Dinsdag 01-09-2009
Yes yes yes vandaag mijn laatste conditietest bij Health city en deze gaat gelukkig goed. Ik ben op 5 maart begonnen met VO2 max 32,4, op 17 juni had ik maar 33,6 en nu …39,6. Ik ben super gelukkig twee categorieën vooruit gegaan :-). Dat geeft me weer wat vertrouwen in mezelf. Het zal niet gemakkelijk zijn maar hopelijk wel haalbaar met deze conditie. Heeft 6 maanden trainen dan toch zijn effect niet gemist?
Yes yes yes vandaag mijn laatste conditietest bij Health city en deze gaat gelukkig goed. Ik ben op 5 maart begonnen met VO2 max 32,4, op 17 juni had ik maar 33,6 en nu …39,6. Ik ben super gelukkig twee categorieën vooruit gegaan :-). Dat geeft me weer wat vertrouwen in mezelf. Het zal niet gemakkelijk zijn maar hopelijk wel haalbaar met deze conditie. Heeft 6 maanden trainen dan toch zijn effect niet gemist?
Woensdag 2 september
Pep middag. Eerste vraag van Niels “ga je de top halen” Ik krijg het warm. Ik zou graag vol vertrouwen ja zeggen, maar zoveel zelfvertrouwen heb ik niet. Gek want iedereen heeft zoveel vertrouwen in mij en gelooft in mij. Waarom kan ik niet in mezelf geloven? Ik geef aan alles te hebben klaarliggen, een goede conditietest te hebben gedaan en erg veel stress te hebben. Ik heb er intens naartoe geleefd en alles gedaan wat binnen mijn mogelijkheden lag. Het mag nu wel gaan beginnen!
Pep middag. Eerste vraag van Niels “ga je de top halen” Ik krijg het warm. Ik zou graag vol vertrouwen ja zeggen, maar zoveel zelfvertrouwen heb ik niet. Gek want iedereen heeft zoveel vertrouwen in mij en gelooft in mij. Waarom kan ik niet in mezelf geloven? Ik geef aan alles te hebben klaarliggen, een goede conditietest te hebben gedaan en erg veel stress te hebben. Ik heb er intens naartoe geleefd en alles gedaan wat binnen mijn mogelijkheden lag. Het mag nu wel gaan beginnen!
Om half 7 begint de sponsoravond. De zenuwen gaan hun eigen weg. Mijn moeder, Jean, bomma en bompa en Bianca komen . Ze vinden het een hele eer dit nog te mogen meemaken met hun kleindochter. Ik zeg voor de grap tegen opa dat ze met mij de laagtes en de hoogtes letterlijk en figuurlijk meemaken. Wat me verrast is dat Max, Yvonne, Ria en Mandy ook gekomen zijn. Echt super, zoveel steun. Iedereen vond de presentaties ook heel boeiend. Dan komt het moment dat we met zijn allen het podium op moeten. Geweldig en ook spannend daar met zijn allen voor het publiek staan. Als ik van het podium kom staan Ria, Max, Yvonne en Mandy klaar met een erg persoonlijk cadeautje. Een gelukshartje waar je iets in kunt stoppen. De tranen kwamen erg snel naar boven.
Donderdag 3 sept.
Nog 1 dag voor we vertrekken. Nog even proberen te concentreren op mijn werk maar dat verloopt een beetje gestrest want mijn gsm doet het niet meer. En ik kan toch niet vertrekken zonder mijn gsm!Namiddag komt mama naar thuis mijn voeten verzorgen, mijn lange nagels van mijn handen gaan eraf, ik laat niets aan het toeval over. Mama vraagt me even rustig te doen anders lukt het nooit om mijn koffer in te pakken. Ik vlieg door het appartement en doe alles tegelijkertijd. En tussendoor krijg ik minimaal 20 sms’jes. Rond 21 uur neem ik me voor te gaan slapen maar dit lukt niet helemaal. Ik realiseer me dat ik de komende dagen meerdere uitdagingen met mezelf aanga. Minder comfort, minder hygiëne, slaap, vermoeidheid, hoogte, dus ik ga kunnen aanpakken.
Nog 1 dag voor we vertrekken. Nog even proberen te concentreren op mijn werk maar dat verloopt een beetje gestrest want mijn gsm doet het niet meer. En ik kan toch niet vertrekken zonder mijn gsm!Namiddag komt mama naar thuis mijn voeten verzorgen, mijn lange nagels van mijn handen gaan eraf, ik laat niets aan het toeval over. Mama vraagt me even rustig te doen anders lukt het nooit om mijn koffer in te pakken. Ik vlieg door het appartement en doe alles tegelijkertijd. En tussendoor krijg ik minimaal 20 sms’jes. Rond 21 uur neem ik me voor te gaan slapen maar dit lukt niet helemaal. Ik realiseer me dat ik de komende dagen meerdere uitdagingen met mezelf aanga. Minder comfort, minder hygiëne, slaap, vermoeidheid, hoogte, dus ik ga kunnen aanpakken.
Vrijdag 4 sept
Om 4 uur loopt de wekker af na een korte nacht. Voor de laatste keer comfortabel douchen, stijlen en föhnen. Schmink, juwelen en stijltang laat ik achter voor een week, ooooh jeee! Om 5 uur komt Jean mij ophalen, reistas, rugzak inladen en wegwezen. Om kwart voor 6 komen we aan, leuk om iedereen weer te zien. Meteen al een gezellige sfeer. Ons busje staat klaar en een lunchpakket (zo uitgebreid)daar kunnen we de dag mee verder! Om 6.30 vertrekken we. De muziek, wordt bovengehaald, de relaties besproken, nog even wat naween van het werk. We hebben nog even om af te schakelen! Onderweg slecht weer, grijs, regen, zware bewolking. Eenmaal aangekomen in ons basecamp “gite le vagabond” gingen de eerste drankjes (niet verder te beschreven) gretig naar binnen. Daarna kregen de vrouwen de keuze over de kamerkeuze. De keuze was snel gemaakt, een prachtige gezellige zolderkamer. Na het installeren van de kamers gingen we gezellig pizza eten, daar waren we aan toe!
Om 4 uur loopt de wekker af na een korte nacht. Voor de laatste keer comfortabel douchen, stijlen en föhnen. Schmink, juwelen en stijltang laat ik achter voor een week, ooooh jeee! Om 5 uur komt Jean mij ophalen, reistas, rugzak inladen en wegwezen. Om kwart voor 6 komen we aan, leuk om iedereen weer te zien. Meteen al een gezellige sfeer. Ons busje staat klaar en een lunchpakket (zo uitgebreid)daar kunnen we de dag mee verder! Om 6.30 vertrekken we. De muziek, wordt bovengehaald, de relaties besproken, nog even wat naween van het werk. We hebben nog even om af te schakelen! Onderweg slecht weer, grijs, regen, zware bewolking. Eenmaal aangekomen in ons basecamp “gite le vagabond” gingen de eerste drankjes (niet verder te beschreven) gretig naar binnen. Daarna kregen de vrouwen de keuze over de kamerkeuze. De keuze was snel gemaakt, een prachtige gezellige zolderkamer. Na het installeren van de kamers gingen we gezellig pizza eten, daar waren we aan toe!
Zaterdag 5 september
Om 7 uur spring ik uit bed, want om 8 uur is ontbijt en ik wil nog douchen, haren wassen want volgende nacht kan dit niet. We krijgen een eenvoudig ontbijt. Ik kan niet veel eten want ik heb zenuwen voor vandaag. Waarom omdat vandaag de acclimatisatietocht begint en ik heb me voorgenomen als deze niet goed gaat dat dan de top niet haalbaar is. Trouwens als we opstaan is niets meer te bespeuren van het slechte weer, het is een stralende hemel en wat watertanden we toch vol bewondering van het uitzicht op de Mont Blanc en de gletsjer.
Om 7 uur spring ik uit bed, want om 8 uur is ontbijt en ik wil nog douchen, haren wassen want volgende nacht kan dit niet. We krijgen een eenvoudig ontbijt. Ik kan niet veel eten want ik heb zenuwen voor vandaag. Waarom omdat vandaag de acclimatisatietocht begint en ik heb me voorgenomen als deze niet goed gaat dat dan de top niet haalbaar is. Trouwens als we opstaan is niets meer te bespeuren van het slechte weer, het is een stralende hemel en wat watertanden we toch vol bewondering van het uitzicht op de Mont Blanc en de gletsjer.
We vertrekken naar het weerstation om na te kijken of het weer meezit voor onze toppoging. En ja hoor tot en met dinsdag goed daarna minder. Voor we vertrekken weegt Wilco alle rugzakken en welke is natuurlijk weer te zwaar! Die van mij natuurlijk. Hij begint deze helemaal uit te pakken voor de groep. En flikkert er een heleboel uit. Iedereen die mij kent weet dat ik altijd op alles voorbereid ben. Dus nu even niet aan anderen denken en enkel het hoogst nodige meeslepen.
Even inkopen doen voor de lunch onderweg. Dan beginnen we aan een relatief eenvoudige wandeling had Niels ons wijsgemaakt. Echter kiest Wilco voor de alpineroute met rotsklimmen en wandelpaden onder een gemiddelde hellingsgraad van 30 graden. We lopen traag constant door en na tijdje lunchen we heerlijk in de wijde natuur, wat smaakt dit driedubbel goed!
Sandra en ik delen samen lekkere camembert. Ik ben zo trots op mezelf want het ging super met mijn ademhaling. Na 16.00 uur komen we aan in de Albert 1 hut. Van 1400 tot 2700 meter geklommen. En het ging echt super! Op het terras buiten bij de hut uitgebreid aan de thee, veel vocht is goed tegen de hoofdpijn. Zelfs ik drink thee ook tegen de kou. Want ik heb uren erna nog koud. Het wordt lachen als we naar ons kamer mogen, wat een ervaring , leuk om mee te maken. 24 slaapplekken, 6 naast elkaar en boven elkaar op een kamer van max 6/6 meter, net een konijnenhok. Nu mag je zonder blozen naast een man slapen :-).
Zonder problemen, niet moeilijk doen met kleren en al het bed in. Eerst koud dan weer veel te warm. En met zoveel mannen op een kamer, is er altijd wel eentje die gaat snurken.
Zondag 6 sept
Om half 6 komt de huttenwaard ons wakker maken. Ik wil meteen uit bed springen, maar iedereen blijft nog lekker liggen want we moeten pas om 7 uur aan het ontbijt. Het gaat ongelofelijk snel om je eisen bij te stellen qua hygiëne, geen tanden poetsen, niet douchen, geen schoon ondergoed! Gewoon je bed uit, ijskoud water door je gezicht en dan klaar wat een luxe en tijdsbesparing! Om 7 uur gaan we ook aan het “konijnenontbijt, droog brood, boter jam en klaar. Toch gaat het naar binnen want je hebt krachten nodig. We trekken onze dikkere kledij aan, handschoenen en dan wordt het weer klauteren tussen de rotsblokken naar de gletsjer. Dat vind ik nu spannend. Mijn grootste nachtmerrie is in een spleet belanden en dan er niet meer uitkomen ik vind het spannend want we moeten even over enkele kleine spleten heen stappen. De ochtend is prachtig, helder blauwe hemel en een prachtig zonlicht. Ik zeg tegen enkele teamleden, dat ik het gevoel heb dat mijn vriendin, Ria van hierboven zorgt voor goed weer. Dus geen probleem!
We leren op de gletsjer met stijgijzers lopen en in touwgroepen en onze ijspikkel te gebruiken, spannend maar het gaat goed, nauw wat een verschil met gisteren J maar toch gaan we onze knieën, bovenbenen en tenen voelen. Eens beneden bij het busje rijden we weer naar Chamonix en gaan ongewassen, ojee, het stadje in om een broodje te eten. Wat een grenzen verlegen hé!
Deze avond wordt het zelf koken en gezellig borrelen, maar toch ook vroeg bed in om tot rust te komen. Want, mensen, wat is dit een unieke ervaring, de ervaringen, uitdagingen, je grenzen steeds vervagen. HEERLIJK GENIETEN. Dit kun je helaas niet allemaal onder woorden brengen. Morgen of deze avond ontmoeten we onze Italiaanse gidsen ( de vrouwen keuren!) ik geef mijn criterium J een lekker kontje want hij loopt steeds voor me. Mannen binnen onze groep meteen verontwaardigd. Deze avond moeten we weer aangeven met wie we aan het touw willen. Morgen weer gletsjeroefeningen en verder een rustige dag.
De kookkunsten van Paul waren Heerlijk. Nadien werd het even spannend toen we onze mening, gevoel en … moesten uiten over onze teamgenoten om zo te komen tot touwgroepen. Er werden ontzettend mooie dingen benoemd over mij, TROTS! En balans is nu dat Wim en Paul, Jean Paul en Léonore, Sandra en Sven, Jeroen en Silvie aan een touw gaan met 4 gidsen. ALLES KOMT GOED!
Maandag 7 september
De dag begint alweer stralend, hoe kan het nog beter. Om 8.30 worden we opgehaald door Fabrizio, een Italiaanse gids. There we go, op naar de gletsjer. Een ontspannende dag zei Wilco!!! Een Beetje oefenen op de gletsjer en dan rond de middag terug. Dat was dus fout gedacht. Want de lift ging pas over 1,5 uur open, dus gingen we de uitdaging aan om lang een 100 m hoge wand af te dalen langs de rotswand middels ladders en klettersteigen langs de rotswand. En ik die dacht dat we zaterdag het ergste gehad hadden. De gids hangt achter me zodat ik me veilig voel. Want hij had al snel de angst op mijn gezicht gelezen. Eenmaal beneden gaan we de gletsjer op stijgijzers aan en pikkel in de hand. Hij zoekt een klein spleetje op waardoor ik wel alle oefeningen meedoe. Langs een steile wand naar boven en beneden leren lopen met en zonder pikkel uit de spleet klimmen.
De dag begint alweer stralend, hoe kan het nog beter. Om 8.30 worden we opgehaald door Fabrizio, een Italiaanse gids. There we go, op naar de gletsjer. Een ontspannende dag zei Wilco!!! Een Beetje oefenen op de gletsjer en dan rond de middag terug. Dat was dus fout gedacht. Want de lift ging pas over 1,5 uur open, dus gingen we de uitdaging aan om lang een 100 m hoge wand af te dalen langs de rotswand middels ladders en klettersteigen langs de rotswand. En ik die dacht dat we zaterdag het ergste gehad hadden. De gids hangt achter me zodat ik me veilig voel. Want hij had al snel de angst op mijn gezicht gelezen. Eenmaal beneden gaan we de gletsjer op stijgijzers aan en pikkel in de hand. Hij zoekt een klein spleetje op waardoor ik wel alle oefeningen meedoe. Langs een steile wand naar boven en beneden leren lopen met en zonder pikkel uit de spleet klimmen.
Na de oefeningen besluiten we met de gondel naar boven te gaan. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. We moeten een weg zoeken over de gletsjer over, langs en tussen de spleten en over kleine en grote rotsen. De angst greep soms wel mijn gedachten beet, maar ik kon de kalmte bewaren en de mannen boden regelmatig een sterke hand J Ondanks dat werden onze gewrichten weer zwaar op de proef gesteld. Eenmaal bij de lift was er een kleine ijsgrot, prachtig. En dan vervolgens weer “VEEL”trappen omhoog. Die waren er net teveel aan. In de late namiddag terug in Chamonix. En hoe kan het ook anders, mij kennende, koop ik toch weer een paar schoenen.
Gelukkig hoeven deze niet mee naar de top. Om 19 uur ontmoeten we de 2 andere gidsen. Eentje een beetje hyper maar heel lief en de andere nog erg jong. En alle drie een plat kontje. Lekker etentje, dan komen we toch aan het vragen wat we allemaal mee moeten en wat ons te wachten staat. Nog een keer!! De zenuwen beginnen weer toe te nemen. Hoe geraken we van de spierpijn af van de afgelopen dagen? Hoe pakken we de rugzak? Jeetje wat is die zwaar! Een heel dilemma J ik wilde morgenvoreg nog douchen maar Sven adviseert niet met weke voeten in de schoenen te gaan, dus dan toch maar douchen deze avond. O jee ik ben zo kritisch op mijn haren. Alle apparatuur gaat nog aan de laders, niets laten we aan het toeval over. Dan toch maar proberen te slapen. Morgen is het vroeg dag.
Dinsdag 8 sept.
Merendeel lees je de details in onze gezamenlijke verslagen want de komende twee dagen zijn zo moeilijk onder woorden te brengen!!!) Het is zover om 8.30 komen de gidsen ons ophalen. We proberen nog goed te eten, want het wordt onze eerste intensieve dag. Maar ik ben zo zenuwachtig als wat. 120 keer je rugzak checken of je wel alle noodzakelijke spullen bij hebt. De gidsen vinden onze rugzakken zwaar, maar het is niet anders want we hebben niets overbodig bij. Maar de winddichte kledij, stijgijzers, klim broek en pikkel wegen behoorlijk. We gaan eerst met de kabelbaan omhoog, dan met het bergtreintje naar 2300 m. Vanaf daar beginnen we aan de klim naar de Gouter hut op 3800m.
Merendeel lees je de details in onze gezamenlijke verslagen want de komende twee dagen zijn zo moeilijk onder woorden te brengen!!!) Het is zover om 8.30 komen de gidsen ons ophalen. We proberen nog goed te eten, want het wordt onze eerste intensieve dag. Maar ik ben zo zenuwachtig als wat. 120 keer je rugzak checken of je wel alle noodzakelijke spullen bij hebt. De gidsen vinden onze rugzakken zwaar, maar het is niet anders want we hebben niets overbodig bij. Maar de winddichte kledij, stijgijzers, klim broek en pikkel wegen behoorlijk. We gaan eerst met de kabelbaan omhoog, dan met het bergtreintje naar 2300 m. Vanaf daar beginnen we aan de klim naar de Gouter hut op 3800m.
Het eerste stuk loopt voortdurend omhoog maar nog goed te doen. We komen tamme steenbokken en gemzen tegen mooi om te zien van zo kortbij. Guliano vraagt op een gegeven moment of ik nog kan praten, nee antwoord ik dus geeft hij aan dat mijn tempo veel te hoog is (ik loop voorop). Dus Fabrizio komt voor me lopen en geeft het tempo aan. We stekken de gletsjer over en dan komt de passage waar we bijna hardlopend moeten oversteken omdat er veel steenslag is. Daarna grijpt de angst me weer bij de keel. Want de gouter graad is niet te doen. Langs stijle randen lopen, tussen de rotsen omhoog klimmen. Maar gelukkig heb ik gisteren toch vertrouwen opgebouwd in Fabrizio mijn gids. Hij loodst me naar boven maar eenmaal mijn laatste stap gezet bij de gouter graad val ik snikkend en bevend in Pauls armen. Na even getroost te zijn gaan we heerlijk in de zon zitten. Wat een uitzicht!!!
Wilco geeft aan dat we minimaal een liter water moeten drinken om geen last te hebben van hoogte ziekte. En dat moeten we doen voor 2 uur als we opstaan. Maar na het eten gaan we meteen bed en dus moet ik 2 keer opstaan om dringend te plassen. Maar dat is geen lachertje hoor. De toiletten zijn vies vies vies. Zonder verdere beeldspraak. Voor we bed in gaan doen we alles in de juiste volgorde aan zoals we deze nacht moeten vertrekken. En fles water bij de hand. Het viel wel mee om een beetje te slapen ondanks dat we met 40 mensen weer in een kamer lagen.
09.09.09
Om 2 uur loopt iemand zijn wekker af, het moment van de waarheid is aangebroken. We springen uit bed, kleren aan en op naar het ontbijt. Het ontbijt waar we vervolgens de hele nacht en dag onze energie uit moeten putten is een pannenkoek en een mini stukje brood met boter en jam en een glas fruitsap. Vervolgens de stijgijzers aan klimbroek en pikkel in de hand.
Om 2 uur loopt iemand zijn wekker af, het moment van de waarheid is aangebroken. We springen uit bed, kleren aan en op naar het ontbijt. Het ontbijt waar we vervolgens de hele nacht en dag onze energie uit moeten putten is een pannenkoek en een mini stukje brood met boter en jam en een glas fruitsap. Vervolgens de stijgijzers aan klimbroek en pikkel in de hand.
Daar gaan we meteen achter de hut de sneeuw in. Jeetje het stappen in sneeuw valt niet mee. Ik ben na de eerste berg al erg moe. Ik moet echt mijn ritme vinden in mijn mini stapjes. Ik voel me nog goed geen kwaaltjes, alles gaat goed. Eenmaal op weg grijpen de emoties me vast, want ik zie een prachtige heldere ster aan de hemel. Dus ik weet op dat moment dat Ria over me waakt. Ik heb de afgelopen dagen haar herdenkingsprentje bij me in mijn rugzak mee gedragen. Maar gisteren avond heb ik haar foto in mijn linker borstzak gestoken en in mijn rechter borstzak zit Helma haar poppetje en een knuffel banaantje, gekregen van een goede vriend.
Ik kreeg het steeds zwaarder en zwaarder in mijn benen, maar beet door. Na de eerste klim komen we aan op de Dome de Gouter aan, dus eerste stuk goed afgewerkt. Dan weer een stijl stuk naar de laatste noodhut op 4400 m. Oke eenmaal daar aangekomen bekijk ik Jeroen en we zeggen tegen elkaar dat we doorgaan en het gaan halen. Ik ga door omdat ik nog steeds recupereer als ik even rust. Maar dan slaat de pech toe. Op het laatste stuk naar de top breekt mijn stijgijzer doormidden (nog nooit meegemaakt zegt Wilco achteraf) We zitten net op een graad waar veel volk voorbij moet dus een beetje eng. Ik moet gaan zitten en Fabrizio probeert tot tweemaal toe mijn stijgijzer te maken met touw en met tape. Maar tevergeefs, bij de derde keer geeft hij aan dat ik zo niet verder kan en dus zou moeten omkeren. En voor ik helemaal in paniek schiet komt Wilco eraan met Paul, Wim en Leonore. Wat was ik superblij. En ja hoor mijn gevoel wordt bevestigd hij weet het goed te repareren. Maar ik moet weer gaan zitten in de sneeuw voor de derde keer. Jeroen komt voor me staan om de ijskoude wind een beetje te breken, en Paul probeert me te kalmeren en wrijft me warm. Ik ben helemaal in paniek en boos. Want ik wil niet terug ik ben op een klein stukje van de top voor mijn gevoel. Ik ben boos omdat nu nooit iets vanzelf kan gaan bij mij, nu dus ook niet. Maar ik voel dat Wilco mijn stijgijzer goed heeft gemaakt en dus sta ik op zet de knop om en ga ervoor. Wilco geeft nadien aan dat hij niet verwacht had dat ik zou doorzetten gezien de onderkoeling en de emoties. Maar dan kennen ze me nog niet. Ik ben een stippeltje. Mijn karakter te danken aan mijn mama en opa. Bedankt daarvoor.
Eenmaal op de top vind ik het super jammer dat we er nauwelijks van kunnen genieten omdat het ijskoud is. Mijn gsm is bevroren waardoor ik niet het beloofde sms kan sturen. Jammer maar dan moet dat maar wachten tot later op de dag. Ik vergeet ook een fimpje te maken met het fototoestel van het prachtige uitzicht L
Fabrizio geeft aan dat ik erg moe ben want in het afdalen glijd ik regelmatig uit. Tijdens het afdalen tot de Gouter hut heb ik voortdurend zitten denken, dat ik niet verder wilde afdelen, de angst was erg hoog, en dus wilde ik een helikopter maar natuurlijk wist ik dat dat niet kon. Fabrizio stelde voor om nog een nacht in de gouterhut te overnachten. Maar dat zag ik echt niet zitten. Dus ik drink een blikje cola en probeer mijn angstgevoelens stop te zetten. IK MOET NAAR BENEDEN!!! Ik wil in het basecamp slapen. Dus daar gaan we. De gids is erg gehaast en alles moet snel gaan. Het zegt regelmatig “it’s easy”, maar dan maakte ik de opmerking tegen hem “its not easy”. Verdomme ik heb wel 5 keer gevraagd wanneer het afdalen in de steile helling nu zou stoppen. Iets lager komen we weer terecht in de sneeuw en stukken ijs en daar ga ik tig keer onderuit omdat mijn knieën, en benen moe moe moe zijn. Mijn knieën gaan ook erg pijn doen. Iedere afstap doet pijn. Ik voel mijn tenen niet meer. In de hele afdaling van 3800 naar 2300 krijgen we geen pauze voor drinken, eten, warme kledij uit te doen. Want we moeten het treintje terug naar het dal halen voor half 5 want anders hebben kunnen we niet meer naar beneden, en moeten we op 2300 meter zien te overnachten.
Het lijkt of aan het afdalen geen einde komt. Maar op een moment zegt Paul dat hij denkt dat het treintje achter de bocht is. Dus roepen we tegen Sven schoenen aan en niet denken aan de blaren en ik begin nog even te rennen. Want ik wil koste wat kost naar beneden. Ik heb dorst, warm en ben kapot. Leonore en Jeroen zijn achter ons omdat Leonore pijn heeft aan knie na een misstap in een diep gat.
Wim en Sven nemen om en om haar rugzak over. Eenmaal bij de trein aangekomen houden we voortdurend contact met Jeroen om te kijken of ze het kunnen halen voor half 5. Het treintje wordt volgeladen, we vragen of ze nog 5 minuten kunnen wachten en ja hoor ze komen de bocht om en we juichen allemaal. Gelukkig. Eenmaal in base camp gaan de dames lekker douchen en de mannen aan het bier. Onderweg heb ik me steeds verheugd op een lekkere cola light met ijs. HEERLIJK genieten.
S’ avonds gaan we lekker pizza halen en praten we honderd uit na over alle successen. Wat een gevoel, bijna niet te geloven.
Donderdag 10 sept.
We staan stijf op, met pijn in de knieën en benen. Lekker ontspannen ontbijten maar ik krijg amper een broodje op. Om 11 uur komt Jean-Paul beneden aan dus vertrekken we met een fles champagne, glazen en een fles wijn voor Guliano. Hij heeft het super gedaan om Jean-paul naar de top te loodsen. Eenmaal als we bij de lift komen en Jean-Paul en Guliano zien, komen de emoties weer naar boven. We ontkurken de champagne midden op de parking en overhandigen de wijn. Guliano is toch echt een gevoelig mannetje. Hij haalt een stift en schrijft de datum en onze bedrijfsnaam Adelante op de fles en laat ons allemaal een handtekening zetten. Een geweldig lieve gids stellen we vast die zijn vak met passie doet.
We staan stijf op, met pijn in de knieën en benen. Lekker ontspannen ontbijten maar ik krijg amper een broodje op. Om 11 uur komt Jean-Paul beneden aan dus vertrekken we met een fles champagne, glazen en een fles wijn voor Guliano. Hij heeft het super gedaan om Jean-paul naar de top te loodsen. Eenmaal als we bij de lift komen en Jean-Paul en Guliano zien, komen de emoties weer naar boven. We ontkurken de champagne midden op de parking en overhandigen de wijn. Guliano is toch echt een gevoelig mannetje. Hij haalt een stift en schrijft de datum en onze bedrijfsnaam Adelante op de fles en laat ons allemaal een handtekening zetten. Een geweldig lieve gids stellen we vast die zijn vak met passie doet.
Deze avond gaan we met zijn achten goed eten en de overwinning vieren!!!
Morgen reizen we af na een ontbijt. TOT ZIENS
Zoveel emoties en prachtige ervaringen. Moeilijk in woorden te vatten. Een belevenis die zoveel toevoegt aan je leven. Echt grenzen verleggen!!! Wat moet ik nu met mijn zelfvertrouwen, ik kan nog steeds moeilijk geloven dat ik het heb gedaan en gehaald!!!!
Silvie
