Maandag 9 September:
Wilco en ik hadden een tijdje terug contact om samen nog even op pad te gaan om te gaan klimmen.
Hij was druk geweest met het roeien op de Rijn voor Team Ocean en voor mij was het een ‘bijzonder’ klimjaar in de Alpen geweest.
Zodoende hadden we allebei wel zin om even nog een berg te beklimmen.
We hadden onze focus gelegd op de Schreckhorn-Lauteraarhorn Traverse en/of de Finsteraarhorn in Berner Oberland.
Maar de week voordat we zouden gaan waren de weersvoorspelling zeer slecht in deze regio.
In Wallis zou het weer iets beter zijn met vooral dinsdag een prachtige dag.
Dus stelde ik de traverse van de Grand Combin voor.
Drie 4000ers met als hoogste top de Grand Combin de Grafeneire 4314 meter.
Wilco was meteen enthousiast dus ik boekte de Cabane du Valsorey voor ons.
Nu hopen dat de weersvoorspelling klopt.
Op maandagmiddag arriveren we in BourgSaint-Pierre, het startpunt van de hike richting de Grand Combin.
We pakken onze tassen in en eten nog even wat.
Wilco heeft stroopwafels meegenomen, een betere voorbereiding bestaat er niet!
De aanlooptijd naar de hut staat 3 tot 4 uur voor en vol goede moed gaan we op pad.
Het dal waarin de hut ligt is een heerlijk rustig en authentiek dal.
Geen massatoerisme zoals in Zermatt of Grindelwald.
Onderweg komen we in wat regenbuien terecht maar ach, we wisten dat het weer niet geweldig zou zijn vandaag.
Ook komen we een groep steenbokken van zo’n 25 dieren tegen.
Het blijft toch altijd weer bijzonder om deze dieren te zien.
Na drie uurtjes lopen komen we aan in de hut op 3037 meter en worden we verwelkomt door Berta, de huttenwaardin.
Ze is al druk bezig met de houtkachel op te stoken zodat we ons kunnen opwarmen.
Er ligt sneeuw buiten de hut dus warm is het zeker niet.
In de hut lezen we wat boeken en hangen we wat rond om onze energie te besparen.
Ook bekijken we het weer voor de volgende dag en de verwachtingen zijn top, dat moet goedkomen!
Om 19:00 uur is het avondeten en vullen we onze reserves goed aan.
Een berg beklimmen kost toch altijd een hoop energie en energie haal je uit voeding.
Rond 20:00 uur duiken we ons bed in om zoveel mogelijk te slapen.
De wekker gaat de volgende dag om 3:00 uur af.
Dinsdag 10 September:
Om 3:00 uur staan we op en kleden we ons aan.
Tijd voor het altijd zalige (not) ontbijt.
Nadat we de deur even open deden om te kijken hoe het weer was werden we niet blij.
Het waait en sneeuwt erg hard en het zicht is nog geen 50 meter.
Dat was niet voorspeld en het zijn zeker geen omstandigheden om een moeilijk te navigeren rotsgraat op te gaan!
We besluiten te wachten tot het weer beter wordt maar helaas duurde dat nog een tijd.
Gelukkig kunnen wij de tijd altijd goed vullen met praten.
Zo lossen wij in een paar uurtjes alle problematiek in de wereld op en zijn wij relatietherapeut en milieudeskundigen tegelijk.
Maar het duurt zolang dat we naar een plan B moeten gaan kijken en dat moet dan de Mont Vélan worden, een berg van 3727 meter hoog tegenover de Grand Combin.
We spreken af om om 6:30 uur op pad te gaan, wat voor weer dan ook.
Wilco gaat nog even liggen en ik blader door wat boeken.
Op de afgesproken tijd schop ik hem uit bed en verlaten we de hut.
Het moment dat we de deur uitstappen klaart het weer ineens helemaal op.
We hebben een prachtig zicht op de Mont Vélan met een ontzettend mooie zonsopgang.
Wie had dat gedacht!
Helaas was het te laat om nog aan de Grand Combin te beginnen maar de Vélan zou alles goedmaken.
We lopen behoorlijk tempo naar de Cabane du Vélan.
Deze hut ligt tegenover de hut waar we geslapen hebben.
Alleen betekent tegenover in de bergen iets anders dan bij ons vlakke land.
Eerst afdalen van 3037 meter naar zo’n 2400 meter om vervolgens weer naar 2642 meter te klimmen.
Maar we zijn gelukkig snel op de plaats van bestemming.
Aangekomen bij de hut maken we even een praatje met de huttenwaard en gaan op pad richting de berg.
De route loopt eerst een stuk over een trail en gaat vervolgens snel over op blokkenterrein.
Vanwege de kou zijn de stenen spekglad en maken we af en toe uitglijders.
We doen een paar Moonwalks waar Michael Jackson jaloers op had geweest.
Nu komen we op een ijsveld en binden we onze stijgijzers om.
Het ijsveld traverseren we van rechts naar links om boven een gladde rotspartij uit te komen en richting de Col de la Gouille te klimmen.
Onderaan de col aangekomen zien we een ladder en hoperop vaste touwen en kettingen. Daarmee kunnen we makkelijk omhoog klimmen.
Op de col aangekomen wordt het gelijk duidelijk dat de zomer nu toch echt voorbij is.
Waar de rotsgraat normaliter sneeuwvrij is ligt er nu zeker een laag van 5 centimeter verse sneeuw.
Vanaf de col gaan we rechts omhoog en beginnen we aan de Arête de la Gouille, een prachtige rotsgraat richting de top van de Mont Vélan.
Normaal gesproken is de route PD geclassificeerd maar in deze omstandigheden is dat vermoedelijk een gradatie hoger.
Vanwege de sneeuw is het af en toe lastig zoeken naar waar je handen en voeten kan plaatsen maar we klimmen in een mooi tempo gestaag omhoog.
Onder een strak blauwe hemel komen we steeds hoger en hoger totdat we op een sneeuwplateau uitkomen.
Dit is een mooi punt om even een break te houden, we hebbeen tenslotte geen haast vandaag.
Na de break moeten we nog een laatste stuk rotsgraat over en toen kwamen we aan op de sneeuwgraat, het laatste deel richting de sneeuwkoepel waar de top zich bevind.
De laatste paar meter sneeuwstampen en dan staan we op de top van de Mont Vélan op 3727 meter.
Het is geen 4000er maar wat een prachtig ding om te beklimmen, de berg heeft alles.
Rotsgraat, gletsjer, ijs, you name it.
Onder ons ligt de stad Aosta.
Om ons heen alle 4000ers van Wallis en het Mont Blanc massief.
De Gran Paradiso en Grivola in de verte.
De achterkant van de beroemde Matterhorn.
En dichtbij de reusachtige Grand Combin.
We spreken af de Combin zeker op korte termijn alsnog te gaan beklimmen.
We maken de welbekende topfoto’s en filmpjes en dalen iets af voor een volgende break.
Net onder de top zit je uit de wind, iets dat in de bergen toch wel een stuk aangenamer is.
De break houden we weer kort, er wacht ons nog een afdaling van 2100 meter terug naar het dal.
De afdaling volgt een stukje de topgraat en daarna dalen we via een steile ijs/sneeuwwand af richting de gletsjer.
Aan de rechterkant van de gletsjer zijn weinig gletsjerspleten terwijl er links erg veel zitten.
Maar ja, wij moeten links weer over de col dus beslukten we toch maar de linkerkant te nemen.
Van hogerop zagen we redelijk hoe we er doorheen konden komen en dat werkt.
Na de spletenzone kijken we om ons heen of we al in de buurt van de col zijn en dat klopt, we zijn er inderdaad vlakbij.
Een paar minuten afdalen nog en daar hangen de kettingen om ons naar de col te wijzen.
We klimmen omhoog en zijn al snel boven.
Via de andere kant dalen we af met de kettingen waar we op de heenweg gebruik van maakten en al vlug zetten we onze voeten weer op de gletsjer.
Over sneeuw en het ijs dalen we snel af want de buiken beginnen te knorren.
Halverwege vullen we onze flessen nog even met gletsjerwater.
Het flesje vullen met water was ook een symbolisch moment.
Wilco roeit volgend jaar de Pacific over met Team Ocean met de boodschap dat we zuinig en goed met ons water om moeten te gaan.
Zonder water kunnen we tenslotte niet leven.
Over het blokkenterrein lopen we terug naar de hut waar we wat spullen achter hadden gelaten.
Onderweg hadden we al besloten dat we bij de hut een soepje zouden bestellen en dat doen we direct bij aankomst.
Een soepje in de bergen smaakt altijd extra lekker.
Na de break dalen we via het prachtige dal af naar de auto waar we om 19:00 uur aankomen.
We besluiten om richting Oberwallis te gaan rijden en de volgende morgen rond Saas-Fee nog een berg te gaan beklimmen.
Alleen, bij aankomst in Stalden waar we een kamer hebben geboekt zien we op de borden dat het Saasdal afgesloten is vanwege overstromingen.
Wallis is dit jaar al diverse malen getroffen door overstromingen, geen goed teken.
Dat hadden we even niet bedacht…
Maar beide zijn we zeer tevreden met wat we hebben gedaan deze dag en besluiten we de volgende dag weg te gaan.
Wilco heeft nog wat te doen en ik heb de volgende dag mijn papadag thuis.
Dus het komt ook wel goed uit zo.
Bij de kamer hebben we snel even gedoucht en willen we nog wat gaan eten.
Helaas blijkt de keuken al gesloten te zijn.
Een biertje kunnen we gelukkig nog wel bestellen dus proosten op de geslaagde dag zit er wel in.
Terug op de kamer hebben we samen een zak chips leeg gegeten en zijn we moe maar voldaan gaan slapen.
We hebben weer gezellige dagen gehad samen en een prachtige route geklommen.
Wilco, bedankt vriend!
Op naar het volgende avontuur!
