Noordzee training: IJmuiden – Vlissingen 182 km/46 uur

Expeditie training: Go or No Go

Op 16 tot en met 22 september 2024 staat er een roeitraining op de Noordzee in de planning. Maar het weer en de fysieke gesteldheid van een team laat zich niet plannen. Ten eerste is het oorspronkelijke idee om rondje Denemarken te gaan roeien van de baan wegens te weinig dagen (inclusief de logistiek) en ten tweede is de wind langs de kust van Denemarken te hard. Veel mensen denken dan dat we daarmee moeten dealen want op de Pacific krijgen we ook harde wind en stormen. Echter daar liggen we op ruime open zee (in de ruimte op zee) en kunnen we op ons para anker gaan liggen, dat kan vlak langs een kust niet want dan wordt je heel gemakkelijk op het strand gespoeld /geworpen. Daarnaast hebben we op de Noordzee te dealen met de beperkende factoren van getijden stromen, winden en ook valse, ondieptes op meerdere plaatsen langs de gehele kust, beroepsvaart, bv. containerschepen, tankers, viskotters en cruiseschepen.
Maar naast de logistieke en weerkundige uitdagingen hebben we nog een grotere uitdaging namelijk 3 van de 4 roeiers zijn niet fit. Later zou blijken dat het welbekende corona virus weer heeft toegeslagen. Wat te doen?

Duidelijk is dat maandag 16 september vertrekken niet haalbaar is. Wat te doen? Volgens de agenda staan er nog twee meerdaagse trainingen op het programma en dan zit het erop wat de echte zee trainingen betreft.
Uit ervaring van vorig jaar weten we namelijk dat vanaf oktober het weer vaak roet in het eten gooit met te veel wind. Als je geluk hebt kun je dan in het weekend soms een dagje roeien maar een 48 uurs training is zeer zeldzaam. En onze boot gaat in de winter rond februari in een container boot op transport richting Californië. De tijd dringt dus.

En om veilig een Go te geven voor de expeditie moet ieder teamlid voldoende roeiuren hebben gemaakt, minimaal 100 uur op zee. Maar nog belangrijker: als team moet je voldoende vertrouwen hebben in elkaars skills, stress- en zeeziekte bestendigheid en ervaringen. Tenslotte ben je totaal van elkaar afhankelijk zeker bij (zee)ziekte of andere (nood)scenario’s.
Deze training totaal cancellen is geen optie. Wat zijn de feiten? Joost en ik hebben een beetje griep, keelpijn, nekpijn, slapjes en in de nacht zwetend in bed. Maar Sara is er nog beroerder aan toe, die heeft ook koorts en moet overgeven. Naast het roeien, wat een zeer hoge prioriteit heeft, speelt er echter meer in het team. Vorig jaar in november hebben we als team moeten besluiten om de expeditie een jaar uit te stellen. Toenmalig teamgenoot Bram had te weinig roei uren (door zijn late deelname) en er was nog geen hoofdsponsor en dus stond de boot financieel onder water.
Na zo’n heftig besluit waarin je van het team wederom opnieuw commitment vraagt voor weer een heel jaar is het enorm schakelen omdat iedereen alweer nieuwe plannen maakt voor na zo’n grote expeditie als deze. Je moet dan als team weer terug naar de basis en ons zelf de vraag stellen wat was het ultieme doel ook alweer? Gelukkig waren we unaniem en was het doel niet de prestigieuze overkant te halen (Hawaï) maar om aandacht te genereren voor het waterbewustzijn, zoals groot op onze boot geschreven staat, ons motto: #aquawareness.

Op papier klinkt het zo simpel en theoretisch zou weer de conclusie kunnen zijn: te weinig roei ervaring en te weinig financiële dekking dus uitstel. Maar dit keer voelt het anders. We zijn natuurlijk veel verder dan vorig jaar en de vibraties zijn zo dat we straks in mei 2025 klaar voor de start in Californië kunnen staan. Echter; niet naar de huidige stand van zaken. Er moet dus wat veranderen!

Het hoge woord
Tijdens het wekelijks teamoverleg, dit keer op dinsdagavond voordat we de volgende dag gaan roeien vanaf IJmuiden, komt het hoge woord eruit. Er is te weinig commitment van een ieder in het team. De boot is spreekwoordelijk uit balans, althans zo wordt het beleefd. Voor de een of de ander is het nu eenmaal makkelijker om puur en alleen voor de expeditie te leven dan voor de ander. We hebben allemaal verschillende levens in verschillende fases. Maar waar we de laatste tijd enorm tegen aanlopen is het feit dat we bijna nooit als team bij elkaar kunnen komen vanwege andere prioriteiten. En online kan een hoop maar zeker niet alles. Dat is ook ongezond zeker als je straks 6 tot misschien wel 7 of 8 weken, in een boot moet zitten.
De meeting, waarin het hoge woord ‘commitment’ eruit komt, komt hard aan. Gelukkig kennen we elkaar inmiddels goed en steeds beter. We roepen wel eens gekscherend dat we elkaar beter kennen dan onze eigen vrienden en/of familie. Toch is het flink schakelen want naast het feit dat de organisatie nog beter moet worden neergezet is het vooral nu opschakelen en dus andere zaken naast het roeien opgeven. Of zoals Oscar Dekkers van de walploeg het benoemde: alle verlofdagen moeten worden ingetrokken! Dit is Champions league en je krijgt maar 1 kans. Het is tenslotte niet het IJsselmeer. Maar de focking GROTE OCEAAN!

GAAN ….
Veel tijd voor bezinning is er niet. Sara geeft aan te ziek te zijn, ligt ook met koorts en andere verschijnselen op bed en Joost en ik geven aan het te willen proberen onder het mom; straks op de Stille Oceaan zullen we ook nog wel eens doodziek zijn. En Bela neemt het risico mogelijk besmet te kunnen worden. Op woensdag ochtend besluiten we te vertrekken. We hebben nog 5 dagen met elkaar, het weer is goed. En gelukkig hebben we een fantastische reservist – roeier Ruurd Dasselaar. Hij zet alles opzij om er met ons tegen aan te gaan. Ruurd was op maandag ook al van de partij toen we de PCNautic, de stuur computer/ auto pilot moesten verplaatsen gezien het feit dat hij niet goed werkte.

Op woensdag ochtend vertrekken Ruurd, Joost, Bela en ik vanuit Voorst richting IJmuiden. Daar aangekomen, in de Seaport Marina pleziervaartuigen haven, staat de filmploeg (voor onze toekomstige documentaire) ons al op te wachten. We worden ‘gezendert’ en gaan aan het werk. Na een korte check in hoe iedereen erbij zit en ook terug kijkt op de meeting van de avond ervoor stappen we in de boot.

Joost en ik gaan in de achterste kleine cabine waarin alle navigatie en communicatie apparatuur zit zodat Joost dit ook kan leren kennen. In de voorste grotere cabine gaan Ruurd en Bela. In principe liggen we ’s nachts alleen in de cabine om de beurt. Tenzij je op para anker komt te liggen wat deze tocht ook zal gebeuren. Dan lig je als twee sardientjes in een blikje.

Vooruitzichten
De weersvooruitzichten zijn goed. Dat wil zeggen 15 knopen wind vanuit het NO. Golven rond de meter hoog. Zicht helder. Overdag lekkere temperatuur rond de 20 graden, in de nacht fris. Dit betekent dat we naar het zuiden gaan roeien richting België en mogelijk in de Atlantische Ocean water gaan komen. Dat zou heel tof zijn want we hebben al eens naar het Noorden naar Texel geroeid en nu naar het Zuiden dan zouden we de hele Nederlandse kust hebben afgeroeid. Hoe vet is dit? Het stond nooit op mijn bucket list maar het is super leuk om de Nederlandse kust met al hun bekende plaatsen als Zandvoort, Noordwijk, Scheveningen, Hoek van Holland, Maasvlakte, Ouddorp, Renesse, Neeltje Jans, Domburg, Westkapelle, Zoutelande en Vlissingen te zien. Maar voordat het zover is staat ons nog een heftig avontuur te wachten. We nemen slechts 2 jerrycans met fris water mee want deze keer gaan we de watermaker op zee ook gebruiken. Deze hebben we vorig jaar geconserveerd op zoet water met een speciale oplossing. Zodra er zee water in het apparaat zit en je gebruikt deze niet dan ontstaan er algen en bacteriën die je niet wilt. Maar we willen alles nogmaals gecheckt hebben en dat ook Joost en Ruurd in dit geval zien en ervaren hoe dit werkt. Het is het belangrijkste apparaat aan boord en ons leven hangt ervan af en vanzelfsprekend ook het succes van de expeditie. Daarom kozen wij voor het thema van de missie #aquawareness.

Rollen aan boord
De rollen zijn verdeeld. We wisselen de shift per 2 uur af. En elk uur wisselt er een roeier die na twee uur roeien, 2 uur rust heeft. Maar de rust is relatief want er valt genoeg te doen. Zorgen dat er voldoende warm water is om te eten, en dus zelf ook dan voldoende te eten en te drinken, weer checken, foto’s doorsturen, filmen en zelf verzorging. De haven monding bij IJmuiden is altijd een chaos qua golven waar we inmiddels aan gewend zijn. Echter voor Ruurd die normaal zijn hoge zeilboot gewend is, is dit toch andere koek. Tot op heden is hij euforisch. Het is enorm dankbaar hem erbij te hebben daar Ruurd ook bekend is met veel technische navigatie dan wel communicatie apparatuur. We zijn enorm blij dat de PCNautic na aanpassing eindelijk perfect werkt. Weer een hindernis genomen.

Watermaker
De volgende actie is de watermaker aanzetten en dus testen. Ik heb er alle vertrouwen in want maanden geleden werkte deze perfect en hebben we er water uitgedronken. Overtuigd zet Bela de watermaker aan maar werken? Ho maar. Hoe in vredesnaam kan dit nu weer? We horen zelfs geen bekend geluid van de watermaker die normaal dan bezig is om druk op te bouwen. De pomp die de druk op moet bouwen werkt wel. We controleren van alles, resetten het systeem maar zonder resultaat. Ik bel Ralph Tuijn voor advies maar hij is ook druk en kan van afstand niet zien waar het aanlicht. Wel tipt hij om na te gaan of het systeem ergens valse lucht aanzuigt. Te beginnen daar waar de waterinlaat zit. Ik trek het para anker uit de bak onderin de boot waar de waterinlaat onder zit. Hier zit het eerste waterfilterhuis. Daar blijkt al dat deze niet goed is vast gedraaid en dus kan dat de oorzaak zijn. We testen opnieuw en warempel de pomp weet druk op te bouwen in het systeem en de drukmeter geeft 8 bar aan. Dit moet goed zijn. Echter het bekende slag geluid, kaboem … kaboem … kaboem ontbreekt. Normaal komt er dan een straaltje water uit een dun slangetje na elk slag geluid. Helaas komt er geen druppel uit. We resetten het systeem nog 3x maar zonder resultaat. We zoeken nog het een en ander uit volgens het instructie boekje; maar niks helpt.
Eigenlijk ben ik wel blij. Want als het gewerkt hadden we niet verder meer gekeken. Nu besef ik dat ik echt wil weten hoe het ding precies werkt. De technische man die Bela kende en normaal ook onze vraagbaak was geweest is spijtig genoeg afgelopen jaar overleden. We staan er nu dus zelf voor. Werk aan de winkel na deze training. Praktisch gezien hebben we nog genoeg water aanboord in de balast tanks. Dat is niet echt vers water maar enkele weken oud, maar nood breekt wet.

Brandstof
Na een prachtige zonsondergang valt de nacht. Ik heb er nog steeds zin in. Niet in het feit dat we maar twee uurtjes (eigenlijk max 1.5) kunnen rusten na twee uur roeien maar wel in het vertrouwen dat als de zon weer opkomt we in het ritme komen. Het is van meet af kan zorgen dat je goed eet en drinkt. Qua kilo calorieën zitten we wel goed. We hebben super goede zakjes poeder met mineralen voor hydratatie van XXL Nutrition. Net als allerlei energie repen en daarnaast hebben we hele goede maaltijden met wel 1000 kcal per portie van Expedition Food. En toch blijft het altijd een uitdaging om voldoende tot je te nemen. Ik merk dat ik in de nacht eigenlijk nauwelijks zin heb om te eten. Eigenlijk gun ik mijn maag rust. Maar ik weet ook dat de motor 24 uur per dag door moet. Zeker met door de nacht heen roeien, 2 uur op, 2 uur af. De energie fabriek moet blijven branden!

Hoek van Holland
Het drukste zeegebied van Nederland ligt voor de mondig van Hoek van Holland: De Maasmond. Daar hadden we ons op voorbereid door de regels hiervoor te bestuderen. We melden ons voor het oversteken van de vaargeul bij de verkeerscentrale via de Marifoon en we houden de boei in de gaten waar we voor langs moeten oversteken in een meest directe lijn. Uiteraard wil je dit het liefst bij daglicht doen maar uiteindelijk passeren we de vaargeul in de avond. En onze snelheid beperkt zich tot slechts enkele knopen en die van de passerende vrachtschepen gemakkelijk tot maximaal 23 knopen, = 40 km/h. Dat is te vergelijken met een wandelaar op de autosnelweg! Het is dus opletten geblazen.

Maar in eerste instantie gaat het fantastisch. Rond 05.30 uur denken we er voorbij te zijn. We zien de rood verlichte windturbines op de Maasvlakte duidelijk achter ons. Maar het aanvaar gebied beperkt zich niet tot de daadwerkelijke vaargeul., of zijn we door kerend tij er weer terug in gestuwd? Een feit is dat er nog steeds schepen vanuit de hoek Engeland op ons af komen, vlak langs ons heen. En om 06.30 uur ligt het gebied en dus het gevaar nog steeds niet achter ons. Om 07.00 uur is het inmiddels aan het licht worden en als ik uit mijn cabine kijk zie ik hoe een loodsboot met grote snelheid op ons afkomt. Joost en Ruurd zijn aan het roeien en we zijn even in twijfel of ze nu uit enthousiasme ons komen bekijken of dat ze ons willen waarschuwen. Dat laatste blijkt. Vol in hun verblindende schijnwerpers vragen ze wat onze plannen zijn? We antwoorden hun dat we op weg zijn naar het zuiden maar dat de wind en de stroming ervoor zorgt dat het niet snel gaat en we eigenlijk iets met de wind mee proberen te roeien maar dat dit ten koste gaat van de route naar het zuiden. We worden gewaarschuwd dat we nog steeds in de vaar route liggen en beter onze koers kunnen wijzigen pal naar het Zuiden 180 graden ook al betekent dit meer tegen de wind in en dus een nog lagere snelheid over de grond.

Precies op dat moment meld zich ook de kustwacht. Per marifoon vertel ik nogmaals het verhaal en de operator wens ons een behouden vaart. We verleggen onze koers pal naar het Zuiden en maken nog snel even wat foto’s en video’s van de enorme wit gele super snelle loodsboten. Wat een power! En lesje geleerd. Eenmaal wèl uit de hoofdvaargeul komt een tweede Pilotboot. De Lucida (pilot boot) komt langszij, blijft op iets meer gepaste afstand. De bemanning staat buiten op de brug van de stuurhut te applaudisseren en te zwaaien. Een ontroerend tafereel in het ochtendgloren. Na de zwaaigroet glijd de boot langzaam uit ons zicht terug naar zijn werkgebied.

Zeeziekte
De rest van de dag verloopt qua roeien soepeltjes voor zover je van soepel kunt spreken. We genieten wel weer als van ouds van alle lieve zeehondjes die met ons meezwemmen. We zien zelfs bruinvissen, met hun rugvin boven de wateroppervlakte uitstekend, lijkend op een dolfijn. Ze behoren tot de tandwalvissen.
Wat niet soepel verloopt is dat Ruurd zich hondsberoerd voelt door zeeziekte. Althans daar lijkt het op. Zelf kent hij in het verleden geen grote gevoeligheid ervoor. En er zijn ook andere symptomen die mogelijk tot een andere diagnose zouden kunnen leiden. Feit is dat hij werkelijk niets binnen houdt, moet meerdere malen overgeven en zelfs drinken lukt niet. En elke keer dat hij zich iets beter voelt en wat cola drinkt met een Evergreen en Sultanas kotst hij het niet lang erna weer uit.

Ook Joost heeft een keer over gegeven maar heeft na onderzoek en overleg met zijn huisarts zogenaamde pads achter zijn oren geplakt. Dat blijkt te helpen want ondanks de griep en het overgeven voelt hij zich niet beroerd. Uren later in de nacht als Ruurd het moet overnemen van Bela is Ruurd te ziek en Bela besluit meer dan een uur extra te roeien na haar shift van reeds twee uur. Dan kan Ruurd een beetje extra slapen. Later zal blijken dat ook Ruurd Corona heeft opgelopen waarschijnlijk van Joost of mij maar wij hebben dat nooit getest. Dat verklaard uiteindelijk een heleboel en helpt ook om de onzekere factor van de beruchte zeeziekte minder beperkend voor een volgende keer in te schalen.

Koers houden
Als ik vervolgens in de nacht weer mijn beurt overneem van Joost roei ik even in mijn eentje maar merk dat ik absoluut geen koers kan houden. We roeien inmiddels voor de kust in Zeeland.

De koers die ingesteld staat op de PCNautic is mij ook eigenlijk onbekend. We roeiden zo’n beetje de hele route rond de 200/230 graden en nu staat het op iets heel anders. Ik meen 72 graden gehoord te hebben. En als ik naar het vlaggetje kijk op de boot roei ik ook pal tegen de wind in. En dat terwijl de wind vanuit het NO zou komen en dus moeten we schuin met de wind mee. Ik besef dat ik het in mijn eentje niet kan trekken tegen de wind in en wil overleggen omdat ik twijfel. Ik ga naar de cabine van Bela en Ruurd en probeer nog met Bela te overleggen maar die is dood moe na haar extra shift. Joost is ook bekaf en dus rest mij niks anders dan Ruurd wakker te maken. Met tegenzin komen hij aan dek en probeert zo goed als hij kan mee te roeien. Maar ook met Ruurd erbij kunnen we geen koers houden en geef duidelijk mijn twijfels aan. Ruurd denkt gelukkige hardop mee en volgens hem ligt de kust ergens anders dan dat ik denk. Ik zie ook een rode boei in de verte waarvan ik vermoed dat deze dichterbij komt. De desoriëntatie is compleet. Ik stel voor het para anker te werpen om tijd te winnen en eerst maar eens met zekerheid vast te stellen dat we de goede kant op gaan en niet de verkeerde. Ik maak ook Joost wakker maar die geeft aan: Wilco besluit wat je moet besluiten maar laat mij met rust (dat laatste zegt hij niet maar zie ik wel aan hem;-) En zo zie je maar weer wat overbelasting , slaapgebrek en vermoeidheid ons hele team in de klem krijgt. En het allergrootste probleem is de oriëntatie in het duister. Alles op het water is zwart, welke kant je dan ook uitkijkt. Om op zulke momenten met al die verschillende factoren bij elkaar opgeteld, toch met het hele team zo goed en zo kwaad de juiste beslissingen genomen moeten worden blijkt dan een hele uitdaging. Maar het is ons wèl gelukt! Wat een mooie les zeggen we achteraf.

Als we op para anker liggen overleg ik rustig met Ruurd hoe hij zich voelt. Ik vraag aan hem of ik de KNRM niet moet bellen om hem van boord te halen. Tenslotte na meer dan een dag niet eten, drinken en overgeven droog je totaal uit. En er moet wel verbetering optreden maar gezien de omstandigheden zie ik dat nog niet gebeuren. Gelukkig is Ruurd mentaal sterk en geeft aan dat hij het nog tot de volgende ochtend wil aankijken. We overleggen samen. Ik stuur Bartel Scheers onze wal meteoroloog en steun en toe verlaat in barre tijden een bericht met de vraag nogmaals de wind- en stromingskaarten te bestuderen. Hij bevestigd midden in de nacht nogmaals dat alles klopt. De wind komt nog steeds uit het NO en de stroming met 1.5 knopen uit het westen en draait bij de kust naar het zuiden. Dus zouden we theoretisch met de wind mee naar ons doel gaan. Dus niet roeien tegen de wind in! Na even gerust te hebben met z’n allen komen we gezamenlijk tot het besluit het para anker te lichten en weer verder te gaan.

Laatste loodjes altijd het zwaarst
Als we uiteindelijk in het pikken donker na middernacht Westkapelle in Zeeland hebben bereikt en we de hoek om willen roeien richting Zoutelande om uiteindelijk de haven van Vlissingen te bereiken blijkt dat de stroming zich tegen ons keert. Het is eb aan het worden dus het water stroomt van land naar zee. Terwijl we al denken er bijna te zijn worden we tot op het bot getest. We rekenen ons rijk door te denken dat we zo rond de vroege ochtend in Vlissingen zullen zijn. Maar als ik in mijn cabine lig hoor ik dat we weer op para anker moeten omdat we weer niet vooruit komen. Was het oefenen met het para anker voor deze training nog een droge niet er toe doende oefening is het inmiddels een skill die we beheersen door de realiteit. In een mum van tijd liggen we weer op para anker. Het blijft altijd wel opletten want helemaal stil lig je nooit, je drift met de stroom mee. Het voordeel is wel dat we heel even kunnen rusten met zijn allen waar we eigenlijk heel veel behoefte aan hebben. We zijn een stel mummies geworden na zoveel prikkels, inspanningen en voortdurend alert zijn en ‘aan’ te staan met te weinig slaap. Dat we met 2 in een kleine cabine moeten kruipen als sardientjes in een blikje deert ons helemaal niks meer. We moeten tot minimaal 07.00 uur wachten voordat het tij weer keert en we onze tocht voor kunnen zetten. Bela houdt de drift en het verlijeren van de boot op haar telefoon zeekaart ieder uur in de gaten. Een onrustig restnachtje, maar wel ff pauze voor de meesten.

Zoutelande
Van Dik Hout zong er al over ‘Zoutelande’ in Zeeland. Eigenlijk heb ik deze plek van Nederland nooit goed en rustig bezocht of bekeken. De kust is prachtig met heerlijke standen en leuke strand huisjes. Uiteraard neem ik me gelijk voor om hier ook weer eens naar toe te gaan. Maar nu eerst lekker doorroeien naar Vlissingen. Nog even een stuk tegen de wind in en weer in de buurt van zeeschepen die vanuit Breskens komen. Gelukkig is het prachtig weer en niet veel later staan staan we dan eindelijk om net iets voor 13.00 uur op de wall in Vlissingen haven.

Met net iets meer dan 46 uur hebben we er 182 kilometer opzitten langs de prachtige Nederlandse kust.

Met dank aan fotograaf Henk Noevers

En toen waren er nog 3
In Vlissingen gaat onze geliefde Ruurd van boord. Hij stapt op de trein terug naar IJmuiden waar zijn auto staat. Thuis gekomen blijken de zeeziekte verschijnselen niet over te gaan, logisch daar op zaterdagmorgen de Corona test positief uit slaat. Ook hem blijft niets anders over dan rustig de koorts en hoofdpijn uit te zingen. Wij Bela, Joost en ik zullen doorroeien, tenslotte moeten we dat ook trainen. Het ritme wordt wel even anders namelijk met 3 betekend het in je eentje een uur roeien in de nacht terwijl er om het uur gewisseld moet worden. Dat zorgt er voor dat iedereen wel 2 uur rust heeft per persoon. Dat klinkt weer simpel maar betekent wel dat als je harde wind of stroming hebt je niet vooruit komt.
Afijn we overleggen wat het volgende plan wordt. Wat te doen? Met 3 man door naar Antwerpen? Dat betekend de drukke vaarroute van Vlissingen, Breskens en vaarroute naar en van Antwerpen door en hoe komen we logistiek terug vanuit Antwerpen? De boot kan daar niet blijven liggen want we moeten hierna terug naar IJmuiden om het probleem met de watermaker op te lossen.

Een terug kerend klusje: lagertjes vervangen rolbankjes

Uiteindelijk beslissen we om via het kanaal van Walcheren naar het Veerse meer te roeien en dan door naar Goes. Daar laten we de boot achter en gaan deze per trailer ophalen aanstaande maandag. Zodat we dinsdag met de watermaker reparatie aan de gang kunnen. En dan zijn we weer precies een week verder.
We nemen weer onze plaats in op de boot. Helaas moet er ook eentje handsturen i.v.m de stroming en de golven, dan werkt de PCNautic onnauwkeurig. We roeien nog een stukje Vlissingen voorbij richting het oosten en duiken dan het kanaal in via de sluis en zitten we ineens op zoetwater. Wat een overgang en wat een verschil. Nu pas voel je letterlijk hoeveel energie de zee van je vraagt met al het tumult, golven, stroming, wind, verkeer etc. Werkelijk wat een ontspanning plots. Het roeien is plots weer plezierig, lekker lange halen en een boot die gewoon recht blijft. Het begint alweer te schemeren en bij Middelburg moeten we nog weer voor een paar bruggen wachtten voordat deze speciaal voor ons open gaan. Wel mooi om te zien hoe de mensen op de kade vol bewondering naar onze boot en ons als roeiers aanstaren. Gelukkig is het rustig op het kanaal van Walcheren want het is weer aarde donker en om niet op de kant te botsen varen we in het midden. We komen slechts een enkel bootje tegen.

Aan de grond
Als we het Veerse meer bereiken wordt het navigeren nog wat lastiger. We moeten plots een vaargeul volgen maar de betonningen zijn niet even duidelijk. Sommige lijken gewoon niet verlicht. Als Joost aan het roer staat en Bela en ik roeien ziet Bela plots een signaal paal waar Joost langs wil sturen maar het is al te laat. We lopen aan de grond. De boot zit op de keien. Het is ongeveer 50 tot 70 centimeter diep. Die signaal paal staat er dus om normaal bij daglicht aan te geven dat je daar niet moet komen. Bela laat zien op haar mobiele app hoe ondiep het daar is. We zien waar de vaargeul wel is maar dat is minstens 50 tot 100 meter verder op. Welke kant moeten we op om van de keien af te komen? We overleggen en proberen met strijken en achteruit roeien van de keien af te komen. We verplaatsen ons gewicht, proberen te schommelen etc maar allemaal zonder resultaat. Dan zit er nog maar een ding op. Het water in. Terwijl Joost zich klaar maakt die enorm baalt dat dit hem als stuurman overkomt spring ik het water in. Dan maar een natte broek en schoenen. Gelukkig krijg ik hem in m’n eentje van de keien getrokken en hoeft Joost er niet ook in. Ik wordt weer aan boord getrokken en we sturen de boot naar de lichtgevende boei. Poef, saved by the bell. We roeien via de zeer onduidelijke vaargeul verder en qua water lijkt het de Vinkeveense plassen wel. We passeren zelfs een groot spetterend mega feest met laser shows en hele harde muziek op een terrein omgeven met tentjes. Heel even stellen we voor om aan te leggen. Wat een bak zou dat zijn. Maar we zijn te moe om te dansen;)

Bruiloft
Niet veel later na middennacht zijn we op zoek naar een haventje. Maar in het donker valt het niet mee. We zien in de verte wel een fel verlicht Fletcher Hotel. Maar de vraag is of daar ook een aanleg steiger is? Omdat we weinig andere keus hebben op deze ondiepe plas roeien we er voorzichtig naar toe. Gelukkig blijkt er een aanlegsteiger te zijn. Brutaal leggen we aan. En tot onze verbazing is er een bruiloft met groot feest aan de gang met hele gezellige hossende muziek. Door de fel kleurende verlichting op de dansvloer kunnen we alles volgen als ware het een groot TV scherm is. We moeten er wel om lachen. Ze moesten eens weten wat er nu aan de steiger ligt. We hebben niet lang nodig om als een blok in slaap te vallen. We zijn moe. En wat hebben we afgelopen dagen al niet allemaal meegemaakt.
Om 7.00 uur is Bela alweer uit de veren. De brander staat alweer te snorren voor warm water en een ontbijtje. Daar heb ik gelukkig reuze veel zin in. Het is een ongelofelijke prachtige ochtend. Met het dauw boven het water, totale stilte, zwart water en de opkomende zon.

Nog voordat de zon echt op is roeien we verder. We zien nog een lucht ballon landen in het land achter het water. Op naar Goes.
We komen nog door een zeer druk maar mooi recreatie gebied in de buurt van de Wolphaartsdijk. Daar is volop watersport, (zeil)bootjes, waterskiërs, jetski’s, huisjes en campings. Als we uiteindelijk bij de laatste sluis aankomen De Zandkreeksluis blijkt deze uiteindelijk wegens werkzaamheden gesloten te zijn. Dit staat echter zeer slecht aangeven (ook niet op internet) en via andere schippers begrijpen we uiteindelijk dat er niks anders opzit dan terug te roeien naar de haven in Wolphaartsdijk. We zullen Goes dus niet bereiken maar gelukkig is Ashwin, de zoon van Bela met zijn vriendin bereid om een stuk om te rijden vanuit Brabant waar ze op visite waren en ons een lift te geven. Ach zo leer je je eigen land nog eens kennen. Ook Ashwin is eigenlijk nog nooit in Zeeland geweest en zeker niet hier. Gelukkig is de watersportvereniging Wolphaartsdijk ook super vriendelijk en mogen we als niet lid gebruik maken van hun haven en prachtige faciliteiten. Ze willen zelfs meer doen nadat ze onze missie aanhoren! Geweldig. We zijn moe maar o zo voldaan! Veel geleerd en geoefend.

What’s next
Op 11 t/m 14 okt (over 2 weken) staat de volgende meerdaagse training op het programma. Daarin zullen we nog meer met onze voeding en skills aan de bak moeten. Maar daar zijn trainingen en drills voor. Net zolang totdat we alles met onze ogen dicht kunnen (want in het donker zie je tenslotte ook niks:)