Nadat we het besluit op zaterdag als Team definitief besloten hadden sprong ik op zondagochtend op mijn mountainbike om het mijn fiets cluppie uit Klarenbeek weer ouderwets op de Veluwe mijn hoofd even leeg te rijden. Het was enorm koud die ochtend en de paden waren bevroren en ik besloot extra dikke handschoenen aan te doen in plaats van mijn gebruikelijke fietshandschoentjes. Dat had ik beter niet kunnen doen. We waren nog 20 km onderweg en op een afdaling besloot ik een sprong over een heuveltje in de lucht te maken. Maar door slecht contact met mijn stuur en verkeerde gewichtsverdeling (te veel voorop) vloog ik plots door de lucht over mijn MTB heen en belande vol op mijn linker schouder. Mijn helm was van mijn hoofdgevlogen (goede test) en hoewel ik gelijk probeerde op te staan voelde ik gelijk wel dat het foute boel was. Ik kon wel door de grond gaan. Nu was het dieptepunt compleet. Geen roei expeditie en nu ook dit nog. Ik besefte dat dit de druppel voor me was en een signaal dat ik echt nu even rustiger aan moest gaan doen. Maar eerst de schade maar eens opnemen. In het ziekenhuis bleek mijn sleutelbeen of dergelijke niet gebroken maar wel een van de 3 pezen gescheurd. Via mijn persoonlijke fysio Emile van Bruggen begreep ik direct dat het ook niet anders kon. Zijn inschatting: 12 weken herstel!
En dat terwijl de week erop in het teken stond van waterval klimmen in Italie, het Pusterdal met ons min of meer vaste groepje klimmers. Even aan mijn ijsbijlen gaan hangen zoals tijdens andere jaren was er even niet bij. Zoals in foto hieronder ……
Dus werd het wat sneeuwschoen tochten lopen naar een hut en hoger op via een kabelbaan en naar het hoogste punt in de Dolomieten, de Marmolada (3343m)
Afijn, het was heerlijk om mijn klimmaatje Cas van de Gevel weer eens te zien.
