Update 1 en 2 mei

01-05-2014 Vanochtend vroeg opgestaan, heerlijk ontbijtje met de, inmiddels, gewoonlijke porridge en chapati (soort pannenkoek) met honing en jam. Ook de thee mag natuurlijk niet ontbreken… black or milk tea Sir? De sherpa’s en dragers staan ook off track volledig ten dienste van ons. In het begin voel je je nog een beetje beschaamd dat ze voor je rennen. Echter na een paar dagen zit hun ‘onderdanigheid’ toch wel in je comfort zone en laat je het maar gebeuren. Toch wel handig!

Zoals gister Sieto al meldde staat vandaag de Laurabina La (pas op 4650m hoogte) en Surya Peak op het programma. Frank, onze trouwe cameraman, gaat ons vooruit met ‘zijn’ sherpa (Dorji). Hij draagt trouw de tripod van Frank en zorgt dat ie niet verder dan 3 meter achter hem loopt zodat ie in a second Frank te dienste kan staan. De tripod wordt opgesteld op de col op circa 4500m… de groep wordt gefilmd in hun weg naar grotere hoogtes. Ook de retake mocht niet ontbreken, rechtsomkeer vrolijk kijken en spontaan weer de camera passeren 🙂

Onderweg passeren we een, uit diverse nationaliteiten samengestelde, groep. De Nieuw-Zeelander uit de groep vraagt of we ook Kiwi’s zijn… vanwege onze zeer zuidelijke materialen (MacPac en IceBreaker). Zij gaan vandaag over de pas en vervolgen hun naar elders. Wij gaan vandaag voor de retour. Niet lang na het intermezzo met het internationale gezelschap doemt de indrukwekkende Surya Peak (5145m)op, deze dikke vijfduizender steekt fier boven de rest van de bergtoppen uit. Dawa, een van de sherpa’s , slaat linksaf met de rest van de groep in zijn kielzog. Het blijkt een alternatieve route naar de top te worden. Met gezwinde spoed gaan we richting de 4700 meter. Dit eist bij sommigen al de tol… er wordt flink gehijgd. Voor Hugo (Ugo) is elke een stap een verbetering van zijn hoogterecord, dit stond voor het krieken van de dag op 4217m… hij verwittigt ons van elke verbetering 🙂 Op zo’n 4800 meter hoogte blijkt dat het bestijgen van de Surya Peak (nr. I naar later blijkt) vandaag niet mogelijk zal zijn. De graat die loopt van Surya Peak II naar nummertje I is te gevaarlijk vanwege de instabiele sneeuwlaag. De focus wordt dus verlegd naar nummer II, ok moi! Het laatste stuk naar de top is flink klauteren, Sieto en Evert besluiten om terug te keren naar de lodge. De rest gaat vol goed moed door. Op de top staat hoogtemeter op 4910 meter, helaas geen vijfduizender die kan worden toegevoegd aan de rijtjes van de klimmers… och ja, er zijn ergere dingen.

Op de top slaat het weer om, de wolken verhullen de tot dan toe volop schijnende zon en het begint te donderen in de verte. Dus, snel wat topfoto’s maken en dan snel naar beneden. Robert ontpopt zich tijdens de desend als echte coach voor onze ‘trekking-gast’ Heidi. “Volg mijn voetsporen maar”, ze volgt braaf! Een aantal van ons lopen vooruit op de groep (Gijs, Hugo, Wietse en ondergetekende) en zijn binnen korte tijd weer terug in de hut. “Black or milk tea Sir?” is ons welkom. Niet lang na het verlaten van de top wordt het onweer kracht bijgezet door een fikse hagelbui, hagelstenen van een halve centimeter zijn ons ten deel, joy! Ook dat is Nepal.

Net als voor Hugo, is ook voor Geertjan zo’n beetje elke stap een hoogterecord… hij deelt niet iedere stap met ons, hij heeft genoeg aan zichzelf, hij heeft het zwaar. Maar, hij bereikt wel de top, RESPECT! Op de terugweg krijgt een zware hongerklop te verduren, de hoogte ontziet ‘m niet. Dit alles voltrekt zich op ruime afstand van de ‘kopgroep’. Na ruim een uur komen de rest van de groep aan. Met vereende krachten hebben ze Geertjan naar de warme thuishaven geloodst. Eind goed algoed!

02-05-2014
Gisteravond meldde René ons dat we morgen direct afdalen naar Dhunché, dit scheelt een nacht in de bergen. Het betekent echter wel dat we een flinke afdaling voor onze kiezen krijgen. De plek vanwaar we vertrekken bevindt zich op 4400 meter en de eindbestemming op 2000 meter. Een afdaling van bijna 2,5 kilometer! Dat wordt bikkelen.

Bij het krieken van de dag blijkt dat moeder natuur naast de hagel van de dag ervoor nog wat meer voor ons in petto had. In de loop van de nacht is het namelijk gaan sneeuwen, er ligt een pakket van ongeveer 20 centimeter. Dit vergemakkelijkt de, toch niet geringe, afdaling niet. Na een ontbijt… met (u raadt het al) porridge en chapita’s gaan we de witte wondere wereld in. De korte broeken en t-shirts zijn vandaag verruild voor softshell broeken, goretex jassen, handschoenen en mutsen. Het warmaangeklede gezelschap begint aan hun way down into the valley. Wederom neemt Frank een korte voorsprong op de groep om samen met z’n maatje Dorgi een cameraspot in te stellen. Retakes worden vandaag, vanwege de kou, niet op prijs gesteld. Een deel van de groep besluit de commando’s van Frank te laten voor wat ze zijn en de weg naar het, warme, dal te vervolgen. Ik schaar me onder deze ‘ongehoorzame’ groep. Heb last van koude vingers en stilstaan bevordert dat niet, ik vervolg mijn weg door het sneeuwlandschap. Na een uurtje doemt de onderzijde van de sneeuwgrens op. Het wordt nu wat modderig en glad. Niet veel later vervolgen we onze weg door de groene bossen. De extra lagen van de kleding verdwijnen weer in de rugzak, het wordt warmer. Sieto en Wietse vormen vandaag de kopgroep (Sieto speelt ‘vals’ met z’n spikes en is geen partij de voor rest ;-)), Gijs, Hugo en ik volgen op gepaste afstand. Vol goede moed gaan we op weg naar de lunchplek in Shin Gompa (3350m). Hier hebben we enkele dagen ervoor al overnacht, bekend terrein dus. De lunch bestaat uit friet met een chocokoek, bijzondere combi. Alle energie is welkom, dus niemand klaagt.

Nog 1350 meter dalen voor we bij de pick up plaats zijn voor onze retourrit naar Kathmandu. Een tweetal malloten (Gijs et moi) besluiten om de dragers en sherpa’s te volgen. Dat hebben we geweten. De dragers lopen op slippertjes met gezwinde spoed naar beneden, we moeten alle zeilen bijzetten… we houden vol, maar net. Maar dan ineens… de dragers besluiten pauze te nemen. Pfview! Wij besluiten door te gaan en zetten en het ziedende tempo voort down hill. In de verte zien we een van sherpa’s, een drager en onze kok lopen. “Die kunnen we hebben”, zegt Gijs. Ik neem de kop van ‘m over en zet de achtervolging in. Na een kwartiertje sluiten we aan bij het drietal. Ze blijken niet voluit te lopen en niet veel later gaat het tempo omhoog. We piepen en kraken, de kok begeeft en laat ons passeren. Met z’n vieren bereiken we Dhunché om daar ons luxe hotel te betrekken. De rest van de groep voegt zich niet veel later bij ons. Nu, onder het genot van een Everest biertje, zit ik in het Roof Top Restaurant het relaas vast te leggen van de afgelopen twee dagen. Zo weer op naar het eten en een goede nachtrust. Vanaf morgen enkele dagen relaxen in het Summit Hotel in Kathmandu. Ik geef het stokje over naar de volgende razende reporter… who will it be??

Grtz Bart van den Berkmortel