Dag 1 ma 1 nov:
Het vertrek
We vertrekken van Schiphol om 8.00u. Ik sliep bij Sjors in A’dam Slotenvaart wat met de trein 15 min naar Schiphol is. Gisteravond heerlijk gegeten in het Broederenklooster in Zutphen met Jeffrey, Elske, Albert en Heleen.
Op Schiphol ontmoete ik Robert en samen vlogen we naar Cran Canaria. Dat was nog best ver vliegen, volgens mij dik 5 uur. Daar aangekomen bleek mijn digitale corona QR code verlopen te zijn. Het gekke was dat de QR code van Robert nog wel geldig was en dat terwijl hij op dezelfde tijd bij het zelfde bedrijf de sneltest antigeen had gedaan. Sterker nog een hele dag later was die bij hem nog steeds geldig!
Afijn, rustig blijven en eerst de medische QR code voor Spanje maar laten zien die ook verplicht was, die was in orde en toen dook ik snel achter Robert aan. Die liet zijn QR code scannen en ik zwaaide met mijn mob als bluf maar liep snel door.
Ik had ‘geluk’ ik piepte achter Robert aan en de man scande mijn mob niet, pfpfpfpfp. De digitale waanzin voorbij.
We namen de bus naar de Marina in Las Palmas waar Joost met de boot lag buiten de officiële haven zodat hij niet de 70 euro per nacht liggeld hoefde te betalen. Joost lag voor anker en met een klein opblaas bootje met motortje 2,5 PK vaarde we naar zijn prachtige boot SHVEA dufour gibsy 43,3. Een 12,9 meter lang zeiljacht, 4,5 meter breed met kajuit en 8 slaapplaatsen met een gewicht van 10 ton. Deze boot moet ons veilig naar de andere kant van de oceaan brengen zo’n 5000 km verderop. De motor voor de technici onder ons is een Yanmare 55 PK. De boot heeft één groot hoofzeil met een genoa (fok).
Ik zal de indeling boot proberen te beschrijven. Vanaf achteren stap je de boot op. Op de hoogte van het wateroppervlak heeft de boot een plateautje wat tijdens golven onder water staat maar heel handig is met zwemmen. Je komt de boot op met links en rechts 2 stuurbankjes met daarvoor 2 flinke stuurwielen van meer dan een meter doorsnede. Heel stoer. Vervolgens heb je aan de linker en rechter zijde twee flinke banken dwars op de vaarrichting waarop je ook kunt liggen. Met heel handig in het midden een tafel die je ook nog kunt uitklappen naar beide kanten.
Daarna ga je via de garage (het schuifluik) een trappetje af de kajuit binnen. Links en rechts om de hoek naar achteren bevinden zich de 2×2 persoons cabines. In de rechter mag Robert slapen en in de linker ikzelf.
Links naast een WC (die we niet gebruiken) zit het aanrecht met koelkast, fornuis en gootsteen. Daar tegenover is een grote u-vormige zithoek met een tafel in het midden met daarin het midden de sterke drankenkast😅.
Als je de keuken en de zithoek voorbij loopt kom je in een klein gangetje met weer een WC/douche die we ook niet gebruiken. Onze natuurlijke wc/douche bevind zich achter op het dek legt Joost uit. In de natuur en de zee om je achterste schoon te spoelen zonder wc papier. Onze 100% gratis duurzame eco toilet. Geen schoonmaak WC/douche nodig.
In de punt van de boot bevindt zich een groot 2 persoons bed waar de kapitein Joost slaapt (met soms zijn meissie)
En in dit gedeelte zijn er nog 2 slaap kooien links en rechts die we nu gebruiken voor opslag van golf boards, de supps en bolders.
Het eerste wat we gaan doen is inkopen voor minimaal 3 weken. Met elkaar maken we een boodschappenlijst en lopen de stad in. Vijf boodschap karren vol komen we de supermarkt uit en dik 600 euro lichter. Maar omgerekend is het nog geen 10-tje p.p per dag. Met een taxi volgeladen rijden we terug naar de boot. Alles zorgvuldig uitgezocht en min of meer alles een plek gegeven, het meeste op de bodem onder de tafel. S’avonds simpel maar lekker uit eten geweest in de sailors bar met een paar heerlijke laatste biertjes van de tap. Nog even de laatste mail weggewerkt en de out of office aangezet. Heerlijk 3 weken onbereikbaar. Het voelt als een echte (berg)expeditie hoewel het nu maar 3 weken ipv 2 tot 3 mnd weg zijn.
Dag 2: di 2 nov
Leren zeilen, je eerste boot
Vandaag nog een hele nacht van 8 uur gemaakt. Om 9.00u gaat de winkel open om nog een extra gastank te kopen. Het systeem wat wij aan boord hadden konden ze hier niet vullen dus hebben we een extra campinggas fles met drukventiel gekocht. Toen was het tijd om wat extra visspullen te kopen en bij een professionele viswinkel hebben we o.a een hele zware dikke lijn van 100 meter gekocht en een iets dunnere van 270 meter. Daarbij 2 hele dikke gekleurde gedrochten wat vissen moeten voorstellen waar enorme haken in verborgen zitten. Met één van de twee kun je wel een beest van 2 meter vangen als die dikke lijn het dan tenminste houd. We zijn heel benieuwd. Na nog even de tank met diesel olie te hebben opgevuld zijn we klaar voor vertrek. We varen de prachtige en grote haven uit. Er liggen hier wel 200 grote tot zeer grote zeilboten en catemarans die mee gaan doen aan de ARC. (Atlantic Race Crossing). Joost had al even contact gemaakt met de organisatie en inschrijfgeld alleen al was 3000,- euro. Tja, als je een zeilboot kunt betalen dan kun je dit ook wel missen denken ze vast. Wij gaan gelukkig op ons eigen tempo op eigen avontuur.
We maken nog wat film opnames want het bijzondere is toch wel dat Joost een jaar geleden nog nooit gezeild had. En juist daarover wil hij een docu maken. Hij wil laten zien en inspireren dat dit dus ook kan. Hij kocht zijn zeilboot in crises tijd vlak voor corona uitbrak. Turkije kampte met een flinke inflatie w.b.t de Turkse lira. En wat ook handig was was dat de vriendin (inmiddels zijn prachtige vrouw) Hasret internationaal fiscalist was en van Turkse kom af. Zo werd de 2e hands zeilboot mogelijk en wist Joost ook dat hij zijn zeiljacht ook eventueel na zijn zeilavontu(ren)ur gewoon weer door zou kunnen verkopen. En als Joost wat in zijn hoofd heeft moet het heel gek lopen wil het niet gaan zoals hij droomde. En het mooie is dat tijdens de corona crises hij heeft leren zeilen, eerst tussen al de eilanden in de Middelandse zee, daarna naar Tunesië en door naar Spanje en de beruchte straat van Gibraltar. Tijdens de corona crises was er weinig werk maar wel gratis compensaties voor hem en zijn film en video productie bedrijf. Later vloog hij af en toe voor hele goede klanten op- en neer om een grote klus te doen zodat hij weer even vooruit kon. En wat hij nooit had verwacht was dat hij meer geld overhield dan eruit ging.
Afijn, we voeren weg van Cran Canaria richting Tenerife. Daar was ik ooit geweest om samen met Heleen de El Teide (3750m) te beklimmen. Maar er min of meer om heen zeilen geeft je toch beter een gevoel hoe groot het eiland eigenlijk is. Uren zeilen heb je nodig om langs dit eiland te zeilen. Pas diep in de nacht laten we Tenerife achter ons. En pas in de ochtend bij zons opkomst zie je La Palma liggen. We willen hier graag langs om de eruptie van de actieve vulkaan te zien die al weken in het nieuws is. Het eiland wordt groter door de lavastromen. Vooral Robert is hier helemaal gek van in positieve zin. Oudheid, ruimte en natuur boeit hem tot in zijn kern.
Zodra we op de open zee zijn gooien we de big fishing lines uit. Ik ben vrij sceptisch want al zeilend een paar maanden terug zeilde ik met Toine Heijmans en zijn zeilboot van Amsterdam IJburg naar Terschelling. Daar probeerde we ook al zeilend te vissen maar met nul resultaat. Maar wat schept mijn verbazing we hebben binnen de kortste keren beet! We vangen een prachtige tonijn, nog geen kanjer maar wel een hele prachtige als apperative in de namiddag om Shushi van te maken. Robert haalt hem binnen en maakt hem als een prof schoon. Enkele minuten later liggen er prachtige diep donkerrood gekleurde stukjes vis op een bordje. Met een beetje citroensap laten we ze optimaal smaken. This is life in real nature men!
Bij vertrek uit de haven hebben we een grote pasta maaltijd gemaakt waar we 2 dagen van kunnen eten. Als het donker is en ik al even aan het roer heb gezeten en gecoacht door Joost komt Robert met een bakje Pasta aan. Na de maaltijd nemen we nog een biertje om de dag af te sluiten en te vieren, not ‘so far so good’ , but PERFECT!
In de avond gaat Joost effe liggen, Robert stuurt en ik staart naar de sterren en laat de rust op me inwerken. Ik voel dat ik in verbinding sta met whole magic universe. Dezelfde kosmische energie die ik ervaar in de bergen en steeds sterker hoe hoger je letterlijk klimt. Alsof de verstoring van ruis en ‘vervuilde’ energie exponentieel afneemt met de hoogte of afstand van de drukte.
Even later zet ik een luisterboek op. We hebben met zijn 3-en veel te veel boeken om te lezen en podcasts te luisteren. Maar hoe gaaf is het dat we samen deze boeken/podcasts kunnen delen en bepraten. We nemen elkaar mee in onze favoriete onderwerpen en filosofische kijk op het leven. Wat is echt belangrijk, wat doet er echt toe, waar wordt je echt blij van en waar ben je dankbaar voor.
Dag 3: wo 3 nov
Guardia Civil
Ik ga voor middennacht liggen, Joost neemt het over van Robert en om 01:45 am neem ik het over van Joost. Om 0.5:00 am wek ik Robert weer en neem over. We proberen shifts van ongeveer 3 uur om en om te maken zodat je toch zo’n 6 uur per nacht maakt. Ik slaap tot 8:00 am en dan is de zon al op. We koersen recht op La Palma af. Het is fantastisch wakker worden, heerlijk termperatuurtje, korte broek, no shirt. Eerst pissen vanaf achterop het dek met zicht op the great wide ocean. We ontbijten met een heerlijk gebakken eitje en een heerlijke handgemaakte expresso koffie. Als we bij La Palma aankomen gaan we onderlangs, helaas op de motor omdat we pal tegen de wind in gaan. De actieve vulkaan bevind zich ook aan de andere kant van het eiland. Het eiland zit er niet erg mooi uit. Zwart tot zeer donker gesteente meest oude lava met hier en daar een zwart randje. Heel veel met plastic folie gespannen kassen vol met bananen. En zeer steile rotsen. Best een groot eiland. En de berg dan wel oude lava toppen torenen best hoog boven de zee. Na de ronding moeten we helaas op de motor blijven varen, zo’n 2000 toeren om tegen de wind en stroming in te varen. Dan zien we de eerste donkere rook pluimen achter een bergrug van zeer oude vulkaan. We zien ook een vuurtoren waarachter een haven ligt waar ook de vulkaan lava tot in de zee stroomt. De rookpluimen worden steeds beter zichtbaar en we zien zelfs de zwarte lava die de zee in stroomt waar nog de rook en stoom vanaf komt. Het is al de hele tijd bewolkt zolang we naar dit eiland varen en het is ook wel duidelijk hoe en waar dat van komt. De enorme stoom en rookpluimen veroorzaken al weken zwarte, grijze bewolking. Dat maakt het eiland er ook niet mooier op. Gelukkig breekt er een klein zonnetje door die op de steile hellingen schijnt en dan ziet het er ineens een stuk vriendelijker uit. Hoe meer we dichterbij komen hoe indrukwekkender het wordt. Terwijl ik stuur staan Joost en vooral Robert als kleine jongens met hun filmcamera’s en fototoestellen opnames te maken. Joost waarschuwt me dat ik niet te dicht langs de lava moet varen. Ik hou de diepte in de gaten maar het blijft 40 meter diep. Even terug was het nog zoveel dat de diepte meter het niet eens aan geeft Kun je nagaan hoeveel gestolde lava er in de zee is gestroomd alvorens het boven de zeespiegel uit komt. Het is indrukwekkend. Als je de kleine huisjes op de helling ziet staan en dan de enorme lava stromen die van heel hoog over de hellingen naar beneden stroomt zie je hoe machtig moeder natuur is. Ik hoop niet dat er mensen op de stranden waren want je werd ingesloten via twee kanten en de snelheid waarmee het naar beneden stoomde kon je je zeker niet meer uit de voeten maken. We zijn tot vlak voor langs de lava stromen langs gevaren en zijn bijna bij de haven. Daar willen we nog even bij tanken en dan gaat het echt linea recta richting de Caribbean. Als Joost via de radio de haven meester oproept om toestemming te verkrijgen de haven binnen te varen krijgen we de melding dat we moeten wachten totdat er een motor boot eerst de haven uitvaart. Wel een beetje vreemd want er is ruimte genoeg. Maar we zetten de motor stationair en wachten af. Dan komt er plots een grote snelle brute boot van de Guardia Civil aangevaren. Ze komen recht op ons af. We kijken elkaar aan en Joost zegt nog: we hebben niks verkeerd gedaan! Maar dan blijkt dat we minimaal 2 mijl uit de kust hadden moeten blijven en het verboden is zo dicht langs de lava te varen. Eigenlijk wel logisch maar ja. En waarom we niet geluisterd hebben via de radio/marifoon. Dat is eenvoudig, we hadden hem op een ander kanaal staan namelijk die van de frequentie van de haven. De mannen op het veel hogere dek maken een intimiderende indruk. Ze zijn ook nog gemaskerd met mondkapjes wat het extra geheimzinnig maakt. Dan komt er een kleine snelle opblaasboot met 2 man Guardia Civil naar ons toe. We moeten onze paspoorten en bootpapieren inleveren. Ze maken foto’s en checken de papieren. Uiteindelijk is alles in orde en loopt het met een sisser af. We moeten alsnog 2 mijl uit de kust varen alvorens we de haven in mogen om te tanken. Als we even later tegen de golven zijn ingevaren vragen we via de radio alsnog om toestemming om de haven in te mogen. We krijgen toestemming en zodra we de haven inkomen staat er een lokale filmploeg klaar voor commentaar. Joost schuift mij naar voren terwijl hij en Robert de boot aftanken. De boot zit al helemaal onder het zwarte stof en zand van de vulkaan maar hier bij het pompstation lijkt het wel een kolenmijn. Er ligt overal een dikke zwarte vieze laag stof en zand. We doen het item voor TV, waar we vandaag komen, waar we heen gaan, waarom we aangehouden werden en of we het niet wisten etc. We worden vriendelijk bedankt voor de content en varen met een inmiddels vieze zwarte boot weg de oceaan op. In de richting van Kaap Verdië. We zullen Kaap Verdië niet aan doen zoals de ARC zeilers wel zullen doen maar zullen onze koers tzt verleggen en varen door. Zodra we wegvaren begint het te schemeren en het wordt snel donker. Maar wat een geluk. Doordat we wegvaren krijgen we een veel beter uitzicht op de bovenkant van de vulkaan. We kijken letterlijk tegen de vuur spuwende krater. En omdat het inmiddels donker is zien we nu waar we van droomde en voor kwamen. Namelijk de vuurrode indrukwekkende lavastromen die gigantisch zijn. Ook zien we nu de vulkaan telkens vuurspuwen 200, 300, 400 meter de hoogte in. Waanzinnig wat een oerkrachten komen er uit het binnenste van moeder aarde. En de knalrode kleur van het gloed hete plasma is ongekend. Telkens roept een van ons, wauw, moet je zien, te gek, bizar, onkend, wat een spectakel. En ondertussen zeilen we nu wel puur op de wind met een snelheid van zo’n 6 tot 7 knopen (x 1.8 = km/u)
En ons avondtje life TV duurt voort en kan niet meer stuk. Hiervoor zijn we gekomen en hebben we een stukje omgevaren. Er is geen (zeil)boot te bekennen en het voelt echt of we nu de Atlantische oceaan aan het oversteken zijn. Ik ga als eerste naar bed. Robert begint als eerste te sturen en wacht te lopen, en Joost zou daarna overnemen en ik zou de laatste shift voor mijn rekening nemen. Maar zoals dat gaat met een avontuur heeft de nacht iets anders voor ons in petto.
Dag 4: donderdag 4 nov
Vulkaan en lava zand
De nacht begint met een lekker windje maar al snel neemt deze af en de zeilen beginnen enorm te klapperen. Ik hoor zelfs de motor starten. Later hoor ik dat Joost Robert komt helpen. Het is nu niet meer de bedoeling om de motor te gebruiken, geen wind is geen wind. Helaas pindakaas. Maar dan is het extra lastig om de boot op koers te houden, de boot wordt snel de speelbal van de wind. Maar het lukt Joost als inmiddels ervaren zeiler om de genova (grote fok) wat te halveren net als het grootzeil en toch zo de boot zonder motor op koers te houden. Pas om 04.00u komt Joost mij wakker maken om de shift te ruilen. Gelukkig waait het weer een beetje. Ik heb me een beetje warm aangekleed want als je zo stil zit in de nacht krijg je het best fris. Maar ik krijg hier al snel spijt van want Joost vraagt of ik het grootzeil er weer vol bij wil zetten, dat betekend heisen en eerst met de hand, daarna met een slinger en dat is zwaar werk. Het zweet breekt me uit en dan moet de genova nog. Daarna gaat Joost lekker slapen en vaar ik de boot door de laatste nachtelijke uren. Het is prachtig, ik zie het kleine steelpannetje boven me en ik probeer er koers op de houden. (Later blijkt dit Oreon te zijn 😅) Maar met deze snelheid en de golven van achteren deint het schip heen en weer. Je kunt het stuurwiel eenvoudig weg niet in één stand zetten. Ik vaar toch maar voor het grootste deel op de kompas koers 220/240 graden. Ook als ik de stuurcomputer aan zet zie ik hoe hard deze moet werken en corrigeren. Gelukkig het ligt dus niet aan mijn stuurmanskunsten. Ik merk wel dat je door zelf te sturen veel meer feeling krijgt met de boot, de golven en de sterren. Zo stuur ik een tijdje en als de wind minder wordt tegen zonsopkomst zet ik hem op de stuurcomputer en ga op de bank liggen achter het stuurwiel. Heerlijk deinend onder een dekentje. Om 8.00u komt Robert zijn hut uit en op het dek wisselen we ervaringen uit. Robert verteld dat hij het best spannend vond vannacht toen het windstil werd en de zeilen zo begonnen te klapperen. Mooi dat je zo allemaal je eigen ervaringen in die paar uurtjes alleen in de nacht hebt. Even later zet Robert een heerlijk vers bakkie expresso koffie met de zon alweer aan de horizon kan de dag al niet meer stuk. Wat een leven, ik heb nu al het gevoel enorm veel en ver te hebben gezeild. Nachten lang. En toch als ik op mijn Garmin Inreach kijk naar de afgelegde afstand en de afstand die we nog hebben te gaan zijn we echt pas net begonnen. Wat een reis gaat dit worden!
Als Joost ook wakker is geworden besluiten we eerst de boot maar eens af te spoelen, met emmers water en doekjes. Ook de zonnepanelen moeten schoon. Daar zijn we afhankelijk van. Met slechts 2 grote zonnepanelen houden we de koelkast gaande, de verlichting, de muziek, de stuurcomputer, radio’s, navigatie en onze mobiels. Na de grote schoonmaak van al het zwarte stof en zand maken we een heerlijk ontbijtje met melk, yoghurt, noten, appel, banaan en een heerlijk kopje Turkse thee van Joost. De wind is zeer mild, we varen 3 knopen maar het goede nieuws is dat aan het einde van de dag er een forse wind aankomt die aanhoud komende dagen. Let’s pray!
Dag 5: vrijdag 5 nov
Free diven
De dag begon met de vislijnen onder de boot loshalen. Die waren er onder gekomen omdat we in de nacht de genoa moesten inhalen omdat de zeilen enorm begonnen te klapperen. Daarbij had Robert de motor gestart en een rondje gemaakt met de boot terwijl de vislijnen nog uithingen. Die hadden we laten hangen. En het zou niet de laatste keer zijn 😭.
Robert zet zijn snorkel op en trekt de free dive zwemflippers aan. Deze zijn extreem lang. Zowel Robert als Joost hebben in het verleden een cursus freediven gedaan. Ze hadden mij geïnspireerd om het ook te doen. De kunst is om zo rustig mogelijk op één ademteug zo lang mogelijk onder water te zijn. Je kunt dan zonder dat je het onder waterleven verstoord maximaal genieten. Één zijn met de vissen en de wonderschone onderwater wereld. Eigenlijk is het mindfull duiken. Controle over je geest en zo zo efficiënt mogelijk omgaan met de zuurstof die je hebt. Robert duikt onder de boot en na 2x duiken heeft hij de 2 lijnen los. De dikke vislijn voor hele grote vissen en een dunnere. Joost en ik duiken ook nog even lekker het water in als Robert weer op de boot is geklommen. Wat een maf idee. We zwemmen hier midden in de Allantische oceaan. Met een immense diepte van meerdere kilometers. Heel even denk ik aan haaien en walvissen maar zet die gedachte maar weer snel uit mijn hoofd. Het komt goed uit dit klusje want het is min of meer windstil. Gelukkig is er toch nog net wat wind zodat we vooruit komen met de boot en even later steeds sneller. Het kunstaas van de lijnen is trouwens flink aangevreten. Vooral de grote kunstvis. Met zijn 2 immense haken met daarom heen in het roze allemaal franjes met aan soort van kop met ogen. Maar van de franjes is niet veel meer over. We besluiten voortaan om alleen overdag te vissen want s’nachts houd niemand het in de gaten. Ondanks de 2 RVS mokken die we als alarmbellen hebben opgehangen aan de vislijn. Even later vangen we per ongeluk zelfs een grote meeuw. Gelukkig is ie alleen en zit de megahaak door de snavel heen. Robert haal de haak vakkundig uit de snavel en geeft het dier zijn vrijheid weer terug.
De rest van de dag wordt het steeds bewolkter maar gaat de snelheid ook omhoog. We gaan voor het eerst over de 10 knopen!!!!
In de avond maak ik heerlijke macaroni met gehakt die nodig op moest.
Dag 6: zaterdag 6 nov
Navigeren en koers houden
Dat was een zware nacht. Ik begon met de eerste shift om 19.30u en eindigde met de laatste shift om 08.00u toen de zon alweer even boven de horizon uit was. Ik zat de uren en minuten wel af te tellen. Het was zwaar sturen geweest. Je moet niet denken dat je het stuur eenvoudig in 1 stand kunt zetten. Je moet voortdurend bijsturen d.w.z de grote golven komen continue van achteren en tillen je op en zetten de boot weg. Je loeft de boot dus op en de golven zetten hem weer weg naar de lijzijde. En vooral het oploeven kost veel kracht aan het grote ronde stuur. En daarbij sta je rechtop maar moet wel continue met de deining meebewegen. En als je het staan zat bent kun je gaan zitten op een bankje maar omdat de boot scheef hangt en continu op- en neer gaat zit het ook niet echt heel comfortabel. Van de ene bil op de andere bil en van het ene puntje op de bank naar de andere. Gelukkig zijn er 2 grote stuurwielen naast elkaar. Eén aan bakboord (links) en één aan stuurboord (rechts). Zodat je daarmee ook nog kunt afwisselen. Maar omdat de boot zo schuin hangt bij harde wind zit je of heel diep of je staat heel hoog waardoor je jezelf erg goed moet vast houden. In de nacht zitten we voor de veiligheid vast aan een lijn voor het geval je over boord slaat. Om koers te houden zit er in het midden een grote kompas. Vanuit de verschillende hoeken kun je op het kompas kijken maar als het bewolkt is en je dus koers moet houden op het kompas wordt je er tureluurs van. Want doordat de boot zo danst en van links naar rechts gaat staat de naald van de kompas ook nooit stil. Je kunt ook precies in het midden van de stuurwielen gaan staan. Dan heb je perfect zicht op het kompas maar moet je de twee stuurwielen met twee handen links en rechts bedienen. Je kunt dan de kracht wel mooi verdelen. Een ding is zeker, je krijgt er sterke armen en schouders van.
Gelukkig komt Joost zijn hut uit en is het weer de beurt aan hem. Even later is Robert er ook en maakt hij ontbijt. Vandaag heerlijke melk met honing, havermout, appel, banaan, dadel, noten. Genieten nu alles nog volop aanwezig zit. Nog géén vitamine pillen nodig.
Het weer is bewolkt zoals voorspelt maar daardoor staat er een flink windje van 15 tot 17 knopen waardoor we af en toe harder dan 10 knopen varen. Dat is echt kicken. Het water spuit links, rechts, achter en onder de boot uit en je voelt hoe deze op de golven surft. Een boot van 10 ton! Zeker in de nacht is het een specktakel. Zo in het pikkendonder met af en toe een ster tussen de wolken door. Het geluid van de zee, de boot en dan het witte schuim dat vaak licht gevend groen opkleurd door de algbeestjes. Heel vet!
We hebben gisteren zo’n 250 km gevaren en dat terwijl we gisterochtend nog in alle rust de vislijnen onder de boot hebben losgehaald en het in de ochtend niet echt waaide.
Ook vandaag gaat het lekker, benieuwd of alles goed blijft gaan en wat een afstand we vandaag kunnen bijschrijven.
Dag 7: Zondag 7 nov
Première 49 summits
Een prachtige zonnige dag. We beginnen met de vislijnen uit te gooien en binnen de kortste keren hebben we weer een stormvogel aan de haak! Robert haalt hem er weer vakkundig vanaf. ‘S middags bakt Robert weer een heerlijk eitje. De koelkast doet het goed maar de verse producten beginnen nu wel te bederven. Vanavond de laatste keer gehakt en de wortelen moeten op. Ik probeer nog met de werphengel wat voorop de boot te vangen maar helaas. Dan ga ik een uur lang op de voorste punt van de bootzitten met de voeten op het anker. Dit heet de preekstoel in zeiltermen.
In de middag ga ik met een biertje op de omgekeerde opblaasboot voorop het dek liggen duten. Ik verbrand een beetje maar dat is nodig om een zo’n gebruind laagje te krijgen zodat ik niet meer hoef te smeren. Ik haat dat! Vanavond is er in Nederland de première van onze film 49 Summits. Het is erg jammer dat ik er niet bij kan zijn maar dat was een keuze. Je bent avonturier of niet. Wel gaan Heleen, Heidi en Kirstie en andere vriendinnen en vriendinnen. En de filmmakers uiteraard Sjors en Duc. Ook Claudia die de PR doet is erbij. Helaas krijg ik niet veel mee want onze communicatie op zee is beperkt met een Garmin Inreach die sms kan versturen en ontvangen van 160 karakters per bericht.
Toch ontvang ik de nodige zeer positieve reacties zoals prachtige beelden, magnifiek geluid en wat een jonge bekkies nog en hoe mooi om jullie vriendschap tussen Cas en mij te zien. Hoe blij we worden van eenvoudige dingen hoe ouder we worden😅. We zijn nog bezig om de film voor het grotere publiek mogelijk te maken. Het zij via een streaming dienst Netflix, National Geographic, 2 Doc, Disney. Maar iedereen kan ons helpen een roadshow door Nederland mogelijk te maken. Neem contact op, leg contact met je lokale theater/ filmhuis en wij faciliteren de rest.
Dag 8: Maandag 8 nov
De eerste reparatie
Zwaar nachtje, ik begon om 21.00u tot 00.00u. Joost zou overnemen en had gelukkig zelf de wekker gezet. Ik moest echt aan het stuur blijven want de boordaccu was leeg dus de stuurcomputer deed het niet. Zodra je dan het stuurwiel loslaat en je de kajuit in loopt veranderd de boot van koers. Ook al als je het stuur vastzet.
Wat heel mooi is is de prachtige heldere sterrenhemel aan het begin van de nacht en de lichtgevende algen of zijn het kwallen? Prachtig lichtgevend groen langs de zijkant van de boot. De wonderen van de natuur.
Afijn Joost kwam stipt om 00.00u en gelukkig maar want ik moest moeite doen om geconcentreerd te blijven om op koers te blijven.
Af en toe ging de boot goed schuin maar gelukkig konden de mannen door hun vermoeidheid goed slapen. Ik dook gelijk mijn bed in maar gelijk slapen lukt dan weer niet met al dat geschommel. En om 6.00u mocht ik de shift weer overnemen van Robert. Gelukkig beginnen we te wennen aan het ritme want voor 6.00u was ik alweer min of meer wakker. Inmiddels waaide het niet meer zo hard dat is aan 1 kant jammer maar aan de andere kant kun je wat rustiger zitten en sturen. De zon komt pas rond 7.30u op en als het zo bewolkt is als vandaag zie je de zon pas boven de wolken om 8.00u. Rond 8.45u ben ik het sturen wel weer zat. Je denkt dan ik ga zo even slaap inhalen maar dat gevoel is weg zodra we met elkaar lekker ouwehoeren. We hebben het over van alles en nog wat (misschien vertel ik dat later nog eens😅)
Als Robert voorop het dek wat touwen opbind ziet hij een grote moer liggen, ik denk M24. We kijken naar de mast. Waar kan die vandaan komen? Al snel zien we dat het de moer is van een lange bout die de giek op zijn plek moet houden in een scharnier aan de mast. We halen wat gereedschap en proberen de bout terug te slaan wat niet lukt. Dan zetten we de motor aan, draaien de boot met de kop in de wind en laten het hoofdzeil neer. We zetten de stuur computer aan want met de zonnepanelen laad de accu inmiddels weer op. Met zijn 3-en bedenken we een oplossing. Door de druk van de giek te halen proberen we de pen terug te krijgen. Maar dat lukt niet. De bout zit vast op het schroefdraad. We spuiten er wat WD40 op en met vereende krachten lukt het ons dan uiteindelijk toch de bout terug te krijgen. We zetten de moer met ring terug en draaien het zaakje aan. Eerst zelfs te vast en dan ontdekken we dat er nog een borgpennetje doorheen moet waardoor de moer er niet af kan lopen. Die heeft er waarschijnlijk ook niet opgezeten.
Trots dat we de eerste reparatie hebben kunnen oplossen. Joost verteld wat er nog meer kapot kan gaan allemaal. En belangrijker nog hoe je dat dan zou kunnen oplossen. Zoals het roer kapot, watermaker kapot, gat in de boot, droogpomp kapot, etc, etc. In theorie klinkt het altijd mooi maar ga een gat in de romp maar eens dichten op volle zee!
Daarna eten we ons ontbijt, havermout met banaan, appel, noten en kaneel. Super lekker. We wisselen het af met yoghurt.
We varen nog steeds richting de Kaap Verdische eilanden, nog zo’n 400 km.
Dag 9: dinsdag 9 nov
Planning: 21 dagen
Een rustige nacht, toen ik om 01.00u aan de beurt was om te sturen werd de wind steeds minder en om 01.45u gingen we nog 2 knopen en besloot ik de motor erbij te zetten. Liever varen we zonder motor. Maar er zijn ook wat voordelen te behalen. Met de motor erbij creër je ook weer wat wind en laden de accu’s bij en dus kan de stuurcomputer ook weer aangezet worden. En wordt er ook weer automatisch heet water gemaakt. Ook wel lekker voor de afwas. En last but not least door wat liter diesel te verbruiken worden we lichter en gaan we ook sneller🤭. Al met al gaan we met de motor 4,5 tot 5 knopen ruim 2x zo snel. Qua tijdschema proberen we toch in 21 dagen naar de overkant te komen. Benieuwd of dat gaat lukken.
Onze koers kan nog niet in een rechte lijn naar St Lucia worden verlegd want dan komen we na Kaap Verdië in een windluwte. Nog even en dan passeren we de Kaap Verdië eilanden en kunnen we koers verleggen en krijgen we de wind (hopelijk) echt in de zeilen.
Na mij nam Joost het over en keken we samen nog naar de soort lichtgevende witte kwalen onder water achter de boot. We weten nog steeds niet wat het precies is maar ja we hebben ook geen internet om het even op te zoeken. Je kon ze alleen zien met de koplamp van Joost. Met te veel licht zag je niks en met wat minder licht kon je door het water heen kijken.
Ik had uitgeslapen tot 10.30u! En toen ik weer aan het sturen was kwam Robert in eens met een vliegende vis aan die dood op het dek lag. Wat een geweldig beest. Hij had zijn vleugels nog opengespreid. Hij was nog best groot. Zo’n 20 cm lang en 4 dik. We wilden hem opeten maar bedachten dat we hem ook als aas konden gebruiken. Dat deden we. Maar na een uurtje vissen was de vliegende vis 🐟 opgegeten maar geen monster aan de haak helaas.
Wat we vannacht ook nog mee maakte was dat er plots een klein zwart vogeltjes aan boord in de kajuit zat. Hoe bijzonder! We hadden geen idee hoe hij er gekomen was zo midden op de oceaan. Toch waarschijnlijk gewoon in het donker naar binnen gevlogen. We zetten hem bij ons op het dek waar die bij kon komen want we dachten dat ie uitgeput was. Met een klein schaaltje water en een zout tukkie had ie ook nog wat te eten maar het vogeltje raakte het niet aan. Geen idee wat voor een soort vogeltje
Hij leek een beetje op een merel maar het had een kromme bek.
De zon was al onder we zouden net wat gaan koken toen we plots wel beet hadden. Maar we moesten niet te vroeg juichen want de vissen ontsnapte talloze keren omdat we met de boot zo’n snelheid hielden. Maar dit keer gooide Joost de boot gelijk in de wind en hielden we de vis aan de lijn. Maar hij was nog niet in de boot of hij vloog er alsnog af. Maar gelukkig hielden we hem in de boot. We hadden een pracht waarschijnlijk Dorado gevangen van een centimeter of 70/80. Robert vertelde dat hij wel 2 meter kon worden. Maar dit was een perfecte maat voor ons avondeten. Robert maakte de vis weer vakkundig schoon. Dat was een koud kunstje voor hem. Hij pluisde ook zijn darmen nog even na en haalde daar een langwerpig diepzee visje uit van 8 cm met een snoekbek en een heel klein schelvisje van 3 cm. Heel tof om te zien!!! Niet veel later had Robert al een bordje met heerlijke stukjes vis en citroen erop liggen. We lieten de delecatesse sushi ons heerlijk smaken. Daarna maakte Robert nog een heerlijk stoofpotje vis, curry, rijst, bloemkool met ei, knoflook en paprika. Dat was echt smullen. Verse kan niet!
Dag 10: woensdag 10 nov
Wonderen der natuur
Een rustige nacht met zo’n 4 knopen snelheid voor de wind, golven in de rug. Gelukkig was het weer een heldere nacht met prachtige sterren. Recht boven de boot lijkt de kleine beer of het kleine steelpannetje te staan maar het is een ander sterrenbeeld maar we weten niet welke. Ook achter de boot zie ik de grote steelpan of te wel de grote beer. Als ik de 2 sterren doortrek van de pan weet ik waar het noorden ligt.
Vanochtend lekker de zon, het wordt een warme dag. Robert gooit een dik touw uit om even achter de boot te hangen. Even een beetje lichaams beweging. Dan nog met een surfboard maar daarop komen lukt niet echt, daarvoor is de snelheid te laag. Een prettige bijkomstigheid is dat je gelijk heerlijk je grote behoefte kan doen zo hangend aan het touw ontspannen in het water 🤭
Later op de dag ben ik aan het roer en liggen Joost en Robert even een powernap te doen. Ik luister naar een luisterboek van Dr Joe Dispenza: Becoming Supernatural. Het gaat over de oneindige intelligentie in het kwantum elektromagnetisch veld met de oneindige mogelijkheden. Wat daar voor nodig is om dromen in welke vorm dan ook uit te laten komen is die droom opschrijven met de intentie en verlangens. Stap 2 is dan de emotie daarvan te beleven. Vaak dmv meditatie. Super interessant en leerzaam en net zo mindblowing als zijn nieuwste boek: Jij bent de placebo!
Als ik onze RVS drinkbekers die als dobber verklikker werkt hoor rinkelen trek ik direct aan onze dikke vislijn. Ik voel dat er een kanjer van een vis aanzit. Ik hou de druk op de lijn, roep Robert en Joost. Terwijl Joost de boot in de wind stuurt zodat de snelheid eruit gaat helpt Robert mij met de vis en de lijn binnen te halen. Als ik de vis vlak bij de boot ⛵ heb neemt Robert het over en wil de vis moe laten worden. Het is een ongekend pracht mega groot exemplaar. Hij heeft werkelijk de mooiste kleuren die je je kan voorstellen. Groen, blauw, geel, rood. De meest opvallende zijn groen, blauw en geel. Ik noem het een paradijs vis. Vroeger had ik zulke exotische vissen in mijn tropisch aqaurium. Zulke vissen zie je alleen bij National Geographic op TV of Discovery. Maar nu zijn we live getuige van de wonderschone oneindige pracht en wonderen van moeder natuur. Ik kan het nauwelijks bevatten wat er aan de haak zit. Ik dacht eerst aan de kleuren te zien dat het plastic afval moest zijn wat we hadden opgevist. Maar het bleek een echte reuze vis. Joost roept een Mahi? Robert roept: mannetje. Maar als we hem aan boord willen halen geeft de sterke vis al zijn power en met de wilde bewegingen kost het Robert bijna zijn vingers als de nylon draad rond zijn handen en vingers snaar straks staat. Robert laat de vis weer lopen en dan met een reuze sprong boven het water uit slaat hij zichzelf los. De aandacht gaat eerst naar de afgeknelde vingers van Robert en daarna pas na de verloren kanjer van een vis. Gelukkig geen bloed in de handen van Robert maar wel flinke striemen van het afknellen. We balen enerzijds dat we de prachtige monsterlijke vis niet aan boord hebben gekregen maar anderzijds was hij eigenlijk te mooi.
We zijn enorm blij verrast, een dikke 1200 km uit de kust en dan kom je de diepzee wonderen van de natuur tegen. De zee lijkt als deze rustig is eentonig maar schijn bedriegt want je hebt geen idee wat zich onder het oppervlakte bevindt. Het is hier maar liefst 5000 meter diep, hoger dan de hoogste berg van West-Europa. En als mensen weten we iets van het dierenleven bovenwater maar nog geen 10% wat zich werkelijk allemaal onderwater bevindt. Zeker niet in de diepzee.
We zijn nog niet goed en wel bijgekomen van de paradijs vis of Joost roept: dolfijnen! En even later zie ik inderdaad een kleine schol dolfijnen harmonieus langs de boot komen. Ze spelen. En Robert besluit direct achter de boot in het water te springen met het dikke touw. Maar weg zijn de dolfijnen. Zouden ze geschonken zijn van Robert? Of gewoon pech? Dat zullen we nooit te weten komen. Ze zijn nieuwsgierig genoeg dus we gaan vast en zeker meer dolfijnen tegenkomen volgens Joost.
Om deze indrukwekkende dag te vieren proosten we met een speciaal Corona biertje en Iberico Spaanse ham in stijl. Wat een luxe met elkaar🤭🐟🙏🏼⛵
Dag 11: donderdag 11 nov
Totale verrassing
Als ik uit mezelf wakker wordt rond 2.30u kijk ik door mijn ovale cabine venster boven mij en zie ik Orion met oneindig veel andere sterren aan het pikzwarte firmament.
Als de ochtend daar is zijn we alle drie weer ontwaakt en is het verrukkelijk om de dag altijd zo relaxed te beginnen. Het zou een bijzondere dag worden. Robert heeft me op Schiphol al verteld dat zijn meissie weer zwanger is. Hij verwacht een dochter in April. Zijn 2e kind van zijn mooie Guatamalinese vrouw Lucia. Met zijn 1e vrouw Lidewy heeft hij ook nog een zoon en een dochter.
Terwijl wij op de grote oceaan aan het zeilen zijn gaat Lucia thuis voor het routine onderzoek en de echo naar het ziekenhuis. En wat blijkt, het is geen meisje maar een jongen! Via de Garmin Inreach waarmee we alleen kunnen sms-en via een satelliet komt het nieuws binnen en slaat in als een bom. Robert leest het bericht hard op voor. Met een dikke glimlach roept hij: It’s a boy. Niet dat hij minder blij is met een dochter maar naast een dochter nu ook een jongetje erbij voelt heel rijk. Wat heerlijk om dit nieuwe leven zo aan boord te mogen vieren en wat een sterke vrouw dat Robert zijn droom om de oceaan over te zeilen ook mag vieren. Samen met de familie gaan zij een fantastisch nieuw jaar tegemoet. Nu nog een naam verzinnen. Joost en ik gooien er tal van in de lucht maar voorlopig blijft het een geheim. Op het (nieuwe) leven! 🎉🎈🍰🎁
Dag 12: vrijdag 12 nov
New horizons
Vandaag konden we onze koers verleggen pal West recht op de eilanden af en St Lucia. De wind was Oost en de Passat wind lekker zwoel. Niet heel veel wind maar beter dan gisteren. We maakte er een gezellige vrijdagavond van met de heerlijke muziek playlist van Joost, lekkere biertjes, chips en heel veel mooie verhalen. Robert liet nog even een te gek filmpje zien op z’n laptop van één van hun vele geweldige kayak avonturen rondom Sumatra wat nooit eerder was gedaan. 5 maanden hadden ze nodig. Prachtig om hun jongere koppies te zien en dat deze trip een stevige basis is geworden voor hun latere goede vriendschap. In onze verhalen passeren weer nieuwe ideeën voor expedities naar Kamchatka, de Yukon Alaska, Canada en vele andere berg- en oceaan gebieden. Aan nieuwe ideeën geen gebrek. En uiteraard brainstormen we over Joost zijn nieuwe zeilavonturen. Nu corona blijkbaar weer de boventoon voert in Nederland met al zijn beperkingen moedigt het des te meer aan voorlopig niet naar huis terug te keren. Wat een verborgen psychische en mentale impact zal dit weer op mensen, land en de wereld hebben. Hoe maak je jezelf ziek.
Dag 13: zaterdag 13 nov
Hoosbui
Vannacht hebben we wel weer een bijzondere diepzee vis gevangen. Ik had de blikjes al eens horen rammelen maar als ik voelde aan de lijn voelde ik geen gewicht. Het bleek een enorm lange soort aal of paling te zijn maar dan een stuk dikker en een mega brute kop met een enorme bek, hele grote ogen en enorm scherpe kleine en grote tandjes. Door zijn vorm had hij weinig weerstand in het water.
Helaas is de boot vannacht ook tijdens één van de shifts rond zijn as gegaan door één moment van onoplettendheid waarmee de vislijnen onder de boot terecht waren gekomen. We dachten dat zoeken we morgenochtend bij daglicht wel uit. Maar toen ik om 7.00u het roer overnam kwam er een flinke regenbui aan die met flink veel wind gepaard ging. De boot begon weer te zoemen het teken dat de schroef van de motor door de snelheid vrij gaat meedraaien. En daarmee werden onze vislijnen kapot getrokken. Nadat we even spectaculair hebben kunnen varen en ik zeiknat geregend ben trok de hoosbui weer over. Ik had dus weer tijd om naar de lijnen te kijken en ze bleken hun aas kwijt te zijn, in de knoop en gebroken. Ik haalde ze binnen en besloot op de motor te gaan varen omdat de wind nu helemaal weg was.
Tijdens de lunch eten we de vis en deze smaakt wederom prima. Maar qua nieuwe tuigage moeten we nu onze improvisatie skills aanspreken. We hebben immers geen lokaas meer. Nu de motor weer aanstaat kunnen we ook weer 100 liter nieuw drinkwater maken, accu’s goed volladen, warmwater maken door de warmte van de motor te gebruiken en worden we weer lichter omdat de diesel verbrand😅
Dag 14: zondag 14 nov
Mijn eerste vis
Een prachtige nacht. Een lekker windje met snelheid 6 tot 7 knopen. Een prachtige maan. Ik naam het stuur om 2.30u en om 3.20u ongeveer verdween de maan achter de wolken aan de horizon. Het leek de zon wel. Een prachtige oranje bal. Op de sterren aan het firnament navigeerde ik verder. Zo heerlijk, 24/7 alleen maar zeelucht en zee om me heen. Het is een nieuwe ervaring voor me. 24/7 in beweging op de nimmer rustige oceaan. Maar tot mijn grote verbazing heb ik tot nog toe echt geen enkele moeite, misselijkheid en/of zeeziekte.
In de ochtend als ik weer opsta zit Joost aan het stuur. Ik zet een potje thee als Joost plots roept: we hebben beet! Ik ren naar buiten en begin de lijn binnen te halen. Joost probeert de snelheid van de boot te minimaliseren en ik haal de vis binnen. Volgens Robert is het een Travelli. Het is een flinke. Terwijl ik hem binnen haal haalt Robert een pan en een mes. Hij geeft het aan me en zal me aanwijzingen geven hoe schoon te maken. Hij is een pro daarin en ik een beginneling. Eerst moet ik hem doodmaken. Best heftig want het prachtige beest heeft hele grote ogen bijna zo groot als dat van een mens. Ik denk dat hij me aankijkt. Ik voel me schuldig. Maar dan zet ik het mes boven in zijn kop. Terwijl ik dit doe blijft hij gewoon bewegen. Als ik het mes eruit haal en hem aan de onderkant via zijn darmen wil open snijden om zijn organen te verwijderen spartelt hij nog steeds als een gek wat ik angstig vind omdat ik het niet gewend ben. Maar Robert verteld me dat dit normaal is. Stuiptrekkingen. Dan haal ik zijn maag en ingewanden eruit met de hand en gooi het in zee. Dan filleren we de vis samen voor de sushi wat als ons ontbijt zal dienen. Maar de vis is zo groot dat we er zeker 3x van kunnen eten. Even later zitten we met zijn 3-en te genieten van de verse vis met een limoentje. En het bijzondere is we hebben de vis gevangen met onze eigen geïmproviseerde vishaak aan een theelepeltje. Aan het aas wat we inmiddels kwijt waren hadden we 100 euro uitgegeven en slechts 2 vissen mee gevangen. De andere verspeelde we met binnen halen. En nu hebben we de eerste na 1 dag vissen met ons theelepeltje😄✌️
We leren de boot ook steeds beter kennen. Het energie verbruik, onze dagelijkse routines, koken, een beetje schoonmaken, kleine reparaties. Vandaag met Joost de grote kanvas blauwe zonnekap gerepareerd. Er waren 2 gaatjes door het kanvas heen geschuurd door het te strak op te binden. Met twee stukjes stof hebben we de zaak handmatig gestikt. De reparatie stof haalde Joost uit een blauw zonnehoedje.
Terwijl wij repareerde prepareerde Robert zijn golfsurf boardje. Joost had nog een hangmat die we voorop de boot hingen tussen de mast en de Genua in. Toen ik erin lag was het net als of ik onder mijn paraglider hing. Ik zag de boot ook op de golven heen en weer dansen terwijl ik een soort van stil hing maar wel tov de boot buitenboord hing.
Robert gaf aan dat hij er klaar voor was. Met zijn surfboard onder zijn arm en de lash verbonden aan zijn enkel stapte hij onder het hekje door van de boeg van de boot. Hij sprong erin en greep het dikke touw wat we achter de boot hadden hangen. Eerst op zijn buik op het plankje maar niet veel later ging hij staan. We gingen eigenlijk wat te zacht met 5 knopen waardoor de golven van achter ons nog steeds inhaalde. Maar Robert ging heel professioneel van links naar rechts en weer terug zodat hij wat met de snelheid kon spelen. Het koste aardig wat kracht en inspanning maar hij bleef goed staan. Joost en ik keken onze ogen uit en filmde onze surf dude.
Vanavond een lekker rood wijntje met de vis. Wat een prachtige afsluiting van ons weekend.
