Het weekend van 25 mei is D-day. We gaan op zaterdag door de nacht heen roeien met Mikke. De jongste kandidaat van 17 jaar die al eens de Atlantische oceaan over zeilde. Bela en ik halen Mikke op van station Empe-Voorst bij ons in het dorp. Het is al laat want we willen tenslotte door de nacht heen roeien. Op de snelweg richting IJmuiden zien we een prachtige zonsondergang. Het is super helder en het beloofd een kraakheldere nacht met prachtige sterren te worden!
We pikken Sara op bij het eindstation van de bus in IJmuiden en voelen de gezonde opwinding om met dit nieuwe team te gaan roeien. Aangekomen bij de boot maken we de boot snel klaar. We kiezen onze roeiposities en slaapcabines waarbij Mikke en ik om de de 2 uur in de achterste kleinste cabine zullen proberen te slapen. Het is een krappere cabine vanwege het roer en alle technische communicatie en electronica dashbord. Maar wel gelijk een goede test of hij er in past en niet claustrofobisch is. Ik gooi de trossen los, Sara zit op slag, Mikke erachter en Bela stuurt. Ik geef de boot een laatste zet en spring aan boord achter Mikke als laatste en 3e roeier totdat we de haven en zee monding uit zijn en echt op zee zitten. We roeien richting het zuiden want de stroming in noord en de wind is zuid. Maar zowel de stroming als de wind tegen is minimaal. We moeten morgenochtend om 7.00 uur terug zijn in de haven op de kade want Mikke moet door naar Amsterdam om daar om 9.00 uur roeiles te geven aan volwassenen. Als we dan vannacht ergens omkeren terug naar de haven hebben we de stroom nodig en wind mee denken we.
Het roeien gaat goed, we zetten de boot op de stuur automaat en de shifts kunnen beginnen. Sara met Mikke beginnen en Bela kruipt in de voorste cabine en ik de achterste bij de navigatie en de auto pilot. Af en toe controleer je dan de koers, de diepte (langs de kust) en op boeien. Ik stop mijn siliconen oordopjes in m’n oren en ik ontspan en ben weg. Vaak maar voor een 30-45 min maar toch. Even een snelle blik op je horloge, een draai naar de andere kant en sluit mijn ogen weer. Na een uur is het mijn beurt. We willen namelijk elk uur ‘vers’ bloed op 1 van de 2 roeibankjes zodat de ander die nog een uur moet doorroeien, wakker gehouden wordt met nieuwe verhalen. Mikke gaat de cabine in en ik neem de slag over van Sara zodat Sara kan volgen. Als tweede roeier heb je net iets minder weerstand in het water omdat je bladen van de roeiriemen gebruik maakt van de stroming en waterkolk van de eerste roeier. We kletsen heerlijk en af en toe met muziek uit de JBL box die tussen ons in hangt. De zee is behoorlijk onstuimig en dat blijkt ook wel als Mikke zijn hoofd door het luik heen steekt en aangeeft zich niet zo lekker te voelen. De beginselen van zeeziekte maar hij vermaant zich en slaat zich er doorheen.
Nadat we weer een shift verder zijn en ik weer wakker wordt zie ik dat Bela door het luik van mijn cabine vraagt of ik de koers kan controleren en check op obstakels. Als ik vervolgens uit de cabine kijk zie ik een prachtige zonsopkomst. Met aan de andere kant van de horizon nog de maan. Wat een magisch moment! Je voelt de energie van de nieuwe dag met de nieuwe zon en het afscheid van de maan. Dan vraagt Bela of ik ook wil komen roeien want we zijn inmiddels gedraaid met de boot en op de terugweg naar de haven maar het blijkt dat de wind ook gedraaid is. In plaats van wind mee naar de haven hebben we flink tegen. Om op tijd terug te komen voor Mikke gaan we met 3 man roeien. Na ruim 3.5 uur volle bak roeien komen we terug bij de haven maar wel om 8.15 uur ipv 7.00 uur. We nemen afscheid van Mikke en wachten op onze 2e kandidaat Floris.
Als Floris arriveert laten we hem eerst de boot zien. We leggen hem het een en ander uit en hij is onder de indruk van de boot. Het lijkt groot 8.5 meter lang maar met een breedte van slechts 1.70 meter en slechts 3 roeibankjes als zit plaatsen is de ruimte zeer beperkt. Kun je nagaan als je met dit bootje op de Grote Oceaan zit. Gelukkig heeft Floris veel roei ervaring. Wel altijd op rivieren en ergometers gezeten maar nooit eerder op de zee. Maar met de slag zit het wel goed. Floris is een zeer rustige persoonlijkheid met als beroep psycholoog. Hij zal niet zo snel in paniek raken maar alles hier is verder wel nieuw voor hem. We varen wederom de haven uit en gelukkig is de wind gaan liggen en de zee is kalm. We varen wederom naar het zuiden en na een paar uur varen gaan we weer terug. Want in de avond komt onze 3e en laatste kandidaat Barry. Maar eerst gaan we nog even koffie drinken en na praten bij ons standtentje Makai. We stellen alle vragen over en weer en Floris probeert zich de oceaan expeditie voor te stellen. Maar het echt visualiseren is echt heel moeilijk als je het nooit eerder hebt meegemaakt. En naast het roeien vragen we uiteraard ook commitment wat betreft onze missie op #aquawareness. De vraag is of Floris daar ook alle tijd voor kan vrijmaken. En over 4,5 week twee weken mee roeien de Rijn af van Basel naar R’dam. En hoe vinden zijn jonge dochter en zoon dat papa zolang straks weg is. Afijn, Floris moet nog heel wat vragen beantwoorden maar het gevoel met het team zit goed. We nemen afscheid en ik haal Barry op van het busstation.
Barry is gezond gespannen. Hij is er echt al dag en nacht mee bezig. Zelfs met contacten leggen wat betreft de watermissie. Het oorspronkelijke plan is om met Barry ook door de nacht heen te roeien tot maandagochtend. Echter het weer gooit roet in het eten. Het weer ziet er na 20.00 uur vanavond niet goed meer uit. Het gaat regenen en er kan zelfs onweer ontstaan. We besluiten nog 4 uur te gaan roeien. Dan heeft Barry toch nog 2 shifts van 2×2 uur meegemaakt. Tenslotte heeft hij 3 uur moeten reizen per openbaar vervoer om hier te komen. Maar zodra we de monding uit proberen te varen wordt de stroming sterker. We proberen de hoek om te komen bij de Zuid pier. Maar hoe we ook met 3 man roeien we komen geen meter voorruit. Bela stuurt en probeert het op verschillende plekken maar hoe Saar, Barry en ik ook roeien het lijkt niet uit te maken. We hebben een korte discussie wat te doen. Maar al snel ziet iedereen in dat dit weinig zin heeft. We keren terug. Zodra we omgekeerd zijn blijkt dat we ook nu nog goed moeten roeien om weer terug te keren maar we komen weer voorruit. In verte zien we links van ons donkere luchten. Op rechts is het licht en niks aan de hand. Als we 15 tot 20 minuten verder zijn begint de lucht links aan bakboord zijde steeds donkerder te worden. In de verte regent het zelfs. Het is een prachtig gezicht.
We maken filmpjes en foto’s. Tenslotte zijn we in het zicht van de haven. Met nog zo’n 100 meter te gaan voordat we 90 graden de bocht omgaan sturen de Marina haven in begint de wind plots zo hard te waaien dat we roepen naar elkaar: VOLLE BAK ROEIEN! Eerst denk je nog dat het een enorme windvlaag is maar in plaats van dat deze minder wordt, wordt deze steeds harder en harder. Het is ongelofelijk, te bizar. Er staan inmiddels flinke golven in de haven en dat terwijl we nog relatief beschut achter de kadewand varen vlak voor de houten steigers langs. En dan stuurt Bela ons de hoek om en denken we er eigenlijk al te zijn en sturen we tegen een muur van een orkaan aan. Binnen 10 seconden ligt de boot dwars op de wind. Er is geen sturen meer aan. We proberen met commando’s te redden wat er te redden valt met volle bak roeien en corrigeren. Maar het is te laat. We zijn in luttele seconden een speelbal van de wind geworden. We zien dat we met grote snelheid de marine haven uit worden geblazen en recht op het strand af gaan waar de strandhuisjes staan. Bela probeert via de marifoon hulp in te schakelen. Ze schreeuwt boven de wind uit door de handheld marifoon. Ik bedenk me dat we moeten ankeren. Het anker ligt echter ver onderin de boot onder het zware pakket van het para-anker. Ik realiseer me dat voordat ik die te voorschijn heb getoverd ik wel eens te laat kan zijn. Sara en Barry proberen de Carbon roei riemen los te maken en te redden. Doordat de boot dwars ligt en niet meer met de neus in de wind te krijgen is drukt de boot tegen de riemen en voordat je het weet breken ze als luciferhoutjes. Ik kijk weer op en plots zie ik dat de ellende nog groter wordt. We gaan richting de rotsen van de pier! Het worst case scenario schiet door mijn hoofd. We zullen te pletter slaan op de rotsen. En de beukende golven zullen niks van de boot heel laten. We wij? We zullen op tijd van de boot moeten springen en/of op de rotsen?
Maar voordat zich het rampen scenario voltrekt gebeurd er een wonder. Plots als een engel uit de hemel is er een jetski bij ons aangekomen. Ik begrijp niet waar die ineens vandaan komt. De held gooit een touw aan boord maar ik bedenk dat het tijd kost deze vast te maken aan de boot en maakt ons eigen touw los wat al aan de boeg vast zit. Ik gooi het naar de held op de jetski die het onmiddellijk met een paar slagen vast lust aan zijn achterkant van de jetski. Volgas begint hij de boot tegen de wind in te trekken. Eerst denk ik nog dat de jetski niet sterk genoeg zal zijn maar Godszijdank neemt hij ons op sleep richting de haven.
De adrenaline pompt ons door de aderen. Saved by the bell! Het regent nog steeds keihard, zelfs met een soort van kleine hagel. Het doet pijn in het gezicht. Met een hand voor ogen tuur ik tussen de hagelstenen door waar de jetski ons naar toe sleept. Volgas gaat het met loopsnelheid de goede kant op. Maar hoe gaat de jetski driver ons netjes naar binnen krijgen? Straks beuken we als nog tegen de kadewand aan als we de haven binnen komen. Maar als een volleerd bestuurder weet de man exact wat hij doet. Hij meert ons zelfs af bij de juiste ligplaats box. Hij gooit ons los en weg is hij. We staan er perplext bij. Wie is die man, waar kwam hij vandaan en waar is hij gebleven. Afijn, dat is (na)zorg voor later. We zijn nog steeds in shock maar o zo blij dat het goed is afgelopen. We zijn blij, opgelucht en super dankbaar. We omarmen elkaar en verzopen zoeken we onze doorweekte spullen bij elkaar en bijna onderkoeld lopen we met alle Gear richting de omkleedruimtes en wc’s van de haven. Daar kunnen we onder de 5 minuten douche! Het lauw warme water is een van de lekkerste douches in mijn leven. Pfpfpfpf, dit had echt anders kunnen aflopen. Als ik Barry er naar vraag antwoord hij: ‘ik was niet bang omdat ik wist dat we vlak bij de haven waren waar hulp is, maar spannend was het wel’!
Evaluatie
Na het weekend overleggen we en hoewel de keuze heel lastig tot zeer moeilijk is worden we het toch eens. Hoewel Mikke een uitstekende kandidaat is en we het hem enorm gunnen vinden we hem toch net te jong om de enorme oversteek straks op de Pacific te maken. Maar één ding is zeker, we gaan van Mikke nog horen want hij weet wat hij wil en ik zie hem zo over een paar jaar de World Toughest Race (over de Pacific) roeien.
Dan is er Floris en Barry. Het zijn 2 totaal verschillende mannen elk met hun eigen dynamiek, vaardigheden en potenties. Na heel veel wikken en wegen zijn we er toch uit. Het wordt Floris. Maar voordat we definitief ja zeggen willen we hem nog een keer via een online call vragen stellen. En zo gezegd zo gedaan. Het is een ontspannende call met veel ingewikkelde vragen waarop Floris ook niet altijd een duidelijk antwoord heeft. Bijvoorbeeld zal het jou of je kinderen beïnvloeden als jullie zolang geen contact hebben anders dan af en toe via de satelliet telefoon. En hoe reageer je na ernstig slaap te kort? En hoe ga je het met je cliënten/patiënten doen, tenslotte ben je psycholoog die zijn praktijk niet zomaar kan achterlaten. Afijn, Floris wil en is denken we zeer geschikt als teamgenoot maar voordat hij zich definitief committeert wil hij tot na het volgende weekend de tijd om het met zijn naasten allemaal te overleggen. Uiteraard geven we hem die tijd.
Kogel door kerk
Gerust vertrek ik voor een 6 etappe durende race naar Corsica. De Raid Corsica, voor de inmiddels 3e keer met mijn goede vrienden Chiel en Meindert. De race bestaat uit mountainbiken, trailrunnen, klimmen, canyoningen, kayakken, zwemmen (zee), abseilen, coastal running en niet te vergeten kaartlezen a.h.v foto Google Maps. Met uiteraard de noodzakelijke check points voor punten.
Na de meest vermoeiende etappe, na twee dagen racen en een nacht etappe check ik mijn mob. Met een dreun lees ik mijn whatsapp. Floris gaat NIET mee! Hij heeft aangegeven dat de impact op zijn naaste omgeving te groot is en hij dit onderschat heeft. Het komt NU niet uit in zijn leven. En ik lees het bericht nog een keer en ik kan alleen maar denken: wanneer komt zoiets wel uit? En hebben we dit niet al talloze keren gehoord van en met kandidaten. Ik snap het maar blijkbaar gaan mensen pas echt nadenken als ze min of meer zeker weten dat ze een kans maken. Erg teleurstellend en terug bij af. Een kogel door de kerk maar dan op een negatieve manier voor ons.
Concreet betekend dit dat we voordat we de Rijn af gaan varen in de eerste 2 weken van juli (voor onze waterboodschap) geen 4e teamlid hebben officieel of er moet echt een wonder gebeuren. We hebben nog zeer zeker kandidaten maar dan begint het hele spel weer van voor af aan.
Of moeten we nu automatisch voor de nummer 2 kiezen? Maar Barry had al te kennen gegeven om niet als nummer 2 gezien te willen worden en ook geen reserve te willen zijn.
Inmiddels zit Sara op Hawaï waar ze vakantie en werk combineert. Tenslotte had ook Sara vorig jaar al een ticket gekocht. Als Sara terug komt over 4 weken rijden we direct door naar Basel voor onze Rijntocht. Daarna vlieg ik voor een maand naar de US om de National Parks daar te ontdekken (omdat ook ik een ticket had).
Dus voordat we met een mogelijk 4e teamlid in de boot zitten is het 1/2 augustus. Afijn, laten we hopen op een wondertje en gelukkig bestaan die nog. Inshallah!
