Na een heftige nacht waarbij het lijkt als of er werkelijk geen einde aan lijkt te komen. Als je ook tegen 18.00u gaat liggen voor de nacht weet je ook dat het een lange nacht gaat worden. Geen idee wanneer de zon de tent zal gaan beschijnen maar vermoedelijk niet voor 8.00u de volgende morgen. Nou dat blijkt een misvatting want zodra het licht wordt is het bewolkt en sneeuwt het al. Niks geen zon en dus geen behaaglijke warmte.
Om 04.00u heb ik het het meest koud. Je weet niet hoe je meer moet liggen om de kou te vergeten. Hoofdoorzaak nummer 1 is uiteraard dat we niet in een lekker dikke luxe slaapzak liggen. Wij kiezen er altijd voor om in kamp 3 en/of kamp 4 in onze donsoveral te slapen. Eigenlijk is dit een slaapzak, weegt ook een dikke 2 kg alleen liggen je voeten altijd buiten de slaapzak. Je handen kun je nog wel in je diepe zakken warmen. Om dit probleem te verhelpen hebben we een custommade mini verstelbaar voeten slaapzak voor 2 pers laten maken. Het idee hierachter is dat je met 2 pers meer warmte kunt maken door met je voeten te trappelen. In de zak doen we dan onze Nalgene veldfles met warme drank. Maar midden in de nacht krijg ik toch koude gevoelloze voeten. Gelukkig is Cas altijd bereid mijn teenloze voeten met beperkte doorbloeding te masseren. Dat is super lief en zeer fijn alleen altijd weer beperkt voor de time being. We hebben eigenlijk gisteravond ook te weinig gedronken en gegeten. Dat was ook een keuze. Dit omdat we vanaf kamp 3 een lichtere gasbrander mee zeulen een Yetboil ipv de MSR brander. Die Yetboil is lichter maar heeft veel meer moeite om 0.7 liter water aan de kook te krijgen. En dan gaat water op deze hoogte nog sneller koken ook. De MSR met warmtereactor is dan wel wat zwaarder maar krijgt veel sneller 1.5 liter aan de kook. Afijn weer een lesje. Voor kamp 3 zullen we de volgende keer de MSR uit kamp 2 meenemen en de Yetboil alleen voor kamp 4 naar de top.
Om zo efficiënt mogelijk om te gaan met alles wat we omhoog hebben gebracht kiezen we ervoor om niet te ontbijten. Dan blijft deze intact in kamp 3. Tenslotte zijn we met een dik uur terug in kamp 2 met afdalen en kunnen we daar nog wat maken of we houden het nog effe vol tot basiskamp wat weer een dik uur verder afdalen is. Afijn allemaal bewuste keuzes om zo slim mogelijk met energie om te gaan.
Ik heb de hele nacht niet hoeven te urineren in mijn plasfles. Dat is uit zonderlijk. Dat geeft ook wel aan dat ik te weinig gedronken heb. In de ochtend voel ik wel de grote aandrang en binnen 5 minuten zit ik op de hurken achter de tent in de sneewbui zonder uitzicht. Terug in de tent ben ik weer blij dat ik het kwijt ben voor de rest van de dag en dat ik nog effe kan opwarmen. Cas maakt een bak thee die naar de tomatensoep van gisteren smaakt. Hij lost het op door een energie sportdrank pil toe te voegen. Ach je moet wat. Na het schamele ontbijtje kleden we ons aan. Inclusief klimgordel, stijgijzers, jumars, decenders etc. Het enige wat we mee terugnemen naar beneden zijn de slaapmatten. In de sneeuw dalen we af. Marco ligt nog in zijn tent maar Rudi is met zijn Sherpa al aan het afdalen. Ook Lolo de ervaren Spanjaard staat klaar om naar beneden te gaan. Gelukkig sneeuwt het niet hard en trekt het zicht af en toe open. Het geluk bij een ongeluk is dat met sneeuw de afdaling wat makkelijker wordt. Op steile stukken is het makkelijker afklimmen aan het touw. Al snel blijkt de vermoeidheid nog niet weg te zijn. Met name Cas is behoorlijk moe van de zware klim van gisteren met zware rugzak. Hij geeft telkens aan dat ik maar mijn tempo moet lopen en dat hij er wel aankomt. Maar zo gemakkelijk laten we elkaar niet gaan. Ik wacht bij elk gevaarlijk stuk. Dat wil zeggen alles is afgezekerd met een touw over vooral enorme gletsjerspleten. Maar ook al zit je aan een touw, als je er doorheen breekt bungel is echt niet fijn aan dat touw. Het touw zal overal insnijden en als je pech hebt kun je niet eens bij een kant van de spleet komen. Het is wel een magnifiek gezicht. De schoonheid en de vormen en kleuren van het ijs. En geen dag is het zelfde. Ze kunnen je verzwelgen binnen een seconde en toch loop je hier met het idee dat dit jouw nu niet gebeuren gaat. Maar is dat zo? Afijn, touwlijn na touwlijn zakken we de berg af richting kamp 2 die we ook tussen de mist en wolken door zien liggen. Cas gaat steeds vaker zitten. Hij zegt het niet te begrijpen. Zo hard getraind en dan nu al zo leeg. Ik herinner hem eraan dat we nog aan het acclimatiseren zijn. Bovendien bijna niks gegeten en weinig gedronken. Het is ook onvoorstelbaar wat deze inspanningen met een mens doet. Je kunt er eenvoudig weg ook niet op trainen. Thuis trainen doe je meestal onder de meest ideale omstandigheden. Je vermijd honger, dorst, slecht weer, rugpijn, hoofdpijn, diarree etc. Hier komt gewoon alles langs en moet je door. Uiteindelijk haalt Marco en zijn Sherpa Nurri ons in en als we eindelijk na meer dan 1.5 uur afdalen aankomen in kamp 2 sneeuwt het harder maar krijgen we koffie van een Sherpa van Seven Summit Treks waar Marco ook zit.
Na onze slaapmatten in onze tent te hebben afgegooid vervolgen we heel langzaam onze weg verder naar beneden naar basiskamp. Ik motiveert Cas door te roepen dat we daar een colaatje kunnen pakken, Pringles, olijven, noten, koekjes etc. En dat de verlate lunch op ons wacht!
Maar voordat we weer naar beneden gaan moeten we eerst dit een vergletsjerd terrein en via een loodrechte lijn naar een graad klimmen. Alleen bij die gedachte wordt Cas niet goed maar ik herinner mezelf eraan dat ik precies hetzelfde had de vorige keer toen ik aan de diarree was. Afijn, we weten dat we boven komen. Dan maar langzaam. Bovenaan de graat is het gemakkelijk. Heerlijk even niet omhoog of omlaag, gewoon de graat volgen. Maar pas op! Zowel links als rechts hele diepe afgronden. Wel een magnifiek uitzicht. De Yalung Glacier die vanaf kamp 3 komt breekt hier in gigantische eilanden. Onbegaanbaar terrein. Na de graat gaat het via flanken met een graad of 40/45 steil naar beneden tot bij de rotsen, genaamd ‘crampon point’. Hier hangt ook een enorme gebroken gletsjer met een dak van ijs wat elk moment naar beneden kan komen. Aangekomen bij de rotsen volg je een soort van spoor tussen de enorme rotsblokken door, twee keer een soort hoekom en dan zie je de vlaggen van de heilige altaars al van het Basiskamp. De Nepalese ceremonies genaamd Phudja’s hebben Cas en ik dit jaar gemist vanwege onze trekking. Gelukkig worden ze elke keer ontstoken zodra we weer het veilige basiskamp verlaten opdat er op deze manier een goed ‘Karma’ wordt afgeroepen voor de berg en de klimmers. Inmiddels begint het harder te sneeuwen maar gelukkig zijn we eindelijk weer terug in BC. Moe maar zeer voldaan. In BC worden we verwelkomt als ‘laatste klimmers’ van ons team en schuiven we aan voor een verlate lunch. Daarna lekker naar je tentje, rugzak in de hoek en op je slaapzak lekker douzelen tot avondeten 18.30u. Na het avondeten, kleine stukjes groente, rijst en wat yak vlees om 20.00u lekker de nog ijskoude slaapzak in. Maar met een Nalgene fles warm water tussen je benen in ben je binnen 10 minuten vertrokken. Ik wordt 1x midden in de nacht wakker en dan is de zon al op en heb je weer geslapen als een Oss.
