Wonder boven wonder heb ik goed geslapen. Veel beter dan ik had verwacht. Er is harde wind voorspeld maar tot nog toe valt het mee. Ik steek de brander aan, smelt sneeuw en begin met een smakeloos kopje thee. Dat ligt niet aan de thee want welke smaak ik ook probeer het smaakt allemaal nergens naar. Maar het is licht op de maag en dus hou ik het binnen. Deze expeditie nog geen één keer overgegeven. Dat is een unicum. Normaal verdraag ik op hoogte bijna geen eten. Blijkbaar hebben we na al die jaren toch een combi gevonden wat werkt. Als ontbijt hebben we een mix van Teff met soorten gemalen noten, melkpoeder en haver. Je hoeft niet te kauwen en de Teff zorgt voor een hele langzame maar langdurende energie afgifte. Het wordt weer een lange dag dus ik neem een iets groter portie. Dan ga ik me spullen pakken en aankleden. Precies als ik klaar ben verschijnt Lolo met de vraag hoe het met me gaat. Beter antwoord ik. Als ik de tent achter me dicht rits denk ik nog dit was de laatste keer. De volgende keer dat ik hier langs kom ben ik op de weg naar beneden. Naar de bewoonde wereld. Kathmandu, een stad met alle geneugten. Naar het heerlijke restaurant Fire & Ice, met overheerlijke salades en pizza met bier! God wat heb ik daar zin in. Maar nu die Godvergeten berg op! Het is nu of nooit. Ik ga zelfs met een masker die berg op. Droom ik? Ben ik gek geworden?
Even later loop ik in de voetsporen Lolo achterna. Snel is Lolo niet, langzamer dan Cas maar op die manier spaar ik energie voor de topdag. De rem erop is goed. Iets wat ik alleen maar slecht kan. Het is warm vandaag dus weer smeren en zoveel mogelijk bedekken. De klim naar kamp 3 is lang en steil. Vooral het laatste stuk is erg steil. Op het einde gaat Lolo steeds langzamer en besluit ik na een pauze het laatste stuk mijn eigen tempo te klimmen. Dat gaat lekker, sterker nog voor het allerlaatste stuk haal ik Josette de ervaren Zwitserse klimster met gemak in. Ze zit er helemaal doorheen. Aangekomen in kamp 3 staat onze tent er nog uitstekend bij. Ik had al tegen Lolo gezegd dat hij bij mij in de tent kon komen. Meer ruimte en met een eigen brander komt hij geen eten en water te kort. Iets wat bij de organisatie SST nogal eens het geval is. Er wordt slecht gezorgt voor de klanten die all inclusive hebben geboekt. Vaak krijgen ze niet eens ontbijt en om water moeten ze vragen. Als Lolo drie kwartier later arriveert zegt hij er helemaal doorheen te hebben gezeten dat laatste stuk. Mistig, koud en veel losse sneeuw. Hij kruipt bij me in de tent en is blij met de ruimte en mijn verzorgende taak voor de brander, het water, eten en drinken. Hij is dit duidelijk niet gewend bij de Sherpa’s. En ik ben blij met zijn aanwezigheid. Dat lijdt tenminste af. De wind neemt steeds verder toe. De voorspelling is dat deze gaat liggen. Maar de hele nacht geselt de galing wind onze tent en zijn er stoten bij van 60-70 km/h wind. Gelukkig houd de tent het goed. Maar voor de nachtrust is het minder. Ik lig in mijn donspak en Lolo lekker in zijn warme slaapzak omhoog gebracht door zijn Sherpa. Maar met zijn tweeën in de tent is ook warmer dan alleen troost ik mezelf. We slapen redelijk goed ondanks de stormachtige wind. Wat me ook weer wat moed geeft zijn de betere weersvoorspellingen. Maarten beurt me op en geeft aan dat het op de topdag niet kouder wordt dan -25 en de wind ook niet harder van 20-25km/u wind. Daarna veranderd het snel. Dit is je kans!
