DoorNiels Rigter

Plastic in de oceaan, plastic in je lijf: het is heus erg. Toch vindt Wilco van Rooijen (57) het maar een marginaal probleem bij wat volgens hem de echte dreiging is: het tekort aan bruikbaar water. „Ik heb liever een beetje plastic in mijn lijf dan geen water.”

Hij somt op: maar 3 procent van het water op de wereld is zoet. Daarvan is maar een derde drinkbaar. „Dat wordt steeds minder, omdat de gletsjers smelten en het grondwater steeds verder zakt. Toch blijven we maar drinkwater naar de zee spoelen. Hoe dom kun je zijn?”

Zo dom als Wilco van Rooijen, zullen sommige mensen zeggen. Want wie is zo gek de hoogste bergen ter wereld te beklimmen en daarbij bijna al je tenen te verliezen? Wie beklimt de Mount Everest en de K2 zonder extra zuurstof? Hij dus.

Avonturier Wilco (55), die bijna al zijn tenen verloor tijdens klimtocht, gaat roeien naar Hawaii: ’Je kunt als mens meer dan je denkt’

Omdat hij leeft voor het avontuur. „Maar ook om de mensen te laten zien wat verantwoordelijkheid nemen is. We zijn allemaal opgevoed met het idee: als je een probleem hebt, dan outsource je dat. Of het nu om obesitas of klimaatverandering gaat: we vinden dat de overheid het maar moet oplossen. Maar de overheid gáát het niet oplossen. Dat moeten we zelf doen.”

Zijn nieuwe missie om dat idee aan de man te brengen, gaat per roeiboot, van San Francisco naar Hawaï, een tocht van 4500 kilometer over de Stille Oceaan.

„De meeste roeitochten op zee gaan over de Atlantische Oceaan. Dan roei je met de stroming mee. Op onze tocht hebben we de eerste 400 mijl te maken met een koude golfstroom vanaf Antarctica die je naar het zuiden drukt. We moeten flink roeien om op koers te blijven.”

Hij en zijn drie mederoeiers willen de tocht in zes, hooguit acht weken overbruggen, zonder volgboot. Ze roeien in tweetallen. Elk uur wisselt er iemand, zodat er altijd twee kunnen rusten, eten of dutten. Aan boord maken ze met een apparaat van zeewater drinkwater.

Waar een walbewoner makkelijk dagelijks 140 liter drinkwater gebruikt, moeten de roeiers het doen met zes liter per persoon. Met twee zonnepaneeltjes is de energievoorziening minimaal – als die uitvalt, moeten ze de watermaker met de hand bedienen, wat af gaat van de rusttijd.

Eigenlijk lag het voor bergbeklimmer Van Rooijen helemaal niet voor de hand om te gaan roeien. Dat veranderde geleidelijk vanaf 2020, toen oceaanroeier Bela Evers hem vroeg een workshop te geven over mentale weerbaarheid.

Toen kwam corona en vroegen vrienden hem mee voor een zeiltocht van een maand over de Atlantische Oceaan. „Onder de sterren realiseer je je dan hoe diep de zee is, zes kilometer, en hoe nietig je bent in die watermassa.”

Bela Evers verleidde Van Rooijen mee te roeien de oceaan over. Uiteindelijk werd het ook zíjn missie. Die zou eigenlijk al een jaar geleden van start gaan. „Maar Bela en ik hebben in de zoektocht al meerdere roeiers versleten.”

Het kost nogal wat tijd om te trainen. „Bij windkracht 4 kun je al niks. In Nederland is het gevaar dan nog dat je de haven niet eens uit komt of op de kust wordt gekwakt.”

Daarnaast diende de bemanning nog allerlei cursussen te doen, over veiligheid en medisch handelen op het water. Inmiddels heeft het team er 350 uur roeitraining op zee op zitten en gaat het echt gebeuren.

Bij aankomst in Hawaï wil Wilco nog een berg beklimmen van 4500 meter die nog op zijn lijstje stond, omdat het de hoogste berg is vanaf de zeebodem gerekend (10,2 kilometer) „Het idee is dat we die klim met z’n vieren gaan doen, maar ik kan me voorstellen dat sommigen uiteindelijk passen. Ik ga sowieso.”

Of hij er daarbij last van zal krijgen dat hij negen tenen mist? „Niet tijdens het klimmen, maar op zee worden mijn voeten wel snel koud. Dat is erg oncomfortabel. Dan gaat je geest daar weer naartoe, wat ten koste kan gaan van je concentratie.”

Wat hij, behalve avontuur voor zichzelf, hoopt te bereiken? „Dat mensen hun glaasje water met andere ogen gaan zien. Dat ze de douche niet eerst een minuut laten opwarmen voordat ze eronder stappen. Dat ze zich realiseren dat we voor elk probleem een oplossing kunnen bedenken, maar dat voor water geen vervanging is.”