Gisteravond toen het donker werd kwam Marco als eerste aan in BC. Cas en ik omarmden hem en gingen er vanuit dat hij de top niet gehaald had want dat hadden we van de Sherpa van Lolo vernomen. Maar plots gaf Marco aan wel de top te hebben gehaald! Trots liet hij zijn foto’s op zijn mobiel zien. Het was dicht bij de top. Op de achtergrond zag je nog een stuk of 4, 5 klimmers in rode donspakken verder klimmen. Maar Marco gaf aan dat de top heilig was en de plek waar hij was gestopt de rituele top was. Nuri zijn Sherpa had dat ook aangeven volgens hem. Cas en ik keken elkaar aan en voelde natigheid. Wij kennen ook de foto’s van de klimmers die net voor de heilige top gestopt waren maar dat ziet er toch echt anders uit. En vooral als je de 14 achtduizenders op je naam wilt schrijven moet je met overtuigende ‘topfoto’s’ komen. Tegelijkertijd besefte wij ons dat het niet ons verhaal is maar dat dit nog wel een staartje zou krijgen. Afijn, even later kwam ‘Broad Boy’ binnen en de Nepalese Gurka klimster en nog weer later Rudi. De Mongoolse klimster zou pas de volgende dag komen, zij was te moe en verbleef in kamp 2. Van Rudi verwachte wij een verhelderend verhaal. Maar wat bleek Rudi was door de oog van de naald gegaan. Een very close call. Tijdens de toppoging bleek dat zijn Sherpa zonder iets te zeggen ziek naar beneden was gegaan. Toen hij zijn Sherpa zocht bleek hij ineens weg te zijn. De schik sloeg hem om het hart. Wat te doen? Zelf omdraaien of toch maar doorgaan. Hij koos voor dat laatste. Maar waar zouden zijn extra zuurstofflessen liggen. De zuurstofflessen van Seven Summit Trek zijn duidelijk oranje en op alle andere zuurstoflessen van de andere organisaties bevatten duidelijke stickers met hun namen. Toch liet Rudy voor de zekerheid zijn gastoevoer wat terugschroeven naar 1.5 liter per minuut naar zelfs 1 liter per minuut. Hij was er niet gerust op. Hij klom in de achterhoede en voor hem klom de Mongoolse met haar sterke Sherpa. Het was een bekend gegeven dat de Mongoolse geen ervaring had en haar Sherpa voor haar uit moest klimmen en haar letterlijk soms met beide handen omhoog moest trekken. Bij een lastige opstakkel was Rudy soms gedwongen meer dan 30 minuten te wachten. En dat met de stress van de zuurstof. Daarbij kwam het probleem van de Indiër die aan hersenoedeem leed. Dat had Marco duidelijk uitgelegd. In plaats van met de punten van de stijgijzers een moeilijke passage te beklimmen beklom hij ze met de zijkanten van zijn schoenen. Tot grote frustratie van berggids Marco die hem telkens probeerde te corrigeren. Ook begrepen we van Broad Boy’ dat hij zijn zuurstofmasker telkens half op zijn mond droeg. Op de vraag waarom zijn Sherpa geen actie ondernam en hem verplichte af te dalen daarop kregen we geen duidelijk antwoord behalve irritatie van Broad Boy’. Marco gaf ook aan wel een uur met de Indiër bezig te zijn geweest. Uiteindelijk moet de Indiër zijn weggezakt en zijn laatste adem hebben uitgeblazen. Maar hoe de volgorde in elkaar heeft gezeten is ons onduidelijk. Net als de verantwoordelijkheid van de andere Indiërs. Heel bizar als later op de avond in onze messtent nog 2 andere Indiërs even ‘hallo’ komen zeggen als ze van de berg naar beneden komen. De dodelijke vermoeidheid is in hun ogen te lezen maar over het verlies van hun teamgenoot geen woord. Het lijkt op een foute film. Maar als je er niet bij bent geweest kun je je er geen voorstelling van maken.
Rudi bereikt uiteindelijk als één van de laatste de top. Maar omdat hij bijna door zijn zuurstof heen zit haast hij zich voor 2 topfoto’s en begint aan zijn afdaling. Hij denkt een nieuwe fles zuurstof bij een depot te vinden maar naar het blijkt zijn alle oranje flessen leeg. Hij check nog een keer voor de zekerheid maar met hetzelfde resultaat. Hij zal naar beneden moeten zonder nieuwe zuurstoffles. Zodra zijn fles leeg is krijgt Rudy het heel zwaar. Hij begint te hallucineren en trekt daarbij waarschijnlijk zijn handschoenen uit. Want het blijkt dat hij zijn 10 vingers bevroren zijn en allemaal donker tot zwart. Op aandringen gaat hij met zijn vingers in verschillende warme desinfecterende zout baden. Rudy is zo’n rustige veel te goede aardige kerel die nauwelijks door heeft hoe ernstig de situatie is. Hij zegt continue dat het wel meevalt maar geeft vervolgens aan hele stukken uit de beklimming kwijt te zijn. Uiteindelijk worden de verzekeringspapieren te voorschijn gehaald en een rescue heli voor de volgende dag besteld. Rond 7.00u zal worden uitgevlogen naar het Kathmandu ziekenhuis. Hoe eerder hij naar 1300m kan in Kathmandu hoe meer kans op herstel. En zo geschiedde.
Ik wordt wakker door de heli, snel mijn slaapzak uit en niet veel later vertrekt Rudy vliegensvlug. Het is een drukste van jewelste. Het is prachtig weer en de heli vliegt af en aan. De meeste vluchten gaan naar Cheram. Dat is 10 minuten vliegen naar 3000 meter naar beneden over de gletsjer. Ik heb nog niemand gezien die dit naar beneden loopt zoals wij dat wel deden in 2018. Wel een vette dag lopen over een zeer vermoeiende immense gletsjer bezaaid met mega grote rotsblokken. En je bespaard er wel minimaal $ 500,- mee. Maar geld lijkt hier geen rol te spelen.
Van ons team vliegt Broad Boy’ uit naar Kathmandu voor een persconferentie waarna hij na 3 dagen rust door vliegt naar zijn 2e expeditie Lhotse en daarna zijn 3e Makalu. En ook de Nepalese Gurka dame schijnt hetzelfde te ondernemen. En als 3e teamlid vliegt ook de Mongoolse uit want die gaat nog door naar Mount Everest.
Het voelt erg vreemd. Er lijkt een andere klimtijd te zijn aangebroken. Je kiest niet meer voor één berg om die dan zo puur als mogelijk te beklimmen maar je doet er zoveel en zo makkelijk mogelijk in de minste tijd. Welk financieel investerings bedrag bij zo’n ambitie hoort weet ik niet maar de sky is the limit. Ik hoorde dat er nu een dame bezig is met 14x8000m in 4 maanden. Excuse moi, ik haak af. Of beter gezegd. Wij halen af. Cas en ik die juist puur autonome proberen te zijn passen niet meer in deze stijl.
Er vliegen letterlijk ook weer 3 nieuwe dames in vanuit het Basiskamp Annapurna. Het betreft Josette een Zwitserse dame die ik ooit leerde kennen in 2006 tijdens de Broad Peak /K2 expeditie. Ik heb geen klik met haar. Daarnaast een Spaans/Engelse jonge dame die ook journalist schijnt te zijn en een Poolse klimster. Het voelt vreemd aan deze manier van klimmen. Zij gaan morgen alweer met nieuwe Sherpa’s omhoog en veel extra O2.
Ik trek me enigszins terug om alles op me in te laten werken. Is dit nog een avontuur of is het gewoon een kaartje kopen en een Jumar voor je uitschuiven? Het afvinken van de zoveelste actie van de bucketlist.
Als me uiteraard door de journaliste gevraagd wordt welke 8000-ers ik allemaal beklommen heb kan ik niet nalaten om even op te scheppen en op te sommen dat ik mijn 8000 alle zonder extra zuurstof heb beklommen maar dat er meer is dan 8000 te beklimmen en het vooral leuk moet zijn. Ik voeg er nog sarkastisch aan toe dat het hobby is en niet mijn beroep. Ze knikt eenstemmig.
Een ander vervelend ding is het conflict wat Lolo heeft met Nuri, de BC manager van SST. Volgens Nuri heeft Lolo geen recht meer om nog een toppoging met z’n Sherpa en zuurstof te doen. Hij heeft zijn kans gehad volgens Nuri. Maar dat terwijl de Sherpa van Lolo nu in kamp 4 zit en voor hele andere zaken wordt ingehuurd. Namelijk het bergen van de dode Indiër. Daar is zwaar financieel over onderhandeld. Bovendien heeft Lolo slechts een 1/2 fles zuurstof gebruikt en ligt de rest van zijn flessen nog boven. Heel vervelend allemaal. Hij heeft alles al betaald en staat nu voor het blok.
Cas en ik proberen een tijdsplanning te maken. Als we onze finale poging gaan doen hoe laat gaan we dan vertrekken, hoe laat denken we de top te kunnen bereiken en hoe laat zullen we terug zijn in kamp 4. Als we te vroeg vertrekken is de risico op kou het grootst en is er weer kans op navigatie fouten. We voelen er allebei weinig voor om weer door de hele nacht heen te klimmen. Het laatste team had 19 uur nodig om de top te bereiken. Dat betekend grofweg 65 hoogtemeters per uur. Dat is langzamer dan op K2! Afijn komende dagen hopen we meer te weten te komen van andere topteams. Hopelijk kunnen we 3 onzekerheid factoren eruit halen. Ten eerste het verloop van de route. Ten tweede geen oponthoud door klimmers met problemen, ten derde het klimmen in de nacht.
