“Were there any obstacles on your way?” Waarop de avonturier antwoordt: “The obstacles were the way!”
Avontuur en expedities gaan niet van zelf. Na elke (voor)top volgt weer het spreekwoordelijke dal. Maar dat maakt het zo interessant want daar liggen de ontdekkingen! Natuurlijk vraagt iedereen mij altijd hoe was het uitzicht vanaf de top? Uiteraard is dat adembenemend!
In een van mijn boeken’Overleven op de K2′ beschrijf ik: “We dansen letterlijk op de toppen van onze tenen, er is geen punt meer dat hoger is, de tranen van geluk rollen over onze wangen, er bestaat op zo’n moment niets anders meer dan uitzinnige vreugde. We schreeuwen het uit, we zijn dolgelukkig. God wat hebben we ervoor moeten vechten, maar wat zijn we trots. Na 3x scheepsrechts (1995, 2006 en 2008!) laat de K2 (8611m) zich van zijn mooiste kant zien – wat een pure schoonheid! Alles valt samen in dit moment, hier is het allemaal om te doen geweest. Ik voel even geen vermoeidheid meer; er is even geen kou meer, geen wind en geen twijfels. Er is alleen intens geluk.
Vanaf de top zagen we zelfs de kromming van de aarde! We stonden in de statussfeer op bijna 9 kilometer hoogte. Enerzijds voel je je als mens enorm nietig en te gelijkertijd super sterk en trots. Op eigen mensenkracht met je eigen team, het beste uit de mens.
We dachten dat we alles gehad hadden maar het echte verhaal moest nog gaan beginnen. De afdaling. Het leek een routine klus maar het werd een nachtmerrie. De expeditie keerde zich van het meest euforische moment naar de meest extreme en dramatische ervaring. Van ‘Triumph to Tragedy’. Op de afdaling bleken onze veiligheidslijnen die we met veel pijn en moeite zorgvuldig hadden aangelegd verdwenen te zijn. Een compleet raadsel. Hier waren geen draaiboeken voor. Wat nu? Uiteindelijk ontvouwt zich een een van de grootste klimdrama’s uit de geschiedenis waarbij 11 klimmers om het leven komen waaronder onze dierbare teamgenoot Ger McDonnell. Ikzelf ben 2 dagen en 2 nachten vermist geweest.
Natuurlijk bereid je je van te voren op alles voor. Alle scenario’s en risico’s breng je in kaart. Aan de hand van alle risico’s neem je acties en sluit je al het mogelijke uit. Maar wat nu als je veiligheidstouwen weg zijn door onbekende oorzaak? Laat zal blijken dat de touwen door meerdere ijslawines volledig weggeslagen zijn. En dit terwijl niemand ooit wat gehoord en of gezien heeft.
De interessante vraag is uiteraard hoe ga je daar als mens, als team mee om. Daar kun je niet op trainen en/of voorbereiden. Hooguit door ervaringen hoop je de juiste dingen in de juiste volgorde te doen vaak in een split second.
Achteraf gezien heb ik zelf rationeel onlogische beslissingen genomen maar het is wel de reden dat ik er nog ben. Hoe werkt dat dan? Dat heb ik uitvoerig beschreven in mijn boek. Je hoopt het nooit mee te maken en daar ga je ook niet van uit. Ik zeg altijd hoe groot is de kans om de Lotto te winnen? In mijn beleving niet groot en daarom doe ik er ook niet aan mee. Maar ik heb hem wel ‘gewonnen’. Ben ik boos of teleurgesteld? Nee, we waren ons ter degen bewust van de risico’s. En als je die angst durft los te laten durf je alles aan. En juist dat lef om alles los te durven laten, met elkaar in een ‘flow’ te komen is iets magisch! Dan gebeuren er dingen die je niet voor mogelijk houd. Zowel in positieve als negatieve zin. En wat mij betreft alleen in positieve zin want elke ervaring vormt je tot wie je bent en geeft je meer inzichten. En het is toch het doel van een ieder om iets meer van het leven te willen begrijpen. Daar heb je echte, pure authentieke ervaringen voor nodig.
Aan mijn zoon Teun van 9 jaar kan ik dit nog niet uitleggen maar het mooie is hij heeft zijn eigen uitleg. hij zegt: “Papa, niet omdat het MOET maar omdat het KAN”!
zo zijn we nu al weer jaren bezig om met een zelf gebouwde zonne auto naar de Zuidpool te willen rijden. Het begon allemaal in 2009 na mijn K2 expeditie. We bouwden met veel overtuiging een zonne auto maar uiteindelijk bleek deze niet goed genoeg te zijn om op het meest extreme continent van de wereld Antarctica deze droom te volbrengen.
Ook in de jaren erna lukt het niet om een Solar Voyager te bouwen die op- en neer naar de Zuidpool kan rijden. Het project ging door onder de naam Clean2Antarctica.
In 2017 werd besloten werd om voor de 3e keer opnieuw te beginnen maar met de lessons leaned was het 2048Antarctica project ook naar een hoger niveau getild.
In 2018 kwam de samenwerking met o.a de Technische Universiteit Eindhoven tot stand.
Blijkbaar leer je door vallen en opstaan, soms 5 stappen vooruit en 4 terug. Maar ik ben overtuigd dat de volhouder wint en met heel veel doorzettingsvermogen haal je uiteindelijk de top of je doel. Maar vergeet nooit dat we het uiteindelijk allemaal doen, niet vanwege die ene top maar de weg er naar toe brengt ons verder. Vanwege enorme nieuwsgierigheid. Wat ligt er achter die horizon? Dat dreef onze voorouders en dat drijft ons gelukkig nu nog!
We dromen niet voor niks van Terra Incognita, Antarctica. Het meest ongerepte continent op aarde wat volgens ons beschermt zou moeten blijven. Een mooie metafoor hoe we onze aarde en planeet moeten beschermen voor ons zelf en de generaties na ons.
Wil je meedoen aan een expeditie “BEYOND THE ADVENTURE”? Dat kan, ga naar #2048Antarctica
