Eigenlijk willen Cas en ik nog wel een dag rust. We hebben pas 3 dagen rust gehad na onze laatste rotatie naar 7800m. Even ter vergelijking klimmers die met zuurstof klimmen zijn vaak slechts 1x naar kamp 2 geweest op 6200m en hebben daar 1 nacht geslapen. Wij moeten uiteraard langer herstellen van de klim naar 7800m en slapen op 7400m in C4. Bovendien geeft onze eigen weerman Maarten van Eck vanuit zijn vakantie adres in de Pyreneeën aan dat we mogelijk met een dag wachten zelfs minder kans op wind hebben. Maar als we zondag avond dit ter sprake brengen is Nurri de BC manager van SST heel duidelijk. Hij wil dat we met het team gaan omdat dit veiliger is. Als er dan wat loos is kunnen zijn Sherpa’s nog helpen. Maar de echte reden is dat hij graag de expeditie zo spoedig mogelijk kan beëindigen. Hoe eerder zij de boel kunnen ontmantelen hoe groter de winst. Hij windt er ook geen doekjes om. Dit is jullie laatste kans. De expeditie zit erop. Het weer is fantastisch geweest en hierna wordt het weer veel minder. (Later zal blijken dat al de dagen erna in het BC prachtige topdagen zouden zijn geweest)
Nou lekker dan. Afijn laten we ons concentreren op de top kans die Nurri ons voorstelt. Gelukkig hebben we ’s middags al onze laatste spulletjes gepakt. Gelukkig ligt nagenoeg alles al boven. Van Marco krijgen we een gloednieuwe brander MSR Reactor te leen daar onze gejat is of geleent maar niet meer terug gebracht is. Ook krijg ik een prachtige lichtgewicht Ferrino rugzak te leen van Marco. Wij dachten dat wij lichte North Face rugzakken hadden maar dit is andere koek. Wel handig want na de top moeten we onze kampen met alle spullen afbreken en mee terug zeulen daar wij geen Sherpa’s daarvoor hebben. Altijd weer een pittige uitdaging maar wel leuk.
Wat deze keer ook mee moet is onze Black Diamond lichtgewicht enkeldaks tentje van 2 kg. Daar passen we maar net in en schoenen en rugzakken moeten buiten blijven. En dat op 7500m in de vrieskou. Maar hij heeft een duidelijke functie in onze strategie. Aangezien we nog steeds zeer ambitieus zijn om de berg zonder éxtra zuurstof te willen beklimmen en dat ook eigenlijk onze stijl is willen we dit kleine bivaktentje hogerop wegzetten. Hoger dan het huidige kamp 4. Dat staat eigenlijk te laag. Van en naar de top kost het je zeker 2 uur extra. De enige zeer ervaren Roemeense klimmer die het dit seizoen zonder extra zuurstof heeft gedaan heeft dik 20 uur nodig gehad! Dit terwijl onervaren klimmers met extra zuurstof met Sherpa’s nu op 12 uur zitten. Als Cas en ik er dan 2 uur van die 20 af kunnen halen komen we op 18 en dat kunnen we aan weten we uit ervaring.
Afijn voor zonsopkomst om 6.30u ontbijten we en voel je de spanning. Niet alleen tussen de klimmers maar ook de keukenboys weten dat we elkaar hooguit pas over een paar dagen terug gaan zien als alles goed verloopt. Ook nemen we afscheid van Marco. Hij wenst ons de top maar vooral een behouden terugkeer. Be carefull hè, zegt hij op zijn typische Tarzan Engels. We omhelzen elkaar en geef de groeten met een kus aan zijn Silvia waarop zijn ogen beginnen te glinsteren. Zijn vrouw, zijn grootste supporter en manager. Nog 2 bergen van 8000 meter te gaan. Dan is hij er ook helemaal klaar mee. Dan heeft hij zijn 14×8000 voltooid. Basta, finito. Hij en zijn Silvia dromen al van strandvakantie’s. We lopen het Basiskamp uit en ik voel me zenuwachtig en gespannen. Gek want dat heb ik anders nooit. Ik moet denken aan Olympiërs. Wat als ik nu de wedstrijd van mijn leven zou moeten rijden? Ik zou hem verprutsen! Ik heb vannacht ook slecht geslapen alles spookte door mijn hoofd. Het is ook zo’n gigantische berg. Hij is relatief onbekend bij het grote publiek maar doet voor geen millimeter onder voor K2, Mount Everest. Het is vanaf kamp 4 gewoon een gigantisch ding. Een dikke 1000 hoogtemeters nog. We klimmen uiterst rustig en beheerst de rotsen over naar het begin van de steile sneeuwhellingen. We klimmen ons eigen tempo en de zon staat alweer vroeg te schijnen op deze inspannende hellingen. Prachtige uitzichten en het BC wordt alweer snel kleiner. Na de eerste hellingen komt er een horizontaal graatje en bij een grote kei maak ik pauze net als anders. Maar het duurt lang voordat ik Cas zie verschijnen. Gek want zover zat hij niet achter me. Ik heb hem nog wel kleding zien uittrekken halverwege de 3e helling maar zou hij ergens anders pauze houden? Dit duurt te lang. Ik zie ook andere klimmers nu voorbijkomen die zeker later dan ons gestart zijn. Ik wordt zelfs een beetje geïrriteerd. Waar blijft hij nou. Ik wil bijna terug klimmen om te kijken waar hij uithangt. Dan zie ik een heel traag bewegende Cas aankomen. Ik herken hem aan zijn zonnepetje met flapjes om zonverbrandingen tegen te gaan. Zijn bewegingen zien er niet goed uit. Als hij bij de rots aankomt geeft hij aan helemaal leeg te zijn. Ik zeg hoe kan dat nou, het begon toch prima. Eerst geeft hij de schuld aan de warmte maar vervolgens denkt hij nog niet hersteld te zijn van de vorige klim naar 7800m en zich niet goed te voelen. Dan komt Lolo langs en vraagt hoe het gaat. Ik geef aan dat Cas zich niet goed voelt. Hij herkent dit en maant Cas aan door te zetten want na een nacht slapen kan het zomaar anders zijn. Ik probeer Cas ook op te beuren en te zeggen dat hij al halverwege is naar kamp 2. Makkelijk lullen jullie zegt hij nuchter. Hij bekijkt de helling boven ons meerdere keren alsof hij wil zeggen dat gaat me niet lukken. Ik weet niet goed wat te zeggen. Ik zie hoe Cas eruit ziet en dat hij nu geen enkele power heeft. Tegelijkertijd wil ik de waarheid niet onder ogen zien. Cas moet door. Dit kan toch niet het einde zijn? Ik vraag of het zijn rugzak is en of ik daaruit nog spullen kan overnemen. Maar daar zit het hem niet in. Ik zeg alleen deze helling nog en dan zijn we bij de graat waarna we alweer gaan afdalen naar de gletsjer waarop kamp 2 ligt. Hij reageert gelijk door te zeggen dat dit niet klopt. Achter deze helling volgen er nog twee. Hij heeft gelijk, hij weet precies hoe de route verloopt. Ik weet het echt niet. Ik probeer helder te denken. We hebben 2 opties. Of toch proberen kamp 2 te halen en er vanuit gaan dat morgen alles anders is. Of terug naar BC. Alleen of met zijn 2-en. Maar als dan blijkt dat het weer niet gaat is de expeditie voorbij. Of Cas alleen terug en dan morgenochtend radio contact, kijken hoe het gaat en als goed dan wacht ik in kamp 2 en gaan we gewoon toch een dag later als dat kan in verband met het weer. Uiteindelijk kiest Cas voor optie 1. We gaan toch proberen kamp 2 te halen. Op dit soort momenten laat Cas altijd weer zien hoe mentaal sterk hij is. Lichamelijk schreeuwt zijn lijf dat het niet gaat maar overwint zijn mentaal. Hij pakt zijn rugzak op en voetje voor voetje schuifelt hij zich een weg omhoog. De helling is niet zomaar een helling maar een ijsgeul waar je via een touw bijna loodrecht omhoog moet klimmen. Het lijkt te lukken maar na 100 meter geeft Cas aan dat het echt niet gaat. Teleurgesteld maar begrijpelijk antwoord ik wat niet kan kan niet. We weten wat we doen moeten. Afscheid nemen en hopen dat het morgen nog goed komt maar allebei weten we dat hier onze wegen scheiden. Het is tenslotte de laatste expeditie kans van dit seizoen. Ik neem nog wat spullen over, we omhelzen elkaar en bij mij lopen de tranen alweer over mijn wangen. Waarom? Wat een pech. Eerst die rug, nu dit. Is het ons niet gegund? Ach merkt Cas op: het is maar één berg joh! Ja, het is maar één berg. Maar we hebben er alles oudersweds voor over gehad, niks aan het toeval overgelaten en dan nu dit. Ik baal als een stekker. Langzaam zet ik mezelf in beweging. Meer vanuit routine dan vanuit overgave. Het dubbele is dat ik me totaal niet leeg voel. Dat maakt het ook zo moeilijk. Nog voor kamp 2 haal ik Lolo bij en vertel hem over Cas. Hij vind het erg jammer. Hij kan goed opschieten met hem en ze gaan in de toekomst nog zeker in de regio Andalusië samen te gaan klimmen. Als ik alleen in onze ruime tent lig begint mijn hoofd te malen. Alleen die berg op. Is dat leuk? En al onze plannen, hoe aan te pakken. We zouden altijd oog houden voor elkaar. Daarom durven we ook zo’n uitdaging aan te gaan. Zonder extra zuurstof de zone des doods in. Samen het leven leren kennen. Samen tot op het bot maar ook samen tot grootste hoogte.
Ik moet denken aan de top van de Cho Oyu samen in 2016, hoogtepunt 30 jaar dikke vriendschap in de bergen. Ik begin aan alles te twijfelen. Is het nog wel verantwoord alleen zonder extra zuurstof? Zal het weer wel goed genoeg zijn? Wie houd mij in de gaten mocht het mis gaan? Wie wordt mijn buddy? Ik denk gelijk aan Lolo. Alleen Lolo klimt met zuurstof. Moet ik dan ook aan de zuurstof? Ik maak een risico afweging. 12 uur onderweg of 20 uur? Met zijn 2-en klimmen of alléén. Dit is geen Mont Blanc of andere berg waar je met een heli afgeplukt kan worden. Zie het trage verhaal van de Indiër. Niemand die uiteindelijk iets deed. Zelfs zijn eigen Sherpa niet. Ik besluit te informeren bij Nurri via de radio of ik toch ook gebruik zou kunnen maken van zuurstof. En zoals ik van Nurri als BC manager gewend ben voor geld is alles te regelen. Ik heb geen onderhandelingsruimte via de radio en hij laat me een fors bedrag horen. € 2100,-. Voor 2 flessen zuurstof met masker. Ze liggen in kamp 4 en vanaf kamp 4 zelf mee te nemen naar de top en terug. Eigen verantwoordelijkheid. Of ik cash kan afrekenen in het BC. Dit gaat buiten de organisatie van SST om. Onze service Sir! Dankjewel zeg ik nog. Geen idee hoe zwaar 2 zuurstofflessen zijn. Als ik navraag blijkt dit 6 kg te zijn en de Sherpa grapt als je de fles ver genoeg open draait voel je er niks van en vlieg je naar boven. Als ik even later contact heb met mijn satelliet telefoon met Heleen snapt ze er helemaal niks van. Ze roept je bent toch fel tegenstander van kunstmatig extra zuurstof gebruik! Waar zijn je principes! Ik stamel dat het alleen klimmen zonder O2 géén optie is. Dat alles anders voor niks is geweest. Ze wijst me op het omdenken. Uiteraard is het niet voor niks geweest en concentreer je nu op 1 ding. Cirkel 1 doceert ze me. Morgen kamp 2, dat is waar je aan moet denken de rest is bijzaak. Welke keuze ik ook maak ze zal me steunen maar met extra zuurstof klimmen begrijpt ze niet. Dankzij haar stem en coaching wordt ik iets rustiger maar het blijft een mentale rollercoaster. Ik zie nu al tegen de nacht op. Mentaal maak ik mezelf gek. Ik weet hoe ik moet mediteren en mindfull moet denken maar het lukt me nu absoluut niet. De 50.000 gedachtes springen door mijn hoofd. Ik besluit de tent uit te gaan. God wat is het hier mooi en wat een avontuur ligt er wel of niet voor me. Alles is goed maar wat te doen? Ik ga langs bij de tent van Lolo. Hij ligt met het verliefde stel Gjalje Sherpa en de Londense/Spaanse jonge meid. Gjalje is de zeer sterke Sherpa werkend voor SST die ook deelnam aan de winterbeklimming op de K2.
Lolo vraagt hoe het met me gaat. Ik zeg gaat wel. Mentaal heb ik het afscheid van Cas nog niet verwerkt. Hij snapt dat, hij is tenslotte ook alleen. Ik informeer of hij nog een weer update heeft. Want de mijne is niet erg positief. Sterker nog op de topdag kans op 8 cm sneeuw! Bij het lezen de zoveelste mentale steun. De moed zakt me in de schoenen. Waarom wil ik dit nog. Waarom al die risico’s met de kans dat het allemaal mislukt. Het liefst ren ik de berg af terug naar mijn maatje Cas. Ik ben er zo klaar mee. Zoals Cas al eerder opmerkte, ergens houd het toch een keer op. Is dit het moment? Maar de weersvoorspellingen van Lolo zijn iets beter. Zijn het wel de meest actuele. Nee zegt hij, gekopieerd van gisteren. Maar morgen gaan we naar kamp 3! Afgesproken zeg ik. Terug naar mijn tent kom ik langs de Roemeense klimster waarvan ik de naam alweer vergeten ben. Zeer aardige dame maar nog niet hoger geweest dan kamp 2. Heel misschien haalt ze kamp 3. Maar geniet volop! Wat een kunst. Genieten van wat er wel is. Ze vraagt hoe het met me gaat. Niet zo goed antwoord ik eerlijk. Ze weet dat Cas is terug gegaan en begripvol antwoord ze me dat ze het begrijpt. Ik kruip de tent maar weer in en ga sneeuw smelten. Ik eet tomatensoep met een zakje noedels toegevoegd. Tenslotte maak ik een liter heet water als kruik en ga proberen te slapen. Morgen hoop ik me beter te voelen want mentaal voel ik me heel slecht.
