We hebben een goede reis gehad. We zijn aangekomen in het prachtige Summit hotel waar ze een prachtige vlag hadden opgehangen. Welkom to the Snowleopard Team Wilco Cho Oyu expedition 2014. We werden allemaal ceremonieel welkom geheten en als expeditieleider had ik de eer om de altaarkaarsjes aan te steken, daarna kreeg ik de bekende rode hindoe stip (het derde goddelijke oog wat alles ziet) op mijn voorhoofd, de prachtige bloemenkrans en een ei in prachtige kleuren om op te eten. Uiteraard daarbij een zeer sterk alcoholisch drankje (weet even de naam niet meer). Daarna een zeer korte briefing van een zichtbaar aangeslagen Rene de Bosch. Zeer ontdaan vanwege het vreselijke Everest ongeluk waarbij hij goede Sherpa vrienden is verloren. Rene vertelde dat de sherpa vrouw Dawa die ook met ons meeklimt bijvoorbeeld vijf van haar beste Sherpa vrienden is verloren.
Na de kamerindeling in het prachtige Summit hotel aten we met elkaar. De volgende dag was het zaak om de formaliteiten te regelen, de Nepalese trekkingpermit en de Chinese klimpermit voor de expeditie in Tibet. Daarna ging een ieder zijn eigen weg. Ik ging met Heleen en Heidi de toeristische en toch indrukwekkende tempels af, straatjes door, waren 3 uur lang getuige van de ceremoniële lijkverbrandingen, daarna naar de Bothnathtempel en sloten onze trip af in Thamel. Hoe heerlijk is het hier om alles weer te herkennen zoals het voor mij alweer in 2007 ook was. Dezelfde broodjeszaak, de herkenbare kledingwinkels met alle nep merkartikelen, de indrukwekkende boekwinkels met een bergsportboek assortiment wat je zelden tegenkomt. De oergezellige barretjes, cafe tuintjes en andere relax plekken. Om 19.00u hadden we afgesproken in de Rum Doodle bar, waar Robert en ik gratis eten wegens onze succesvolle toppoging op Mount Everest. Je hebt dan de eer om de rest van je leven daar gratis te mogen eten. Stiekem zocht ik mijn handtekening tussen al die Mount Everest klimmers die persoonlijk gegraveerd staan in schilderij lijsten. En warempel ergens midden in een van de schilderijen zag ik mijn naam met datum 20 mei 2004, top Everest zonder extra zuurstof! Na een heerlijke maaltijd en boeiende gesprekken met onder andere Frank Moll de ervaren cameraman, nu in onze expeditie en ooit in de expeditie van wijlen Ronald Naar. Frank was eigenlijk nog nooit in Nepal geweest wat mij weer enorm verbaasde. We keerden terug naar het hotel, maakten de tassen vertrek-klaar voor de trekking van de volgende ochtend.
foto Frank Moll
foto Frank Moll
foto Frank Moll
foto Frank Moll
foto Frank Moll
Trekking
De volgende ochtend reden we na het ontbijt om 7.30u weg van het Summit hotel, eerst dwars door de zeer drukke en krioelende stad Kathmandu. Na Kathmandu moesten we via een enorm lange slingerweg afdalen tot helemaal diep in een dal. In het dal moesten we een bruggetje passeren maar dat bruggetje was net breed genoeg voor een vrachtwagen. Dit zorgde voor een enorme opstopping en in een lange file reden we stapvoets naar beneden maar ook af en toe stonden we ook gewoon minuten, kwartieren stil. Evert begon zich te roeren en riep al dat dit wel eens een dag zou kunnen gaan duren en hoopte dat we nog aan lopen toe zouden komen. Ook Rene riep dat hij dit nog nooit had meegemaakt! Maar zoals altijd na veel geduld reden we iets vlotter na het bruggetje richting Dhunche op bijna 2000m. Onderweg nog de nodige weg verzakkingen die dan wel weer mooi waren voor het camera werk. Aan het einde van de middag waren we enorm blij eindelijk de bus te kunnen verlaten en heerlijk zelf te gaan lopen. En in 2 uur tijd liepen we naar Thulo Syabru op 2200m waar een prachtig authentieke lodge aandeden. Het weer was betrokken en we waren gelukkig ruim op tijd binnen voordat het onweer losbarstte. Gelukkig was het het nog ver genoeg weg maar waren de bliksemschichten erg indrukwekkend. Na heerlijke pasta maaltijden deden we nog een nieuw psychologisch spelletje van Wietse over mensen en draken. Wat weer erg hilarisch was en daarna lekker slapen. De volgende morgen was het prachtig weer en na een goed ontbijt vertrokken we zeer relaxed richting ons volgende kamp op ruim 3000m. Het zou een klim worden die enkel en alleen vrij steil omhoog zou voeren. Na 2 uur klimmen kwamen we op een prachtige plek boven op een heuvel waar we heerlijk warm eten kregen met heerlijke thee. Er waren volop zeer interessante discussies over van alles en nog wat, stof genoeg om voor een ieder tijdens het lopen over te filosoferen. Onderwerpen variërend van gezondheidskunde en de medische wereld tot maatschappelijke issues als minder werken, meer balans en een duurzamere wereld. Na weer een paar uur klimmen kwamen we aan in Shin Gompa op 3300m. Een prachtige plek met een prachtige logde meer zeer luxe kamers gezien de primitieve omstandigheden. Zelfs een eigen wc met douche hoewel deze uiteraard ijs- en ijskoud was. We zetten alvast verschillende Macpac tentjes op, zo kunnen de Sherpa’s ook al even wennen aan onze nieuwe expeditie tenten en ook een aantal expeditieleden.
Laurebina
De volgende morgen vertrekken we richting Laurebina, een prachtige tocht waarbij we steeds hoger en hoger komen en steeds meer uitzicht krijgen op Ganesh range met super mooie toppen en we zien zelfs de eerste 8000-er, de Manaslu. Al stijgend worden we steeds meer omringt door de magische witte toppen en klimmen we boven de boomgrens uit. We hebben weer een heerlijke lunch en een goed uurtje later bereiken we een paar prachtige lodges en zitten we in Laurebina op 3910 meter. Na heerlijke thee en pracht weer om buiten te zitten vertrek ik later met Hugo, Wietse, Geertjan, Heidi, Kim, Robert en Evert naar een iets hogerop gelegen Hindoeistische tempel op een top. Helaas is de thermische bewolking flink opgekomen en is het uitzicht beperkt. Niettemin hebben we de 4000 meter grens bereikt, een hoogte record voor Geertjan. Zodra de zon onder is weten we niet hoe snel we met zijn alle rond de kachel moeten kruipen, het wordt merkbaar kouder en we zijn nog nauwelijks geacclimatiseerd. Na het eten kijken we op ons horloge en lachen dat het pas 19.45u is en we nu al zin hebben in onze warme slaapzak. We maken nog een grapje dat in Nederland nu iedereen op het punt staat het 20.00u journaal te gaan kijken. Na een onrustige nacht en voor velen een slechte nacht door de hoogte zijn we blij als we na het ontbijt rustig mogen vertrekken. Lekker lopen is voor mij althans een stuk aangenamer dan in je slaapzak blijven liggen. Het is gelukkig weer prachtig weer hoewel de ontwikkeling qua wolken wel steeds eerder begint. Het traject is echter kort, we klimmen in een klein uurtje richting de Hindoesitische tempel op de top waarna het nog een kleine flinke slinger weg maakt langs steile afgronden. Na wat bochten zien we in de verte onze lodge al liggen. We lopen allemaal op ons eigen rustige tempo naar de lodge Goisainkund op 4260 meter. Helaas is het geen lekker weer om buiten te zitten en besluiten veel mensen van de groep een tukkie te doen in de warme slaapzak. Morgen staat de klim voor de boeg naar de Langtang Gosainkund Surya Peak op 5145 meter. De eerste etappe zal zijn naar de Lauribina pass op 4610 meter. In de ochtend kwamen de wolken alweer eerder in. Gelukkig nog wel een zonnetje en na het summier ontbijt vertrokken we richting de pas. De groep splitste zich al snel in de wat snellere klimmers en de misschien wel verstandige klimmers. De eerste groep onder leiding van Dawa nam een wat steilere route nadat we de pas hadden verlaten. Er was enige risico van steenslag en dat bleek cameraman Frank niet echt gerust te stellen. Hier en daar een steentje, het was goed voor de communicatie en commando’s. De rest van de ploeg klom om het steile stuk heen en later bleek daar ook de route te lopen, aangegeven door middel van steen mannetjes. Het weer betrok enigszins maar het leek erop dat de bewolking aan de goede kant van de pas, waar wij dus niet vandaan kwamen, bleef hangen. Prachtige wolken flarden gingen over en door elkaar heen. Als je even tijdens een pauze op je rug lag en naar de wolken staarde werd je er duizelig van. Tijdens een van de laatste pauzes werd het al wat spannender of we Surya Peak zouden halen. Ten eerste vanwege het weer dat steeds meer begon te betrekken en ten tweede vanwege de hoeveelheid sneeuw. Het was genoeg om er niet zonder strijgijzers overheen te klimmen. Na de voortop zouden we moeten afdalen naar een zadel in de sneeuw, dan vervolgens over een licht stijgend sneeuwveld door klimmen naar een laatste steiler stuk alvorens de hoofdtop van de Surya Peak te bereiken.
Met niets te vergelijken!
Na een paar uur klimmen stonden we voor het steilere rots bolwerk van de voortop. Hier besloten we een aantal rugzakken achter te laten en zien dat we snel genoeg zouden zijn om de voortop te beklimmen. Hier lag nauwelijks sneeuw dus klommen we snel door. Sieto en Evert haakten af, zij hadden hun bedenkingen. Na een mooi stukje iets technischer rots klimwerk kwamen we op de top. Zeker voor Geertjan was het nu al een historische expeditie. Zijn eerste net niet 5000-er maar toch. Zichtbaar moe maar o zo trots. We schudden elkaar de hand, maakte uiteraard de foto’s en ik filmde nog een korte impressie. We voelden wel dat we enigszins haast moesten maken gezien het weer. Het onweerde al in de verte. Nu begon de vermoeidheid uiteraard een rol te spelen. Nauwelijks echt geacclimatiseerd op bijna 5000 meter moet je des te meer concentreren en kun je geen uitglij foutjes permitteren. Spoedig waren we van het rotsbolwerk naar beneden en daalde we over makkelijker terrein af. Maar in middels was het flink beginnen te onweren en te sneeuwen. Even later zelfs hagel. Het afdalen werd moeilijker en het tempo zakte. De snellere en meer ervaren leden gingen vooruit. Met een langzaam groepje namen we wat meer tijd. Door de enorme hoeveelheid hagelkorreltje werd het afklimmen bemoeilijkt want het was alsof je over piepschuim korrels moest afdalen maar dan korrels van ijs waarover je makkelijk naar beneden kon uitglijden. Maar gelukkig werd het terrein steeds minder steil en eenmaal op het pad was het eigenlijk ook wel een prachtige ervaring. In een zonnetje gingen we in de ochtend omhoog, bereikte op 2 na de top en nu lichte en onweerde het alsof de berggoden het met ons wilde vieren dat we in deze geweldige machtige berg ambiance getuigen mochten zijn. Als je de ogen dicht deed kon je je ook een oorlogsfront voorstellen waar de granaten en bommen insloegen. Geen slag het zelfde, geen onweer flits gelijk. Af en toe werd het pad roze verlicht met een theater lamp van enkele 100.000-den watts. Aangekomen bij de lodge vertelde Geertjan dat deze tocht nu al een hoogtepunt voor hem was. Wat mirakel hemels om dit te hebben mogen meemaken. Met niets te vergelijken!
