zijn te vinden op Youtube!
Reacties
Hieronder heb ik een paar vragen geselecteerd die zijn binnen gekomen. Op de overzichtspagina vind je alle vragen/reacties!
Ik doe mijn best alles zo goed mogelijk te beantwoorden. Mijn excuses als dat soms tot wat vertraging leidt! Ik wil iedereen in ieder geval enorm bedanken voor de interesse en de vragen!
Patrick vraagt: "Ik begrijp dat het boek voor iedereen interessant is om te lezen en dat dit ook zo moet blijven. Maar waar ik wel benieuwd naar ben is de organisatorische en technische kant van het verhaal. Er wordt al wat duidelijk in je boek, maar hoop dat daar in het vernieuwde boek nog wat meer aandacht voor is. Welk materiaal je gebruikt tijdens de expeditie of de verticale klimmen zo steil zijn dat je idd met ijsbijlen moet werken etc, de samenstelling van een team en hoe je deze bij elkaar zet (dus niet alleen het klimteam maar ook de ondersteuning)…
Verder ben ik wel benieuwd hoe het psycologische spelletje is tussen overleven, pragmatisch handelen en ondertussen gecconfronteerd worden met zoveel tegenslag en het overlijden van mensen op de berg (en deze ook zien liggen)…
Reactie Wilco
Wat de organisatorische vraag betreft, dat vergt iets meer dan 3 maanden. Het begint allemaal met een droom maar al snel moet je dan ook op zoek naar de juiste mensen en al snel heb je harde valuta nodig 😉 Dus op zoek naar sponsoren en mensen, daarna de logistiek. Wat het team betreft wilde ik graag 8 mensen omdat je dan in 2 teams van 4 kunt klimmen. Team A is actief op de berg en team B rust dan uit. En dit wissel je af. Uiteindelijk werden het 3 Nederlandse routiniers, twee Nederlandse jonge honden en 3 internationale klimmers die zonder zuurstof wilden en kunnen klimmen.
Daarnaast heb je je basiskamp nodig met de nodige adviseurs. Op weer gebied, medisch gebied, mental coaching, technisch gebied. Dat moeten allemaal mensen zijn die commited zijn, d.w.z geen uurtje factuurtje mentaliteit want full time betalen is er niet bij. Je moet onderdeel willen zijn/worden van het succes, eraan willen bij dragen vanuit een intrinsieke motivatie.
Qua techniek moet je inderdaad wel steile rots en ijs kunnen klimmen. We hebben zelfs veel gediscussieerd welke ijsbijlen we bv mee zouden moeten nemen. Ga je voor extreem licht (niet de beste), lang, kort etc, etc. Dit is vaak toch persoonlijk en hangt ook van je klimniveau en ervaringen af. Hetzelfde geldt voor stijgijzers, helm, bril, rugzak, schoenen etc. Ook de keuze in touw was essentieel. Op extreme hoogte wordt er eigenlijk geen touw meer meegenomen omdat het te zwaar is. Wat wij deden was zoeken naar een touw dat licht genoeg was, (zeker niet zo voldoen aan de keurmerken, die zijn nl te zwaar) en toch een val zou kunnen houden, niet zou invriezen etc,etc. Ook op communicatievlak moet je keuzes maken. Kies je voor radio's of telefoons?
Het psychologische spelletje is eigenlijk hetzelfde als tijdens het beklimmen van bergen in de alpen. Uiteraard probeer je voortdurend 'in control' te zijn maar bij echte avonturen weet je dat het pas spannend wordt als dingen niet geheel te controleren zijn. De top halen, kun je niet uitrekenen en garanderen. Er is wel een verschil. Op het moment dat je veiligheidslijnen worden weggeslagen zoals tijdens deze expeditie waar je op dat moment niet eens weet van hebt, dan sta je niet alleen voor een uitdaging maar ben je volledig overdonderd. Aan alle scenario's heb je gedacht maar deze kwam in je meest onvoorstelbare dromen niet voor. Overleven klinkt heel pragmatisch maar op het moment dat een avontuur realiteit is handel je gewoon zoals voor jou op dat moment gehandeld zou moeten worden. Je (dierlijke) instincten nemen het over. Hetzelfde geldt bij het zien van gevallen klimmers. Je aanschouwt het wel maar de emotie laat je niet toe. Datzelfde geldt voor angst. Angst is een emotie en die komt pas als je tot rust komt. Overleven kun je ook niet trainen, oefenen. Het enige wat er gebeurdt is dat je primair terug valt op je ervaringen, intuitie en primair gedrag. Tot op de dag van vandaag is het voor mij een soort film. Ik ben inmiddels wakker geworden maar het is alsof het niet gebeurd kan zijn.
Olga vraagt: "Ik ben vooral erg benieuwd naar hoe dat werkt in je hoofd. Je noemde het eerder een droom, iets wat voor hetzelfde geldt niet gebeurd had kunnen zijn. Maar het is wel degelijk gebeurd; jullie hebben de top bereikt, een fantastische teamprestatie neergezet, maar ook zijn er 11 mensen omgekomen tijdens de expeditie en hebben meerdere mensen, incl. jijzelf angstige momententen beleefd. Ik kan me zo indenken dat je op dat moment op de berg, niet stilstaat bij de (psychische)gevolgen van zo'n expeditie voor jouzelf en je naasten. Maar hoe werkt dit naderhand? En verandert dit naarmate je ouder wordt? Ik ben zelf erg gefascineerd door het menselijk brein en welke invloed ervaringen en gebeurtenissen hierop kunnen hebben. Ten tijde van, maar zeker ook achteraf als de adrenaline verdwenen is, een ieder weer thuis is en de slachtoffers begraven en herdacht zijn.
Reactie Wilco
Juist als bergbeklimmer sta je enorm goed stil bij de risico's. Je weet als geen ander dat als je geen risico wil lopen, je geen bergen moet beklimmen. Maar het levert je enorm veel geluk op, levensenergie, en dat is wat je wil in je leven. Daarom is klimmen voor mij 'a way of life'. Je probeert er dus alles aan te doen om ongelukken te voorkomen, net als in het gewone dagelijkse leven maar dan nog veel bewuster. Want ik zeg wel eens, ik loop meer risico op mijn snelle motor dagelijks door het verkeer, de routine is dan het grootste gevaar. Als het dan fout gaat, hoef je geen medelijden te hebben en dat is ook het laatste wat een klimmer vraagt. Daarom hebben we ook geen trauma begeleiding nodig na zo'n drama. Je moet het ook wel in perspectief zien. Het was tenslotte niet zomaar een ongeluk. In de wereld geschiedenis zelfs het op een na grootste! Bij mij was het dan ook al die jaren al zeer voorspoedig gegaan, een engeltje op je schouder?
Hoe het naderhand werkt is moeilijk uit leggen maar ik zal het toch proberen. We kijken er positief op terug, inclusief de familie van onze omgekomen teammaat. Dat klinkt tegenstrijdig maar is het niet. We zijn trots op het bereikte resultaat van 3 maanden keihard werken en dan met elkaar de top te bereiken. Je ziet en ervaart de grootsheid van de wereld en zijn natuur. De kromming van de aarde, de schaduw die boven de horizon uitkomt (zie in mijn boek). Het gevoel dat je letterlijk tussen hemel en aarde staat. Weet je je kop erbij te houden, dan hoop je dat je terug kunt keren, maak je fouten of hem je stomme pech dan eindig je aan de andere kant.
Dat ik terug ben gekeerd is nog steeds een raadsel. Uiteraard heeft ervaring en kunde hier veel mee te maken maar niet alles. En die ervaring doet je besef groeien dat ons leven niet vanzelfsprekend is. Dat Ger niet van de berg is gekomen is een drama. Maar het is geen zinloos ongeluk geweest. Hij heeft geprobeerd in de laatste fase om andere klimmers te redden. Je kunt dit vergelijken met het enorme lef dat iemand moet hebben om bijvoorbeeld hier iemand uit een brandend huis te halen terwijl het niet je vriend of familie is. Uit de heroische daad van Ger putten wij en zijn familie enorm veel kracht. Als eerste Ier bereikte hij de top, daarna presteerde hij een nog grotere mensendaad, het redden van mensenlevens. Je zou het ook om kunnen keren. Stel hij had dit niet geprobeerd en hij zou van de berg gekomen zijn. Zou hij dan nog gelukkig kunnen zijn? Het is iets wat Ger karakteriseerde. Hij had al vaker deze missie 'impossible' waar gemaakt. Dit keer helaas werd het hem fataal. Maar we kunnen trots zijn. Of zoals zijn familie zegt: When the chips are down, you could count on Ger! Daar krijg ik nog steeds de positieve rillingen van.
Achterblijven op de berg klinkt dramatisch voor een Nederlander maar voor een klimmer is het mooier om daar in de eeuwige wereld te verblijven met lichaam en ziel in de pure natuur dan met het lijf getransporteerd te worden en hier met een kist de grond in.
En het allerbelangrijkste, we voelen Ger nog steeds en herinneren hem met de dikke glimlach op zijn gezicht op de top van de K2. Kijkend door de Ierse vlag, dansend op de toppen van zijn tenen. Trotser en gelukkiger kan een klimmer niet zijn!
Ronald vraagt: "Ik mocht vorig jaar een presentatie van jou bijwonen bij Delta Lloyd en heb je boek toen gekregen. Dat heb ik daarna in 2 dagen uitgelezen. Het boek leest als een ooggetuigen verslag. Spannend en aangrijpend. Wat je tijdens je presentatie hebt gedeeld, maar wat ik in je boek niet terug lees is jouw bezieling. Wat drijft jou en wat heeft het je gebracht? Het lijkt mij dat jij je ziel buiten je lichaam projecteert in de vorm van een berg of een pool en dan dat pad gaat bewandelen en/of beklimmen. Heb je het idee dat je je eigen top al hebt bereikt? Met andere woorden: Heb je je eigen essentie gevonden?
Reactie Wilco
Wat mij drijft is mijn passie. Mijn bevlogenheid dat ik me thuis voel in de bergen. In de bergen kan ik mijn totale vermogen kwijt. Of te wel, het is de plek in de natuur waar ik het maximale uit mijn leven kan halen. Samen met een team iets 'onmogelijks' neerzetten. Geen afleidingen, geen email, geen andere relaties, pure foces, puur presteren, puur natuur.
Wat heeft het mij gebracht? Eigenlijk alles. Het ware geluk zou je kunnen zeggen. Ze zeggen wel eens de dingen die je op je sterfbed herinnerd en waar je trots op bent zijn de meest waardevolle dingen. En expedities, bergen nemen daar voor mij misschien wel de belangrijkste plek in. Naast uiteraard een gezond en gelukkig leven met mijn vrouw en zoon Teun.
Bergen beklimmen, toppen bereiken zijn voor mij de momenten in mijn leven, the milestones. Elk jaar dat ik over mijn schouder terug kijk wil ik kunnen terug kijken op zo'n milestone. Herman Brood verwoorde het erg mooi. Hij spaarde niet de jaren maar de momenten in zijn leven.
Of ik mijn eigen essentie al gevonden heb? Ja, juist door te klimmen en jezelf grensverleggende uitdagingen te stellen waarin je jezelf keihard tegen komt leer je het leven en de essentie versneld kennen. En die 'lessons learned' geven je zelfvertrouwen, rust en geluk!
Ik MOET niets meer maar ik mag. Ik leef in het NU. Ik leef bewust maar elke keer wel weer met een droom, ambitie. Zonder dat deze MOET slagen. Maar 'middelmatigheid' is voor mij geen optie, ik WIL en ga voor de Top! (waarbij de top slechts een middels is om het ware geluk, het zijn in je element weer te beleven)
Dit waren slechts enkele van de vele vragen die zijn binnen gekomen. Op de overzichtspagina vind je alle vragen/reacties!
logo.gif
IMG_0609LR.jpg
