Vannacht 2 keer mijn tent uitgekropen, net op tijd. Weer 2 prachtige schilderijen op de stenen gespoten. De schaamte voorbij. God wat kan het leven dubbel zijn. Op je hurken met de diarree tussen je billen kun je je zo ellendig voelen maar zodra je op kijkt zie je de mooiste wereld in al zijn kracht en schoonheid. De stilte, de gitzwarte hemel met de meest heldere sterren en dan de silhouetten van de machtige bergen om je heen. Het enorme Kanchenjunga massief met 5 toppen rond de 8000 meter hangt letterlijk om je heen. Daarnaast de Jannu (7711m) en dan de enorme gletsjer richting waar we ooit vandaan kwamen.
Toch ben je weer blij als je in je warme slaapzak ligt. Het blijft een operatie. Gelukkig slaap ik tussen door als een baby. Het blijft gek. Als je aankomt in Nepal slaap je eerst in een luxe hotel met alles erop en eraan. Dat waardeer je enorm zeker na zo’n vermoeiende vliegreis. Dan na enkele dagen zit je in de bergen en bij aankomst in een basiskamp zo rond de 5000 meter lig je in een tentje wat je huiskamer is voor de komende 6 weken. De eerste keer voelt het nog onwennig. De tent vloer is nooit vlak en om erin te komen moet je half kruipen. De eerste nacht is nooit een pretje. Maar als je dan eenmaal hoger de berg op gaat naar kamp 2 of 3 en je hebt daar de nacht moeten doorbrengen God wat is het dan een zaligheid om te slapen in je tentje in BC. Terugkomend van hoogte waar je vaak nauwelijks slaapt zorgt ervoor dat je in BC slaapt als een baby zelfs lekkerder dan in het meest luxueuze hotel. Je slaapt in het BC ook minimaal 10 uur mits je niet aan de diarree bent. Rond 20.00u soms 21.00u ga je naar je tentje en om 8.00u is er ontbijt. De zon heeft je al gewekt rond 7.00u die je tentje heerlijk opwarmt. Helaas komt de zon hoger op de berg pas veel later op je tent en eigenlijk te laat omdat je dan alweer op pad bent.
Afijn ik ben vandaag toch maar begonnen met het slikken van Loperam tegen de diarree. Het is inmiddels alweer dag 3 en het wordt minder maar aansterken doe ik nog niet. Spijtig want we hadden morgen alweer omhoog gewild voor onze 2e rotatie naar kamp 3 en daar ook willen blijven slapen. Vooral ook spijtig omdat het weer uitzonderlijk goed is. Maar een plan maken is één ding, naar je lijf en energie luisteren is een andere. Het heeft geen zin om mijn lijf nu al uit te persen. De expeditie is pas net begonnen en ik zal nog heel veel positieve energie moeten verbranden/ op doen om het beoogde doel te halen. Ook nu weer: accept & adapt.
Dat betekend voor wat het eten betreft. Ik mis mijn groentes en vezels. De porties die je op hoogte eet zijn minimaal. Niks vergeleken bij wat ik eet op zeeniveau. De (jonge) kok Pemba doet zijn uiterste best. Maar de momo’s, de springrolls, de rijst en zoete suiker toetjes uit blik komen mijn neus nu al uit. Ik moet het hebben van de stevige ontbijtjes zoals porridge met muesli, noten een eitje en toast. En af toe pannenkoeken. Dat zijn dus met name koolhydraten die we dagelijks aanvullen met proteïne powder om spierverlies tegen te gaan. Met uiteraard elke dag een multi vitamine pil. Dat het lichaam zich al aan het aanpassen is is een feit. We zijn de luxe kilo’s al kwijt. Het onderliggende vet is al opgebruikt. Dat is te zien aan de dunner wordende beentjes en armen. Thuis eet ik nauwelijks vlees meer, hier bijna elke dag. Veel kip en af en toe yak. Afijn het heeft weinig zin om je druk te maken om de dingen die je niet hebt maar wel zou willen hebben. Ik vertrouw vooral op mijn ervaring en mentale kracht die ik bezit. En gelukkig is daar mijn teamgenoot altijd nog Cas die mij voortstuwt. Gelukkig functioneert Cas nog volop en heeft nergens last van behalve ook massa verlies.
