Acclimatisatietocht naar Refuge Albert 1e
De hut bleek bij aankomst, bomvol te zitten. Dus hebben we buiten op het terras eerst een paar liter “expeditiethee” genuttigd. Sven en ondergetekende hadden de branders en pannetjes met zich mee gezeuld. Lucifers vergeten, maar gelukkig (?) waren er een paar rokende klimmers van andere groepen waar wij vuur konden lenen. We moesten buiten wachten tot wij uiteindelijk aan tafel mochten. Inmiddels was de temperatuur gedaald tot rond de nul graden. Het voelde echter als min 10. Al rillend uiteindelijk om 19.00 uur aan tafel, eten wat de pot schaft. Tomatensoep, met stinkkaas, varkenslapjes in overvloed, (behalve voor meneer Van der Veen). Rabermoes na als toetje.
De helft van de groep had een goede keuze gemaakt om vroeg onder wol te gaan. Een van hen kwam nog meldden dat het slaapvertrek een driesterren konijnhok was. Op verzoek van de huttenward gingen ook wij op een zeker moment het hok opzoeken. Vriendelijk verwelkomd door 50 snurkende en zwetende kamergenoten (met het raam gesloten…, en zonder te wassen naar bed gegaan….). Ik keek op mijn klok en het bleek 22.01 uur. Ben nog nooit zo vroeg naar bed gegaan.
De nacht was afzien. Ik kan mij niet herinneren dat ik geslapen heb. Het advies om oordoppen mee te nemen bleek niet voor niets te zijn. Ik zal ze nooit meer vergeten. Mijn buurman Sven heeft zelf nog om 2.00 uur nachts een rondje sterrekijken gedaan omdat ook hij niet kon slapen. Om half zes in de ochtend vond de huttenward het nodig om ons te wekken, terwijl hij wist dat wij pas om 7.00 aan het ontbijt zouden zitten. Ook het ontbijt zelf bleek afzien. Eentjesbrood, met koffie uit een soepkom.
Zondag 6 september 2009 | Verslag van Wim
Zaterdagochtend vroeg vertrokken naar Refuge Albert 1e (genoemd naar de Belgische koning) gelegen op 2700 mt. 6.30 uur op. Met z’n allen in de bus naar het gehuchtje Le Tour, op 1470 mt. Vandaar uit direct stijl omhoog richting de Refuge. Een inloopwandeling noemt Wilco (onze expeditieleider) het. Het werd veel meer. Niet alleen onderweg een prachtig uitzicht op de Mont Blanc. Maar ook op de voet van gletsjer waar de de refuge/berghut aan gelegen is. Prachtig weer, prachtige vergezichten. Het tempo lag niet hoog, maar daar had Wilco ons voor gewaarschuwd. Het is geen kunst om de berg op te rennen, wel om niet buiten adem en zonder “zweet” te arriveren. We hebben geleerd om voet voor voet, in balans, met het hoofd omhoog te genieten van de tocht an sich. Niettemin werd het steeds stiller in de groep. En bleek het een eerste keer “grenzen verleggen”. Bovengekomen, na 5 zware klimuren, bleek de reddingshelikopter ons voor. De eerste klimster werd met zuurstoftekort gevoerd (nb. franse klimster! ).
7.30 uur vetrokken richting gletsjer. Daar aangekomen, gletsjergordel om en stijgijzers onder. Geleerd te lopen op de ijzers en in een touwgroep. Alle stijgijzertechnieken geoefend, zoals het gaan aan lang en kort touw. De oefeningen bleken geen spielerei. Touw strak houden en niet op het touw staan op straffe van een rondje. Ondertussen genietend van het ongelooflijke uitzicht op de gletsjers en de Mont Blanc. Na een mooie afdaling van 4 uur over een andere route, uiteindelijk om 14.00 waren we weer terug in Le Tour. Vervolgens heerlijk gelunched in Chamonix en vanavond lekker eten!. Vanavond ook het heikele punt van de touwgroep (wie gaat bij wie aan het touw…..)Ik geniet met volle teugen en zie uit naar dinsdagnacht. Het lijkt goed weer te worden!!
